Οι καπιταλιστικά νόμιμες παρανομίες του Άκη

Πηγή: ΔΙΕΘΝΙΣΤΗΣ

Ο Άκης Τσοχατζόπουλος, η σύζυγός του, όποιο πρόσωπο είναι άμεσα εμπλεκόμενο σε ότι κατηγορείται ο πρώην κορυφαίος υπουργός του ΠΑΣΟΚ, αποδοκιμάζεται από εκατομμύρια εργαζόμενους. Στη συνείδησή τους, είναι ήδη ένοχοι για ότι κατηγορούνται. Και όχι άδικα.

Αμύθητες περιουσίες φτιάχτηκαν, με κομπασμό και επίδειξη νεόπλουτου, που ακόμα και οι πλέον απρόσεκτοι μαφιόζοι θα απέφευγαν να την δείξουν. Ήταν τέτοια η βεβαιότητά τους, πως ποτέ δεν πρόκειται να τους αγγίξει, όχι η αστική δικαιοσύνη, αλλά κυρίως μια ολόκληρη κοινωνία, που συνειδητά επιδίωξαν να τη διαμορφώσουν κατ΄εικόνα και καθ΄ομοίωσή τους, έτσι που ηλίθιος να είναι, όλα αυτά τα χρόνια, όποιος απέφευγε να χτίσει τη ζωή του γύρω από συλλογικές αξίες, αγώνες, και όχι μέσα από την ατομική «μαγκιά», που συνήθως μεταφραζόταν με το να γίνονται κάποιοι συστατικό στοιχείο της κίνησης του ελληνικού καπιταλισμού, και του πως πλουτίζεις μέσα σε αυτόν. Ή καλύτερα με το πώς νόμιζαν ότι μπορούν να πλουτίσουν.

Όμως παρόλα αυτά, όλα ετούτα είναι πλέον στα όρια του προφανούς. Η υπόθεση Τσοχατζόπουλου, αναδεικνύει σε όποιον έχει το κριτήριο να δει, και κάποια πολύ σημαντικά συμπεράσματα, ιδιαίτερης αξίας για την περίοδο που περνάμε. Και φυσικά κανείς δεν ξεχνά, πως ότι βλέπουμε αυτές τις ημέρες, με αρκετά θεατρικό τρόπο είναι η αλήθεια, αφορά όλο το ηγεμονικό πολιτικό προσωπικό του ελληνικού καπιταλισμού, τουλάχιστον για τρεις δεκαετίες.

Οι τράπεζες, που εδώ και δύο χρόνια, χρηματοδοτούνται αφειδώς, που τώρα βρίσκονται στο κέντρο ενός τεράστιου σχεδίου ανακεφαλαιοποίησης, είναι αυτές, που γνωρίζοντας ποιο ήταν το σύστημα που αντανακλούσε στο πρόσωπό του ο Τσαχατζόπουλος, τον δανειοδοτούσε με άνεση. Στον καπιταλισμό, και ιδιαίτερα στα χρηματοπιστωτικά τμήματα του κεφαλαίου, για να εφαρμόσεις τα σχέδιά σου, να πλουτίσεις φυσικά, έχει μεγάλη σημασία το πόσα έχεις, σε ποιο κοινωνικό στρώμα ή τάξη ανήκεις. Το από πού τα έχεις δεν έχει καμιά σημασία. Άλλωστε στην περίπτωση κεφαλαιακών κολοσσού του ελληνικού καπιταλισμού, εκατομμύρια δάνεια είναι βαμμένα με αίμα, στα καράβια, στις οικοδομές κ.τ.λ. Όλα τα αστικά Μ.Μ.Ε., δίνουν και πάλι τη μάχη να εγκλωβίσουν το σιχτίρισμα και την αηδία μας, στις λογικές του πελατειακού κράτους, στο οποίο έχει σημασία το όνομα. Στην πραγματικότητα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Στην περίπτωση Τσοχατζόπουλου, εμπλέκεται ευθέως το αστικό κράτος και το πολιτικό προσωπικό του, μεγάλοι καπιταλιστικοί όμιλοι του real estate και των όπλων, ντόπιοι και ξένοι, τράπεζες, off shore εταιρείες. Πόσο πιο σύγχρονο θα μπορούσε να είναι όλο το σκηνικό; Ποια άλλη εικόνα αποτύπωσης των δεσμών αίματος κεφαλαίου και πολιτικού προσωπικού του θα μπορούσαμε να έχουμε;

