Με ποια πλευρά είμαστε;

Στο δίπολο υποταγή ή χειραφέτηση, επιλέγεις. Πολιτική στάση και γραμμή.

Ως συνεπής, την  υπηρετείς σε όλες τις καμπές. Προφανώς και στις κρίσιμες.
Εκεί που όσοι κάθονται στη μέση αναποφάσιστοι ή αδύναμοι, ξεσκίζονται.
Εκεί που τα υπόγεια τούνελ της γραμμικότητας μπορεί να συνεχίσουν την παράλληλη πορεία τους με την ιστορία ή να εκραγούν στη μαυρίλα του ολοκληρωτικού καπιταλισμού και η ιστορία να ξεχυθεί στα αστικά κράσπεδα δικαιολογώντας το κόκκινο χρώμα στις σημαίες.

Με ποια πλευρά λοιπόν;

Πανηγυρισμοί για την νίκη.
Πανηγυρισμοί για την ενότητα ή το 2011.
Πανηγυρισμοί.
Που σύρθηκε, που κατέβηκε και στήθηκε στη μπροστά, στη Βουλή δηλαδή.
Και τι έγινε λοιπόν που κατέβηκε;  Το αναμενόμενο.

Μήπως γιατί δεν υπάρχει πια κανένας για να το σύρει παραπέρα;
Μήπως γιατί το όριο για τους περισσότερους είναι εκεί;

Μήπως γιατί απλά οι περισσότεροι δεν "φτάνουν" για κάτι παραπέρα κι ας θέλουν;
Ας πούμε ότι έτσι είναι.

Ας ανακοινωθεί το λοιπόν η αυτοκριτική για να συνεχίσει και η κριτική:
Χώρος οριοθετημένος. Πολιτικά και χωροταξικά. Παντού και πάντα. Διακριτός συνεπώς και με ευθύνες συγκεκριμένες.
Πολιτικά όρια, σαφώς αστικά καθορισμένα.
Διασφάλιση του ρόλου εντός.
Διασφάλιση του χώρου, για να υπάρχει κάπου ο ρόλος εντός.
Περιφρούρηση της αστικής δημοκρατίας λοιπόν.  Και κατά βάση του κοινοβουλευτικού ολοκληρωτισμού.
Υποταγή και συνέπεια λοιπόν.
Προδοσία της τάξης δηλαδη.

Τι δεν καταλάβαμε, οεο;


Με ποια πλευρά λοιπόν;

Το ερώτημα τέθηκε, τίθεται και θα συνεχίσει να το κάνει.
Στις οργανώσεις, στα σώματα, στις φράξιες, στις τάσεις, στις αστικού τύπου συνομωτικές διαδικασίες των γραφείων, των επιτελείων, των παρεών, των κεντρικών οργάνων, των κρυφών ψηφοφοριών και παντός τύπου καταλοίπων της πριν του '89 εποχής.

Απάντηση, θέση, στάση, και επιλογή υπήρξε και ήταν και συνεχίζει να έιναι συνειδητή.

Και καταγράφεται από τους νικητές. Δόξα και τιμή λοιπόν στους νικητές!
Συνεπής λοιπόν όλη η αριστερά. Και συνεπέστατη η εκτός του κοινοβουλίου, τα τελευταία χρόνια.


Με ποια πλευρά λοιπόν;

Υποταγή στους συσχετισμούς ή δομηση μαζικών όρων αντιθεσμικής, επαναστατημένης συνείδησης, απόφασης και δράσης;
Επαρκεί το αυθόρμητο και ο μορφισμός για να αναβλύσει η ιστορία από τα υπόγεια των ταξικών διεργασιών ή χρειάζεται σχέδιο, στόχος και δρόμος;
Οικονομικός αγώνας και σχεδιασμός ή πολιτική αντικαπιταλιστική πάλη;
Κομμουνισμός ή βαρβαρότητα;
Όργανα εργατικής δημοκρατίας ή συνεννοήσεις;
Απεργίες σωματείων  ή υπερήφανοι μάρτυρες της επανάστασης;
Βολεμένοι στα ρετιρέ της τάξης ή αλυσοδεμένοι και ξεφτιλισμένοι στο επόμενο μπραφ;
Μέχρι τη νίκη πάντα με το καδρόνι όρθιο στις επάλξεις του οικονομικού αγώνα ή την κριτική μας από τον βάραθρα της ήττας; Γιατί εκτός από τους νικητές υπάρχουν και ηττημένοι. Πώς να το κάνουμε.
Μαζί ή και χώρια;... με το μαχαίρι του συντρόφου στην πλάτη και να σου κάνει και κριτική ότι είσαι κότα  ή συντριβή και καταθλιψάρα για την επόμενη ανατολή, που ήταν να έρθει στη δύση αλλά η επανάσταση και πάλη στον ολοκληρωτικό καπιταλισμό της εποχής ήταν απλά ένα κολάζ στον τοίχο και απέξω κρεμόταν και μια μπορντώ σημαία;
Μοναξιά ή αλληλεγγύη;


Αλλά ας ακροβατήσουμε και λίγο. Να σπαρθεί η αμφιβολία να θεριστεί και λίγο θέαμα.
Ας πούμε τώρα ότι ο Άρης είχε παρατάξει τις δυνάμεις του παρέα με το Ζέρβα κι έσυ κρατούσες όπλο. Ποιoν θα πυροβολούσες πρώτο;
-Σίγουρα χωρίς κουκούλα για να πείσεις και μένα ποιος είσαι και σίγουρα όχι τον Τσε.

Η λάμψη της εξέγερσης είναι παντοτινή!

Ευχαριστούμε θερμά τον σύντροφο Δημήτρη που μοιράστηκε μαζί μας τις σκέψεις του