Η σύλληψη των 36 μελών του ΠΑΜΕ, ένας ακόμα κρίκος στη μακρά αλυσίδα του αυταρχικού ντελίριο της κυβέρνησης, επιχειρείται από τα μαζικά μέσα παραπληροφόρησης, να αξιοποιηθεί στην κατεύθυνση ενός συμψηφισμού άρνησης της έντασης, συσχετιζόμενη με τη χουντοσύναξη στην κηδεία του φονιά Ντερτιλή.
Σε αγωνιστές της αριστεράς, σε πλατύτερα κομμάτια εργαζομένων, ο παρόν τρόπος που πολιτεύεται η κυβέρνηση, φαίνεται ως ένα κράτος έκτακτης ανάγκης, ένας παροξυσμός βίας και αυταρχισμού, που δεν συνάδει με μια ομαλή, κανονική κοινοβουλευτική αστική δημοκρατία. Από την άλλη πλευρά, και είναι σωστό, πως αυτή η επίθεση δεν είναι παροδική, ήρθε για να μείνει. Η συζήτηση έχει να κάνει από την πολιτική προέκταση που δίνει η κάθε πολιτική συλλογικότητα, ή και ανένταχτοι αγωνιστές, σε αυτά τα φαινόμενα.
Αυτό που στην πραγματικότητα συμβαίνει, είναι πως με μικρή χρονική καθυστέρηση, η αστική τάξη επιχειρεί να αντιστοιχήσει το νέο πολιτικό εποικοδόμημα που της είναι αναγκαίο, με τη νέα οικονομική βάση που δημιουργεί. Τα δεκαετή προγράμματα προσαρμογής με τις ανάγκες του κεφαλαίου και των ξένων δανειστών του, με το πάγωμα των μισθών μέχρι η ανεργία να πέσει κάτω από 10%, με τα υποσιτιζόμενα παιδιά, τις αυτοκτονίες, δεν μπορεί να είναι άλλο από το δόγμα της μηδενικής ανοχής, σε ένα διπλό στόχο: την ακύρωσης των αναγκών που μπορεί να ικανοποιήσει και να αναπτύξει ο σύγχρονος εργαζόμενος άνθρωπος, και από την άλλη την εκμηδένιση οποιουδήποτε σκιρτήματος αμφισβήτησης της αστικής εξουσίας, ή έστω και της δημιουργίας προϋποθέσεων για κάτι τέτοιο.
Η νέα «ομαλή», «κανονική» κατάσταση για την αστική δημοκρατία είναι ακριβώς αυτή που ζούμε. Σήμερα, και στο «κάδρο» αυτών των εξελίξεων δεν είναι μόνο η Ελλάδα, αλλά συνολικά οι αντιστάσεις σε μια σειρά χώρες της Ευρώπης. Στη σύγχρονη κοινοβουλευτική δημοκρατία, μπορείς να είσαι ότι θέλεις, αρκεί να μην επιχειρείς να το υλοποιήσεις, να το πράξεις. Μπορείς να έχεις σωματεία, τα οποία όμως δεν μπορούν να εκπροσωπήσουν τίποτα. Μπορείς να ψηφίζεις, και μάλιστα μέχρι να ψηφίσεις το αποτέλεσμα που είναι υποχρεωτικό να προκύψει μέσα από τις εκλογές, όπως φάνηκε και τον περασμένο Ιούνιο.
Είναι μια ιστορική εποχή όπου τα Συντάγματα μπορούν πιο ανοιχτά να αξιοποιούνται ακριβώς από τις πλευρές τους, που είναι και οι κύριες, που μπορούν να ευνοούν ανοιχτά το συσχετισμό υπέρ του κεφαλαίου. Αυτές όμως οι εποχές τελικά κρίνονται ή από ένα νέο μεσαίωνα, ή από επαναστατικές καταστάσεις.
Το μήνυμα που άλλη μια φορά δίνεται, με τις συλλήψεις των μελών του ΠΑΜΕ τελικά, έχει να κάνει και με την σπορά του φόβου και στα ίδια τα μέλη του, και ευρύτερα στους αριστερούς. Κυρίως όμως, επιδιώκει να κρατήσει την πλειοψηφία των εργαζομένων, σε λογικές ατομικών λύσεων, αναζήτησης οίκτου, τελικά αυτοκαταστροφής.
Είναι τα αναγκαία νέα συστατικά στοιχεία της «ταυτότητας» του σύγχρονου κοινοβουλευτισμού, για να προλάβει την παλίρροια των ξεσπιτωμένων εργατών της επόμενης περιόδου, των άνεργων, των εργαζόμενων, όλων μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου