ΦΑΚΕΛΟΣ "ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ" (4)

Αυτός είναι ο Εθνικοσοσιαλισμός που επαγγέλλεται η Χρυσή Αυγή 

 

Από το προσωπικό blog του Παναγιώτη Βήχου

«Μία ισχυροτέρα φυλή θα παραμερίσει τας ασθενεστέρας. Διότι η ανάγκη της ζωής κα καταρρίψει τελικώς τους μωρούς φραγμούς του λεγόμενου ανθρωπισμού των ατόμων διά να παραχωρήσει την θέσιν του εις τον ανθρωπισμόν της φύσεως, η οποία καταστρέφει τους ασθενείς διά να δώσει την θέσιν των εις τους ισχυρούς»

ΧΙΤΛΕΡ (Ο Αγών μου) 

 

Την τακτική που ονομάζεται «το πάτημα της γάτας» ακολουθεί η Χρυσή Αυγή, ώστε να μη γίνεται αντιληπτή και να εφορμήσει στη «λεία» της. Οπως τα αιλουροειδή όταν εντοπίσουν το θήραμά τους περπατούν στην άκρη των νυχιών τους, το ίδιο ακριβώς κάνει και η Χρυσή Αυγή δημοσιοποιώντας ανήμερα την 21η Απριλίου τα ψηφοδέλτιά της. Επιχειρεί να τα κοινωνικοποιήσει διανθίζοντάς τα με απλούς λαϊκούς ανθρώπους. Προσπαθεί να δείξει ένα φιλολαϊκό προφίλ αποκρύπτοντας επιμελώς το σκοτεινό φασιστικό πρόσωπό της και το - συχνά - τρομοκρατικό προφίλ της. Θέλει έτσι να δείξει ότι κόπτεται για τους απλούς ανθρώπους, ενώ προωθεί με κάθε τρόπο στα ψηφοδέλτια σκληροπυρηνικούς, στενούς συνεργάτες του αρχηγού της κ. Ν. Μιχαλολιάκου. Δείτε φωτογραφίες από το Δίστομο

Βήχος Παναγιώτης

Σαν πρόλογο δημοσιεύω ένα άρθρο από το ΒΗΜΑ με τίτλο «Το σκοτεινό πρόσωπο της Χρυσής Αυγής», και συνεχίζω με τρία δικά μου άρθρα που έχω δημοσιεύσει παλιότερα.

{Ποια είναι ακριβώς η πραγματική ταυτότητα αυτών που απαρτίζουν τα ψηφοδέλτια του πιο ακραίου κόμματος και ποια ιδιότητα έχουν δεν γνωρίζει κανείς, ούτε καν... ο κ. Μιχαλολιάκος, που δηλώνει ότι «δεν ξέρω όλους τους υποψηφίους, ρε παιδιά, ούτε ξέρω πώς έχουν συμπεριληφθεί στις λίστες».

Δεν λέει βεβαίως λέξη για το γεγονός ότι πολλά από τα στελέχη και από τους νυν υποψηφίους υπήρξαν στο παρελθόν ή είναι ακόμη νυμφευμένοι με... μετανάστριες. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου το ανέκδοτο που κυκλοφορεί στον στενό κύκλο των οπαδών της φυλετικής καθαρότητας: «Εξω οι ξένοι, μέσα οι ξένες».

Με τον αέρα των δημοσκοπήσεων, η Χρυσή Αυγή άλλαξε την τελευταία στιγμή ρότα, σχεδόν απαρνήθηκε το ακραίο παρελθόν της, παραμέρισε τα ναζιστικά σύμβολα και τους διθυράμβους στον Χίτλερ, ανέστειλε το κυνήγι μεταναστών στον Άγιο Παντελεήμονα και με 200 και πλέον υποψηφίους διεκδικεί την ψήφο των Ελλήνων. Η κατάρτιση των ψηφοδελτίων έγινε, όπως λένε όσοι γνωρίζουν την τακτική και τη στρατηγική Μιχαλολιάκου, με μαεστρία, ώστε να μπορεί να παραπλανήσει τον ανυποψίαστο ψηφοφόρο.

Ετσι, ενώ όλοι περίμεναν, ύστερα από συνεχείς πληροφορίες που εν πολλοίς η ίδια η Χρυσή Αυγή διοχέτευε, ψηφοδέλτια με πολλούς απόστρατους αξιωματικούς, ελάχιστους τελικά συμπεριέλαβε. Εβαλε τελευταίο στη λίστα Επικρατείας τον... 88χρονο απότακτο αξιωματικό της τάξης του '48 κ. Ηλία Παπά, ο οποίος, κατά τον κ. Μιχαλολιάκο, «πολέμησε τους κομμουνιστοσυμμορίτες της Νάουσας» και ήταν «από τους πρωταγωνιστές των ιδεών της επαναστάσεως της 21ης Απριλίου 1967». Εναν άλλον αντισυνταγματάρχη Καταδρομών ε.α., τον κ. Πολύβιο Ζησιμόπουλο, τον τοποθέτησε πρώτο στη λίστα στην Α' Θεσσαλονίκης.

Το μεγάλο κόλπο της Χρυσής Αυγής ήταν ότι άνοιξε την πόρτα των ψηφοδελτίων της σε ανυποψίαστους για τη δράση της στο παρελθόν πολίτες κυρίως από τον Αγιο Παντελεήμονα. Και γι' αυτό υπάρχει λόγος. Το τελευταίο διάστημα οι κάτοικοι του Αγίου Παντελεήμονος έχουν διαπιστώσει ότι η Χρυσή Αυγή στην περιοχή τους δεν ήταν και τόση μαχητική (δεν κυνηγούσε δηλαδή με τόσο πάθος τους μετανάστες) και, το κυριότερο, ο κ. Μιχαλολιάκος ως δημοτικός σύμβουλος στον Δήμο Αθηναίων δεν έκανε τίποτε γι' αυτούς. Ετσι, δημιουργήθηκε κάποια καχυποψία για τους Χρυσαυγίτες, τόση που ανάγκασε τον κ. Μιχαλολιάκο να συμπεριλάβει στα ψηφοδέλτια απλούς πολίτες, χωρίς καμία κομματική δράση, χωρίς φασιστικό παρελθόν, όπως βιοτέχνες, ταξιτζήδες, ψαράδες, σεκιουριτάδες, τραπεζικούς, αγρότες, μία λογίστρια, έναν οικοδόμο, έναν ντελιβερά, εμπόρους, δυο-τρεις δημοσιογράφους, δημόσιο υπάλληλο, δημοτικό υπάλληλο, αλλά και επιχειρηματίες (πρώτος στη λίστα Επικρατείας είναι ο 50χρονος καταστηματάρχης επίπλων κ. Χρήστος Παπάς, από τα παλαιότερα στελέχη της Χρυσής Αυγής, η υπογραφή του οποίου φιγουράριζε στο ομώνυμο περιοδικό της οργάνωσης που τότε είχε εξώφυλλο τον Χίτλερ).

Αφησε ωστόσο εκτός ψηφοδελτίων τον υποτιθέμενο θεωρητικό του κόμματός του, από τους πλέον σκληροπυρηνικούς, τον κ. Ι. Περδικάρη, ίσως επειδή αυτός είχε συγγράψει στη δεκαετία του '80 την ιδεολογική διακήρυξη της Χρυσής Αυγής με το κόκκινο εξώφυλλο, τον αετό και τη ναζιστική ρούνα, η οποία σήμερα είναι επιμελώς εξαφανισμένη. Είναι επίσης άξιον απορίας γιατί ένα άλλο πρωτοπαλίκαρο της Χρυσής Αυγής, ο κ. Αντώνης Ανδρουτσόπουλος, ο επονομαζόμενος και «ξανθός» (που επί πενταετία παρέμεινε έγκλειστος στη φυλακή για επίθεση κατά αριστερών φοιτητών) εγκατέλειψε το κόμμα. Ελάχιστοι γνώριζαν ότι ο Αντώνης Ανδρουτσόπουλος ήταν ο περίφημος «Περίανδρος» ο οποίος έγραφε ιδεολογικά κείμενα και άρθρα στο περιοδικό του κόμματος. Μήπως επειδή, όπως έλεγαν μέλη της Χρυσής Αυγής που έχουν αποσκιρτήσει, μετά την προ διετίας αποφυλάκισή του κατηγορούσε τον πρώην αρχηγό του με ενυπόγραφα κείμενά του στο Διαδίκτυο ότι πούλησε αυτόν και τον αγώνα του;

«Αρχηγό» αποκαλούν τον κ. Μιχαλολιάκο τα μυημένα μέλη της Χρυσής Αυγής. Ο «Αρχηγός» δηλώνει ως επάγγελμα μαθηματικός. Αν και ουδείς γνωρίζει αν έχει εργασθεί με αυτή την ιδιότητα, πληροφορίες αναφέρουν ότι για κάποιες εβδομάδες «έγραψε» μεροκάματα στην πάλαι ποτέ εκδοτική εταιρεία του κ. Γ. Κοσκωτά, συνήγορος υπεράσπισης του οποίου ήταν όλως τυχαίως ο αδελφός του κ. Τάκης Μιχαλόλιας (ένας από τους δικηγόρους του προφυλακισμένου, σήμερα, κ. Α. Τσοχατζόπουλου). Ο τρίτος αδελφός της οικογένειας Γιάννης ήταν αντιστράτηγος.

Απροσδόκητη επίθεση όμως στον κ. Μιχαλολιάκο εξαπολύει με την προκήρυξη των εκλογών ένας παλαίμαχος του εθνικοσοσιαλισμού στην Ελλάδα, ο επί δωδεκαετία έγκλειστος για τρομοκρατία στις ελληνικές φυλακές κ. Αρ. Καλέντζης, ο οποίος χαρακτηριστικά αναφέρει: «Οι Ελληνες δεν θέλουμε να αναδείξουμε νέους βεζίρηδες στη θέση των ήδη υπαρχόντων, αλλά να κρεμάσουμε τους υπάρχοντες με τα άντερα αυτών που τους ανέδειξαν». Ο κ. Καλέντζης είχε ξεκινήσει τη δράση του αμέσως μετά τη Μεταπολίτευση πρωτοστατώντας σε επεισόδια μαζί με τον κ. Μιχαλολιάκο κατά αριστερών πολιτών, όπως έγινε στην κηδεία του Μάλλιου.

Προπηλακισμοί και επιθέσεις

«Ψαρεύουν» στον Αγιο Παντελεήμονα
Ο κ. Μιχαλολιάκος απέφυγε επιμελώς να τοποθετήσει στα ψηφοδέλτια στελέχη που είχαν αποσκιρτήσει από τον ΛΑΟΣ, με τον φόβο, όπως λένε οι γνωρίζοντες, μήπως εκλεγούν και μετά αποσκιρτήσουν προς άλλα κόμματα, όπως απέφυγε να τοποθετήσει πρωτοκλασάτα στελέχη της που μεσουρανούσαν στις συγκρούσεις στον Αγιο Παντελεήμονα. Ετσι έμεινε εκτός ένας κατηγορούμενος για... παιδοφιλία και ένας άλλος - που ήταν μάλιστα στις πρόσφατες δημοτικές εκλογές υποψήφιος... περιφερειάρχης -, έγκλειστος σήμερα στις φυλακές για τον φόνο ενός αστρολόγου στο Χαλάνδρι.

Αντιθέτως, εμφανίστηκε στα ψηφοδέλτιά της ένα παλαιό στέλεχος της ΕΠΕΝ, πρωτοπαλίκαρο του χουντικού κ. Κ. Πλεύρη. Συμμετείχε, όπως αναφέρουν στοιχεία της Αστυνομίας, «στο ξύλο με τους αριστεριστές στη δεκαετία του '80». Πρόκειται για τον κ. Δ. Πατριαρχέα, υποψήφιο στην Α' Αθήνας. Στην ίδια εκλογική περιφέρεια υποψήφια είναι και η κυρία Θέμις Σκορδέλη, πρωταγωνίστρια προπηλακισμών πολιτών και πολιτικών στον Αγιο Παντελεήμονα, όπως στο γιαούρτωμα του κ. Αλέκου Αλαβάνου, την υπεράσπιση της οποίας είχε αναλάβει τότε ο βουλευτής του ΛΑΟΣ κ. Αθ. Πλεύρης. Η κυρία Σκορδέλη, η φωτογραφία της οποίας έγινε αφίσα από αριστερές οργανώσεις λόγω των συχνών προπηλακισμών στους οποίους πρωταγωνιστούσε, δήλωνε προ μηνός αγανακτισμένη από τους «συντρόφους» της επειδή δεν την υπερασπίστηκαν στις δίκες που είχε.

Συγγενείς και πουλέν

Παρά τα όσα λέει ο κ. Μιχαλολιάκος - ότι δεν γνωρίζει όλους τους υποψηφίους του κόμματός του - είναι αδύνατον να μη γνωρίζει τη... σύζυγό του κυρία Ελένη Ζαρούλια (επάνω δεξιά), εισοδηματία από ακίνητα που βρίσκονται στο υποβαθμισμένο κέντρο της πρωτεύουσας, η οποία φιγουράρει στην τρίτη σειρά στο ψηφοδέλτιο της Β' Αθήνας. Ή είναι αδύνατον να μη γνωρίζει τον κ. Ηλία Κασιδιάρη (επάνω αριστερά), μακρινό συγγενή του, επονομαζόμενο και «σκιά ή πουλέν του αρχηγού», που είναι πρώτος στο ψηφοδέλτιο του Υπολοίπου Αττικής και που για χάρη του και για να είναι πρώτος στη λίστα ο κ. Μιχαλολιάκος έκοψε κάθε άλλον υποψήφιο που το όνομά του άρχιζε πριν από το... κάπα. Ο κ. Κασιδιάρης είναι γεωπόνος και υπήρξε επικεφαλής των Χρυσαυγιτών που είχαν προσκληθεί στη Χαλυβουργία, έδωσε δώρα και μίλησε στους απεργούς του ΠΑΜΕ}.

http://www.tovima.gr/afieromata/elections2012/article/?aid=454220

 

Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΠΗΓΑΖΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΠΑΡΑΚΜΗ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ

 

«Μέσω του φασισμού, ο καπιταλισμός κινητοποιεί τις μάζες της έξαλλης μικροαστικής τάξης, και τις συμμορίες του declasse και αποθαρρυμένου λούμπεν προλεταριάτου, τους αναρίθμητους ανθρώπους που το ίδιο το χρηματιστικό κεφάλαιο έχει οδηγήσει σε απόγνωση και φρενίτιδα… Μόλις νικήσει ο φασισμός το χρηματιστικό κεφάλαιο συγκεντρώνει στα χέρια του, σε μια ατσαλένια λαβίδα, άμεσα και χωρίς χρονοτριβή, όλα τα όργανα και τους θεσμούς κυριαρχίας, τις εκτελεστικές, διοικητικές και εκπαιδευτικές εξουσίες του κράτους… και πρώτα απ’ όλα καταστρέφει τις εργατικές οργανώσεις». (Λ. Τρότσκι: «Γερμανία 1931-32», σελ. 65).

Οι νεοφασιστικές οργανώσεις κάνουν ορισμένες φορές δυναμικά την εμφάνισή τους εκμεταλλευόμενες την προδοσία του σταλινισμού, την κατάρρευση του σταλινικού μοντέλου και την ήττα της επανάστασης που θα εμπόδιζε μια για πάντα τη φασιστική πανούκλα με το μόνο αποτελεσματικό τρόπο που υπάρχει. Με την ανατροπή του συστήματος που τη γεννά. Έτσι, από την επομένη κιόλας της ήττας τους, οι ναζοί ανασυντάχτηκαν μέσα από τις οργανώσεις τους και το πανευρωπαϊκό δίκτυο που δημιούργησαν.

Στην εποχή της άνθησης, η παρουσία τους παρέμεινε παρασκηνιακή. Με το τέλος, όμως, της άνθησης, και ιδιαίτερα στην περίοδο από το τέλος της δεκαετίας του ’70 και τις αρχές της δεκαετίας του ’80 έρχονται ξανά στο προσκήνιο. Η παγκόσμια αντεπανάσταση τις χρειάζεται ενάντια στην εργατική τάξη. Τα δίκτυά τους απλώνονται σε Ευρώπη, Αμερική, Αφρική, Λ. Αμερική ενώ οι τρομοκρατικές τους δραστηριότητες ήταν άπειρες.

Τον Αύγουστο του 1982, το υπουργείο Εσωτερικών της Δυτικής (τότε) Γερμανίας, δημοσίευσε στοιχεία που αποδείκνυαν ότι οι τρομοκρατικές ενέργειες των ακροδεξιών ομάδων το 1981 είχαν φτάσει στο υψηλότερό τους επίπεδο μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Οι διάφορες φασιστικές ομάδες διαθέτουν ισχυρές διασυνδέσεις με πρόσωπα που βρίσκονται στα ανώτατα κυβερνητικά κλιμάκια. Έχουν υψηλούς χρηματοδότες, πλούσιο οπλισμό μέσα από γερές προσβάσεις στο στρατό και γενικά τον κρατικό και παρακρατικό μηχανισμό. Κατά καιρούς ανακαλύπτονται όπλα του ΝΑΤΟ στην κατοχή διαφόρων νεοναζιστικών οργανώσεων (είναι γνωστό το σχετικό σκάνδαλο στη Νορβηγία το 1978 και το 1979). Τα όπλα τα προμηθεύονται επίσης από δικτατορικά καθεστώτα. Η Ελλάδα των συνταγματαρχών έδινε άφθονα όπλα και εκρηκτικά του στρατού σε ιταλικές νεοφασιστικές οργανώσεις.

Επειδή οι φασίστες και Νεοναζί θα αρχίσουν να αμφισβητούν όσα αναφέρω αξίζει να κάνουμε μια πρόχειρη εξέταση (αργότερα ίσως επανέλθω ποιο αναλυτικά) αυτών των οργανώσεων που δρούσαν ή δρουν στις ευρωπαϊκές χώρες και οι οποίες αναπτύσσουν δεσμούς με τις αντίστοιχες ελληνικές.

Έχουμε και λέμε λοιπόν: Οι διάφορες νεοφασιστικές ομάδες έχουν τα δικά τους στρατόπεδα εκπαίδευσης (Βέλγιο, Γερμανία, Ολλανδία, Ισπανία, κ. ά). Οργανώνουν διεθνείς συναντήσεις, με αφορμή διάφορα πολιτικά γεγονότα. Συσπειρώνουν νέο-ναζί καθώς και ορισμένα παλιά μέλη των ναζί. Μεταπολεμικά πολλοί χιτλερικοί αξιωματικοί, υπεύθυνοι για φοβερά εγκλήματα διέφυγαν στην Λ. Αμερική, την Ισπανία κ. ά., και από εκεί οργανώσαν το – διεθνές – δίκτυό τους.

Στη Γαλλία, αμέσως μετά την απελευθέρωση εμφανίστηκαν μικρές ομάδες φασιστών (P.S.F., M. P. F.) που συσπείρωναν νέο-ναζί με πρώην μέλη των οργανώσεων του Doriot και του Deat. Το 1951 ιδρύθηκε η “Jeunne Nation” που ζητούσε «να περάσει η εξουσία στα χέρια των εθνικιστών» και ανάπτυξε ισχυρούς δεσμούς με τον OAS, για μια Algerie Francaise. Το 1959 όταν τέθηκε εκτός νόμου, δημιουργήθηκε το “Parti Nationaliste” από τη συνένωση διαφόρων φασιστικών ομάδων. Το 1958 δημιουργήθηκε το UDCA του Pierre Poujade ένα λαϊκίστικο φασιστικό κίνημα. Το 1962 ιδρύθηκε η Association des Vikings de France που άρχισε να αναπτύσσει δεσμούς με οργανώσεις του εξωτερικού. Σαν Partie Proletarien National – Socialiste έγινε μέλος της Παγκόσμιας Ένωσης Εθνικοσοσιαλιστικών (WUNS), και ανάπτυξε ισχυρούς δεσμούς με τον Colin Jordan στην Αγγλία και τον Lincoln Rockwell στην Αμερική. Ο Jordan, o “διεθνής fuhrer του WUNS” και η φασίστρια Francoise Dior έφτιαξαν την Federation Ouest Europeenne (FOE), με ένα πρώην μέλος των SS στην ηγεσία για να αντιπροσωπεύει την WUNS στις γαλλόφωνες χώρες. Αυτή διαλύθηκε μετά τη σύλληψη μερικών ηγετών της. Το 1964 ιδρύθηκε η τρομοκρατική ομάδα “Occident”. Έκανε πολλές τρομοκρατικές πράξεις, ενάντια σε αριστερές φοιτητικές και εργατικές οργανώσεις.

Το 1966 δημιουργήθηκε η FANE (Federation d’ Action Nationale et Europeene με έντονη ρατσιστική προπαγάνδα. Το 1962 ιδρύθηκε η ομάδα Societe f’ Etudes de Relations Publiques (SERP) από έναν πρώην Πουτζαντιστή, βασανιστή στην Αλγερία, τον φασίστα Λεπέν. Στις Ευρωεκλογές το 1984 το κόμμα του Λεπέν ξεπέρασε το 10%, κρατώντας μια διαφορά στήθους με το ΚΚΓ. Στην πορεία βέβαια καταποντίστηκαν και τα δύο!

Το 1966 ιδρύθηκε το Mouvement Nationaliste du Progres (MNP) που ισχυριζόταν ότι είχε 3.000 δραστήρια μέλη και 300.000 συμπαθούντες. Στην ουσία παρέμεινε μια ασήμαντη ομάδα, όπως και η Delta, με έντονη αντισημιτική, τρομοκρατική δράση. Στη Γαλλία, όλες αυτές οι ομάδες δρούσαν παράλληλα με το πλατιά οργανωμένο παρακρατικό δίκτυο Barbouze.

Στη Γερμανία, αμέσως μετά τον πόλεμο, οι Ναζί οργανώθηκαν σε μικρές παραστρατιωτικές και τρομοκρατικές οργανώσεις (WAN, DRP, SRP). Το 1965 ιδρύθηκε το National Democratische Partei (NDP) του Adolf von Thaddens που το 1969 κατάφερε να συγκεντρώσει το 4,3% των ψήφων. Η δύναμή του, όμως, προοδευτικά μειώθηκε σοβαρά.

Στις αρχές της δεκαετίας του ’80 υπήρχαν στην Γερμανία 17.000 νεοναζιστές, μέλη και συμπαθούντες των διαφόρων, μικρών οργανώσεων. Το 1978-79, με απόφαση της κυβέρνησης Brandt κατασχέθηκαν περί τις 50 νεοναζιστικές εκδόσεις, ενώ το 1981 χρειάστηκε να ψηφιστούν καινούργιοι νόμοι για να εμποδιστεί η διάδοση του “Main Kamf” του Χίτλερ. Το 1981 νέα νεοναζιστική τρομοκρατική ομάδα VSBD ανάλαβε δράση. Βόμβες σε σιδηροδρομικούς σταθμούς, εβραϊκές συναγωγές και χώρους όπου σύχναζαν μετανάστες εργάτες, συντονισμένα σε όλη την Ευρώπη σημαδεύουν την δεκαετία του ’80. Η ρατσιστική τους προπαγάνδα κάνει στόχο της τα 4,5 εκατομμύρια εργατών που απασχολούνταν στην Δ. Γερμανία. Έτσι, όπως σήμερα, στόχος τους στην Ελλάδα είναι οι Αλβανοί και άλλοι οικονομικοί μετανάστες.

Στην Ιταλία, παράλληλα με το MSI, που ιδρύθηκε το 1946, δημιουργήθηκαν διάφορες φασιστικές ομάδες που αμέσως δικτυώθηκαν με άλλες ευρωπαϊκές (Βέλγιο, Γερμανία, Γαλλία κλπ.). Η Ordine Nuovo ανάπτυξε στενούς δεσμούς με τον OAS – έδωσε όχι μόνο όπλα αλλά και καταφύγιο σε καταζητούμενα από τις γαλλικές αρχές μέλη του OAS. Στη διάρκεια της χούντας του Παπαδόπουλου, στην Ελλάδα, η Ordine Nuovo επιδόθηκε στο λαθρεμπόριο όπλων με αξιωματούχους της χουντικής κυβέρνησης και άλλους στρατιωτικούς. Οι διάφορες φασιστικές ομάδες που δημιουργήθηκαν σε όλη τη μεταπολεμική περίοδο (Ordine Nero, Avanguardia Nationale, Squadre Azione Myssolini, κλπ) ανάπτυξαν όλες δεσμούς με το MSI.

Στις αρχές της δεκαετίας του ’80, η Ιταλία συγκλονίστηκε από την αποκάλυψη του σκανδάλου της στοάς Ρ-2 του μουσολινικού Celli. Το φασιστικό δίκτυο της Ρ-2 έφτανε μέχρι την κυβέρνηση. Στη Βρετανία, το 1967 ιδρύθηκε το National Front που ανάπτυξε μια έντονη δραστηριότητα ενάντια στους έγρωμους μετανάστες. Μετά το 1978-79, οι φασίστες της Βρετανίας εγκατέλειψαν τη νομιμότητα και στράφηκαν στην παραστρατιωτική οργάνωση και δράση, την ανοιχτή αντισημιτική προπαγάνδα (Column 80, SS Wotan, Κ. ά.).

Μετά το 1980 η British Mouvement του Colin Jordan καταφέρνει κι αποσπά μέλη από το National Front. Το φασιστικό κίνημα της Βρετανίας γνωρίζει αλλεπάλληλες διασπάσεις. Αναπτύσσει στενούς δεσμούς με τους αμερικάνους φασίστες της Ku Klux Klan και του αμερικάνικου νεοναζιστικού κόμματος. Ιδιαίτερα η Ku Klux Klan το χρηματοδοτεί χωρίς φειδώ και στέλνει ανθρώπους της στη Βρετανία και τη Δ. Γερμανία για στενότερη συνεργασία.

Η Ισπανία είναι η χώρα με ιδιαίτερη έντονη παρουσία φασιστικών ομάδων που συνεργάζονταν και συνεργάζονται στενά με Ιταλούς, Γερμανούς, Ελβετούς και άλλους νεοναζιστές. Άλλωστε, ο Φράνκο πρόσφερε θερμή φιλοξενία σε πολλούς ναζί που κατέφυγαν εκεί μετά τον πόλεμο κάνοντας την Ισπανία τόπο οργάνωσης, και εκπαίδευσης ενός πανευρωπαϊκού δίκτυου νεοναζιστών. Φασιστικές οργανώσεις, υπάρχουν σε όλες φυσικά τις ευρωπαϊκές χώρες.

Στην Ελλάδα, μετά την πτώση της χούντας δημιουργήθηκαν διάφορες φασιστικές οργανώσεις με γερές προσβάσεις στον κρατικό και παρακρατικό μηχανισμό (Κόκκινη Προβιά), με κύρια την ΕΠΕΝ και την ΕΝΕΚ. Σήμερα απόγονοι αυτών των φασιστικών εκτρωμάτων είναι η Χρυσή Αυγή, το κόμμα του Καρατζαφέρη που κατάφερε να βγάλει και Ευρωβουλευτή και το κόμμα του Βορίδη.

Χαρακτηριστικό των νεοφασιστικών οργανώσεων είναι η πολυδιάσπαση και οι εσωτερικές διαμάχες τους. Όμως παρά την μικρή αριθμητική τους δύναμη επιβάλουν την παρουσία τους μέσα από τις τρομοκρατικές, εγκληματικές τους ενέργειες (ρατσιστικές επιθέσεις, βόμβες, δολοφονίες, κλπ). Αυτό που τους συνενώνει είναι το μίσος τους στην εργατική τάξη και τις οργανώσεις της. Στόχος τους είναι η επιβολή ενός καθεστώτος «εκλεκτών» που θα καταστρέψει όλες τις εργατικές οργανώσεις και θα συντρίψει την εργατική τάξη. Η φυλετική υπεροχή των Ινδοευρωπαίων και η κατωτερότητα όλων των άλλων φυλών, ο άκρατος εθνικισμός, ο αντισημιτισμός και βέβαια ο αντικομμουνισμός, αποτελούν τα βασικά στοιχεία της προπαγάνδας τους.

Θεωρούν τον εαυτό τους συνεχιστή του «αγώνα» του Χίτλερ και γι’ αυτό χρησιμοποιούν φωτογραφίες του Φίρερ, σβάστικες (που χρησιμοποίησε ο Χίτλερ σαν σύμβολο) ναζιστικές τελετές και γενικά το «ναζιστικό τρόπο ζωής».

Έχουν βαθιές ρίζες στο αστικό κράτος και τους μηχανισμούς του, και δυναμώνουν όσο μεγαλώνει η κρίση του. Η δράση τους επεκτείνεται και στον πνευματικό χώρο όπου προσπαθούν να επιβάλουν τις βιολογικές, ρατσιστικές τους θεωρίες. Είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό το φαινόμενο της αναβίωσης τέτοιων θεωριών στις μέρες μας. Φυσικά ο K. Lorenz δεν παύει και σήμερα να είναι ο πνευματικός γκουρού τους.

Υποστηρίζουν ότι τον κύριο ρόλο στην ανθρώπινη εξέλιξη παίζει η κληρονομικότητα, ότι οι ανώτεροι φυλετικά πρέπει να επιβάλλονται στους κατώτερους, ότι η Ινδοευρωπαϊκή πνευματική κληρονομιά είναι ανώτερη από όλες τις άλλες! Μέσα από τους «Νέους Φιλόσοφους» καλούν τις μάζες να ξεμπερδεύουν με το μαρξισμό. Οποία αφέλεια…

* * *

Σήμερα, καθώς οι πληθυσμοί του εξαθλιωμένου Νότου συνθλίβονται από τον ιμπεριαλιστικό Βορρά, στρέφονται στη μαζική μετανάστευση στα πρώην αποικιοκρατικά κέντρα – για να συναντήσουν μαζί με την υπερεκμετάλλευσή τους αντι-μεταναστευτικούς νόμους κι όλη της φρίκη του νεορατσισμού. Το πρόβλημα αυτό αποκτά εκρηκτική σημασία, την δεκαετία του ’80, ιδιαίτερα σε χώρες όπως η Γαλλία. Όπως τόνιζε ο Λένιν «η εκμετάλλευση της χειρότερα πληρωμένης εργασίας από τις καθυστερημένες χώρες είναι ιδιαίτερα το χαρακτηριστικό του ιμπεριαλισμού. Πάνω σ’ αυτή την εκμετάλλευση στηρίζεται, μέχρις ένα βαθμό, ο παρασιτισμός των πλούσιων ιμπεριαλιστικών κέντρων που δωροδοκούν ένα μέρος των εργατών τους με ψηλότερους μισθούς, ενώ αναίσχυντα και ανεμπόδιστα εκμεταλλεύονται την εργασία των «φτηνών» ξένων εργατών. (σ. σ. Από αυτό το απόσπασμα παίρνουν και οι ρατσιστές της ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗΣ και ορύονται ΈΞΩ ΟΙ ΞΕΝΟΙ, το είπε και ο Λένιν, το είπε και ο ΜΑΡΞ! Τι ντροπή!) Στις λέξεις “χειρότερα πληρωμένοι” πρέπει να προστεθούν και οι λέξεις “και συχνά στερημένοι από δικαιώματα”, γιατί οι εκμεταλλευτές στις “πολιτισμένες” χώρες πάντοτε αξιοποιούν το πλεονέκτημα ότι οι εισαγόμενοι ξένοι εργάτες δεν έχουν δικαιώματα». (σ. σ. Αυτό το παραλείπουν οι εν λόγω ρατσιστές…τροτσκιστές!) (Λένιν, Η Αναθεώρηση του κομματικού προγράμματος).

Τον καιρό της άνθησης και βιομηχανικής επέκτασης, οι μετανάστες ξεζουμίζονται σαν λεμόνια. Τον καιρό της κρίσης και της ύφεσης, τα στημένα λεμόνια πετιούνται. Τις τρις τελευταίες δεκαετίες της παρατεταμένης κρίσης και βιομηχανικής τελμάτωσης – και μετά την κατάρρευση του λεγόμενου «σοσιαλιστικού» στρατοπέδου -, όσο γινόταν ταχύτατη η μετακίνηση κεφαλαίων από το ένα χρηματιστήριο στη μια άκρη του πλανήτη στο άλλο στην άλλη άκρη, τόσο μεγαλύτερα εμπόδια ορθώνονταν στη μετακίνηση εργατικής δύναμης από τις καθυστερημένες στις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες.

Ακόμα παραπέρα, καθώς η καπιταλιστική τάξη, σπρωγμένη από την κρίση, έρχεται σ’ ολομέτωπη σύγκρουση με την εργατική τάξη, επιχειρεί να την διασπάσει, να την αποδυναμώσει, να την εξουδετερώσει, στρέφοντας τους “ντόπιους” ενάντια στους “ξένους” εργάτες – τους πιο ευάλωτους, κακοπληρωμένους και χωρίς δικαιώματα. Ο νεορατσισμός στην Ευρώπη (βλ. Λεπέν ή Γιόργκ Χάιντερ) είναι η κινητοποίηση των “λευκών” μικροαστών, “ντεκλασέ”, κι ορισμένων εργατικών στρωμμάτων, από το μονοπωλιακό κεφάλαιο ενάντια στην εργατική τάξη και τις οργανώσεις της συνολικά, αρχίζοντας από το πιο εκμεταλλευόμενο κι ανυπεράσπιστο τμήμα της.

Αυτός είναι ο φασισμός του Λεπέν, του Χάιντερ, του Καρατζαφέρη ή του Βορίδη και των ομοίων τους. Είναι άρρηκτα δεμένος με τις οικουμενικές αντιφάσεις του παρακμασμένου καπιταλισμού – πράγμα που θέλουν να συσκοτίσουν οι αστοί και οι μικροαστοί δημοκράτες, ο Χριστόδουλος, και φυσικά οι φασίστες και οι νεοναζί. Γι’ αυτό και δεν μπορεί ν’ αντιμετωπιστεί ριζικά με συνθήματα και αφορισμούς – όσο σωστά κι αν είναι αυτά – χωρίς ανατρεπτική αντικαπιταλιστική πολιτική. Συνάμα, δεν πρόκειται απλώς για την “άκρα δεξιά”. Όπως το δείχνει και το παράδειγμα της Γαλλίας ή της Αυστρίας, η δράση των φασιστών είναι αλληλένδετη με τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του αστικού κράτους, το βοναπαρτιστικό εκφυλισμό της αστικής δημοκρατίας και τη μετάβαση σ’ αυταρχικές μορφές κρατικής κυριαρχίας (με ιδιαίτερη έμφαση μετά την 11 του Σεπτέμβρη) σ’ όλες τις καπιταλιστικές χώρες, ιδιαίτερα στην κλυδωνιζόμενη σημερινή Ευρώπη της ΕΕ. Την πιο πολύτιμη βοήθεια τους προσφέρουν οι γραφειοκράτες του ρεφορμισμού και του σταλινισμού, στην εκ των προτέρων αποτυχημένη προσπάθειά τους να συνδιαχειριστούν μαζί με τις άρχουσες τάξεις την κρίση της αστικής κοινωνίας και της αστικής εξουσίας.

Ο ανερχόμενος φασισμός και το αστυνομικό κράτος είναι η δραματική προειδοποίηση και το αδιάψευστο σημάδι ότι η καπιταλιστική κοινωνία αποσυντίθεται γοργά. 

 

ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΑΠΟΦΕΥΧΘΕΙ ΤΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ;

 

Απαντώντας και στο ερώτημα της φίλης Μαρίας Τραπάγκου, Φιλόλογου, που δημοσιεύθηκε στο Φόρουμ, κι επειδή διαφωνώ ότι πρόκειται για «πολιτικο-ιδεολογικό ντέρμπυ» όπως γράφει ο φίλος inn_i_evighetens_mφrke, αλλά για ξεσκέπασμα της ιδεολογίας του Εθνικοσοσιαλισμού και του Φασισμού, γράφω και τα παρακάτω: Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία που είδαν το φως της δημοσιότητας, η Βρετανική κυβέρνηση γνώριζε τα σχέδια των Ναζί για σφαγή των Εβραίων από το 1941 και όχι από το 1942 όπως αυτή παραδέχεται.

Αυτά τα στοιχεία είναι οι γερμανικές στρατιωτικές ραδιοφωνικές μεταδόσεις από την κατεχόμενη Ρωσία το φθινόπωρο του 1941, όταν στο Bletchley Park αποκωδικοποιήθηκε ο μυστικός κώδικας των Ναζί με το όνομα «Αίνιγμα». Σ’ αυτές τις μεταδόσεις περιγράφονταν με κάθε λεπτομέρεια οι σφαγές των Εβραίων από τους Eingatzgryppen του Χίτλερ, που λειτουργούσαν πίσω από τις Γερμανικές γραμμές. Όταν όμως οι σύμμαχοι αποκωδικοποίησαν τις πρώτες γερμανικές μεταδόσεις απ’ ότι φαίνεται αποφάσισαν να μην κάνουν τίποτα. Μια ερμηνεία, στρατιωτική και ταυτόχρονα απολογητική για την στάση των «συμμάχων», είναι και η παρακάτω: Σύμφωνα με αυτήν την άποψη οι Βρετανοί και οι σύμμαχοι είχαν υποστεί μια σειρά ταπεινωτικές ήττες, έτσι η Βρετανική κυβέρνηση έπρεπε να είναι προσεκτική και να μην αποκαλύψει πως είχε καταφέρει να σπάσει τον κώδικα.

Πέρα από αυτό όμως, ήταν από το 1942 πια ξεκάθαρο ότι οι «σύμμαχοι» δεν είχαν καμία διάθεση να βοηθήσουν τους Εβραίους. Το Μάιο του 1942 η Εβραϊκή Bund, που τότε λειτουργούσε στην Πολωνία παράνομα, είχε στείλει στο Λονδίνο μια λεπτομερή αναφορά για τις δολοφονίες των Εβραίων. Αυτή η αναφορά εξηγούσε πως οι Γερμανοί είχαν ξεκινήσει την εξόντωση των Εβραίων σε πολωνικό έδαφος και με ποιους τρόπους την πραγματοποιούσαν. Περιέγραφε τις μεθόδους σφαγής δίνοντας μέρη, ώρες και αριθμό των νεκρών. Τον Ιούνιο ο στρατηγός Σικονίκι, ηγέτης της εξόριστης πολωνικής κυβέρνησης, σε μια ανακοίνωσή του προειδοποιούσε για τις σφαγές. Στις 25 Ιουνίου η Daily Mail στις εσωτερικές της σελίδες έγραψε ότι 700.000 Εβραίοι σφαγιάστηκαν στην Πολωνία. Τέτοια άρθρα εμφανίστηκαν και σε άλλες εφημερίδες της Βρετανίας.

Τον Ιούλιο η κυβέρνηση της Αγγλίας εκδίδει την αναφορά της Bund διακηρύσσοντας παντού πως οι Γερμανοί γκάνγκστερ θα τιμωρηθούν. Ο αμερικανός πρόεδρος Ρούσβελτ διακήρυξε πως αυτοί που διαπράττουν αυτά τα εγκλήματα σήμερα, θα τιμωρηθούν την ημέρα της εκδίκησης. Ήδη από τον Σεπτέμβριο οι «σύμμαχοι» είχαν λεπτομερή γνώση της συνδιάσκεψης των Ναζί όταν αποφασίστηκε να προχωρήσουν στην «τελική λύση», δηλαδή στην εξόντωση όλων των Εβραίων και όχι μόνο αυτών που ζούσαν στην επικράτειά τους.

Όμως οι «σύμμαχοι» δεν πραγματοποίησαν τίποτα από όσα υπόσχονταν τις προηγούμενες μέρες. ΟΙ Εβραίοι συνέχιζαν να πεθαίνουν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μέχρι την ημέρα της απελευθέρωσης. Μια άλλη ερμηνεία, πιο σοβαρή από την στρατιωτική, γιατί τελικά οι «σύμμαχοι» δεν προχώρησαν στην σωτηρία των Εβραίων, είναι πως τόσο η αμερικανική όσο και η βρετανική άρχουσα τάξη μισούσε τους Εβραίους όσο και οι Γερμανοί. Ο Viktor Cavendish-Bentink, που ήταν πρόεδρος της κατασκοπίας των Βρετανών και είχε πρόσβαση στα χειρόγραφα του «Αινίγματος», θεωρούσε πως η σφαγή των Εβραίων ήταν «προϊόν σλαβικής φαντασίας». Επίσης ο Βρετανός υπουργός εξωτερικών αρνιόταν επίμονα να γίνει συζήτηση στο κοινοβούλιο για το ολοκαύτωμα των Εβραίων και αυτό, σύμφωνα με τον προσωπικό του γραμματέα, γιατί ήταν απίστευτα προκατειλημένος εναντίον των Εβραίων. Αν και οι παραπάνω λόγοι μπορεί να ισχύουν, κατά τη γνώμη μου δεν είναι οι πιο σημαντικοί. Ο κύριος μάλλον λόγος που οι σύμμαχοι δεν βοήθησαν τους Εβραίους ήταν πως δεν ήταν ένας από τους στόχους των «συμμάχων».

Μπορεί, σύμφωνα με την αστική ιστορία, ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος να έγινε για την ελευθερία, την δημοκρατία, την δικαιοσύνη, την ειρήνη και άλλες τέτοιες ηθικοπλαστικές κοινοτοπίες. Αυτό όμως δεν είναι αλήθεια. Οι «σύμμαχοι» καπιταλιστές δεν ήταν αντιφασίστες και ούτε προσπάθησαν να διώξουν τον «ναζιστικό κίνδυνο». Πολεμούσαν για να διατηρήσουν και να ενισχύσουν την αυτοκρατορία τους (Βρετανοί) και τα συμφέροντά τους (ΗΠΑ) στον κόσμο. Γι’ αυτό άλλωστε και οι «σύμμαχοι» από το 1941, όταν μάθανε για πρώτη φορά για το ολοκαύτωμα, ή και από το 1943 όταν η κατάσταση ήταν πολύ διαφορετική, δεν κάνανε απολύτως τίποτα.

Το 1942 οι Ναζί είχαν την πρώτη μεγάλη και ταπεινωτική ήττα τους στο Στάλινγκραντ. Αυτό το γεγονός άλλαξε όλη την πορεία του πολέμου. Θα μπορούσαν να έχουν διαθέσει όλες τις δυνάμεις τους στην Ευρώπη και να άνοιγαν έτσι ένα «δεύτερο» μέτωπο πριν από τον Ιούνιο του 1944. Μ’ αυτόν τον τρόπο θα βοηθούσαν τους Ρώσους στο ανατολικό μέτωπο και θα σώζονταν εκατομμύρια Εβραίοι. Όμως οι «σύμμαχοι» ως «γνήσιοι δημοκράτες» αποφάσισαν πώς από το να σωθούν ζωές ήταν προτιμότερο να διατηρήσουν τον έλεγχο στην Ασία, την Αφρική και την Μ. Ανατολή.

Ακόμα όμως και το 1944, οι «σύμμαχοι» δεν έκαναν τίποτα. Βέβαια, υπάρχουν, ακόμα και μετά τις αποκαλύψεις, κάποιοι που θεωρούν ότι οι σύμμαχοι δεν γνώριζαν για τις σφαγές και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης ως το καλοκαίρι του 1944. Όμως ακόμα και τότε, αν είχαν ενεργήσει, θα είχαν σωθεί εκατομμύρια Εβραίοι και όχι μόνο.

Ωστόσο όλες οι προειδοποιήσεις των Εβραϊκών οργανώσεων αγνοήθηκαν τελείως. Χαρακτηριστικό γι’ αυτό είναι το γεγονός ότι, αν και τα αμερικανικά αεροπλάνα πετούσαν πάνω από το Άουσβιτς ολόκληρο τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβρη, ποτέ δεν το βομβάρδισαν παρά μόνο μια φορά κι αυτή κατά λάθος. Επίσης, οι Βρετανοί είχαν αρνηθεί να βομβαρδίσουν τους θαλάμους αερίων και τις σιδηροδρομικές γραμμές που οδηγούσαν σ’ αυτούς για να μην χαθούν πολύτιμες ζωές. Την ίδια ακριβώς βοήθεια πήραν και οι εξεγερμένοι στο γκέτο της Βαρσοβίας. Το 1944 οι «σύμμαχοι» προτιμούσαν να δολοφονούν άμαχο πληθυσμό ισοπεδώνοντας τις γερμανικές πόλεις παρά να βομβαρδίσουν το Άουσβιτς, ώστε να σώσουν έτσι χιλιάδες ζωές.

Οι αποκαλύψεις αυτές μας ξαναθυμίζουν το φρικιαστικό πρόσωπο των Ναζί, που κάποιοι «διανοούμενοι» σήμερα προσπαθούν να το αναθεωρήσουν, καθώς και το ολοκαύτωμα. Όμως πέρα από αυτό μας έδειξαν επίσης και ένα άλλο φρικιαστικό πρόσωπο: εκείνο των «φίλων συμμάχων» (Τσόρτσιλ, Έντιν, Ρούσβελτ) που θυσίασαν εκατομμύρια ζωές στο βωμό των καπιταλιστικών συμφερόντων και της βρετανικής αυτοκρατορίας.

Η φονική λειτουργία της εξουσίας που πριν ήταν προνόμιο του άρχοντα, τώρα, από τα μέσα του 19^ου αιώνα και πέρα, εγγράφεται στις σύγχρονες κρατικές δομές ως ρατσισμός του κράτους. Ένας ρατσισμός που εκδηλώνεται με τις γενοκτονίες στις αποικίες, τον «κοινωνικό δαρβινισμό», την «ευγονική» κλπ. Και βρίσκει τον παροξυσμό του στην τερατωδία του ναζισμού.

Ο ΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΓΡΑΠΤΑ ΤΩΝ ΝΑΖΙ!

Απόρρητα έγγραφα των Ναζί αποκαλύπτουν τις θηριωδίες τους

Χάνς Φράνκ ήταν Γενικός Διοικητής της Πολωνίας κατά τη γερμανική κατοχή. Απολογούμενος κατά τη δίκη των κορυφαίων Γερμανών εγκληματιών πολέμου στη Νυρεμβέργη, το 1946, είπε τα εξής:

«Αγωνισθήκαμε εναντίον του εβραϊσμού επί χρόνια και επιδοθήκαμε στις πιο φοβερές ακρότητες. Το ίδιο μου το ημερολόγιο περιέχει στοιχεία που είναι εναντίον μου… Και χίλια χρόνια αν περάσουν, το κακούργημα αυτό της Γερμανίας δεν θα έχει εξαλειφθεί».

Το επίσημο δημοσιογραφικό όργανο των ΕΣ ΕΣ που έφερε τον τίτλο: «Μαύρο Σώμα» (σ. σ. “Scharze Korps”, από το μαύρο χρώμα των στολών των SS) έγραφε το 1940:

«Όπως ακριβώς το ισραηλιτικό πρόβλημα θα λυθεί στη Γερμανία όταν θα έχει εξαφανισθεί και ο τελευταίος Εβραίος έτσι και η υπόλοιπη Ευρώπη πρέπει να αντιληφθεί ότι η ειρήνη κάτω από την αιγίδα της Γερμανίας, ειρήνη την οποία η Ευρώπη περιμένει, πρέπει να είναι μία ειρήνη χωρίς Εβραίους».

Εξ άλλου ο Χάνς Φράνκ σημείωνε στο ημερολόγιο του: «Δεν θα μπορούσα φυσικά να εξαφανίσω όλες τις ψείρες, ούτε όλους τους Εβραίους μέσα σ’ έναν χρόνο, αλλά με τον καιρό ο σκοπός αυτός θα επιτευχθεί».

Ένα από τα μεγαλύτερα «γκέτο» ήταν το γκέτο της Βαρσοβίας. Κατοικούσαν σ’ αυτό 400.000 Εβραίοι. Τον Απρίλιο του 1943 άρχισε η εξόντωση των κατοίκων αυτών. Την 16^η Μαϊου, ο υποστράτηγος των SS Στρόουπ ανέφερε στους ανωτέρους του ότι το γκέτο της Βαρσοβίας δεν υπήρχε ποια. Στην πρώτη σελίδα της αναφοράς του σχετικά μ’ αυτήν την “Grossaktion”, δηλαδή: «Μεγάλη Επιχείρηση», ο Στρόουπ είχε γράψει με καλλιτεχνικά γοτθικά στοιχεία τη φράση: «Δεν υπάρχουν ποια εβραϊκές κατοικίες στη Βαρσοβία».

