Έχει φράκτες ο κομμουνισμός;;;

Του Δημήτρη Αργυρού

Σε κρίσιμες στιγμές σαν την σημερινή όπου δικαιώματα δεκαετιών εξαφανίζονται δεν νομίζω πως είναι ώρα για πολεμικές μεταξύ δυνάμεων που θα έπρεπε να βαδίζουν χώρια και να κτυπάνε μαζί.

Και όμως τελικά δεν μπορεί να το αποφύγεις ολότελα, όταν λόγου χάρη  έχεις να κάνεις με δυνάμεις σαν το ΚΚΕ που έχουν μια σκληρή ιδιοκτησιακή αντίληψη για το κίνημα και την επαναστατική αλήθεια. Ιδιαίτερα όταν αυτή η ιδιοκτησιακή αντίληψη για λόγους πολιτικού μάρκετινγκ και «μπετοναρίσματος» των μελών του επιδιώκει την σύγκρουση με «αντίπαλες» πολιτικές ομάδες.

Αντί να επιδιώκει την σύγκρουση με τις δυνάμεις του συστήματος σε μια κατεύθυνση που θα προσβάλει τα ιερά και τα όσια της αστικής νομιμότητας. Ξέρω, ξέρω το επιχείρημα: ο κόσμος δεν είναι έτοιμος για σύγκρουση και ταυτόχρονα για να συμβεί πρέπει να ξεκαθαρίσει το τοπίο από τους επικίνδυνους οπορτουνιστές που χαλάνε την «σούπα» της μαρξιστολενινιστικής ορθοδοξίας, βοήθεια μας.  Για αυτό το λόγο και άλλωστε θεωρεί το μεγαλύτερο εχθρό όχι το σύστημα αλλά τις διαφορετικές πλευρές της αριστεράς, ιδιαίτερα αυτές που μιλάνε για την επανάσταση και το κομμουνισμό. Και από την δική τους οπτική έχουν και ένα δίκαιο…, πως μπορεί να παίξεις με τα σαλόνια όταν στα αλώνια έχεις ανταγωνιστές…

 

Αφορμή για αυτό το σχόλιο στάθηκε η απόφαση του ΚΚΕ- ΠΑΜΕ στην δεύτερη μέρα της μεγαλειώδους πανεργατικής απεργίας στις 19-20 Οκτώβρη να περιφράξει με τα κομματικά μπλοκ την κεντρική πλατεία στα Γιάννενα, απαγορεύοντας να περάσει η πορεία ξεκίνησε από το ΕΚΙ. Σε αυτό το σημείο η ιδιοκτησιακή αντίληψη καταλαμβάνει ένα δημόσιο χώρο θεωρώντας τον δικό τους, έστω και για λίγες ώρες. Εδώ σε αυτό το σημείο το να σκέπτεσαι ελεύθερα, δίχως μέντορες, χωρίς περιορισμούς και χωρίς παρεξηγήσεις, δηλαδή να ανήκεις  στον  Ομηρικό εξαύδα πάει περίπατο ή έρχεται σε σύγκρουση με την λογική του μικροϊδιοκτήτη με το κομματάκι του, την αλήθεια μου και την πλατεία μου…

Διαφορετικά τρομοκρατημένοι θα περιμένουμε κλεισμένοι στον 7 όροφο την παναγία, την εργατική τάξη ή κάποιον σωτήρα να μας λυτρώσει ή να μας τιμωρήσει..

Μα τον Άγιο Λένιν πως γίνεται ένα κόμμα που ευαγγελίζεται τον κομμουνισμό, δηλαδή την κοινοκτημοσύνη, να καλλιεργεί τόσο συστηματικά την αντίληψη της ιδιοκτησίας, είτε αυτό είναι  στις ιδέες και τις πρακτικές, είτε αυτό είναι στην αποίκηση του δημοσίου χώρου και στην απαγόρευση άλλων δυνάμεων να εκφραστούν εκεί;

Δεν ξέρουν οι σύντροφοι πως ο κομμουνισμός δεν σηκώνει φράκτες για να κρυφτεί αλλά ανοίγει περάσματα για να ενώσει τις διαφορετικές εκφράσεις και τα επίπεδα της καθολικότητας. Για να απελευθερώσει τις τεράστιες δυνατότητες της εποχής που περιφράζονται από την ιδιοκτησιακή λογική του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής;

Φράκτες μια ζωή κτίζει το ταξικό σύστημα και ιδιαιτέρα ο καπιταλισμός για να κλείσει εκτός τους πάσης φύσεως απόκληρους για να μπορεί ευκολότερα να τους εκμεταλλευτεί και όχι οι κομμουνιστές που αγαπάνε το κοινό, που αγαπάνε  το μαζί και όχι το χώρια. Με φράκτες στις κοινές γαίες ξεκίνησε ο καπιταλισμός στην Αγγλία, με φράκτες απαντάει στο  πνευματικό πλούτο της γενικής διάνοιας σήμερα στην πρόκληση της υπέρβασης του δια της γενικής διάνοιας.

