Ένας διαφορετικός τίτλος θα μπορούσε να ήταν “Ξεκίνησε η κυνηγετική περίοδος, παρακαλούνται τα κουκιά να έχουν το νου τους”.
Και επειδή είστε πονηρούληδες αρκετά δεν θα αναφερθώ στο θέμα
παρεμβαίνουμε – συμμετέχουμε ή όχι στις εκλογές, επειδή οι κριτικές και
οι απαντήσεις για το ένα και το άλλο είναι ήδη fixed και απλά
δέχονται ως καρύκευμα τις εκάστοτε συνθήκες. Λένε στην μαγειρική πως τα
πολλά καρυκεύματα κρύβουν την γεύση ενός φαγητού και είναι μερικές φορές
δείγμα πως το φαΐ μάλλον είναι μάπα. Έτσι λοιπόν φιλοδοξώ να διώξω τα
καρυκεύματα από το φαγητό, ή στην χειρότερη να πω τι έχει προστεθεί,
ώστε να είναι πιο εύκολη η απόφαση στο ερώτημα. Εξάλλου περί ορέξεως
κολοκυθόπιτα που λένε, στην τελική άλλοι προτιμούν τα αλμυρά, άλλοι τα
ξινά, τι σημασία όμως έχουν όλα αυτά την ώρα που η πείνα θερίζει ; Για
να δούμε…
Υπάρχουν δύο τύποι που όσο και να διαφωνεί ή να συμφωνεί κανείς μαζί
τους χρησιμοποιούνται στην αστική ( και όχι μόνο ) πολιτική κατακόρον.
Τα επώνυμα αυτών με σειρά παλαιότητας Μακιαβέλι και Γκέμπελς, ο μεν
μάστορας στην ηγεμονία, την πολιτική με το κουστούμι αλλά και με το
σπαθί και ο δε μάστορας της προπαγάνδας, της ποδηγέτησης και της πλάνης.
Επειδή όμως αρκετά ναζιστικά καθάρματα έχει ήδη ο πλανήτης δεν θα
ασχοληθώ καθόλου με τον δεύτερο. Ο Μακιαβέλι είχε την διορατικότητα να
δει τους κρυφούς για τους ρομαντικούς ή κοινούς θνητούς, μηχανισμούς της
πολιτικής. Μόνο μην χαμογελάτε χαιρέκακα εσείς που κρύβεται στο συρτάρι
τον Γκράμσι και τις αναλύσεις του για την ηγεμονία και τον Μακιαβέλι,
καλά παιδάκια είστε και εσείς που τσαμπουνάτε μαρξισμό αλλά το απόλυτο
ευαγγέλιό σας είναι “Ο Ηγεμόνας” του Μακιαβέλι. Η μαγκιά είναι το
“άνοιγμα” της κριτικής και ανατρεπτικής σκέψης και όχι η ανακάλυψη με
όρους αρχαιολογικής ανασκαφής της τέλειας θεωρίας για την κατάκτηση της
εξουσίας, την διατήρησή της ή ακόμα και την καταστροφή της.
Τσελεμεντέδες υπάρχουν μόνο στην μαγειρική αλλά ακόμα και εκεί τα κάθε
λογής συστατικά ποικίλουν τόσο σε ποσότητα όσο και σε ποιότητα ανάλογα
με το πόσο μερακλής ή όχι είναι ο οισοφάγος σας. Στο θέμα όμως πάλι γιατί παραστράτισα.
Κάποτε ο Νικολάκης έγραψε για την χειραγώγηση του όχλου ένα κούτσικο
απόσπασμα που όμως μέσα του μπορείς να δεις κάτι όμορφες ατάκες σωστό
μαχαίρι για τους καιρούς μας. Ας ξεκινήσουμε, ατάκα πρώτη “Σ’ ένα κράτος κανένα υπουργείο και κανένας αξιωματούχος δεν πρέπει να μπορούν να σταματούν τις διαδικασίες”.
