Αιμοδιψή καθάρματα

 

Του Άκη Τζάρα

Τελικά ο άγριος βασανισμός των τεσσάρων αναρχικών συλληφθέντων για τη ληστεία στο Βελβεντό, σε συνδυασμό με την αξιοπρεπή πολιτικά στάση τους, ανέδειξε με κρυστάλλινο τρόπο την αγριότητα του κράτους μιας σάπιας αστικής τάξης που φλερτάρει ανοιχτά με την αυταρχική λύση. Ανέδειξε επίσης το βαθμό ηθικής εξαχρείωσης των ιδεολόγων της, είτε αυτοί είναι τηλεαστέρες, καθηγητάδες ή σοβαροί δημοσιογράφοι.

Το σημαντικότερο όμως γεγονός είναι πως τα βασανιστήρια και η διαχείρισή τους, ενταγμένα στην ιδεολογική ανασυγκρότηση του μπλοκ εξουσίας άρουν για μια ακόμη φορά τις επίπλαστες ενδοαστικές διαφορές. Έτσι από την αστική ακροδεξιά ΝΔ, μέχρι τα ναζίδια κι από τους “ευαίσθητους” κουβελοαριστερούς ως τους αρνητές της “βίας απ’ όπου κι αν προέρχεται” (εκτός από την έννομη βία φυσικά), η σύμπνοια είναι πλήρης: “ιδού ο εχθρός, ζήτω το κράτος και τα σώματα ασφαλείας που είναι η επιτομή της δημοκρατίας” κραυγάζουν όλα τα καθάρματα, νομιμοποιώντας τα βασανιστήρια ως καθημερινή πρακτική κι ιδεολογία των μπάτσων, ως τον τρόπο αναπαραγωγής της αστικής εξουσίας.

Την ίδια στιγμή ο -θα μηνύσω την Γκάρντιαν αλλά μαθαίνω τώρα αγγλικά- Δένδιας προκατέβαλε εξαρχής το πόρισμα των μπάτσων, είχε το θράσος να δικαιολογήσει το photoshop για επιχειρησιακούς λόγους, λες και η κοινωνία οφείλει να κατανοεί και να θεωρεί προτεραιότητά της, τις ανάγκες των ένστολων ταγματασφαλιτών. Ο Δένδιας είναι ο ιδεολογικός εκπρόσωπος των ένστολων βασανιστών, ο εκφραστής της νέας κυρίαρχης ιδεολογίας που αποτελεί αυτούσια αν και πιο θεωρητικοποιημένα την ιδεολογία του βαθέος κράτους και των σωμάτων ασφαλείας. Ταυτόχρονα επειδή η κρίση αναδεικνύει τα φαντάσματα της ιστορίας που η χυδαία ανάπτυξη του καταναλωτισμού και του life style είχε συγκαλύψει, ο ακροδεξιός υπουργός είναι ο επίγονος των χιτών και των ταγματασφαλιτών, είναι η ενσάρκωση της αστικής πολιτικής: υπεράσπιση του ωμού αδιαμεσολάβητου συμφέροντος του κεφαλαίου -αστός ο ίδιος- και νόμος και τάξη για τους αμφισβητίες και τους υποτελείς.

Σε αυτό τον ιδιότυπο του πολιτικού της νέας εποχής, η οποία οριοθετεί ξανά την αστική νομιμότητα, την ιδεολογία και τις πρακτικές της, συνωστίζονται όλα τα καθάρματα που αντιλαμβάνονται, πολύ περισσότερο από τους σοσιαλδημοκράτες οπαδούς της νομιμότητας, πως οι εμφυλιοπολεμικές κραυγές είναι η νέα νομιμότητα, η συγκολλητική ουσία που ενοποιεί την αστική τάξη αλλά και τα απομεινάρια της μεσαίας τάξης, τους αλαλάζοντες μικροαστούς και συνολικότερα όλα τα απάνθρωπα ανθρωπάκια που σπέυδουν να συμπαραταχθούν με την εξουσία και τους αφέντες μήπως και σώσουν το τομάρι τους. Έτσι κάτι ξεχασμένοι πολιτικοί αστέρες όπως ο Λοβέρδος κι ο Καρατζαφύρερ, στα αζήτητα πια, έσπευσαν να πλέξουν το εγκώμιο των ναζί ο πρώτος και να σκυλεύσει τη μνήμη του Γρηγορόπουλου ο δεύτερος, μήπως και δουν την τρέχουσα αξία τους ως πολιτικά προϊόντα να ανεβαίνει. Ενώ ο ναζιστικός υπόκοσμος ως η κατεξοχήν πολιτική έκφραση της αστυνομίας βλέπει την αστική δημοκρατία να υιοθετεί την ατζέντα του και αναζητά τρόπους να εμφανιστεί ως εξίσου αξιόπιστη πολιτική δύναμη κι όχι ως εσμός μαφιόζων και μπάτσων.