Η αναφορά κάλυπτε 75 σελίδες και έδινε καταγραφή της επιχείρησης ημέρα με την ημέρα. Ας δούμε μερικά αποσπάσματα από αυτήν: «Η αντίσταση, την οποία προέβαλαν οι Εβραίοι μπορούσε να τσακιστεί μόνο με την αδιάκοπη και ενεργητική χρησιμοποίηση των δικών μας τμημάτων κρούσεως ημέρα και νύχτα… Αποφάσισα λοιπόν να καταστρέψω ολόκληρη την εβραϊκή συνοικία, βάζοντας φωτιά σε κάθε οικοδομικό τετράγωνο… Οι Εβραίοι τότε βγήκαν από τους κρυψώνες τους και τις τρώγλες τους. Όχι σπάνια οι Εβραίοι έμεναν μέσα στα καιγόμενα κτίρια μέχρις ότου, εξ αιτίας της ζέστης και του φόβου μήπως καούν ζωντανοί, αποφάσιζαν να πηδήξουν από τους επάνω ορόφους αφού προηγουμένως έριχναν στον δρόμο στρώματα και άλλα είδη επιστρώσεως. Με τα κόκαλά τους τσακισμένα, προσπαθούσαν ακόμη να προχωρήσουν έρποντας στο δρόμο, προς τα κτίρια που δεν είχαν ακόμη πυρποληθεί… Χώθηκαν μάλιστα και στους υπονόμους, αλλά έπειτα από την πρώτη εβδομάδα ή διαμονή εκεί έπαυε να είναι ευχάριστη. Άνδρες των μαχίμων ΕΣ ΕΣ ή του μηχανικού της Βέρμαχτ κατέβαιναν θαρραλέα μέσα στους κρυψώνες για να βγάλουν έξω τους Εβραίους… Ήταν πάντοτε αναγκαία η χρήση καπνογόνων για να τους βγάλουμε έξω. Ένας μεγάλος αριθμός Εβραίων, που δεν μπορεί να υπολογιστεί ακριβώς, εξοντώθηκαν με την ανατίναξη των υπονόμων και των τρωγλών. Όσο περισσότερο διαρκούσε η αντίσταση των Εβραίων, τόσο πιο σκληρά ενεργούσαν τα μάχιμα Ες ΕΣ, η αστυνομία και η Βέρμαχτ. Εξετέλεσαν ακούραστα το καθήκον τους με απόλυτη συνεργασία και στάθηκαν υποδείγματα στρατιωτών… Μόνο με τις συνεχείς και ακούραστες προσπάθειες όλων κατορθώσαμε να συλλάβουμε 56.065 Εβραίους, των οποίων η εξόντωση μπορεί να αποδειχτεί. Σ’ αυτούς πρέπει να προστεθούν εκείνοι που πέθαναν κατά τις ανατινάξεις ή τις πυρκαγιές, αλλά των οποίων ο αριθμός δεν μπορεί να εξακριβωθεί».

Συνεχίζοντας, το χιτλερικό κάθαρμα, συνοψίζει τα αποτελέσματα της επιχειρήσεώς του στη σελίδα 45 της αναφοράς του. Γράφει λοιπόν: «Από τους 56.065 που πιάσαμε, 7.000 περίπου θανατώθηκαν στην πρώην εβραϊκή συνοικία κατά τη διάρκεια επιχειρήσεων μεγάλης κλίμακος. 6.929 Εβραίοι εξοντώθηκαν στο Τ. 2.1 όπου μεταφέρθηκαν. (σ σ. Τ. 2 σημαίνει το υπ’ αριθμ. 2 στρατόπεδο εξοντώσεως της Τρεμπλίνκα) Ο συνολικός αριθμός των Εβραίων που θανατώθηκαν ανέρχεται λοιπόν σε 13.929. Υπολογίζεται ότι 6000 Εβραίοι πέθαναν κατά τις ανατινάξεις ή μέσα στις φλόγες».

Οι λεγόμενοι κινητοί θάλαμοι αερίων κατασκευάστηκαν από τον Δρ. Μπέκερ που είχε βαθμό υπολοχαγού των ΕΣ ΕΣ και είχε την εποπτεία των μηχανοκινήτων μέσων της ομάδας του Όλεντορφ. Μία πλήρης αναφορά του Μπέκερ προς τον συνταγματάρχη των ΕΣ ΕΣ Ράουφ, που υπηρετούσε στο RSHA, αναφέρει: «Θα ήθελα να επωφεληθώ της ευκαιρίας αυτής για να σας αναφέρω τα ακόλουθα: μερικοί διοικητές μονάδων, μετά τη θανάτωση Εβραίων με αέρια, διέταξαν το ξεφόρτωμα των πτωμάτων από τους άνδρες τους. Υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να προσβληθεί η υγεία των ανδρών αυτών, αν όχι αμέσως τουλάχιστον αργότερα. Οι διοικητές που αναφέρω δεν θέλουν να ακυρώσουν τις σχετικές διαταγές, διότι φοβούνται ότι αν χρησιμοποιηθούν κρατούμενοι, θα βρουν ευκαιρία να αποδράσουν…

Εξ άλλου η διοχέτευση του αερίου δεν γίνεται πάντοτε με τον σωστό τρόπο. Για να τελειώνει το πράγμα όσο το δυνατόν γρηγορότερα, ο σοφέρ του οχήματος πιέζει το μοχλό έως το ανώτατο όριο. Συνεπώς τα θύματα πεθαίνουν από αποπνιγμό και όχι από νάρκωση και δηλητηρίαση, όπως επιβάλλεται. Με το σωστό χειρισμό των μοχλών ο θάνατος επέρχεται γρηγορότερα και οι εκτελούμενοι αποκοιμούνται ήσυχα για πάντα. Στην άλλη περίπτωση πεθαίνουν με αγωνία, όπως φάνηκε από τα πρόσωπά τους και από άλλες ενδείξεις».

Μόνο κατά τον Σεπτέμβριο του 1941, 35.000 Σοβιετικοί πολίτες, οι περισσότεροι Εβραίοι, σκοτώθηκαν από τα τμήματα του Όλεντορφ στην περιοχή του Νικολάϊεφ.

Σε αναφορά του RSHA στον Φύρερ, με ημερομηνία 2 Οκτωβρίου 1941, διαβάζουμε:

«Τα τμήματά μας συνέχισαν το ξεκαθάρισμα της περιοχής από τους Εβραίους και τα κομμουνιστικά στοιχεία. Κατά την περίοδο, την οποία καλύπτει η αναφορά αυτή, δηλαδή έως 3 Σεπτεμβρίου 1941, οι πόλεις του Νικολάϊεφ και της Χερσώνος ιδιαίτερα ξεκαθαρίστηκαν από τους Εβραίους και οι εκπρόσωποι των σοβιετικών αρχών, που είχαν μείνει εκεί, έτυχαν της κατάλληλης μεταχειρίσεως… Συνολικός αριθμός: 35.782». 

 

ΑΟΥΣΒΙΤΣ

Η μικρή αυτή Πολωνική πόλη του Άουσβιτς (Ωσβίτσιν), με μικρό πληθυσμό και ευρισκόμενη σε απόσταση 160 μιλίων περίπου νοτιοδυτικά της Βαρσοβίας, ήταν προπολεμικά τελείως άγνωστη έξω από την Πολωνία. Βρισκόταν στο βάθος ενός λεκανοπεδίου και περιστοιχιζόταν από τέλματα που ανέδιδαν δυσοσμία. Δεν είναι απορίας άξιο ότι στη βρωμερή εκείνη ύπαιθρο γύρω από το Άουσβιτς δεν υπήρχε ανθρώπινη κατοικία. Όπως είπε κάποιος κάποτε, την περιοχή αυτή «την απόφευγε η ζωή διότι καραδοκούσε εκεί ο θάνατος επί 1000 χρόνια». Εάν ο θάνατος καραδοκούσε επί 1000 χρόνια, η αναμονή του δεν ήταν μάταιη. Διότι εκεί οι Γερμανοί εγκατέστησαν το στρατόπεδο συγκεντρώσεως του Άουσβιτς, όπου κάποτε 10.000 ανθρώπινα πλάσματα περνούσαν κάθε ημέρα μέσα από τους θαλάμους αερίων και όχι λιγότεροι από 3.000.000 άνθρωποι, σύμφωνα με τους υπολογισμούς του ίδιου του διοικητού του στρατοπέδου, θανατώθηκαν μ’ αυτόν και με άλλους τρόπους. Όταν πρωτοϊδρύθηκε το στρατόπεδο, αποτελείτο από 6 παλιές παράγκες καταυλισμών και ένα εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο καπνού. Αργότερα όμως επεκτάθηκε σημαντικά. Την 1^η Μαΐου 1940, ο αντισυνταγματάρχης των ΕΣ ΕΣ Ρούντολφ Φράντς Φέρντιναντ Εςς (Hoss) πήρε προαγωγή και μετατέθηκε στο Άουσβιτς από το Ζάχσενχάουζεν όπου είχε χρηματίσει Υποδιοικητής από το 1938. Το Άουσβιτς επρόκειτο να γίνει σημαντικό στρατόπεδο, κυρίως για την εξουδετέρωση της αντιδράσεως κατά της ναζιστικής κατοχής στην Πολωνία, την οποία οι κάτοικοι της άτυχης αυτής χώρας δεν μπορούσαν να ανεχθούν πολύ εύκολα. Έπρεπε λοιπόν να βρεθεί ένα ικανό κάθαρμα, ένας ικανός Ναζί διοικητής.

Ο Έςς είχε τα απαιτούμενα προσόντα και ασφαλώς δεν θα δυσκολεύτηκε να περιληφθεί στον σύντομο κατάλογο των επίλεκτων του ναζισμού. Είχε πολεμήσει στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο κι έπειτα εργάστηκε σε αγροκτήματα της Σιλεσίας και του Σλέσβιγκ – Χολστάϊν μέχρι το 1923, οπότε έλαβε μέρος σε μια δολοφονία για την οποία καταδικάστηκε σε 10 χρόνια κάθειρξη. Του δόθηκε χάρη και αποφυλακίστηκε 5 χρόνια αργότερα. Το 1932 προσεχώρησε στο Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα, στο Μόναχο. Ενώ ήταν διοικητής μιας ίλης ιππικού των Ες Ες, σ’ ένα αγρόκτημα της Πομερανίας, το 1933, τον παρατήρησε ο Χίμλερ κατά τη διάρκεια μιας επιθεωρήσεως και σκέφθηκε ότι τέτοια «λουλούδια» με την πείρα του ανθρώπου αυτού, τον έκαναν κατάλληλο για διοικητική θέση σ’ ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης.

Από τη στιγμή εκείνη το μέλλον του ήταν εξασφαλισμένο. Πήγε το 1934 στο Νταχάου όπου έγινε διοικητής ενός «μπλοκ», κι έμεινε εκεί μέχρις ότου τοποθετήθηκε στο Ζάχσενχάουζεν, το 1938. Το 1941 ο Χίμλερ επιθεώρησε το Άουσβιτς κι έδωσε οδηγίες να διευρυνθεί και να αποξηρανθούν τα γύρω τέλματα. Συγχρόνως ένα νέο στρατόπεδο εγκαταστάθηκε κοντά στο Μπιρκενάου για 100.000 Ρώσους αιχμαλώτους. Από τη στιγμή εκείνη ο αριθμός των εγκαθείρκτων μεγάλωνε καθημερινά, μολονότι τα μέσα στεγάσεως ήταν εντελώς ανεπαρκή. Τα μέτρα υγιεινής ήσαν ασήμαντα και οι επιδημικές νόσοι πολλαπλασιάστηκαν.

Το 1941 η πρώτη «φουρνιά» Ισραηλιτών έφθασε από τη Σλοβακία και την Άνω Σιλεσία. Ευθύς εξ αρχής, οι ανίκανοι για εργασία θανατώθηκαν με αέρια μέσα σε έναν θάλαμο του κτιρίου των κρεματορίων. Αργότερα, μέσα στον ίδιο χρόνο, ο Έςς εκλήθη στο Βερολίνο από τον Χίμλερ ο οποίος του είπε ότι ο Χίτλερ είχε διατάξει «να λυθεί οριστικά» το ισραηλιτικό πρόβλημα στην Ευρώπη. Και επειδή τα άλλα στρατόπεδα εξοντώσεως στην Πολωνία δεν εθεωρούνταν πολύ αποτελεσματικά και δεν μπορούσαν να επεκταθούν, ο Ες έλαβε οδηγίες να επισκεφθεί το στρατόπεδο της Τρεμπλίνκα και να επιθεωρήσει τις εκεί εγκαταστάσεις και μεθόδους εξοντώσεως.

Επισκέφθηκε την Τρεμπλίνκα κατά την άνοιξη του 1942 και βρήκε κάπως πρωτόγονες τις μεθόδους που εχρησιμοποιούντο εκεί. Χρησιμοποιούντο μικροί θάλαμοι αερίων εφοδιασμένοι με σωλήνες με τους οποίους διοχετεύοντο αέρια από μηχανές εσωτερικής καύσεως. Το σύστημα αυτό δεν ήταν πάντοτε αποτελεσματικό διότι οι μηχανές προήρχοντο από παλιά κυριευμένα μεταφορικά οχήματα και τανκ και συχνά σταματούσαν. Συνεπώς το πρόγραμμα εξοντώσεως με αέρια δεν εφαρμοζόταν σύμφωνα με το σχέδιο, μολονότι, κατά τα στοιχεία που έδωσε ο Διοικητής του στρατοπέδου, 80.000 άνθρωποι είχαν θανατωθεί με αέρια κατά τους προηγούμενους έξη μήνες. Η απόδοση αυτή όμως δεν ήταν αρκετή για τον Χίμλερ, ο οποίος ετοιμαζόταν να ξεκαθαρίσει το «γκέτο» της Βαρσοβίας. Συμφωνήθηκε λοιπόν ότι το στρατόπεδο του Άουσβιτς ήταν το ποιο κατάλληλο για το έργο εκείνο διότι ήταν κόμβος τεσσάρων σιδηροδρομικών γραμμών…

Ο Ες σε μία κατάθεσή του, περιέγραψε ως εξής μία περίπτωση όπου οι κατάδικοι εξεγέρθηκαν: «Θυμάμαι εξαιρετικά καλά ένα επεισόδιο. Είχε φθάσει μία αποστολή από το Μπέλσεν και τα δύο τρίτα της φουρνιάς αυτής, άνδρες κατά το μεγαλύτερο μέρος, είχαν κιόλας μπει μέσα στο θάλαμο αερίων, ενώ οι υπόλοιποι ευρίσκοντο ακόμη στο αποδυτήριο. Όταν τρεις ή τέσσερις οπλισμένοι υπαξιωματικοί των Ες Ες μπήκαν στο αποδυτήριο για να παρακινήσουν τους κρατουμένους να γδυθούν γρήγορα, σημειώθηκε εξέγερση. Οι μελλοθάνατοι έκοψαν τα σύρματα του ηλεκτρικού ρεύματος που χρησίμευαν για το φωτισμό του χώρου, κατέβαλαν και αφόπλισαν τους άνδρες των Ες Ες και μαχαίρωσαν έναν από αυτούς. Ενώ το δωμάτιο ήταν βυθισμένο σε απόλυτο σκοτάδι, γινόταν άγρια ανταλλαγή πυροβολισμών ανάμεσα στο σκοπό που βρισκόταν στην έξοδο και στους κρατούμενους που ήταν μέσα. Όταν έφθασα επί τόπου διέταξα να κλειστούν οι πόρτες και να τελειώσει γρήγορα η εξόντωση με αέρια της πρώτης ομάδας. Επειτα μπήκα μέσα στο αποδυτήριο μαζί με τη φρουρά, η οποία κρατούσε μικρούς πυρσούς, και στριμώξαμε τους κρατούμενους σε μία γωνία. Από εκεί οδηγήθηκαν ένας ένας σε μία αίθουσα του κρεματορίου και θανατώθηκαν με μικρά όπλα, κατά διαταγή μου».

Τον Δεκέμβριο του 1943 ο Ες έφυγε από το Άουσβιτς, αλλά η απάνθρωπη αυτή εξόντωση συνεχίστηκε. Ο ίδιος ο Ες διορίστηκε σε μία διοικητική θέση των Ες Ες στο Μόναχο, υπό τον συνταγματάρχη Πολ. Από αυτόν γνωρίζουμε ότι όχι λιγότεροι από 3.000.000 άνθρωποι θανατώθηκαν στο Άουσβιτς και απ’ αυτούς οι 2.500.000 μέσα στους θαλάμους αερίων. Από τον Ες πληροφορηθήκαμε ότι σε εφαρμογή μιας μόνης οδηγίας, την εποχή κατά την οποία ήταν διοικητής στο Άουσβιτς, 70.000 Ρώσοι αιχμάλωτοι πολέμου θανατώθηκαν εκεί. Κάποτε, το 1943 ο ίδιος ο Ες διέτασε τη θανάτωση 10.000 ανθρώπων την ημέρα μέσα στους θαλάμους αερίων. Οι αποστολές μελλοθανάτων που έφθασαν στο Άουσβιτς περιελάμβαναν 90.000 άτομα από τη Σλοβακία, 65.000 από την Ελλάδα, 11.000 από τη Γαλλία, 20.000 από το Βέλγιο κλπ. Έτσι το Άουσβιτς εξασφάλισε την ονομασία «Στρατόπεδο του Θανάτου». «Η εργασία κάνει τον άνθρωπο ελεύθερο» ανέφερε η επιγραφή επάνω από την κεντρική πύλη του. Η Κόλαση του Δάντη είχε μια επιγραφή πιο κατάλληλη: «Ω σεις που μέσα μπαίνετε, αφήστε κάθε ελπίδα». Ένας άνδρας των Ες Ες που υπηρετούσε στο Άουσβιτς έδωσε την παρακάτω εικόνα του στρατοπέδου:

«Και μόνο η θέα των πυκνών και διπλών συρματοπλεγμάτων που έφεραν επιγραφές «Προσοχή! Κίνδυνος!», οι πύργοι όπου ευρίσκοντο οι φρουροί οπλισμένοι με πολυβόλα και αυτόματα και τα μονότονα και άψυχα πλινθόκτιστα κτίρια δημιουργούσαν σε κάθε νεοελθόντα μια ψυχική κατάπτωση διότι αντιλαμβανόταν ότι από εκεί μέσα δεν θα ξαναγύριζε ποτέ στην ελευθερία. Και ήταν πράγματι λίγοι εκείνοι που δεν βρήκαν εκεί μέσα έναν βασανισμένο θάνατο. Πολλοί αυτοκτονούσαν έπειτα από λίγες ημέρες. Όταν ευρίσκοντο έξω για εργασία έτρεχαν μέσα από τη ζώνη των σκοπών για να τουφεκιστούν απ’ αυτούς ή έπεφταν επάνω στα ηλεκτροφόρα σύρματα. Μια ηλεκτροπληξία από ρεύμα υψηλής τάσεως ή μια ριπή πολυβόλου θα τους γλύτωναν από τα βάσανα που τους περίμεναν. Όταν ακούοντο πυροβολισμοί κατά την νύκτα όλοι ήξεραν ότι για μία ακόμη φορά η απόγνωση είχε ρίξει άλλο ένα ανθρώπινο πλάσμα επάνω στα σύρματα και ότι τώρα βρισκόταν εκεί, ντυμένο με ράκη, άψυχο πτώμα, στη λεγόμενη ουδέτερη ζώνη. Η ζώνη αυτή ήταν μία λωρίδα άμμου πλάτους 2 μέτρων που βρισκόταν κατά μήκος του εσωτερικού φράγματος συρματοπλεγμάτων. Κι όποιος έ μ π α ι ν ε σ’ αυτήν τη λωρίδα επυροβολείτο.

Άλλους τους εύρισκαν απαγχονισμένους με τις ζώνες τους δίπλα στα κρεβάτια τους, το πρωί. Στις περιπτώσεις αυτές ο κρατούμενος που ήταν υπεύθυνος για την τήρηση της τάξεως μέσα στο Μπλόκ έπρεπε να αναφέρει στον Διοικητή του στρατοπέδου πόσοι είχαν αυτοκτονήσει. Οι άνθρωποι της «Υπηρεσίας Σημάνσεως» έσπευδαν τότε επί τόπου και φωτογράφιζαν τα πτώματα απ’ όλες τις πλευρές. Επίσης οι αρμόδιοι έπαιρναν καταθέσεις …»

Σε όλα τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως, τις κατώτερες διοικητικές θέσεις τις κατείχαν γενικά Γερμανοί εγκληματίες εξ επαγγέλματος οι οποίοι είχαν μεταφερθεί από τις κοινές φυλακές και είχαν εκπαιδευτεί για το έργο τους από τα πεπειραμένα στελέχη των Ες Ες που διοικούσαν τα στρατόπεδα…

Όσοι από τους εγκαθείρκτους γίνονταν ανίκανοι για εργασία τους ξεχώριζαν και τους δολοφονούσαν. Η επιλογή γινόταν κατά τη διάρκεια ειδικών επιθεωρήσεων. Οι άρρωστοι και οι ηλικιωμένοι, που ήξεραν το σκοπό των επιθεωρήσεων εκείνων, προσπαθούσαν να φανούν υγιείς και νεότεροι. Όρθωναν το σώμα τους και φούσκωναν τα στήθη τους. Όταν τους διάλεγαν, τους έβαζαν ξεχωριστά Μπλόκ τα οποία οι κρατούμενοι ονόμαζαν «Μπλόκ του θανάτου». Τα αέρια δεν ήταν ο μόνος τρόπος θανατώσεως των «αχρήστων». Ο Αρχίατρος των Ες Ες Δρ. Έντρεντ είχε επινοήσει μία μέθοδο εξοντώσεως των κρατουμένων με ενέσεις φαινόλης - Θανατηφόρες ενέσεις χρησιμοποιούντο και αλλού για τον ίδιο σκοπό. Την 6^η Ιουλίου 1944, στο στρατόπεδο συγκεντρώσεως του Νατσβάϊλερ, στην Αλσατία, τέσσερις γυναίκες που είχαν πέσει με αλεξίπτωτο στη Γαλλία προερχόμενες από την Αγγλία, με σκοπό να αποκαταστήσουν την επαφή ανάμεσα στη συμμαχική Υπηρεσία Ειδικών Επιχειρήσεων (Specia1 Operations Executive ή SOE) και στο γαλλικό κίνημα Αντιστάσεως, είχαν δε συλληφθεί από τους Γερμανούς και δολοφονήθηκαν με ενέσεις εβυπάν – Τον βοηθούσαν στο έργο του άλλα στελέχη του υγειονομικού επιτελείου του στρατοπέδου και όλοι αυτοί δολοφόνησαν 25.000 περίπου εγκαθείρκτους με αυτόν τον τρόπο. Οι ενέσεις αυτές εγίνοντο κατά τον ακόλουθο τρόπο: «Ο μελλοθάνατος καθόταν σε μία καρέκλα όμοια με πολυθρόνα οδοντογιατρού και δύο άλλοι εγκάθειρκτοι κρατούσαν τα χέρια του, ενώ ένας τρίτος του έκλεινε τα μάτια με μια πετσέτα και κρατούσε το κεφάλι του. Τότε ο Δρ. Κλέρ τον πλησίαζε και έχωνε μία μακρυά βελόνα μέσα στο στήθος του. Το θύμα δεν πέθαινε αμέσως, αλλά τα πάντα σκοτείνιαζαν μπροστά στα μάτια του. Δέκα άλλοι εγκάθειρκτοι που παρίσταντο στην ένεση μετέφεραν το μισοαναίσθητο θύμα σε ένα συνεχόμενο δωμάτιο και το κρατούσαν στο πάτωμα όπου πέθαινε σε διάστημα μικρότερο του ενός λεπτού».

Η Τρίτη μέθοδος εξοντώσεως ήταν ο τουφεκισμός και οι εκτελέσεις του είδους αυτού εγίνοντο από μέλη του πολιτικού τμήματος υπό τον υπολοχαγό των Ες Ες Γκράμπνερ, που έχει στο ενεργητικό του περισσότερους ίσως φόνους από οποιονδήποτε άλλον σε ολόκληρο το σώμα των Ες Ες. Ο Γκράμπνερ εγκαινίασε καθημερινές ομαδικές εκτελέσεις και έγινε ο εφευρέτης του συστήματος της θανατώσεως θυμάτων με μία σφαίρα στο πίσω μέρος του κεφαλιού, που εχρησιμοποιείτο τόσο συχνά από τα Ες Ες σε όλη την Ευρώπη. Οι κυριότεροι βοηθοί του ήταν ο Φρίτς, ο Πάλιτς και ο Άουμαϊερ. Ο Φρίτς συνήθιζε να προσφωνεί τους νεοφερμένους με τα εξής λόγια: «Σας προειδοποιώ ότι εδώ που ήλθατε δεν είναι αναρρωτήριο αλλά γερμανικό στρατόπεδο συγκεντρώσεως από το οποίο δεν υπάρχει έξοδος παρά μόνο από την καπνοδόχο. (σ. σ. «Από την καπνοδόχο» (Durch den Kamin) ασήμαινε, φυσικά, θανάτωση και καύση στο κρεματόριο. Κατά την εποχή του πολέμου συνηθιζόταν ευρύτατα στη Γερμανία η εξής προειδοποίηση: «Καλά θα κάνεις να προσέχεις τα λόγια σου γιατί αλλιώς θα περάσεις από την Καπνοδόχο) Αν αυτό δεν σας αρέσει, δεν έχετε παρά να πέσετε επάνω στα ηλεκτροφόρα σύρματα». Αυτά ήταν τα καθάρματα, οι Ναζί.