Αυτό αρχικά το ξέρουν και οι πέτρες, αλλά καταρρίπτει πολλές λογικές
για την κρισιμότητα των εκλογών, για τα κριτήρια του ορισμού ή όχι της
ημερομηνίας κοκ. Το αστικό κράτος είναι ένα ισχυρό εργαλείο που δεν
σταματάει έτσι επειδή κάποιος παίζει με τα πηδάλια και τους μοχλούς,
μόνο το εργατικό “σαμπό” μπορεί να το σταματήσει αν πεταχτεί βέβαια στα
γρανάζια της μηχανής (βλέπε κεφάλαιο, εργοδοσία κτλ) και όχι απλά στο
κεφάλι του μηχανοδηγού (λέγε με πολιτικό προσωπικό). Όχι δεν είναι το
πολιτικό προσωπικό που καθοδηγεί το κεφάλαιο και την εργοδοσία, αμέσως
λυσσάρες κουτσουμπόλες να πείτε πως ανακαλύψατε την αχίλλειο πτέρνα,
αλλά το αντίστροφο. Αλλά τότε γιατί τόσος χαμός με το κλέφτες – κλέφτες,
προδότες πολιτικοί, μαύρο στα κόμματα του μνημονίου και κουκί στα αντί –
μνημονιακά (άλλη παπαριά και αυτή αλλά σε άλλο άρθρο θα τα πούμε για
αυτά) ; Γιατί πολύ απλά είναι ο εύκολος στόχος και επίσης για το
κεφάλαιο το εύκολα αναλώσιμο και ανακυκλώσιμο υλικό για να διευρύνει
και να κρατά σταθερή την εξουσία του. Τώρα έρχονται απλά παραδείγματα
γιατί είναι αρχιδιά να εστιάζεις στα παιδιά για τα θελήματα της αστικής
τάξης. Όταν εργαζόμενε σου κόβουν τον μισθό, σου καταπατούν κάθε ίχνος
εργατικής αξιοπρέπειας ή δικαιώματος(νομοθετημένο ή όχι) με τον νόμο,
και κατευθείαν το αφεντικό – εργοδότης - πουτάνας γιος (κόψε την
σοβαροφάνεια γιατί όταν σου έκοψε τον μισθό έτσι τον φώναζες, πες το
αντρικά μην ντρέπεσαι) το εφαρμόζει, τότε τα ρίχνεις στο πολιτικό
προσωπικό, λέγοντας μάλιστα πως η επιχείρηση δεν μπορεί να παρανομήσει
να πάει κόντρα στον νόμο, το κράτος, την μετρέσα της αστικής τάξης ΓΣΕΕ,
την Παναγία την Τρυπητή κτλ. Εκεί λοιπόν δεν μπορεί να πάει κόντρα
στους νόμους και το εφαρμόζει, πως όμως πάει κόντρα στους νόμους όταν
φοροδιαφεύγει, όταν κάνει απολύσεις, όταν δεν πληρώνει, όταν δεν
υπογράφει συμβάσεις, δεν κολλάει ένσημα κτλ, μη μου πεις εκεί ο πουτάνας
γιος είναι πιο αρχιδάτος ε ; Έλα μου όμως που ούτε εκεί δεν είναι το
νόημα γιατί ακόμα και όλα μέλι γάλα να ήταν πάλι θα σε έκλεβε με την
μαγική φράση που λέγεται “απόσπαση υπεραξίας”, γιατί στην λογική του
κέρδους που αποτελεί το “είναι” του καπιταλισμού, ο πουτάνας γιος δεν
κωλώνει να τα βάλει ακόμα και με τους νόμους της πολιτικής οικονομίας.
Εμπορευματοποιεί πράγματα που δεν έχουν αξία με την έννοια της
αποκρυσταλλωμένης σε ένα προϊόν εργασίας, ναι μαλάκα πουλάει από αέρα
κοπανιστό(τους ρύπους πχ στην συνθήκη του Κιότο, πως τους πουλάει με το
κιλό ή με βάση πόσα βενζίνη έκαψαν τα αυτοκίνητα του κοσμάκι ;;;) μέχρι
οικόπεδα στο φεγγάρι, από τραπεζικά προϊόντα ανύπαρκτα στην πραγματική
ζωή (πχ CDS) μέχρι οτιδήποτε έχει σχέση με την ζωή και τον άνθρωπο. Άρα
το κυνήγι του κέρδους, της αύξησης του μέσου ποσοστού κέρδους καλύτερα,
δεν το σταματά τίποτα, και αυτό το επιβάλουν οι καπιταλιστές και όχι μια
πανούργα συνωμοσία μασσόνων τραπεζιτών κτλ. Από αυτό μπορείς και
καταλαβαίνεις και πολύ γλαφυρά μάλιστα, με την εδώ και δύο χρόνια
λειτουργία της νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας στην Ελλάδα πως,
για την εξυπηρέτηση αυτού του συμφέροντος το κράτος όχι απλά θα
λειτουργεί πένα, αλλά και στο άψε σβήσε, Κυριακές, απογεύματα ή όπως
λένε και στα αμερικάνικα 24-7. Δεν το αγγίζει ούτε εκλογές, ούτε
εναλλαγές κομμάτων ούτε ο Πρέκας με το πολυβόλο του, κανείς. Εκτός από
εσένα χαζούλι ! Εσένα που το μόνο όπλο στην ζωή σου είναι τα χέρια σου
και το μυαλό σου και όχι τα χωράφια, τα εργοστάσια, τα διαμερίσματα, οι
μετοχές κτλ. Στο δίλημμα εκλογές ή χάος, μνημόνιο ή χάος, Στέφανος Χίος ή
χάος, μπρόκολο ή χάος, είμαστε πάντα με το χάος γιατί το χάος που
προκαλεί ο καπιταλισμός κάνει οποιαδήποτε άλλη χαοτική κατάσταση να
μοιάζει με τα αρκουδάκια της αγάπης. Εξάλλου το χάος υπήρχε πριν το big
bang και την δημιουργία του κόσμου και του σύμπαντος οπότε μήπως πρέπει
να ξανά υπάρξει χάος για να γεννηθεί ο νέος κόσμος ; Λέω εγώ τώρα…
Ατάκα νούμερο δύο “Μια δημοκρατία ή ένας ηγεμόνας πρέπει να δείχνουν ότι πράττουν από γενναιοδωρία όσα τους επιβάλλει η ανάγκη”.
Ο καπιταλισμός βρίσκεται σε δομική κρίση και για την υπέρβασή της θα
κάνει τα πάντα από πειραματισμούς μέχρι μικρομεγαλισμούς, αλλά ποτέ δεν
θα ακουμπήσει δύο πράγματα, τα κέρδη και την κυριαρχία του. Έτσι για να
μπορέσει να φτάσει τους στόχους του θα ανακαλύψει χίμαιρες που μπορεί να
υπήρχαν χρόνια, αλλά θα τις παρουσιάζει τώρα σαν τα προμηνύματα ενός
πυρηνικού ολοκαυτώματος που προσπαθεί να αποφύγει. Από σωτηρία άλλο
τίποτα, αλλά σωτηρία ποιανού είναι το ερώτημα ; Σίγουρα όχι δικιά μας.
Από την άλλη όταν θα στριμωχτεί και θα αναγκαστεί να δώσει ακόμα και
ψίχουλα (αν μπορεί κι αυτά, εδώ που έχει φτάσει) θα το παρουσιάσει σαν
χάρη, δείγμα συμπόνοιας και κατανόησης, σαν να προσπαθεί να επιβεβαιώσει
τον μύθο περί κράτους συμβιβαστικού μηχανισμού μεταξύ δύο συγκρουόμενων
τάξεων. Οριακά και η ζύμωση δυνάμεων του εργατικού κινήματος με όλο
αυτό το πολύμορφο πράγμα που σχηματίζεται τα τελευταία τέσσερα χρόνια
(από την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 και δώθε) αγγίζει μια τέτοια
κριτική, δηλαδή παρότι ανακατεύει και φέρνει στην επιφάνεια εγγενείς
αδυναμίες και την εκκωφαντική αναντιστοιχία όλων μας, τα αντιμετωπίζουμε
γενναιόδωρα μεν αλλά περισσότερο από ανάγκη επιβεβαίωσης και όχι
αναζήτησης απαντήσεων, πόσο μάλλον αναζήτησης νέων ερωτημάτων. Πέρα
λοιπόν από τα σενάρια σωτηρίας η αστική τάξη όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά
και παγκόσμια αντιμετωπίζει ένα σοβαρότατο πρόβλημα κοινωνικής
ενσωμάτωσης όλου αυτού του εξαγριωμένου – εξαθλιωμένου εργατόκοσμου σε
ένα νέο όραμα που δεν έχει. Έτσι προσπαθεί να το δημιουργήσει
παρουσιάζοντάς το όχι σαν μια ανάγκη για να καλμάρει τα πράγματα και να
επικρατήσει η ησυχία, η τάξη και οι ορδές της ασφάλειας (αλά Ανδρέας
Παπανδρέου το 1981 με την αλλαγή που μας “άλλαξε” τα φώτα) αλλά σαν μια
πονόψυχη ηγεσία που υπολογίζει τους ανίσχυρους, του αδύναμους, του
κατατρεγμένους, του απόγονους του Βασιλάκη Καΐλα και της Μάρθας Βούρτση.
Και οι οργανωμένες δυνάμεις του εργατικού κινήματος αντιμετωπίζουν την
ανάγκη αναβάπτισης ενός οράματος, προγράμματος, πρότασης, ντου από
παντού, μπούκας στα ανάκτορα ή σχεδίου ανατροπής που είναι ακόμα στα
“τσιμέντα”, που παρουσιάζεται σαν το φιλοδώρημα της ριζοσπαστικοποίησης
που πρόσφεραν αυτά τα τελευταία τέσσερα χρόνια, με ένα μεγάλο φάουλ
όμως, τις ίδιες τις “μηχανές παραγωγής” και τα ίδια “υλικά”, δηλαδή όλη
αυτή η εργατική αναζήτηση παρατηρήθηκε σαν φαινόμενο από τους
“επιστήμονες” του κινήματος και βγήκε το πόρισμα, χωρίς να έχει το ίδιο
το πείραμα γεννήσει, μπολιάσει και παρέμβει ενεργά στις διαδικασίες
(νέες και παλιές) δημιουργίας όλων αυτών που μας αναγκάζει η ίδια η
πραγματικότητα να σκαρώσουμε.
Τρίτη, τελευταία και φαρμακερή ατάκα από τον Νικολάκη τον Μακιαβέλι από την Φλωρεντία “Ο
ασφαλέστερος και ολιγότερο σκανδαλώδης τρόπος να περιοριστεί η
αλαζονεία κάποιου που ανήλθε στην εξουσία σε μια δημοκρατία είναι να τον
προκαταλάβεις με τις μεθόδους που χρησιμοποίησε για να φθάσει σ’ αυτήν”
και επειδή καταλαβαίνετε πολύ καλά πού το πάει ο Νικολάκης θα το
συμπληρώσω με λίγο από το παρακάτω του κειμένου “Διότι, βεβαίως σε μια
δημοκρατία και ειδικότερα σε μια διεφθαρμένη δημοκρατία, δεν υπάρχει
καλύτερος , λιγότερο σκανδαλώδης ή ευκολότερος τρόπος να περιοριστούν οι
φιλοδοξίες κάποιου πολίτη, από το να τον προκαταλάβεις στις μεθόδους
που ακολουθεί για να επιτύχει τον στόχο του.” Ζητείται λοιπόν πολιτικός
χώρος σοβαρός και υπεύθυνος, νομοταγής να αναλογίζεται το πολιτικό
κόστος και να μην υποκύπτει σε κινηματικούς τεντιμποϊσμούς αναγράφει η
εξαγγελία των εκλογών. Ας πάρουμε την αστική μπάντα για να δώσω χρόνο σε
αυτούς που ίσως ξεροκατάπιαν λες και τους πιάσαμε στα πράσα (ή μήπως σας πιάσαμε ατιμούτσικα ε;).