Η αστυνομία αναβαθμίζει το ρόλο της, αναλαμβάνει καθήκοντα παιδαγωγού της κοινωνικής ζωής και γενικότερα δρα με νόμιμο τρόπο ως παρακρατικός μηχανισμός που διψά για αίμα: βασανίζει καθημερινά σε δρόμους, τμήματα και στη ΓΑΔΑ, στήνει σκευωρίες που ακολουθούν πρόθυμα οι εισαγγελείς (περίπτωση Μαρφίν), εξωθεί ανθρώπους πονεμένους στην αυτοκτονία τρομοκρατώντας τους με διώξεις, όπως το 33χρόνο Βαγγέλη από το Χαϊδάρι και τελικά ακόμα και μέσα στην καθημερινή ζωή, απειλεί με τον τσαμπουκά της τη ζωή των πολιτών (ο θάνατος της 20χρονης Πωλίνας από διερχόμενο περιπολικό στον Κορυδαλλό, οι δύο έφηβοι στο Ηράκλειο Κρήτης που παραμένουν βαριά τραυματίες ύστερα από δυστύχημα που προκάλεσαν οι Διαδες).

Από την άλλη μεριά μόνο τους τελευταίους μήνες κάθε λογής μπάτσοι έχουν εμπλακεί σε εμπόριο ναρκωτικών, σε σπείρα εκβιαστών, σε ληστείες και κλοπές, σε προστασία, σε τέτοιο βαθμό που να είναι εμφανής η αλληλοπλοκή υποκόσμου και αστυνομίας πέρα από ιδεολογικές ερμηνείες.  Ενώ η ανοιχτή σύνδεση των μπάτσων με τους ναζί όχι μόνο αποτελεί πραγματικότητα που βιώνουν στο πετσί τους μετανάστες, αναρχικοί και γενικότερα όποιος πέφτει ως εχθρός στα χέρια τους, αλλά η ναζιστικοποίηση της αστυνομίας εκτός από το να προφυλάσσει ξεδιάντροπα τους ναζίδες, αποτελεί την καλύτερη απόδειξη για το πόσο ανόητες ή τυχοδιωκτικές είναι οι επικλήσεις στην αστυνομία να αφοπλίσει τα ναζιστικά καθάρματα λες και το κράτος ήταν ποτέ ουδέτερο.

Να κάνουμε εδώ μια επισήμανση. Δε θρηνούμε για την παρακμή μιας εξιδανικευμένης αστικής δημοκρατίας που δεν υπήρξε ποτέ. Για τους επαναστάτες κομμουνιστές εξάλλου κάθε αστική δημοκρατία οφείλει να ανατραπεί με μια επανάσταση που το περιεχόμενο της δεν μπορεί να είναι τίποτα λιγότερο από τη συντριβή του κράτους. Επομένως ούτε χούντα θεωρούμε πως έχουμε, ούτε νιώθουμε καμιά νοσταλγία για τη χαμένη τιμή της δημοκρατίας, αλλά δε μένουμε αδιάφοροι στη διαδικασία ταύτισης των μορφών αστικού κράτους με το αληθινό του περιεχόμενο, γιατί αυτή η διαδικασία θα ολοκληρωθεί πάνω στα κεφάλια μας.

Κλείνοντας μια υπενθύμιση σε όσους διψούν για αίμα, στους αφέντες και τους υπηρέτες τους που νομιμοποιούν τις πιο βάρβαρες πρακτικές της εξουσίας, πρακτικές που εναρμονίζουν το πολιτικό εποικοδόμημα με την ταξική επίθεση που λαμβάνει χώρα εδώ και τρία χρόνια στην κοινωνία των ιδιωτών: δε φοβόμαστε όλοι, ούτε όλοι μεθάμε με το κοινοβουλευτικό όπιο που τάζει ο Σύριζα. Κι αν ο Σαμαράς μιλά με το θεό, ας τον ρωτήσει για τη στιχομυθία Χριστού με το ληστή στο Γολγοθά. Κι αν ο τσεκουροφόρος Βορίδης εκστασιάζεται με το μονοπώλιο της βίας και θέλει επαναφορά της θανατικής ποινής, να ξέρει πως τα μεταμοντέρνα στρατοδικεία θα γεννήσουν τους νέους κομμουνιστές-αντάρτες. Τέλος αν ο Δένδιας θέλει να κλείσει τις εκκρεμότητες του 1974, ας έχει υπόψη του πως το 74 δε θα υπήρχε χωρίς το Δεκέμβρη του 1944 και το συνειδητό προλεταριάτο δεν έχει λησμονήσει τους ανοιχτούς λογαριασμούς του από τότε. Και αυτή τη φορά, κανείς δεν ξέρει, ο Σκόμπι και το ιππικό του  μπορεί και να μην εμφανιστεί ποτέ.

Κόκκινη Ορχήστρα