Πρωτοβουλία για ένα ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ

Συνάδελφοι, σύντροφοι, στις 19-20 Οκτωβρίου ζήσαμε την μεγαλύτερη απεργιακή συγκέντρωση και πορεία των τελευταίων δεκαετιών. Εκατοντάδες χιλιάδες εργαζομένων και νυν και μελλοντικών ανέργων κατέβηκαν για να διαδηλώσουν όχι ως «αγανακτισμένοι», αλλά ως εργάτες που έχουν αποφασίσει να υπερασπιστούν τις ζωές τους. Οι λαϊκές μάζες που πλημμύρισαν τους δρόμους και το Σύνταγμα στην Αθήνα αλλά και σε όλη την χώρα έχουν καταλάβει ότι ο εχθρός τους βρίσκεται στους ίδιους τους τόπους εργασίας σαν διευθυντές και αφεντικά. Εχουν καταλάβει ότι δεν μπορούν να αλλάξουν τις εργασιακές τους συνθήκες, αν δεν αλλάξουν σε επίπεδο καθημερινότητας τις ζωές τους και επομένως αν δεν δώσουν πολιτική έκφραση στις ανάγκες τους. Κατανονοούν ότι δεν κάνουν τίποτε αν δεν ανατραπεί άμεσα αυτή η κυβέρνηση-υπηρέτης του διεθνούς και ντόπιου κεφαλαίου. H υπερψήφιση του αισχρού πολυνομοσχέδιου της κυβέρνησης της Tρόικας δεν έχει καμιά κοινωνική νομιμοποίηση.

Ο κόσμος συνειδητοποιεί ότι εχθροί δεν είναι μόνο η κυβέρνηση και οι δυνάμεις καταστολής, αλλά και οι γραφειοκράτες που μιλούν στο όνομα της εργατικής τάξης. Κανείς δεν έχει καμμιά εμπιστοσύνη στους καρεκλοκένταυρους της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ και στις μονοήμερες ή διήμερες γενικές απεργίες που (απο)διοργανώνουν και εκτονώνουν το εργατικό επαναστατικό κίνημα. Ο λαός που έσπρωξε τα κάγκελα μπροστά στο στάβλο των καπιταληστών και επί ώρες πετροβολούσε τους υπερασπιστές της «δημοκρατίας» των Λάτσηδων, των Βαρδινογιάννηδων, των Μπομπολαίων και των Τροϊκανών ήξερε ότι δεν είχε τίποτα να περιμένει απο τους επαγγελματίες πυροσβέστες των αγώνων.

Η πάλη μας ενάντια στην καταστροφή των όρων ύπαρξής μας μετράει ήδη ένα νεκρό διαδηλωτή, οικοδόμο, μέλος του ΠΑΜΕ. Την αποκλειστική ευθύνη για τον θάνατό του από τα ασφυξιογόνα αέρια των ΜΑΤ την έχει η κυβέρνηση και η αστυνομία.

Γύρω από τη σωρό του νεκρού για αρκετές ώρες στήθηκε μια μεγάλη προπαγανδιστική επιχείρηση με στόχο να μεταθέσει τις ευθύνες από την αστυνομία και την κυβέρνηση σε άλλες ομάδες διαδηλωτών και ειδικά στους αντιεξουσιαστές που συγκρούστηκαν με την περιφρούρηση του ΠΑΜΕ. Η στοχοποίηση επιδιώκει τόσο να βγάλει λάδι τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους αλλά και να ανάψει πράσινο φως σε ένα πογκρόμ κατά των αναρχικών αλλά και κατά οποιουδήποτε δεν συμμορφώνεται προς τας υποδείξεις.

Στην επιχείρηση παραπληροφόρησης μετείχαν το ίδιο το KKE όπως και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ που με μια κατάπτυστη ανακοίνωση θέλησε να υπερακοντίσει το ίδιο το ΚΚΕ στο προσφιλές  του πεδίο, αυτό της προβοκατορολογίας. ΄Ολοι αυτοί βρήκαν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία, σκυλεύοντας το πτώμα του αγωνιστή εργάτη, να μιλήσουν για την ενότητα της συμβιβασμένης αριστεράς, που θα μας οδηγήσει σε ένα νέο λαϊκό προδοτικό μέτωπο διαχείρισης της αστικής εξουσίας.

