Του Νίκου Π.
Το ΚΚΕ έκανε την επιλογή σε δυο κρίσιμες και αποφασιστικές για το κίνημα ημέρες, να κάνει επίδειξη δύναμης και να λειτουργήσει, απέναντι στην τεράστια πλειοψηφία των εκατοντάδων χιλιάδων διαδηλωτών που πλημμύρισαν την Αθήνα.
Η περιφρούρηση του, εμπόδισε με προκλητικό και αδικαιολόγητο τρόπο χιλιάδες διαδηλωτές να προσεγγίσουν τη λεωφόρο Αμαλίας μπροστά από τη βουλή.
Χτες (19/10) με αιφνιδιαστική κίνηση και πριν φτάσει ο κύριος όγκος της συγκέντρωσής του από την Ομόνοια, «περιέφραξε» το χώρο μπροστά από τη βουλή, θεωρώντας όποιον ήθελε να προσεγγίσει και σίγουρα όλους όσοι ήταν πέρα από τις αλυσίδες του, πουλημένους στη ΓΣΕΕ και προβοκάτορες.
Σήμερα, κατέλαβε το χώρο μπροστά από τη βουλή, ενώ αρχικά είχε ανακοινώσει ότι θα την περικύκλωνε, με τρόπο που προκαλούσε ένταση, οργή και αντιπαράθεση με τους υπόλοιπους διαδηλωτές.
Αλυσίδες μπροστά σε πανό άλλων οργανώσεων, αποκλεισμός και προκλητική περικύκλωση άλλων που βρέθηκαν στο χώρο της βουλής πριν το ΠΑΜΕ (το πανό του Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής μπροστά από τη βουλή, το «εξαφάνισαν» με προκλητική περικύκλωση και σημαίες), απαγόρευση της διέλευσης σε σημεία και χώρους που η περιφρούρηση θεωρούσε ότι πρέπει να φυλαχθούν και αυτό με πρωτόγνωρη οργάνωση και εξοπλισμό, σαν να περίμενε(;) να αντιμετωπίσει κάτι σοβαρό.
Χαρακτηριστικά οι επικεφαλείς της περιφρούρησης του ΠΑΜΕ είχαν ασύρματη ενδοσυνεννόηση και ήταν όλοι εξοπλισμένοι με οπλοσημαιάκια και κράνη που εμφανίστηκαν μετά την επίθεση των «αντιεξουσιαστών». Σε κάθε περίπτωση, οι χωριστές μικροφωνικές που «κάλυπταν» η μία την άλλη, τα διαφορετικά συνθήματα, οι συχνές λογομαχίες και αψιμαχίες ανάμεσα σε διαδηλωτές, δε διαμόρφωναν ένα ενωτικό κλίμα και αγωνιστική διάθεση απέναντι σε έναν εχθρό και στόχο. Αντίθετα καλλιεργούσαν κλιμακωτά ένα περιβάλλον έντασης.
Αυτή ήταν μία επιλογή ευθείας αντιπαράθεσης που με αυταρχικό τρόπο επέβαλλε την αντίληψη και του πρακτική του ΚΚΕ στο σύνολο των διαδηλωτών, λειτουργώντας ως ανθρώπινη ασπίδα του κοινοβουλίου.
Η εικόνα αυτή ήταν ιδιαίτερα αισθητή σήμερα(20/10), που ενώ είχε παραπλανήσει στην ουσία τους πάντες για την πρόθεσή του να περικυκλώσει τη βουλή, στην ουσία την θωράκισε μονάχα απέναντι στο υπόλοιπο κίνημα, επιβάλλοντας τις προθέσεις του στην πλειοψηφία των διαδηλωτών και επιβάλλοντας την ειρηνική κατάληξη της ημέρας που ψηφίζεται ο νόμος-σφαγείο της εργαζομένων.
Ταυτόχρονα εξέθεσε με ξεδιάντροπο τρόπο τα μέλη του, τόσο ηθικά απέναντι σε εργαζόμενους και συναγωνιστές που τους έβαλε να απολογούνται για τις επιλογές της ηγεσίας τους, όσο και πρακτικά, απέναντι στις δολοφονικές επιθέσεις ομάδων και ατόμων με ελεγχόμενες προθέσεις και στόχους που δεν βρίσκονται στη μεριά των σωματείων, των πολιτικών οργανώσεων και των εργατικών συλλογικοτήτων.
Χωρίς λοιπόν να αθωώνει κανείς τη δολοφονική πρακτική που επέδειξαν οι ομάδες των «αντιεξουσιαστών», η πολιτική ευθύνη η οποία ανέλαβε το ΚΚΕ, είναι αυτή που εμφάνισε διασπασμένο, διχασμένο και αλληλοσπαρασόμμενο το κίνημα.
Η μετέπειτα δε φιλολογία περί των κουκουλοφόρων, που προσπαθεί να αναβιώσει κλίμα Δεκέμβρη ’08, να περιθωριοποιήσει οποιαδήποτε μορφή σύγκρουσης με την κυβέρνηση και να πιστωθεί εκλογικά μία παθητική στάση απέναντι στην επίθεση και την κρατική καταστολή, μόνο θλίψη και ερωτηματικά προκαλεί.
Δύσκολα επί της ουσίας μπορεί το ΚΚΕ να απαντήσει στο ερώτημα γιατί επί δυο ημέρες δεν επέλεξε απλά το ρόλο της περιφρούρηση της διαδήλωσής του όπως συνήθως κάνει, αλλά πήρε την πολιτική ευθύνη να απαγορεύσει τη προσέγγιση στη βουλή του πιο οργισμένου και δικαίως απελπισμένου τμήματος των εργαζομένων που τις τελευταίες βδομάδες απεργεί, καταλαμβάνει υπουργεία και χωματερές, διαδηλώνει καθημερινά και βρίσκεται στην αιχμή της επίθεσης που έχει εξαπολύσει η κυβέρνηση στο σύνολο της εργατικής τάξης.
Αυτό στην ουσία πρόσφερε η πρακτική του ΚΚΕ, ανεξάρτητα εάν ήταν στις προθέσεις του. Να μην βρεθούν στο προσκήνιο ως όφειλαν και δικαιούνταν η ΠΟΕ-ΟΤΑ, οι εργαζόμενοι στους υπό κατάργηση-συγχώνευση φορείς, οι υποψήφιοι απολυμένοι, άνεργοι και φτωχοί του δημόσιου τομέα. Εάν τώρα ενεπλάκη σε κάποιο σχέδιο με υποκείμενα προβοκάτορες-«αντιεξουσιαστές» και παρακρατικούς, αυτό στηρίχθηκε και εξελίχθηκε πάνω στο σχεδιασμό που το ΚΚΕ είχε κάνει.
Η αποτελεσματικότητα και των δυο σχεδιασμών που έγιναν πίσω και ενάντια τελικά στο συλλογικό συμφέρον των εργαζομένων, αποδείχθηκε εκ του αποτελέσματος.
Το μεν ΚΚΕ όχι μόνο δεν απέτρεψε τα επεισόδια που υποτίθεται ότι η παρουσία και η περιφρούρησή του θα εξασφάλιζε και οι παρακρατικοί-»αντιεξουσιαστές», κατάφεραν να διαλύσουν τη μεγαλειώδη και αποφασισμένη παρουσία εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων. Η κυβέρνηση βγήκε από τη δύσκολη θέση να επαναλάβει ένα γενικευμένο πογκρόμ βίας και καταστολής σαν αυτό του Ιούνη σε ένα πλήθος που εάν το επιχειρούσε θα σήμαινε ανοιχτή και απροκάλυπτη εκτροπή.
Και οι δύο μαζί εμφάνισαν ένα διχασμένο, διασπασμένο και αναποτελεσματικό κίνημα, που παρά τις ομοιότητές του με την πλατεία Ταχρίρ (όλοι θυμόμαστε την εισβολή των οπαδών του Μουμπάρακ με τις καμήλες), δύσκολα μπορεί να οραματιστεί κανείς σε αυτές τις συνθήκες να πετυχαίνει έστω και το γκρέμισμα από το λαό, της βάρβαρης, αυταρχικής και αδίστακτης συμμορίας που μας κυβερνά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου