Στο παρά πέντε της κοινωνικής έκρηξης

Του Κ. Μαραγκού

 

Βρισκόμαστε μια βδομάδα πριν τη γενική απεργία στις 19 Οκτώβρη. Η κυβέρνηση διαμηνύει ότι το πολυνομοσχέδιο (νέο μισθολόγιο και εφεδρεία στο δημόσιο, περικοπές συντάξεων, μείωση αφορολόγητου, πετσόκομμα φοροαπαλλαγών και κατάργηση κλαδικών συμβάσεων στον ιδιωτικό τομέα) πρέπει να έχει ψηφιστεί πριν τη σύνοδο κορυφής την Κυριακή 23 Οκτώβρη. Βρισκόμαστε στην τελική ευθεία. Όλα θα παιχτούν τις επόμενες μέρες. Ο στόχος του κινήματος πρέπει να είναι ένας. Μέχρι το τέλος της βδομάδας που έρχεται η κυβέρνηση του ΓΑΠ πρέπει να πάρει δρόμο.
  

Βαδίζουν στα τυφλά

Δεν υπάρχει πλέον καμία αμφιβολία ότι η κυβέρνηση βαδίζει στα τυφλά. Κανένας από τους στόχους που βάζει δεν φαίνεται να μπορεί να πραγματοποιηθεί. Το φετινό έλλειμμα σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία βρίσκεται ήδη στα 19,5 δις (εννιάμηνο) όταν ο στόχος ήταν να κλείσει στα τέλη Δεκέμβρη στα 16,3 δις. Με τον ρυθμό αυτό στο τέλος του χρόνου θα σκαρφαλώσει στα 25 δις δηλαδή στο 11% του ΑΕΠ. Οι “αγορές” που τόσο η κυβέρνηση και οι εταίροι της στο ΔΝΤ και την ΕΕ προσπαθούν να καλμάρουν θα εξαγριωθούν εντελώς. Η τρόικα βλέποντας ότι όλοι οι στόχοι πάνε κατά διαόλου ζητάει επιπλέον μέτρα για το 2012 ύψους 6 δις. Είναι σίγουρο ότι σε λίγες βδομάδες θα ζητάει μέτρα 10 δις και πάει λέγοντας. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κανένα σχέδιο διεξόδου. Τα μέτρα λιτότητας δεν αποδίδουν, απλώς φέρνουν την κοινωνία στα όριά της. Η οικονομία μέρα με την μέρα βουλιάζει ακόμα περισσότερο. Όχι μόνο η ελληνική αλλά παντού. Η συζήτηση που έχει ξεκινήσει για κούρεμα του ελληνικού χρέους σκοντάφτει στην απροθυμία των τραπεζών να συμμετέχουν περαιτέρω του κουρέματος που αποφασίστηκε στα μέσα του καλοκαιριού και στην περίφημη συμφωνία της 21 Ιούλη. Ένα κούρεμα πάνω από αυτό το ποσοστό θα είναι καταστροφικό για την επιβίωση τους. Όχι μόνο για τις ελληνικές τράπεζες που θα γράψουν ζημιές πάνω από την αξία των ιδίων κεφαλαίων τους, αλλά και για όσες του εξωτερικού είναι εκτεθειμένες στο ελληνικό χρέος όπως η γαλλοβελική Dexia που χρεοκόπησε πριν λίγες μέρες. Είναι σχεδόν σίγουρο ότι και στις 23 Οκτώβρη δεν πρόκειται να αποφασιστεί τίποτα περισσότερο από την παράταση της αβεβαιότητας. Το μήνυμα που θα πάρουν για ακόμα μια φορά οι “αγορές” είναι ότι πλοίο είναι έτοιμο να τσακιστεί πάνω στα βράχια. Από δω και στο εξής οποιαδήποτε στιγμή η προδιαγεγραμμένη πορεία προς την χρεοκοπία μπορεί να γίνει ανεξέλεγκτη όχι μόνο της Ελλάδας αλλά ολόκληρης της ευρωζώνης.

Πολιτική κρίση

Ανεξάρτητα όμως από το πώς αντιδρούν οι “αγορές”, αυτό που έχει σημασία είναι ότι πλέον κανείς δεν ελπίζει ότι με αυτό το σχέδιο θα υπάρχει κάποιο αποτέλεσμα. Ακόμα και αυτοί που πίστευαν ότι με το μνημόνιο “ίσως αποφύγουμε τα χειρότερα” συνειδητοποιούν πλέον το αδιέξοδο. Εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες αδυνατούν πλέον να αντεπεξέλθουν στην καθημερινότητά τους. Η εμπιστοσύνη των μεσοστρωμάτων, ακόμα και ενός σημαντικού τμήματος της εργατικής τάξης προς την άρχουσα τάξη και τα πολιτικά της επιτελεία σπάει μέρα με τη μέρα. Αυτό μεταφράζεται στην πρωτοφανή πλέον κρίση εμπιστοσύνης με το κυβερνόν κόμμα να βρίσκεται στις δημοσκοπήσεις κάτω από το 20% και λίγες μονάδες πάνω από το ΚΚΕ. Είναι αδύνατον με τέτοια ποσοστά απονομιμοποίησης να μπορέσει αυτή η Κυβέρνηση να σταθεί στην εξουσία. Οι μέρες της είναι πλέον μετρημένες.
Για την άρχουσα τάξη είναι επείγουσα ανάγκη να βρεθεί μια εναλλακτική λύση, που όμως με το διαρκώς ογκούμενο εκρηκτικό κοινωνικό πεδίο φαίνεται να αποτελεί άλυτο γρίφο. Στην πραγματικότητα κανείς δεν θέλει να διαδεχθεί τον ΓΑΠ. Ο Σαμαράς ναι μεν ζητάει εκλογές αλλά ξέρει ότι δεν θα έχει καμία καλύτερη τύχη απ’ αυτή του προκατόχου του. Αυτό που τον σώζει προς το παρόν είναι ότι με το 31% δεν θα μπορεί να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση και έτσι θα μπορεί να ρίξει το μπαλάκι στην εξέδρα. Από κει και πέρα οι συστημικές επιλογές γίνονται ακόμα πιο ανυπόληπτες. Ο Καρατζαφέρης με 8% και η Ντόρα εκτός Βουλής δεν μπορεί να έχουν καμία αξιοπιστία.

Κυβέρνηση έκτακτης ανάγκης

Η μόνη διέξοδος για το αστικό καθεστώς προκειμένου να ολοκληρώσει το αντεπαναστατικό του σχέδιο είναι μια κυβέρνηση εκτάκτου ανάγκης, ανεξάρτητα αν αυτή προκύψει πριν ή μετά τις εκλογές. Τη λύση αυτή εξάλλου προκρίνουν σύσσωμα τα εξωθεσμικά αστικά επιτελεία. Μια κυβέρνηση τεχνοκρατών με μη πολιτικά πρόσωπα ψηφισμένη από τα υπολείμματα του ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ, το ΛΑΟΣ και το ρετάλι της Ντόρας. Μια κυβέρνηση που θα είναι τρισχειρότερη από αυτή που ζούμε σήμερα. Αν σήμερα οι διαδηλώσεις χτυπιούνται έξω από τη Βουλή ή έστω με μια ασήμαντη “αφορμή”, με την κυβέρνηση που ευαγγελίζονται ο Καρατζαφέρης και η Μπακογιάννη θα απαγορεύονται δια νόμου. Άρθρα του Συντάγματος που επιτρέπουν τις συγκεντρώσεις ακόμα και την ελευθερία δράσης των πολιτικών κομμάτων -της αριστεράς- ενδεχομένως να ανασταλούν. Το ίδιο και η συνδικαλιστική δράση και το δικαίωμα στην απεργία. Τίποτα άλλο δεν μπορεί να είναι μια τέτοια κυβέρνηση και αυτό το προαναγγέλλουν σε όλους τους τόνους τα κάθε είδους αστικά επιτελεία του βαθέως κράτους. Στη βάση αυτή θα επιδιώξουν να χτίσουν νέες κοινωνικές συμμαχίες ή καλύτερα θα λέγαμε να αναβιώσουν το κοινωνικό μπλοκ εξουσίας της εμφυλιακής και μεταεμφυλιακής Ελλάδας. Εκατοντάδες χιλιάδες ηλίθιοι είναι έτοιμοι να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στον αγώνα εναντίον των “συντεχνιών, των κομματόσκυλων, των κομμουνιστών, των αναρχικών, των μεταναστών, των ρετιρέ, των ταραχοποιών, των ανθελλήνων και όλων όσων καταστρέφουν αντί να βάλουν χέρι για να σωθεί η πατρίδα αυτές τις δύσκολες στιγμές”. Ας μην είμαστε αφελείς. Ένα τέτοιο κράτος θα βρει τον τρόπο να ανταποδώσει σε κάθε πραιτοριανό της εξουσίας τις υπηρεσίες του προς το “έθνος”. Ήδη τα κάθε είδους φασιστόμουτρα ακονίζουν τα μαχαίρια τους και το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι βρίσκουν εκατοντάδες για να μην πούμε και χιλιάδες από το κοινωνικό κατακάθι έτοιμους να συνδράμουν.

Άγριες απεργίες

Είναι αλήθεια ότι στον κόσμο που μέχρι στιγμής έχει λάβει μέρος στους αγώνες ενάντια στο μνημόνιο και το μεσοπρόθεσμο, υπάρχει μια αίσθηση ότι δεν μπορούμε να τους σταματήσουμε. Σε λιγότερο από 1,5 χρόνο έχουν πραγματοποιηθεί 13 γενικές απεργίες χωρίς όμως αποτέλεσμα. Οι συγκρούσεις στο Σύνταγμα πάρα την μαχητικότητα χιλιάδων απεργών και διαδηλωτών πνίγηκαν μέσα στα χιλιάδες χημικά και τα σπασμένα κεφάλια εκατοντάδων ανθρώπων κάθε ηλικίας. Η αυταπάτη του καλοκαιριού ότι μπορεί μια μαζική ειρηνική διαμαρτυρία ακομμάτιστων πολιτών με τα κατσαρολικά τους και κάτω από την ταμπέλα των αγανακτισμένων να πιέσει την κυβέρνηση επίσης δεν έφερε κανένα αποτέλεσμα Η αίσθηση ότι οι απεργίες είναι μόνο χαμένα μεροκάματα και δεν αρκούν για να αναγκάσουν την κυβέρνηση σε υποχώρηση, φαίνεται να έχει εμπεδωθεί στην πλειοψηφία των εργαζόμενων που μέσα σε αυτές τις άγριες συνθήκες διατηρούν προς το παρόν την δουλειά τους.
Κανείς πλέον δεν πιστεύει ότι μπορεί να αντιμετωπιστεί αυτή η λαίλαπα με τις κλασικές μεθόδους (απεργίες, πορείες, εκδηλώσεις διαμαρτυρίας) που μέχρι τώρα ξέραμε. Ούτε επίσης με κινητοποιήσεις τύπου woodstock που η εναλλακτική τους στην αστική αντεπανάσταση είναι να φυτεύουμε μαρούλια και να ανταλλάσσουμε τις παλιατζούρες που έχουμε στις ντουλάπες μας.

Oμως φαίνεται ότι κάτι αλλάζει. Οι καταλήψεις στις χωματερές από τους εργαζόμενους στους δήμους που απειλούνται ευθέως με μαζικές απολύσεις και για όσους παραμείνουν με μισθούς πείνας κάτω των 800 ευρώ, δείχνουν το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει από δω και στο εξής η μαχόμενη εργατική τάξη. Η κατάληψη από τη ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ του μηχανογραφικού που πρόκειται να εκδοθούν οι λογαριασμοί με το χαράτσι στα ακίνητα, στην Πειραιώς 247 από την Τετάρτη 12/10, ανοίγει επίσης μια άλλη προοπτική. Οι εργαζόμενοι μπορούν στην πράξη να μπλοκάρουν την πολιτική της κυβέρνησης. Αυτό δεν έχει απλώς μια συμβολική σημασία. Ενδεχομένως σηματοδοτεί την έναρξη μιας περιόδου δυαδικής εξουσίας. Στα κανάλια αναρωτιούνται οι τηλερουφιάνοι σε έξαλλη κατάσταση ποιος είναι το αφεντικό σε αυτή τη χώρα. Ποιος την κυβερνάει. Οι εργαζόμενοι στους δήμους, στη ΔΕΗ και στα υπουργεία που βρίσκονται κατά δεκάδες σε κατάληψη δίνουν την απάντηση.

Το κύμα αυτό των καταλήψεων πρέπει τώρα να επεκταθεί. Τα φερέφωνα των δελτίων στις 8 ουρλιάζουν ότι ενώ έχουν καταλάβει τα υπουργεία συνεχίζουν να πληρώνονται, ενώ δεν μαζεύουν τα σκουπίδια χτυπάνε κάρτα. Ανορθόδοξος αγώνας, ε; Ε λοιπόν ναι, ήρθε η ώρα του ανορθόδοξου αγώνα. Λες και αυτό που συμβαίνει εδώ και μήνες και ειδικά τις τελευταίες βδομάδες είναι μια καθαρή αναμέτρηση από τη μεριά του συστήματος. Αυτοί οι θρασύδειλοι μπορούν να μιλάνε για πόλεμο, για έκτακτα μέτρα, για κυβερνήσεις καμικάζι, για εξωκοινοβουλευτικές λύσεις, για δεκάδες χιλιάδες απολύσεις, για δραματικές μειώσεις των μισθών και των συντάξεων και οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι και οι νέοι που νοιώθουν στο πετσί τους τις επιπτώσεις αυτής της πολιτικής να κάτσουν και να πεθάνουν της πείνας. Και ποιοι το λένε αυτό; Τα καθάρματα που συνεχίζουν να καλύπτουν τα δισεκατομμύρια που κλέβουν καθημερινά από την εργατική τάξη. Που είναι ρε αλήτες τα 863 εκ. που έφαγε ο Λαυρεντιάδης από την Protn Bank  και με τις πλάτες του Βενιζέλου; Γιατί δεν λετε τίποτα για αυτό το νέο φέσι; Την ώρα που ο κόσμος δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα, οι εφοπλιστές χτίζουν πλοία αξίας δεκάδων δις χωρίς να πληρώνουν ούτε μισό ευρώ σε φόρους, αλλά τα φερέφωνά τους στο ΣΚΑΙ έχουν το θράσος να συκοφαντούν και να βρίζουν τον κάθε μεροκαματιάρη που παλεύει για να ταΐσει τα παιδιά του.

Ο αγώνας από δω και πέρα πρέπει να διεξαχθεί με αυτά τα μέσα. Όσο μεγαλύτερη πυγμή δείχνει η μαχόμενη εργατική τάξη τόσο θα σπάει το ηθικό του αντιπάλου και άλλο τόσο θα πείθονται όσοι κοντοστέκονται και είναι έτοιμοι να πεθάνουν από την κατάθλιψη ότι υπάρχει άλλος δρόμος. Πολλοί στην αριστερά μιλάνε για αγώνα -απεργία- διαρκείας, για μακρύ αγώνα, για αγώνα αντοχής, για αγώνα παρενόχλησης και άλλα τέτοια. Όλα αυτά είναι για να δικαιολογούν την αναβολή της σύγκρουσης. Οι στόχοι πρέπει να είναι συγκεκριμένοι. Η μάχη του πολυνομοσχεδίου είναι η μεγαλύτερη μάχη για το εργατικό κίνημα και την αριστερά από το 73. Είναι σημαντικότερη ακόμα και από το μνημόνιο και το μεσοπρόθεσμο. Τώρα φαίνεται να συσπειρώνονται οι μεγαλύτερες δυνάμεις που είναι έτοιμες να μπουν στη μάχη. Αντίθετα ο αντίπαλος βρίσκεται σε πανικό και καταβεβλημένος από την κόπωση. Μέχρι σήμερα η αριστερά και τι κίνημα έδειχναν να είναι σκορποχώρι ενώ ο αντίπαλος να έχει σχέδιο και πυγμή για να το επιβάλει. Τώρα αυτό μπορεί να αλλάξει.

Οι απεργοί στους δήμους μιλάνε ήδη για πολιτικό αγώνα. Το ίδιο και οι εργαζόμενοι στη ΔΕΗ. Ο στόχος δεν είναι να κάνει πίσω η κυβέρνηση. Αλλά να πάρει δρόμο. Δεν υπάρχει άλλη λύση. Όλοι αντιλαμβάνονται ότι κάθε ευκαιρία που δίνεται στην κυβέρνηση είναι το ok για ένα νέο πλιάτσικο σε ότι μας έχει απομείνει. Το νέο μισθολόγιο ρίχνει τους μισθούς στο 40% από αυτούς που ήταν πριν 1,5 χρόνο. Με την κατάργηση των φοροαπαλλαγών, το αφορολόγητο στα 5000, τα χαράτσια και τις έκτακτες εισφορές που έρχονται ανά δίμηνο είναι αδύνατο πλέον να επιβιώσει μια μέση οικογένεια. Με την ανεργία στο 20%, με τις τιμές στα καύσιμα να σπάνε όλα τα ρεκόρ και με τα δάνεια να τρέχουν μιλάμε για την πλήρη καταστροφή. Σε αυτές τις συνθήκες η κοινωνική έκρηξη είναι ζήτημα χρόνου. 

Πολιτικός αγώνας στους δρόμους

Για το κράτος και την άρχουσα τάξη θα ήταν ευτύχημα να εκτονωθεί η κοινωνική οργή σε μια τυφλή εξέγερση. Να σπάσουν οι τράπεζες και να καεί το σύμπαν. Και μόλις τελειώσουν όλα η εξουσία να βρίσκεται ακόμα στη θέση της, έτοιμη να πάρει τη δική της ρεβάνς, κινητοποιώντας όχι μόνο τους κατασταλτικούς μηχανισμούς τους κράτους αλλά και σύσσωμο το παρακρατικό σκουπιδαριό των φασιστών, των μαφιόζων της νύχτας, των εμπόρων ναρκωτικών, των πάσης φύσεως σαλταρισμένων του κυρίου, των εκατοντάδων χιλιάδων απόστρατων που νέμονται τις συντάξεις του δημοσίου από τα 45 τους, και όλων των βλαμμένων που παραπατάνε βλέποντας τούρκους, αλβανούς, σκοπιανούς, πακιστανούς, εβραίους και μασόνους στον ύπνο τους και στον ξύπνιο τους.
Τίποτα δεν μπορεί να αφεθεί από δω και μπρος στην τύχη του. Ο μόνος τρόπος για να συμβεί αυτό είναι η ύπαρξη εναλλακτικής λύσης για την επόμενη μέρα. Χρειαζόμαστε επειγόντως ένα σχέδιο όχι μόνο ανατροπής αυτής της λαίλαπας αλλά και διάδοχης λύσης. Αυτό όχι μόνο θα εμπνεύσει τον κόσμο που σήμερα βρίσκεται σε απόγνωση αλλά κυρίως θα οργανώσει τις δικές μας δυνάμεις που επίσης βρίσκονται σε αμηχανία.
Στην περίπτωση που η κυβέρνηση δεν καταφέρει να περάσει το πολυνομοσχέδιο μέσα στη βδομάδα θα πέσει. Αν οι αντιδράσεις κλιμακωθούν και επεκταθούν ανοίγονται όλες οι προοπτικές. Η κοινωνία θα πάρει το μήνυμα. Η κατάσταση θα γίνει προεπαναστατική. Η άρχουσα τάξη ή θα πάει σε εκλογές ή στο σχηματισμό μια κυβέρνησης “καμικάζι” όπως την ονόμασε σε ένα άρθρο του ο Παπαχελάς. Σε περίπτωση εκλογών η αριστερά πρέπει να ρίξει στο τραπέζι τη δική της εναλλακτική λύση. Ήδη στα γκάλοπ στ’ αριστερά του ΠΑΣΟΚ υπάρχει σκόρπιο ένα 30%. Αυτό είναι ένα εντελώς καινούργιο στοιχείο. Στο λεκανοπέδιο το ποσοστό αυτό μπορεί να αγγίζει και το 40%. Αν μορφοποιηθεί σε ένα μέτωπο της αριστεράς μπορεί να γίνει ο πόλος έλξης μιας ευρύτερης κοινωνικής δυσαρέσκειας. Μιας δυναμικής που δεν μπορεί να προβλέψει κανένα γκάλοπ και πολύ περισσότερο δεν πρόκειται να δούμε σε δημοσκοπήσεις κατά παραγγελία. Όμως αυτό δεν θα έχει καμία προοπτική όσο δεν δείχνει τη δύναμη του στο δρόμο.
Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει άλλος δρόμος για να περπατήσουμε. Ούτε σοβιέτ έχουμε, ούτε εργατικά συμβούλια, ούτε οι συνελεύσεις στις γειτονιές είναι τόσο ισχυρές και αναγνωρίσιμες για να παίξουν ένα τέτοιο ρόλο. Μπορούμε να τα φτιάξουμε, αλλά τώρα δεν υπάρχουν. Μια γενική επίκληση στην επανάσταση και σε μια άλλη κοινωνία χωρίς τα κοινωνικά και πολιτικά υποκείμενα που θα την πραγματοποιήσουν παραμένει μια προπαγάνδα χωρίς αντίκρισμα και αναντίστοιχη των στιγμών. Τώρα χρειαζόμαστε μια συγκεκριμένη διαδρομή που να τρέξει ένα επαναστατικό σχέδιο σοσιαλιστικής διεξόδου από την κρίση. Ναι ναι σοσιαλιστικής. Αυτή είναι η μοναδική λύση που υπάρχει. Όλα τα άλλα, οι ανταλλακτικές κοινότητες, οι συνεταιρισμοί, και οι ατέρμονες συνελεύσεις που εξυπηρετούν μόνο ψυχοθεραπευτικές ανάγκες δεν αφορούν κανένα αγώνα ούτε απαιτούν καμία σύγκρουση με την οικονομική και πολιτική εξουσία. Ας φτιάξει όποιος θέλει ανταλλακτικές κοινότητες και όσους συνεταιρισμούς νομίζει. Δεν πρόκειται να τον ενοχλήσει κανένας. Ούτε και το απαγορεύει κανείς. Και αν νομίζει ότι μπορεί δίπλα σε αυτόν τον -καπιταλιστικό- κόσμο να επιβιώσει ας το προσπαθήσει. Εξάλλου ο καθένας μπορεί να προτείνει ότι θέλει. Άλλος μέτρα ανακούφισης για την παρέα του και την “μικρή του κοινότητα”, χωρίς να βάζει χέρι στο κεφάλαιο και τους μηχανισμούς του κράτους, και άλλος μια άλλη κοινωνία πάνω στο πτώμα του καπιταλισμού και του αστικού κράτους.

Κυβέρνηση της αριστεράς
Για την εργατική εξουσία και το σοσιαλισμό

Χρειαζόμαστε όντως μια κυβέρνηση έκτακτης ανάγκης. Σε αυτό συμφωνούμε απόλυτα με τους παπαχελάδες. Επίσης συμφωνούμε ότι δεν είναι ανάγκη να προκύψει κάτι τέτοιο μέσα από τις κάλπες. Όντως οι κάλπες έχουν κουράσει τον κόσμο και σε τελευταία ανάλυση όντως το πελατειακό εμφυλιοπολεμικό κράτος της δεξιάς και της χούντας, το επίσης πελατειακό κράτος των κλαδικών του ΠΑΣΟΚ και ο κρατικοδίαιτος καπιταλισμός των αντιπαροχών και των επιδοτήσεων έχει φαει τα ψωμιά του. Και να προσθέσουμε εδώ σε όσους νεοφιλελεύθερους παραμυθάδες ισχυρίζονται ότι μπορεί να υπάρχει και υγιής καπιταλισμός χωρίς κρατική παρέμβαση. Δεν θα άντεχε ούτε μια ώρα. Ο καπιταλισμός σας επιβίωσε ακριβώς χάρη στις κρατικές επιδοτήσεις στο κεφάλαιο, που στη συνέχεια έγιναν ελλείμματα, για να γίνουν χρέος και σήμερα να καταρρέει το άπαν. Δικό σας είναι το οικοδόμημα και τις ιστοριούλες για τις “συντεχνίες, την αριστερά που πίεζε για παροχές” και για την “Ελλάδα που είναι η τελευταία κομμουνιστική χώρα της Ευρώπης” να πάτε να τα πουλήσετε σε τίποτα καθυστερημένα που βλέπουν εφιάλτες με ελοχιν και νεφελιν. Οι υπόλοιποι σας έχουν πάρει χαμπάρι για το κουτόχορτο που πουλάτε.
Ναι χρειαζόμαστε μια νέα κατάσταση. Ναι χρειαζόμαστε σκληρά και επώδυνα μέτρα. Όμως διαφωνούμε στο ποιος πρέπει να τα πληρώσει. Εσείς λετε να πληρώσει ο λαός, όπως υπάρχει και μια άλλη λύση να πληρώσετε εσείς. Η αριστερά και εννοούμε αυτή που έχουμε κι όχι αυτή που θα θέλαμε πρέπει να κάνει το βήμα και να θέσει τον εαυτό της προ των ευθυνών. Αν οι ηγεσίες της δεν τολμούν, ας την σπρώξει ο κόσμος, ας την αναγκάσουμε να προχωρήσει. Θέλουμε μια αριστερά που δεν θα προτείνει λύσεις στο σύστημα (επιστροφή στη δραχμή για να βελτιωθεί η ανταγωνιστικότητα, ευρωομόλογα για να συνεχίζουν να πληρώνονται οι τοκογλύφοι, αναδιαπραγμάτευση του χρέους στα πλαίσια πάντα της ΕΕ και του ευρώ) και γενικώς προτάσεις που δεν σπάνε αυγά. Αυτό το είδος “αριστερής” πολιτικής, που βάζει καθήκοντα σε αστικές κυβερνήσεις ανήκει πλέον στο παρελθόν. Δεν υπάρχει κανένα άλλο αστικό σχέδιο πέρα από αυτό που εφαρμόζει σήμερα το ΠΑΣΟΚ. Η μοναδική άλλη αστική πολιτική θα ήταν πράγματι αυτή της επιστροφής στη δραχμή, της υποτίμησής της, του εθνικού προστατευτισμού, και τελικά της προετοιμασίας για τον 3ο παγκόσμιο πόλεμο. Καλώς ή κακώς δεν υπάρχει πλέον καμία μέση λύση. Το μεταπολεμικό κοινωνικό συμβόλαιο έχει λήξει και ας το καταλάβουν και όσοι προσπαθούν ακόμα και τώρα να συμβουλέψουν την “εθνική” αστική τους τάξη, να επιστρέψει σε μια κεϋνσιανή διαχείριση. Είμαστε σε ανοιχτό πόλεμο και εδώ δεν έχουν θέση οι ενδιάμεσες λύσεις.
Θέλουμε μια αριστερά για να συγκρουστεί εδώ και τώρα. Η κατάληψη της ΔΕΗ με την παρουσία του ΠΑΜΕ, της ΓΕΝΟΠ, του ΕΚΑ, του ΣΥΡΙΖΑ, της Ανταρσυα και αγωνιστών από την σκόρπια αριστερά και την αναρχία δείχνει το δρόμο. Θα πει κανείς. Μα αυτή η αριστερά είναι ρεφορμιστική, έχει αδράνειες, είναι γεμάτη με γραφειοκράτες, έχει δεσμούς με το αστικό σύστημα κλπ κλπ. Μάλιστα έτσι ακριβώς είναι. Μόνο που το αστικό σύστημα την έχει πλέον χεσ..νη κι αυτή την αριστερά και τα συνδικάτα και όλους όσους έχτισε τις προηγούμενες δεκαετίες το κοινωνικό συμβόλαιο της μεταπολεμικής ταξικής ισορροπίας. Το κοινωνικό υπόβαθρο αυτής της αριστεράς έχει πάει περίπατο. Δεν έχει πλέον επιλογές για ελιγμούς. Ή θα συρθεί στη σύγκρουση ή θα παρασυρθεί στη δίνη της αστικής αντεπανάστασης. Αν δεν μπορεί να δώσει τη μάχη ο κόσμος της πρέπει να την υπερβεί. Η αριστερά πρέπει να γίνει κίνημα, να αντιληφθεί ότι η πολιτική δεν είναι μια υπόθεση εντός των αστικών θεσμών. Και τι θεσμών πια, που δεν εμπνέουν καμία εμπιστοσύνη ούτε καν στην ίδια την άρχουσα τάξη.

Τώρα χρειαζόμαστε νέους θεσμούς.Όχι για κοινωνικούς πειραματισμούς στη γειτονίτσα μας. Αλλά ανταγωνιστικούς προς την υπάρχουσα αστική εξουσία. Για να διεκδικήσει το ίδιο το επαναστατικό προλεταριάτο την εξουσία.

• Κάτω η κυβέρνηση, το μνημόνιο, το μεσοπρόθεσμο και το πολυνομοσχέδιο
• Καμία ενότητα με τα αφεντικά και κάθε επίδοξο διάδοχο (ΝΔ, ΛΑΟΣ, Ντόρα) της ίδιας πολιτικής
• Άγριες απεργίες, συνέχεια και επέκταση των καταλήψεων
• Για μια κυβέρνηση της αριστεράς με την υποστήριξη των συνδικάτων, για να συγκρουστεί με την άρχουσα τάξη, να σταματήσει την αποπληρωμή των τοκοχρεολυσίων, να ανοίξει όλους τους φακέλους των κλεμμένων προχωρώντας σε απαλλοτριώσεις περιουσιακών στοιχείων, αφήνοντας τις τράπεζες να χρεοκοπήσουν αποζημιώνοντας μόνο τους μικροκαταθέτες, εθνικοποιώντας εδώ και τώρα τις επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας κάτω από εργατικό έλεγχο, ανασυγκροτώντας την παραγωγή στη βάση των κοινωνικών αναγκών, επιτάσσοντας για το σκοπό αυτό κάθε περιουσιακό στοιχείο που αυτή τη στιγμή μένει ανεκμετάλλευτο στα χέρια μιας μικρής μειοψηφίας που ενδιαφέρεται μόνο για τα κέρδη της.

Για την αναδιοργάνωση της κοινωνίας και την οικονομίας σε σοσιαλιστική βάση. Για να περάσουν η εξουσία και τα μέσα παραγωγής σε αυτούς που τα δουλεύουν. Για μια οικονομία με κίνητρο τις κοινωνικές ανάγκες και όχι το κέρδος των καπιταλιστών. Η οικονομία θα επανεκκινήσει μόνο σε αυτή τη βάση ή αλλιώς ύστερα από μια τεράστια εκκαθάριση κεφαλαίων και καταστροφής παραγωγικών δυνάμεων προκειμένου ο παγκόσμιος καπιταλισμός να περάσει σε ένα επόμενο μακρύ κύμα αν βεβαίως μπορέσει να βρει μια νέα ισορροπία μετά την καταστροφή. Οι δήθεν “μαρξίζουσες” βεβαιότητες για το ξεπέρασμα της κρίσης ύστερα από μια τέτοια καταστροφή ας περιμένουν μέχρι να επιβεβαιωθούν. Αλλά μέχρι να γίνουν όλα αυτά, ας δώσουμε τη μάχη τώρα, χτίζοντας έτσι την επαναστατική προλεταριακή εναλλακτική λύση.