Δυστυχώς για τις εν λόγω δυνάμεις αυτή η συγκεκριμένη αντίληψη όχι μόνο βρωμάει φορμόλη και συντήρηση αλλά το χειρότερο είναι βαθιά καπιταλιστική που δεν οδηγεί πουθενά. Συγνώμη έκανα λάθος οδηγεί στην αναπαραγωγή του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος  με διαφορετική περιτύλιξη, κάτι σαν τις χώρες του «υπαρκτού σοσιαλισμού» ή την Κίνα.

Φυσικά συχνότατα αυτή η ιδιοκτησιακή αντίληψη που φτάνει στα όρια της ισχυοκρατίας και του μηδενισμού, συναντάει απέναντι της αντίπαλες- με κομμουνιστικό ή αναρχικό πρόσημο- ιδιοκτησιακές και ισχυοκρατικές αντιλήψεις. Με αποτέλεσμα την σύγκρουση όπως έγινε στην πλατεία την δεύτερη μέρα της απεργίας, κάνοντας το σύστημα και τους κομματικούς με ή χωρίς εισαγωγικά να χαμογελάνε. Χαμένο βγαίνει μόνο το κίνημα και η προοπτική της κοινωνικής απελευθέρωσης, χαμένοι οι εργαζόμενοι που βρίσκονται στο δρόμο, χάνοντας τις ζωές τους υπερασπιζόμενοι τα δικαία τους. Όπως είναι και ο άτυχος νεκρός εργάτης της περιφρούρησης του ΠΑΜΕ στην Αθήνα, θύμα της κρατικής και παρακρατικής τρομοκρατίας.

Κερδισμένοι οι μηχανισμοί του διαχωρισμού, της κομματικής και άλλης μερικότητας που ονειρεύονται να υποτάξουν την καθολικότητα. Έστω και αν στο τέλος αυτή καεί μαχόμενη προς δόξας του κατακερματισμένου όλου. Με την καθολικότητα να αναζητά να βρει τρόπους να εκφραστεί και να δράσει ενωμένη, σπάζοντας τους φράκτες και τα τείχη

Ναι σε κάποιο σημείο την δεύτερη μέρα της απεργίας  έπεσα στην παγίδα να θεωρώ πως απέναντι σε ένα διαχωρισμένο ιδιοκτησιακό ντελίριο απαντάμε με τους ίδιους όρους της ισχυοκρατίας. Θεωρώντας πως μόνο κάτω από το πλαίσιο θα μπορούσαν να συναντηθούν οι διαφορετικές εκφράσεις της ισχύος. Η λογική απλή ως απλοϊκή: η ισχύς μόνο την ισχύ κατανοεί, μόνο που έτσι δεν δραπετεύεις από το κεφαλαιοκρατικό σύμπαν, απεναντίας  το αναπαράγεις σε ένα άλλο επίπεδο.

 Όχι η δική μας δύναμη είναι ο πολιτισμός και η κουλτούρα μας  που γκρεμίζει τους φράκτες της  όποιας ιδιοκτησίας, ψάχνοντας περάσματα που θα ενώσει  τις διαφορετικές μορφές της ζωντανής εργασίας. Διαμορφώνοντας όρους της ενότητας των δυνάμεων που δεν θέλουν να διαχειριστούν το υπάρχον σύστημα αλλά να οικοδομήσουν τους  δρόμους της ανατροπής που θα απελευθέρωνε το παραγόμενο κοινό του κοινωνικού πλούτου.

Ναι ο κομμουνισμός προϋποθέτει κομμουνιστές και αλίμονο αν περιμένουμε την κομμουνιστική «δεύτερα παρουσία» να τους έχουμε. Δεν ξέρω αν είμαι λιγουλάκι ρομαντικός μα αν ένα κομμουνιστικό κόμμα ως η πιο συνειδητή πτέρυγα της ενεργής καθολικότητας δεν παράγει κομμουνιστές από τα σήμερα μάλλον το παιχνίδι το χουμε χαμένο…

Αυτό μάλλον με την σειρά του προϋποθέτει ένα κομμουνιστικό κόμμα να είναι επί της ουσίας κομμουνιστικό, μα άραγε μπορεί μια «εκκλησιά» να είναι κομμουνιστική; Χριστιανική δεν μπόρεσε να είναι, κομμουνιστική πάλι δεν νομίζω…