Δεν είναι στις προθέσεις μας, ούτε και στην πολιτική μας θεώρηση να διαλέξουμε πλευρά ως θεατές ή οπαδοί καθώς θεωρούμε ότι δεν αποτελούμε κομμάτι εκείνης της αριστεράς που  μπροστά σε μια επιδιωκόμενη παναριστερή ενότητα βιάζεται να συνταχθεί υπό την σκέπη του ΚΚΕ όπως έπραξαν  δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, ούτε έχουμε την εκτίμηση ότι το ΚΚΕ αποτελεί τον ταξικό αντίπαλο, ότι αποτελεί τον πρώτιστο στόχο στο οποίο πρέπει να βάλλει το εργατικό κίνημα.

Ωστόσο ξεκαθαρίζουμε ότι θεωρούμε την πολιτική στάση και τις πρακτικές του ΚΚΕ  εχθρικές στο να αναπτυχθεί ένα εργατικό κίνημα που θα διεκδικήσει και θα πάρει την εξουσία από τους αστούς. Κάτι που δεν πρόκειται να γίνει με όρους λαϊκής εξουσίας-λαϊκής οικονομίας μέσα στο καπιταλισμό και ξοδεύοντας δυνάμεις για να προστατευθεί η αστική νομιμότητα, αλλά ως αποτέλεσμα ενός εργατικού  και νεολαιίστικου κινήματος που σε περιεχόμενο και μορφές θα δίνει την μάχη της συνολικής επαναστατικής ανατροπής του καπιταλισμού και δεν θα χωρά στα ασφυκτικά όρια της νόμιμης αριστεράς της ήττας και των παλαιών ή πρόσφατων συνοδοιπόρων της.

Ταυτόχρονα είναι ανάγκη να υπάρξει πλήρης και σαφής διαχωρισμός από πρακτικές δολοφονικής βίας που  στόχο έχουν την φυσική εξαφάνιση διαφορετικών απόψεων και πρακτικών έστω και αν αυτές είναι εντελώς λαθεμένες. Η ταξική πολιτική μάχη δίνεται με όρους κινήματος, εντός του κινήματος και όχι με κομματικού ή ατομικού τύπου αστική δολοφονική βία. 

Ως πρωτοβουλία για ένα ανεξάρτητο κέντρο αγώνα εργατών θεωρούμε ότι  απέναντι σε όλο αυτό τον εσμό ατομική βίας, τυχοδιωκτισμού, κομματικών στρατών,  και κομματικής βίας είναι ανάγκη να αντιτάξουμε ένα ευρύ επαναστατικό μέτωπο αγωνιστών και συλλογικοτήτων που δεν θα ετεροκαθορίζεται και δεν θα ετεροπροσδιορίζεται ούτε από το ρεφορμισμό ούτε από την αναρχοαυτονομία, δεν θα καθορίζεται δηλαδή από ένα πολιτικό ρεύμα που σε περιεχόμενο και μορφές μετέτρεψε το δυναμικό κομμουνιστικό πρόταγμα σε ένα κλειστό στατικό σύστημα κρατικής εξουσίας, ή από μια θεώρηση που αντιλαμβάνεται την κοινωνική επανάσταση ως άθροισμα αντικαπιταλιστικών ζωνών εντός του καπιταλισμού ή ως άθροισμα πολλαπλών γεγονότων ατομικής βίας. Η κομμουνιστική απελευθερωτική προοπτική δεν χωρά στο συνταγολόγιο του ρεφορμισμού, η επαναστατική προοπτική δεν προκύπτει ως άθροισμα αντικαπιταλιστικών αντιδράσεων και η επαναστατική βία δεν εισάγεται εξωτερικά από τις κάθε λογής «πρωτοπορίες» αλλά προκύπτει μέσα στην ίδια την ζωή του εργατικού κινήματος ως απόσταγμα μια σκληρής και επίπονης διαδικασίας εργατικής χειραφέτησης.  

Ο αγώνας συνεχίζεται μέχρι την τελική νίκη

Γενική πολιτική απεργία διαρκείας

Όλη η εξουσία στους εργάτες

Aθήνα, 26/10/2011