Ο Γκράμπνερ και οι βοηθοί του βασάνιζαν τους κρατούμενους κατά τη διάρκεια των ανακρίσεων που γίνονταν συχνά και με οποιαδήποτε πρόφαση. Εάν ο ανακρινόμενος ήταν άντρας τρυπούσαν τα γεννητικά του όργανα με καρφίτσες. Αν ήταν γυναίκα έβαζαν ένα πυρακτωμένο αντικείμενο μέσα στον κόλπο της.

Η τέταρτη και τελευταία γενική μέθοδος εξοντώσεως ήταν ο απαγχονισμός. Η μέθοδος αυτή χρησιμοποιείτο κυρίως στις περιπτώσεις εγκαθείρκτων που είχαν αποπειραθεί να δραπετεύσουν και είχαν ξανασυλληφθεί. Οι εκτελέσεις πραγματοποιούντο μπροστά στα μάτια όλων των άλλων εγκαθείρκτων για να εγκαταλείψουν αυτοί κάθε σκέψη αποδράσεως. Τα θύματα τα μαστίγωναν πριν να τα κρεμάσουν. Τα πτώματα έμεναν κρεμασμένα όλη τη νύχτα και το πρωί της επομένης όλοι οι τρόφιμοι του στρατοπέδου αναγκάζονταν να παρελάσουν μπροστά σε αυτά.

Αυτά είναι μερικά από το Άουσβιτς. Αν κάποιος διανοηθεί να γράψει με λεπτομέρειες όλη τη φρικιαστική κτηνωδία αυτού του στρατοπέδου οι «διανοούμενοί» μας σήμερα θα τον πουν ψεύτη. Γιατί όλοι σχεδόν έχουν μετεξελιχθεί από Γερμανοτσολιάδες «διανοούμενοι» σε «αμερικανοτσοσιάδες». Και ο φασισμός δεν έχει σαν σύμβολο τη σβάστικα ποια. Έχει την Αστερόεσσα. Και ο νέος Φύρερ ονομάζεται Μπους ο Μικρός.

ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΕΩΣ ΤΩΝ ΝΑΖΙ ΣΤΟΝ ΔΕΥΤΕΡΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΟΛΕΜΟ 

 

«Δεν υπάρχει αντισημιτισμός "με ανθρώπινο πρόσωπο" ούτε φασισμός δίχως Λάγκερ και "Τελική Λύση"».

Για το Άουσβιτς μιλήσαμε λίγο πιο πάνω. Δεν ήταν όμως το μοναδικό στρατόπεδο συγκέντρωσης που έμεινε στην Ιστορία για τις φρικαλεότητες που διαπράχτηκαν σε αυτό. Ας δούμε και κάποια άλλα εξίσου φρικιαστικά στρατόπεδα του θανάτου.

 

ΜΠΕΛΣΕΝ

Κοντά στο χωριό Μπέργκεν στο δρόμο που οδηγεί από το Τσέλλεν στο Αμβούργο, βρισκόταν το στρατόπεδο συγκεντρώσεως του Μπέλσεν. Μικρό στην αρχή, επεκτάθηκε έπειτα και, τον Νοέμβριο του 1944, ο Γιόζεφ Κράμερ, διοικητικό στέλεχος στρατοπέδων συγκεντρώσεως με μεγάλη πείρα στάλθηκε εκεί από το Άουσβιτς για να το ανοίξει ως αναρρωτήριο αρρώστων από τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως, τα εργοστάσια και τα αγροκτήματα, καθώς και για πρόσφυγες από όλη τη βορειοδυτική Ευρώπη.

Το στρατόπεδο ήταν επανδρωμένο όπως οποιοδήποτε άλλο στρατόπεδο συγκεντρώσεως. Η διάρθρωση και η ιεραρχία του προσωπικού ήταν η ίδια. Δηλαδή όλα τα αξιώματα τα οποία περιείχαν την λέξη «φύρερ» (fuhrer) ανήκαν σε μέλη τω Ες Ες, ενώ τα αξιώματα τα οποία κατέληγαν σε «άρχης» (altester) όπως Blokaltester (διαμερισματάρχης) είχαν ανατεθεί γενικά σε κοινούς εγκληματίες τους οποίους είχαν μεταφέρει από κοινές φυλακές για το σκοπό αυτό. Οι μεν αποτελούσαν το ανώτερο και οι δε το κατώτερο προσωπικό.

Δεν υπήρχαν θάλαμοι αερίων στο Μπέλσεν, αλλά χιλιάδες άνθρωποι εξοντώθηκαν από την πείνα και την αρρώστια. Κατά τους τελευταίους μήνες της υπάρξεως του στρατοπέδου, η έλλειψη τροφής ήταν τόσο οξεία ώστε οι εγκάθειρκτοι (τα μέλη του προσωπικού εξακολουθούσαν να τρέφονται καλά) κατέφευγαν στον κανιβαλισμό. Ένας Βρετανός πρώην εγκάθειρκτος κατέθεσε στη δίκη του Διοικητού του στρατοπέδου και μερικών μελών της φρουράς του ότι, όταν ασχολείτο με το ξεκαθάρισμα διαφόρων χώρων από τα πτώματα έβλεπε ότι από τους μηρούς ή άλλο μέρος του σώματος του ενός δεκάτου των πτωμάτων έλλειπε ένα κομμάτι σάρκας, το οποίο είχαν κόψει και είχαν φάει άλλοι εγκάθειρκτοι. Είπε επίσης ότι είχε δει με τα μάτια του ανθρώπους να το κάνουν αυτό. Στο σημείο αυτό τους είχε οδηγήσει το μαρτύριο της πείνας. Ο ίδιος ο μάρτυρας κατέθεσε συγκεκριμένα τα εξής:

«Παρατήρησα σε πολλές περιπτώσεις ένα πολύ περίεργο τραύμα στο πίσω μέρος του μηρού πολλών νεκρών. Στην αρχή νόμισα ότι επρόκειτο`για τραύμα σφαίρας που είχε ριφθεί από μικρή απόσταση. Αλλά όταν είδα μερικά ακόμη τέτοια τραύματα, ρώτησα σχετικά ένα φίλο μου ο οποίος μου είπε ότι πολλοί από τους κρατούμενους έκοβαν κομμάτια από τα πτώματα για να φάνε! Στην επόμενη επίσκεψή μου στο νεκροτομείο είδα με τα μάτια μου έναν εγκάθειρκτο να βγάζει από την τσέπη του έναν σουγιά, να κόβει ένα κομμάτι από την κνήμη ενός πτώματος και να το βάζει γρήγορα στο στόμα του, φοβούμενος φυσικά μήπως τον δει κανένας. Αφήνω σ’ εσάς να φανταστείτε σε ποια κατάσταση είχαν περιέλθει οι κρατούμενοι ώστε να υπάρχουν άνθρωποι που να τρώνε κομμάτια σάρκας κομμένα από μελανιασμένα πτώματα».

Όταν ο Γενικός Αρχίατρος Γκλύν Χιούζ, υπαρχηγός του Υγειονομικού Σώματος της Βρετανικής Στρατιάς του Ρήνου, μπήκε στο στρατόπεδο λίγες ώρες μετά τον αντισυνταγματάρχη Ταίηλορ, η κατάσταση την οποία βρήκε ήταν απερίγραπτη: «Καμία περιγραφή ή φωτογραφία, είπε, δεν θα μπορούσε να αποδώσει τις φρικαλεότητες που αντικρίζει κανείς έξω από τις παράγκες. Και οι φοβερές σκηνές που έβλεπε κανείς μέσα στις παράγκες ήταν πολύ χειρότερες».

Στοίβες πτωμάτων ήταν σπαρμένες σε όλο το στρατόπεδο, μέσα και έξω από τις παράγκες, μερικές δε από τις στοίβες αυτές ευρίσκοντο στα ίδια διαμερίσματα με τους ζωντανούς. Κοντά στο κρεματόριο υπήρχαν ομαδικοί τάφοι γεμάτοι με πτώματα. Υπήρχε και ένας ανοικτός λάκκος επίσης γεμάτος με πτώματα. Οι παράγκες ήταν ασφυκτικά γεμάτες με εγκαθείρκτους σε διάφορα στάδια αρρώστειας ή αποσκελετώσεως. Σε μερικές, που ήταν κατάλληλες για τη στέγαση 100 ανθρώπων ήταν στοιβαγμένοι 1000.

Λίγο μετά την κατάληψη του στρατοπέδου από τα βρετανικά στρατεύματα, το εσωτερικό του κινηματογραφήθηκε και η ταινία προβλήθηκε στη δίκη των διοικητών στελεχών του Μπέλσεν. Μιλώντας σχετικά με την ταινία αυτή, ο Βρετανός κατήγορος στη δίκη αυτή, συνταγματάρχης Τ. Μ. Μπακχάουζ, είπε: «Η ταινία αυτή θα σας δώσει μία ιδέα της καταπτώσεως στην οποία ο ανθρώπινος νους μπορεί να περιέλθει. Θα δείτε χιλιάδες πτώματα και την κατάσταση στην οποία ευρίσκοντο τα πτώματα αυτά. Θα δείτε επίσης πόσο καλοθρεμμένοι ήταν οι άντρες των Ες Ες που υπηρετούσαν εκεί. Θα δείτε ανθρώπους να αντλούν νερό με ντενεκέδες από ένα μικρό τεπόζιτο. Εκείνο που δεν θα δείτε είναι ότι το νερό ήταν μολυσμένο και ότι υπήρχαν πτώματα μέσα σ’ αυτό. Και αυτό ήταν το μόνο νερό που ήταν διαθέσιμο για πιόσιμο. Θα δείτε τους νεκρούς, θα δείτε τους ζωντανούς, θα δείτε τους ετοιμοθάνατους. Εκείνο που η ταινία δεν μπορεί να σας δώσει είναι η απαίσια δυσωδία, η ακαθαρσία και η ρυπαρότητα που βασίλευαν στο μέρος εκείνο και ήταν αισθητές σε μεγάλη απόσταση». 

 

ΜΠΟΥΧΕΝΒΑΛΝΤ

Σ’ έναν δασωμένο λόφο, έξι μίλια από τη Βαϊμάρη, μία από τις πηγές του πολιτισμού και της ελευθερίας στη Γερμανία, ένα νέο στρατόπεδο συγκεντρώσεως εγκαταστάθηκε το καλοκαίρι του 1937. Το Νταχάου και το Ζαχσενχάουζεν έκαναν χρυσές δουλειές και ο Χίτλερ ήθελε να εγκαταστήσει άλλο ένα στρατόπεδο στην Κεντρική Γερμανία. Επί 8 περίπου χρόνια το στρατόπεδο αυτό ήταν το θέατρο καθημερινών πράξεων βαρβαρότητας και κτηνωδίας. Οι εγκάθειρκτοι χρησιμοποιούντο για πειράματα, σαν ανθρώπινα πειραματόζωα. Χιλιάδες τουφεκίστηκαν. Πολλοί κρατούμενοι τρελάθηκαν από την αθλιότητα και τη φρίκη που συνέθεταν τη ζωή μέσα στο στρατόπεδο και ορμούσαν μέσα από τη ζώνη των σκοπών όταν ευρίσκοντο έξω για εργασία, αποζητώντας το θάνατο που ήταν γι’ αυτούς η μόνη λύτρωση από την αγωνία του σώματος και της ψυχής.