Η ίδια η συμπεριφορά άλλωστε της αστικής δικαιοσύνης, που υπακούοντας στα πολιτικά κελεύσματα της στιγμής, για κάτι θεαματικό ενάντια στη διαφθορά, την καθιστά ακόμα πιο έκθετη και εχθρική στα εργατικά δικαιώματα, όταν είναι κομμάτι της «συγκυβέρνησης» εντός του συστήματος, της άτεγκτης συμπεριφοράς της ενάντια σε όποιον μισθωτό είναι οικονομικά ανοιχτός απέναντι στο κράτος. Είναι η ίδια δικαιοσύνη που πριν από λίγο καιρό έκρινε για παράδειγμα, δίκαια τα χαράτσια της ΔΕΗ, αλλά ανεπιθύμητο το κόψιμο του ρεύματος, κάνοντας πάσα, για άλλη μια φορά στην πολιτική εξουσία, να χειριστεί το ζήτημα κατά το δοκούν.

Κυρίως όμως, πουθενά δεν είδαμε να λέγεται η πιο μεγάλη αλήθεια που είναι η εξής: Το μεγαλύτερο σκάνδαλο, κατ΄εξακολούθηση και με συναινετική συμφωνία όλου του αστικού πολιτικού προσωπικού, είναι οι ΝΟΜΙΜΕΣ παραγγελίες όπλων, και οι αντίστοιχες ΝΟΜΙΜΕΣ μίζες. Κανείς δε λέει πως ορίζονται αυτές οι περίφημες «αμυντικές ανάγκες της χώρας»; Πώς αυτές ορίζουν ποια εταιρεία οπλικών συστημάτων θα επιλεγεί; Το κόστος που κάθε φορά καλούμαστε να πληρώσουμε;

Ο Άκης Τσοχατζόπουλος, ως η κορυφή του παγόβουνου ενός ολόκληρου στρατιωτικοπολιτικού συμπλέγματος, που είναι η άλλη πλευρά όσων ζούμε αυτές τις ημέρες, καθόριζε σχέσεις με άλλες χώρες μέσω της διπλωματίας των όπλων, χρησιμοποιούσε διακρατικές σχέσεις (μεγάλες παραγγελίες έγιναν ακριβώς μετά τα Ίμια), καθόριζε τις σχέσεις μεταξύ των ηγετικών μερίδων του κεφαλαίου στο χώρο. Και φυσικά όλα αυτά σε βάρος του εργαζόμενου κόσμου, όχι μόνο από τη σκοπιά των χρημάτων που δεν κατευθύνονταν σε κοινωνικές πολιτικές, όπως και αν τις ορίσει κανείς. Αλλά και από την άποψη, του να γινόμαστε χειροκροτητές των όπλων και της εχθρότητας, του ρατσισμού και του εθνικισμού-πατριωτισμού, που για τα τελευταία είκοσι χρόνια μπορεί να βρίσκει την επιβεβαίωση της λεβεντιάς του, σε ιμπεριαλιστικές εκστρατείες εκτός συνόρων.

Το κλείσιμο της πολεμικής βιομηχανίας, η αξιοποίηση παραγωγικών δυνάμεων σε άλλες κατευθύνσεις ή και η καταστροφή άλλων για τις οποίες δεν μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο, το σταμάτημα των πολεμικών (τι ειρωνεία είναι αλήθεια αυτό των αμυντικών ) οπλικών παραγγελιών, η πάλη για τη διάλυση του αστικού στρατού, ενταγμένη στην πορεία για την εργατική αυτοκυβέρνηση και εξουσία, είναι αυτά που θα «σκουπίσουν» τους Τσοχατζόπουλους και όλο το σύστημα που τους υποστηρίζει.