Ας ξεπεράσουμε το “λεφτά υπάρχουν” και όλη την παπαροφιλοσοφία που έχει
ειπωθεί πάνω σε αυτή την ατάκα, εξάλλου όποιος τιμά το παράσημο που
λέγεται κομμουνιστής πρέπει να έχει πει άπειρες φορές το “πλούτος
υπάρχει”, το ΚΚΕ όμως πχ δεν βγήκε πρώτο κόμμα, ούτε οι κομμουνιστές σας
πήραν τα σπίτια και τις δουλειές οπότε αλλού κρύβεται η μπινιά. Η μάχη
λοιπόν των αστικών κομμάτων ουσιαστικά αναδεικνύει το που έφτασαν και
πως για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα μιας μερίδας της αστικής τάξης.
Πούλησες την μάνα σου για να περάσει το μεσοπρόθεσμο ; Έγινες Νάντια
Κομανέτσι από τις κωλοτούμπες για να εδραιωθεί η Κυβέρνηση Παπαδήμου ;
Πόσο ξύλο έριξαν τα ΜΑΤ, πόσες διαδηλώσεις έσπασες ; Απεργίες ; Πόσες
έβγαλες παράνομες και καταχρηστικές ; Πόσα παραθυράκια για να γαμήσω
χωρίς σάλιο τον εργαζόμενο μου άφησες ; Αυτός μπορεί να είναι ο
“διάλογος” του debate και αν κρίνω από τα πρώτα προεκλογικά υπόγεια
(γιατί αν βγουν σε μπαλκόνια ψηλοκινδυνεύουν ακόμα) μπορεί να τα
ακούσουμε αυτολεξεί. Όχι τίποτα άλλο έχει τσιμπήσει και η Αριστερά στο
τριπάκι της υπευθυνότητας και μπερδεύω τον Τσίπρα με τον Τσοβόλα των
80’s ενώ ο Κουβέλης το έχει ράψει ήδη το πρωθυπουργικό κοστόυμι, που πας
ρε μαλάκα με το κουστούμι Σαράφης από τα Τρίκαλα! Γίνεται και αυτή η
αλχημεία με τα γκάλοπ και καβλώνουν όλοι, υποθέσεις επί υποθέσεων σαν
συζητηση μεταξύ κάγκουρέων για το πώς θα πηδήξουν το “γκομενάκι” που
μόλις πέρασε αλλά κανείς από δαύτους δεν έχει τα αρχίδια να πάει να του
μιλήσει, κοινώς ιστορία μου πλανεύτρα, μπήκες ; Κι οι αστικές δυνάμεις
την “λένε” στην Αριστερά πως επιστρατεύει την βία, το ανθελληνικό και
όλα τα γνωστά που κοπανάνε εδώ και χιλιετίες από Αυτοκράτορες, μέχρι κι ο
Μάκης με τα γύψινα από τον Κολωνό μόλις κάνουν απεργία οι 10 υπάλληλοί
του. Και λες ρε γαμώτο ναι, θα βγει η Αριστερά και θα πει ναι, θα σας
κρεμάσουμε, θα σας κυνηγάμε από εργοστάσιο σε επιχείρηση και μετά θα
έχουμε παραγωγή με βάση τις κοινωνικές ανάγκες, ο εργατόκοσμος θα είναι
κύριος και υπεύθυνος του εαυτού με δικές του διαδικασίες κτλ αλλά που ;
Στα αμφιθέατρα τσαμπουκάς και στην ζωή μαλάκας. Από την άλλη το α/α
σκηνικό και αυτό κάτι μηρυκάζει αλλά ανώφελα, την έχει βρει που σε κάθε
πορεία μπορεί να παίζει σε τέτοιο λουναπάρκ και γουστάρει, λέει και τα
πικρόχολά του εκεί που το παίρνει καιthat’s all. Θα δώσω ένα παράδειγμα,
τα γραφεία της Χρυσή Αυγής στην Πάτρα. Κουβέντα επί κουβέντας για το
ντου, πορεία, ντου κυνηγητό, κλεφτοπόλεμος και ουσία μηδέν. Όχι γιατί