Στο Μπούχενβαλντ, τα μέλη της φρουράς συνέτριβαν τα κεφάλια των εγκαθείρκτων με πέτρες, τους έπνιγαν μέσα σε κοπριά, τους μαστίγωναν, τους άφηναν νηστικούς, τους ευνούχιζαν και τους ακρωτηρίαζαν. Αλλά δεν ήταν μόνον αυτά. Κάθε εγκάθειρκτος που είχε χαραγμένες στο δέρμα του παραστάσεις με «τατουάζ» διατασσόταν να παρουσιαστεί στο ιατρείο. Στην αρχή κανένας δεν ήξερε για ποιο λόγο, αλλά δεν άργησε να γίνει γνωστό γιατί. Όσοι είχαν στο δέρμα τους τις ωραιότερες παραστάσεις τους κρατούσαν και έπειτα τους σκότωναν με ενέσεις τις οποίες έκανε ο Κάρλ Μπάϊγκς ένας από τους «Κάπος». Το πτώμα παραδινόταν έπειτα στο παθολογικό τμήμα όπου το δέρμα αφαιρείτο και υποβαλλόταν σε επεξεργασία. Τα επεξεργασμένα προϊόντα παραδίδονταν στη σύζυγο του διοικητού, την Ιλζε Κώχ, η οποία τα έκανε αμπαζούρ, καλύμματα για βιβλία, και γάντια.

Τον Αύγουστο του 1941, ο Επίσκοπος του Λίντμπουργκ έγραψε στους υπουργούς Εσωτερικών, Δικαιοσύνης και Εκκλησιαστικών των Ράϊχ τα εξής: «Σε απόσταση 8 περίπου χιλιομέτρων από το Λίντμπουργκ στη μικρή πόλη του Χάνταμαρ, υπάρχει ένα ίδρυμα, όπου η ευθανασία εφαρμοζόταν συστηματικά επί μήνες. Αρκετές φορές την βδομάδα έφθαναν στο Χάνταμαρ λεωφορεία με μεγάλους αριθμούς τέτοιων θυμάτων. Οι μαθητές της περιοχής γνώριζαν τα οχήματα αυτά και έλεγαν: «Ήρθε πάλι το αυτοκίνητο του χασάπικου”. Τα παιδιά, όταν μιλούν μεταξύ τους, λένε: “Είσαι στα καλά σου; Πρόσεξε γιατί θα σε στείλουν στους φούρνους του Χάνταμαρ”. Όσοι δεν θέλουν να παντρευτούν λένε: “Να παντρευτώ; Ποτέ! Να φέρω παιδιά στον κόσμο για να τα κάνουν ψητά;”. Ακούει κανείς τους ηλικιωμένους να λένε: “Μην με στείλετε σε κρατικό Νοσοκομείο. Μόλις εξαντληθούν οι πνευματικά καθυστερημένοι, θα έρθει η σειρά των άλλων χαραμοφάηδων, δηλαδή των γέρων…».

Αφού οι ντόπιοι κάτοικοι του Χάνταμαρ ήξεραν τόσα πολλά, είναι άραγε δυνατό οι κάτοικοι του Μπέργεν, του Νταχάου, του Στρούτχοφ και του Μπιρκενάου να μην ήξεραν κάτι απ’ όσα συνέβαιναν έξω από τα σπίτια τους, στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως του Μπέλσεν, του Νταχάου του Νάτσβαϊλερ και του Άουσβιτς;

Ο ίδιος ο Ες είπε για το Άουσβιτς τα εξής: «Η απαίσια και αποκρουστική δυσοσμία από το συνεχές κάψιμο πτωμάτων είχε ποτίσει ολόκληρη την περιοχή και όλοι οι κάτοικοι των γύρω κοινοτήτων ήξεραν ότι γίνονταν εξοντώσεις μέσα στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως».

Κάθε μέρα, ολόκληρα φορτία θυμάτων, στοιβαγμένα μέσα σε βαγόνια κτηνών, ταξίδευαν σε ολόκληρο το σιδηροδρομικό δίκτυο του Ράϊχ προς τα κέντρα εξοντώσεως. Τους ανθρώπους αυτούς τους έβλεπαν εκατοντάδες εργατών των σιδηροδρόμων, οι οποίοι ήξεραν από πού έρχονταν και που πήγαιναν τα ανθρωποφορτία εκείνα. Όσες φρικαλεότητες και αν έμειναν κρυμμένες πίσω από τους τοίχους των στρατοπέδων, μερικά πράγματα, όπως αυτά που αναφέραμε παραπάνω, συνέβαιναν φανερά και όλοι οι Γερμανοί που είχαν μάτια για να βλέπουν και αυτιά για να ακούνε δεν ήταν δυνατό να είχαν αμφιβολία για το είδος των εγκλημάτων που διαπράττονταν στο όνομά τους σ’ όλη τη χώρα.

(Δείτε μερικές φωτογραφίες από το Δίστομο. Γιατί οι Γερμανοί Ναζί ήταν ίδιοι σε όλες τις χώρες http://www.distomo.gr/history/sfagi.htm )

ΝΤΑΧΑΟΥ

Το Νταχάου, ένα από τα πρώτα στρατόπεδα συγκεντρώσεως, βρισκόταν κοντά στο ομώνυμο χωριό και σε απόσταση 12 μιλίων περίπου από το Μόναχο. Στο ρείθρο του δημόσιου δρόμου υπήρχε ένα σήμα που έδειχνε το δρόμο προς το στρατόπεδο. Εκεί μέσα, ιατρικά δήθεν πειράματα γίνονταν επάνω σε εκατοντάδες εγκαθείρκτους που χρησιμοποιούνταν σαν ανθρώπινα πειραματόζωα.

Μεταξύ 1941 και 1942, 500 περίπου εγχειρήσεις έγιναν πάνω σε υγιή άτομα. Σκοπός των εγχειρήσεων αυτών ήταν η εξάσκηση και η εκπαίδευση γιατρών των Ες Ες και φοιτητών της ιατρικής. Πολλές από τις εγχειρήσεις εκείνες ήταν σοβαρής φύσεως, όπως π.χ. αφαίρεση της χοληδόχου κύστεως και τις πραγματοποιούσαν δευτεροετείς φοιτητές. Πολλοί από τους ανθρώπους εκείνους που χρησιμοποιούνταν σαν πειραματόζωα (ποιος δεν έχει ακούσει για το Μέγγελε) πέθαιναν είτε κατά τη διάρκεια της εγχειρήσεως, είτε από μεγεγχειρητικές επιπλοκές.

Πειράματα ελονοσίας έκανε κάποιος Δρα Σίλινγκ, σύμφωνα με προσωπικές οδηγίες του ίδιου του Χίμλερ. Αυτό το κάθαρμα είτε έβαζε κουνούπια να τσιμπούν τα θύματα, είτε τους έκανε ενέσεις με μικρόβια ελονοσίας που είχαν ληφθεί από κουνούπια. Από τα «πειραματόζωα» εκείνα 30-40 πέθαναν από την ίδια την ελονοσία και αρκετές εκατοντάδες πέθαναν αργότερα από άλλες αρρώστιες που βρήκαν πρόσφορο έδαφος διότι ο οργανισμός των θυμάτων είχε υπονομευθεί από την ελονοσία. Μερικοί δηλητηριάστηκαν επίσης με μεγάλες δόσεις νεοσαλβαρσάν και πυραμιδόνης, που ήταν δύο από τα δοκιμαζόμενα φάρμακα.

Άλλα πειράματα γίνονταν στο Νταχάου από τον Δρα Σίγκμουντ Ράσεφ, επίατρο της Λουφτβάφε. Εικοσιπέντε άνδρες τοποθετήθηκαν μέσα σ’ ένα ειδικά κατασκευασμένο θάλαμο όπου η πίεση του αέρα μπορούσε να αυξάνεται και να μειώνεται. Σκοπός του πειράματος αυτού ήταν να διαπιστωθούν οι επιδράσεις της πτήσεως σε μεγάλα ύψη ή της γρήγορης πτώσεως με αλεξίπτωτο. Πολλοί από τους εγκαθείρκτους που υποβάλλονταν σ’ αυτό το πείραμα, το οποίο ήταν βασανιστικό, πέθαναν από αιμορραγία των πνευμόνων ή του εγκεφάλου. Όσοι επέζησαν έκαναν αιμόπτυση όταν τους έβγαλαν από το θάλαμο. Τα σπλάχνα εκείνων που είχαν πεθάνει τα έστειλαν στο Μόναχο για εξέταση. Όλους όσους επέζησαν του πειράματος τους θανάτωσαν αργότερα.

Ο Τσεχοσλοβάκος Δρ Φράντς Μπλάχα, ο οποίος βρίσκονταν στο Νταχάου, ήταν παρών σε μερικά από τα πειράματα εκείνα. Να τι γράφει λοιπόν: «Το πρόσωπο που χρησιμοποιείτο για το πείραμα ετοποθετείτο μέσα σε παγωμένο νερό και το κρατούσαν εκεί μέχρι που έχανε τις αισθήσεις του. Κάθε φορά που η θερμοκρασία του σώματός του έπεφτε κατά 1 βαθμό, έπαιρναν αίμα από τον τράχηλό του και το εξέταζαν… Το κατώτατο όριο θερμοκρασίας που παρατηρήθηκε ήταν 19 βαθμοί Κελσίου, αλλά οι περισσότεροι πέθαιναν όταν η θερμοκρασία έφθανε στους 25% ή 26%. Όταν τους ανθρώπους αυτούς τους έβγαζαν από το παγωμένο νερό γινόταν προσπάθεια αναζωογονήσεώς τους με τεχνητές ηλιακές ακτίνες, ζεστό νερό, ηλεκτροθεραπεία ή ζωϊκή θερμότητα. Για την τελευταία αυτή περίπτωση χρησιμοποιούνταν πόρνες και το σώμα του αναίσθητου ανθρώπου τοποθετούνταν ανάμεσα στα σώματα δύο τέτοιων γυναικών».

Το πράγμα θεωρείτο πολύ διασκεδαστικό και ο Χίμλερ πήγαινε καμιά φορά μερικούς φίλους του για να το δούν! Τέτοια κτηνωδία! Είχε δώσει μάλιστα εντολές να στέλνονται στο Νταχάου γυναίκες – όχι όμως Γερμανίδες – κατάλληλες για την προσπάθεια αναζωογόνησης εκείνων που είχαν υποβληθεί σε ψύξη. Στην επιστολή του προς τον Πολ έγραφε: «Ξεχωρίσαμε 4 γυναίκες για τα πειράματα αυτά. Οι γυναίκες αυτές βρίσκονταν σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως λόγω των ελαφρών ηθών τους και διότι, σαν πόρνες που ήταν, αποτελούσαν πηγή μολύνσεως».

(Το παραπάνω είναι απόσπασμα από ένα γράμμα που έστειλε ο Ράϊχσφύρερ των Ες Ες Χίμλερ στο στρατηγό των Ες Ες Πολ την 16^η Νοεμβρίου 1944)

Στο ΡΑΒΕΝΣΠΡΟΥΚ , στρατόπεδο συγκεντρώσεως, ο υποδιοικητής Σβαρτσχούμπερ περιγράφει ως εξής τη λειτουργία του θαλάμου αερίων: «Παραστάθηκα σε μία θανάτωση με αέρια. 150 γυναίκες κάθε φορά έμπαιναν μέσα στο θάλαμο αερίων. Ο αξιωματικός Μόλ διέτασσε τις γυναίκες να γδυθούν για να ξεψειριαστούν. Έπειτα τις έβαζαν μέσα στο θάλαμο αερίων και κλείδωναν την πόρτα. Ένας άνδρας εγκάθειρκτος σκαρφάλωνε στη στέγη και έριχνε μία συσκευή αερίου μέσα στο θάλαμο από ένα παράθυρο, το οποίο έκλεινε πάλι αμέσως. Από μέσα άκουγα φωνές και οιμωγές. Έπειτα από 2 ή 3 λεπτά η σιωπή είχε αποκατασταθεί. Δεν ξέρω αν οι γυναίκες ήταν κιόλας νεκρές ή απλώς αναίσθητες, διότι δεν ήμουνα παρών όταν γινόταν το καθάρισμα του θαλάμου από τα πτώματα».

Τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως των Ναζί ήταν ο τελευταίος κρίκος στην αλυσίδα του τρόμου με την οποία η Ναζιστική Γερμανία έδεσε την κατεχόμενη Ευρώπη από το 1940 έως το 1945. Η Γερμανία αυτή κατέρρευσε όπως όλες οι τυραννίες κάποια στιγμή. Το Αυγό του Φιδιού όμως εκκολάπτεται ξανά. Αλίμονο αν δε το αντιληφθούμε. Αρκεί να ρίξουμε μια ματιά στο Γκουαντανάμο και αλλού. 

 

 

http://www.politikokafeneio.com/ethnikos/forum070105.htm

http://www.politikokafeneio.com/ethnikos/nazi110105.htm

http://www.politikokafeneio.com/ethnikos/stratopeda120105.htm