Σχήματα της ΕΑΑΚ Ιωαννίνων: εκτιμήσεις για την 48ωρη απεργία και κριτική της "κριτικής" των δυνάμεων της αριστεράς*

Στο 2μερο της γενικής απεργίας 19-20 Οκτώβρη, σε όλους τους δρόμους της χώρας βρέθηκαν εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές, δείχνοντας έμπρακτα την εναντίωση τους στην πολιτική της κυβέρνησης η οποία οδηγεί στην εξαθλίωση και στην ανέχεια το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας. Η μαζική συμμετοχή των εργαζομένων στη γενική απεργία αποτυπώνει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο την κοινωνική ένταση που επικρατεί με μαχητικές απεργίες διαρκείας σε πολλούς κλάδους εργαζομένων αλλά και με μαζικές πανελλαδικές δράσεις, όπως καταλήψεις πολιτικών γραφείων, δημοσίων κτιρίων και υπουργείων (οι οποίες μεταξύ άλλων επέφεραν το μπλοκάρισμα της επίταξης των εργαζομένων στην καθαριότητα των δήμων).

Μπροστά στην πρωτοφανή συμμετοχή της κοινωνίας στις απεργιακές κινητοποιήσεις, η κυβέρνηση επέλεξε να απαντήσει και πάλι με άγρια καταστολή, η οποία οδήγησε στη δολοφονία του απεργού αγωνιστή του ΠΑΜΕ Δημήτρη Κοτζαρίδη. Η δολοφονία ενός εκ των χιλιάδων διαδηλωτών είναι λογική απόρροια της απροκάλυπτης αστυνομικής βίας που έχει εξαπολύσει η κυβέρνηση, ώστε να υλοποιήσει τα βάρβαρα μέτρα που επιβάλλει. Από την πρώτη στιγμή που έγινε γνωστή η δολοφονία, ενορχηστρώθηκε ένα σχέδιο παραπληροφόρησης από τα αστικά κόμματα σε συνεργασία με τα ΜΜΕ που στόχο είχε να μεταθέσει την ευθύνη από το κράτος, στο κομμάτι της διαδήλωσης που συγκρούστηκε με την περιφρούρηση του ΠΑΜΕ. Τραγική είναι η στάση του ΚΚΕ που μπροστά σε μια ξεκάθαρη κρατική δολοφονία, επέλεξε να κατηγορήσει άλλα κομμάτια του κινήματος, αντί να αποκαλύψει τους υπεύθυνους αυτής της δολοφονίας.

Τη δεύτερη μέρα της απεργίας 20 Οκτώβρη, ημέρα ψήφισης του πολυνομοσχεδίου, ενώ το σύνολο των διαδηλωτών έθετε ως ξεκάθαρο στόχο το μπλοκάρισμα της ψήφισής του, το ΚΚΕ αποφάσισε να αποκλείσει τα υπόλοιπα κομμάτια της διαδήλωσης, περιφρουρώντας τη Βουλή και αφήνοντας δίοδο μόνο για τους βουλευτές διασφαλίζοντας έτσι την τάξη γύρω και μέσα σε αυτήν. Επέδειξε για μια ακόμα φορά λογικές καθεστωτισμού και «ιδιοκτησίας» του κινήματος, στήνοντας πανελλαδικά σε όλα τα κεντρικά σημεία των πόλεων ζώνες αποκλεισμού των υπόλοιπων διαδηλωτών, μεταξύ των οποίων κι εργατικών σωματείων, τα οποία πρωτοστατούν στους αγώνες της περιόδου. Με τον τρόπο αυτό, προεξόφλησε την ήττα των αγώνων χιλιάδων εργαζομένων ενώ δεν επέτρεψε στο μεγαλύτερο κομμάτι της διαδήλωσης να αρθρώσει τα δικά του πολιτικά χαρακτηριστικά, προβάλλοντας τον δικό του τρόπο αγώνα ως τον μοναδικά ορθό, με προφανή στόχο την εξαργύρωση αυτής της στάσης σε εκλογικά ποσοστά.