δεν χρειάζονταν τα παραπάνω αλλά γιατί μαλάκα φίλε α/α όταν έχεις εδώ
και σχεδόν ένα χρόνο κατάληψη δύο τετράγωνα πιο κάτω και φτιάχνονται
γραφεία και η γειτονιά πέρα βρέχει ή στο πέσιμο δεν είναι κανείς από την
γειτονιά και εμφανίζεσαι σαν τους βοηθούς του πράκτορα 007 κάπου έχει
γίνει μαλακία. Δεν σου φταίει η τρίτη παράνομη γκόμενα του Μπακούνιν που
ήταν κρυφό-μαρξίστρια ούτε ο λοβοτομημένος 70χρονος ταγματασφαλίτης που
δεν σε καταλαβαίνει όταν του λες για την νεωτερικότητα της σύγκρουσης
με το εξουσιαστικό υποσυνείδητο. Άρα και σε όλα αυτά που λες για τις
εκλογές κοίτα μην έχεις πει μαλακία, ή μήπως χρειάζεται άλλη μέθοδος ή
πράξη πάνω σε αυτά που λες, και όχι μαλάκα δεν σου είπα μόλις να
κατέβεις, πιες ένα καφέ να στανιάρεις και ξαναδιάβασέ το άμα δεν το
κατάλαβες, δεν είμαι εγώ ο εχθρός ο καπιταλισμός είναι και αν η φάση δεν
είναι καβαντζωτέ με σύγκρουση σε όλα τα επίπεδα ( τόσο του δρόμου, όσο
και του μυαλού και του λεγόμενου “απλού” κόσμου – αν υπάρχει και τέτοιος
διαχωρισμός) δεν κάνουμε τίποτα, ούτε κλανιά στον άνεμο δεν είμαστε
τότε. Δηλαδή και εσύ με την σειρά σου δεν λες που και πως το πας το
γράμμα, με κατάλαβες ; Και εδώ είναι το όλο του κειμένου.
Δηλαδή πώς όλο αυτό το δυναμικό που ήρθε σιγά-σιγά στην επιφάνεια με την
εξέγερση του Δεκέμβρη το 2008 και μετά, με τις μορφές που δημιουργεί,
τα περιεχόμενα που πρότασσει, τις προσπάθειες συνειδητοποίησης και
δράσης θα είναι το κέντρο οποιασδήποτε κίνησης ακόμα και στις εκλογές (όποια γραμμή κι αν έχει κάποιος για τις εκλογές).
Τελικά αν η κουβέντα και η δράση για τη λεγόμενη αντεπίθεση, τη
κατάκτηση και όλα αυτά τα ντουρωτικά θα έρθουν να γίνουν με τον κόσμο
που σήμερα αγωνίζεται, και όχι με το Ελλάδας Next Top Επαναστάτη. Δηλαδή
να δούμε πως το μετρήσιμο μέγεθος είναι κατά πόσο ο εργαζόμενος κόσμος
φτιάχνει δικές του δομές και περιεχόμενα, πόσο αναβαθμίζεται η
οικονομική και η κοινωνική του θέση, η ισχύς των κινήσεών του και τα
αποτελέσματα που παράγουν. Θα μου πεις ότι αυτά είναι προφανή αλλά αν
πραγματικά τα θεωρείς προφανή τότε γιατί τα μετράς με τα μεγέθη των
εκλογών (ακόμα χειρότερα με τα γκάλοπ) , είτε μετρώντας την πολιτική
στοίχιση είτε με την αποχή ; Ο αγώνας είναι μεγάλος και μακρύς, δεν
μπορεί κάθε φορά οι εκλογές να βαφτίζονται η μητέρα των μαχών ή το
αδιαμφισβήτητο πόρισμα της χρονιάς, άντε μη θυμηθώ τις αρχιδιές που
ακουγόταν όταν βγήκε το ΠΑΣΟΚ με τέτοια διαφορά και κλαίμε με μαύρο
δάκρυ (ξέρετε εσείς που χρειάζεται…). Ειδικότερα όταν βλέπουμε μπροστά
μας το τι είναι σήμερα η Βουλή και οι δομές του κρατικού μηχανισμού.
