Προς το παρόν, το ταξικό

 
Πηγή : Τάξεις και ηθική


Προς το παρόν, ο "δυτικός" κόσμος που "ανδρώθηκε" σε μια εποχή δίχως ανδραγαθήματα, αυτή της καπιταλιστικής "ομαλότητας", δηλαδή, σε μεγαλύτερη κλίμακα, της όλο και εντεινόμενης ανισότητας/ανισομέρειας, μοιάζει εξαιρετικά ανοίκειος με τις καινοφανείς για αυτόν πρακτικές, τη βία και τις τεκτονικές αλλαγές που έρχονται. Εμού συμπεριλαμβανομένου. Νομίζω πως το μόνο που μπορεί να σπρώξει όσους έχουμε μεγαλώσει με μικροαστικό τρόπο πέρα από τις (εύλογες ή όχι) φοβίες μας και τους κινδύνους, είναι μια αίσθηση τόσο υλικής αναγκαιότητας ("βάση") όσο και χειραφετητικού καθήκοντος ("εποικοδόμημα"). 
  
  Οι ιδεολογικές μορφές και οι θεωρητικές-οργανωτικές πρακτικές που διαμεσολαβούν τις αντιστάσεις και τις συνολικοποιούν σε επαναστατικό πρόταγμα, είναι ακόμη ανώριμες, και η ωρίμανσή τους δεν θα έρθει αυτόματα από το σοκ και το δέος που εκκρίνει η καπιταλιστική κρίση, δίχως τη συνειδητή πολιτική δράση. Τώρα που ο πόλεμος όλων εναντίων όλων ξεσπά κυριαρχούμενος από το πόλεμο τάξης εναντίον τάξης.  Αστική και εργατική τάξη διακρίνονται από έλλειψη συνοχής, μόνο που οι αστοί συνειδητοποιούν την έλλειψη γιατί αντιλαμβάνονται πως αποτελούν την κυρίαρχη τάξη, ενώ οι υποτελείς βλέπουν ακόμη τον εαυτό τους ως ένα στατιστικό άθροισμα μισθωτών και ανέργων. Δημόσιοι και ιδιωτικοί υπάλληλοι δεν δομούν τον εαυτό τους αντιθετικά προς το αστικό κράτος και τους καπιταλιστές, πράγμα που θα τους συγκροτούσε ως το ταξικό και δυνάμει αναιρετικό άλλο της κεφαλαιοκρατίας. 
  
  Προς το παρόν, βλέπω τον κόσμο γύρω μου εγωιστή ή παραλυμένο απέναντι στο "σύστημα" που γεννά τη μοιρολατρία και κλονίζεται σαν από φυσικό φαινόμενο.    Ο δρόμος προς το πραγματικό, ταξικό παρόν περνάει μέσα από την άπειρη εικόνα του αταξικού μέλλοντος.