Απόρροια της κίνησης του ΚΚΕ ήταν να ξεσπάσουν συγκρούσεις μεταξύ της περιφρούρησής του και ενός μέρους της πορείας, οι οποίες επισκίασαν τον όγκο και τον αρχικό στόχο της κινητοποίησης. Για εμάς, η βίαιη αντιπαράθεση διαδηλωτών με πρακτικές που δεν ανταποκρίνονταν στη συνείδηση και τις διαθέσεις του μεγαλύτερου κομματιού της πορείας, ήταν ανασταλτικός παράγοντας για την επιλογή του τρόπου με τον οποίο το ίδιο το κίνημα θα διαχειριζόταν την κατάσταση και θα υλοποιούσε τον αρχικό του στόχο. Mόνο τις αστικές δυνάμεις συμφέρει να μετεξελιχθεί ο κοινωνικός πόλεμος σε μια βίαιη βεντέτα μεταξύ διαδηλωτών. Γι’ αυτούς τους λόγους, η αντικινηματική λογική του ΚΚΕ που εξηγείται ιδεολογικά, ιστορικά και πολιτικά, πρέπει να απαντηθεί από το ίδιο το κίνημα και από τις δυνάμεις της υπόλοιπης Αριστεράς.

Θεωρούμε ότι η πλειοψηφία των ανακοινώσεων της Αριστεράς αδυνατεί να παράξει ουσιαστική πολιτική κριτική στο ΚΚΕ ενώ στην πραγματικότητα το αθωώνει και το επικροτεί για τη στάση του, μιλώντας ακόμη και για «…βήματα στην κατεύθυνση της συμπόρευσης και της ενότητας του κινήματος». Είναι ακατανόητη αυτή η θέση άμα αναλογιστεί κανείς και την εμπειρία των κινημάτων της τελευταίας 5ετίας –και όχι μόνο- όπου φάνηκαν οι διασπαστικές λογικές του ΚΚΕ στις καταλήψεις του 2006-7,όπως και του 2011, η εχθρική του στάση απέναντι στην νεολαιίστικη εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 και η περιχαράκωσή του σε όλες τις απεργιακές κινητοποιήσεις. Κοινό στοιχείο σε όλες τις περιπτώσεις ήταν η πρόθεση ενίσχυσης του κόμματος και όχι η ανάπτυξη του μαζικού κινήματος. Η Αριστερά, με τη μεταβίβαση της πολιτικής ευθύνης για την υπονόμευση της διαδήλωσης της Πέμπτης από το ΚΚΕ σε «προβοκάτορες, ομάδες τυφλής βίας και παρακρατικούς μηχανισμούς» επιτυγχάνει τη συσπείρωσή του και τη νομιμοποίηση της αντίληψής του στα μάτια της κοινωνίας, ενώ θα έπρεπε να οξύνει τις αντιθέσεις μεταξύ ηγεσίας και βάσης απεγκλωβίζοντας έτσι ένα υγιές αγωνιστικό δυναμικό από τις γραμμές του.

Στεκόμαστε ενάντια σε λογικές οριοθέτησης και υποκατάστασης του κινήματος καθώς και στην πολιτική στρατηγική που κατόρθωσε να αμαυρώσει την τελευταία γενική απεργία και να την αποτυπώσει ως μέρα σύγκρουσης μεταξύ διαδηλωτών. Κρατάμε την ελπιδοφόρα μαζικότητα και την αγωνιστική διάθεση του κόσμου και καλούμε σε κλιμάκωση και οικοδόμηση πολύμορφων κινητοποιήσεων μέχρι την οριστική ανατροπή των πολιτικών που βαθαίνουν την καταπίεση και την εκμετάλλευση της θιγόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας.

Ανταρσία – ΕΑΑΚ στο Ιστ-Αρχ
σύντροφοι/ισσες από τα σχήματα ΕΑΑΚ-Ιωαννίνων :
Manifesto-ΦΠΨ, Μικρόβιο-ΒΕΤ, Resistance-Ιατρική, Ενωτική Πρωτ. ΑΠΦ-Barricadas-Φυσικό

* το παρόν κείμενο έχει δημοσιευθεί ως σχόλιο στο aristerovima , στο aformi και στο athens.indymedia.org