Δηλαδή ένας βουλευτής θα μπορεί να κάνει καλύτερη περικύκλωση της Βουλής
για να μην ψηφίσει ; Για πήγαινε στην πρώτη ατάκα και θα καταλάβεις πως
αυτό είναι για το θεαθήναι και αν δεις και τα κόμματα που παρέμβαιναν
στην Βουλή τα εκλογικά τους ποσοστά φουσκώνονταν ή μεγάλωναν μόνο σε
περιόδους σκληρών αγώνων γιατί απλά υπήρχε ακροατήριο στο πεζοδρόμιο και
το δρόμο και όχι στα κανάλια (ψηφιακά ή μη) της Βουλής. Αλλά κι όταν τα
“ακροατήρια” εμφανίζονται είτε τα κοίταγαν με σνομπ και ελιτίστικο ύφος
είτε τα θεωρούσαν παιδάκια που άμα τους κάνουν τα χατίρια θα πάνε με τα
νερά τους, η λέξη μετασχηματισμός, ζύμωση είχε φύγει από την πόρτα
τρεκλίζοντας. Και πριν μου πετάξεις την αρχιδιά για τον Ένγκελς και τον
δείκτη της εργατικής τάξης ξαναδιάβασέ το όλο το “Η καταγωγή του
κράτους, της οικογένειας και της ατομικής ιδιοκτησίας” και μην
παραλείπεις τα κομμάτια που λέει για την δημιουργία των δομών των
εργατών, ή την ατάκα περί θερμοκρασίας και τσεκουριού, ή ακόμα και για
την εξέλιξη των εκλογών και των διαδικασιών αποφάσεων. Γιατί στην τελική
ο μαρξισμός δεν είναι για να επιβεβαιώνεσαι με τσιτάτα αλλά για να
ανοίγει το μυαλό σου στο να αντιμετωπίσεις τον εχθρό. Και για να
αντιμετωπίσεις έναν εχθρό το πρώτο σου μέλημα είναι η οργάνωση του
στρατού που θα τον πολεμήσει, όχι το πεδίο της μάχης, γιατί ήδη ο εχθρός
έχει κατακλύσει το πεδίο της μάχης κι έχει καβάντζα τις καλύτερες
θέσεις. Και επειδή δεν είναι όλα θεωρία χρειάζεται και πράξη, κι ας
είμαστε και σκληροί με τους εαυτούς μας. Καλό το κράξιμο στις
οργανωμένες δυνάμεις αλλά και ο καθένας από εμάς έχει το μερίδιο ευθύνης
που του αναλογεί, όταν μένεις απλός θεατής κριτικός τέχνης και
περιμένεις τις οργανωμένες δυνάμεις να κάνουν ακριβώς αυτό που έχει
σκαρφιστεί ο νους σου κι αν δεν το κάνουν να τις κράζεις όπου βρεθείς,
τα πράγματα θα πάνε έτσι και ακόμα χειρότερα. Έχει έρθει προ πολλού η
ώρα που όπου σταθείς ή βρεθείς ενταγμένος σε συλλογικότητα ή μη, πρέπει
να δίνεις το όλον και το είναι σου στην ανατροπή, λες και δεν υπήρχε
τίποτα πριν, λες και όλα ξεκίνησαν από το μηδέν. Αν αυτό γίνει με
μαζικούς όρους και οι συλλογικότητες θα ανθίσουν και οι συνειδήσεις θα
μετατοπιστούν και το πεδίο μάχης ξαφνικά θα γίνει πιο φιλικό για μας.
Αυτά είναι τα πραγματικά ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν στην πράξης
της ζωής είτε έχουμε εκλογές είτε όχι, είτε παρεμβαίνουμε σε αυτές είτε
όχι, γιατί αλλιώς όλα τα άλλα θα είναι λόγια της κάλπης ή πιο απλά
κάλπη – κα λόγια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου