Μέσα σε συνθήκες οικονομικής κρίσης δημιουργούνται διάφορες ψυχοκοινωνικές επιπλοκές στις τάξεις του γραφειοκρατικού συνδικαλισμού. Όταν τα μέλη μιας συνδικαλιστικής ένωσης μένουν απλήρωτα, μακροχρόνια άνεργα, καλούνται να δουλέψουν σε συνθήκες εκ περιτροπής εργασίας, δέχονται μειώσεις μισθών κτλ., μετά δυσκολεύουν και οι συνθήκες βιοπορισμού των επαγγελματικών στελεχών αυτής (πιο γνωστών ως εργατοπατέρων). Πώς μπορείς σε συνθήκες φτώχειας και πείνας να συνεχίσεις αμέριμνος τα ταξιδάκια σου σε συνέδρια στο εσωτερικό και το εξωτερικό και τη διαμονή σε ξενοδοχεία με όλα τα έξοδα πληρωμένα; Πώς θα κοιτάξεις στα μάτια των εργάτη-ψηφοφόρο σου που εισπράττει πλέον 0-450 ευρώ όταν εσύ αμείβεσαι με τα διπλάσια για να διασφαλίζεις υποτίθεται τα συμφέροντα του;


Αυτό το ψυχοκοινωνικό δράμα αντιμετώπισαν το Σάββατο 31/3/2012 και οι εργατοπατέρες της ΕΣΠΗΤ στην ετήσια γενική συνέλευση της Ένωσης που διεξήχθη στο Athens Imperial στην Πλατεία Καραϊσκάκη. Το ζήτημα του προϋπολογισμού της ΕΣΠΗΤ μπήκε πρώτο στην ατζέντα της συνέλευσης, αφού είναι ένα ζήτημα που καίει τις τσέπες των εργατοπατέρων. Πολλά απλά μέλη της ένωσης πήραν τον λόγο και κατήγγειλαν τα σκανδαλώδη ποσά που δαπανούνται για τη μισθοδοσία των εργατοπατέρων. Ο πρόεδρος του ΔΣ της ΕΣΠΗΤ Γ. Πλάχούρης υπερασπίστηκε τα μισθολογικά του συμφέροντα, απειλώντας με καταφυγή στα ταμεία των κομμάτων αν παύσει η πληρωμή από τα ταμεία των εργαζομένων, γεγονός που προφανώς θα έχει ως συνέπεια τη μετατροπή του μέχρι τώρα… ανεξάρτητου και ακομμάτιστου συνδικαλισμού σε κρατικοδίαιτου και ξεπουλημένου. Παρά τα ρίγη συγκίνησης στο ακροατήριο από τα δράματα, τις εξομολογήσεις, τα «καθαρά κούτελα» και τα αλληλοκαρφώματα των εργατοπατέρων  εντέλει σχεδόν όλη η αίθουσα ψήφισε την πρόταση για μείωση 40% στους μισθούς τους. Ο «φτωχός πλην τίμιος» πρόεδρος της Ένωσης, έδωσε τη μοναδική αγωνιστική ψήφο στην πρόταση του ιδίου, να διατηρηθεί το υπάρχον μισθολογικό καθεστώς.

Μετά από ένα τέτοιο ψυχόδραμα, σχεδόν δίωρης διάρκειας, ήταν δύσκολο να βρεθεί χρόνος συζήτησης για δευτερεύοντα θέματα, όπως το κούρεμα των ταμείων, οι απολύσεις, το πετσόκομμα των κλαδικών συντάξεων, οι ανασφάλιστοι εγργαζόμενοι στο διαδίκτυο και το άνοιγμα της ένωσης προς αυτούς κτλ. Οι εργατοπατέρες έκαναν άλλωστε όσο πιο καλά μπορούσαν τη δουλειά για την οποία πληρώνονται: το να αποθαρρύνουν με πολιτικαντισμούς και αμπελοφιλοσοφίες τους εργαζόμενους από το να αναλάβουν αποφασιστικό ρόλο για τα τεκταινόμενα, έτσι ώστε να αναλαμβάνουν τις συνδικαλιστικές υποθέσεις αυτοί στα γραφεία τους, με την ησυχία τους.

Για άλλη μια φορά έγινε περισσότερο από προφανές ότι το μοντέλο του γραφειοκρατικού, επαγγελματικού συνδικαλισμού έχει φάει τα ψωμιά του. Μικρή σημασία έχει αν μπορεί να υπερασπιστεί για λίγο ακόμα μια πετσοκομμένη σύμβαση που καλύπτει όλο και  λιγότερους, ή ένα ασφαλιστικό ταμείο στο οποίο ορμάνε τα κοράκια των τραπεζών. Το κύριο που ενδιαφέρει τους εργατοπατέρες είναι η συνέχιση της επαγγελματικής τους σταδιοδρομία σε συνθήκες κρίσης. Και το κύριο που θα έπρεπε να ενδιαφέρει τους εργαζομένους είναι ο απεγκλωβισμός από αυτό το ετοιμοθάνατο μοντέλο συντεχνιακού συνδικαλισμού και η αναγέννηση του εργατικού κινήματος μέσα από οριζόντιες διαδικασίες βάσης που θα στηρίζονται σε αλληλέγγυες συναδελφικές σχέσεις αγωνιστών κι όχι στελεχών.

Πηγή: http://katalipsiesiea.blogspot.com