Σε θέση άμυνας ο Περισσός

Θύμα της αντεπαναστατικής στρατηγικής του

 

«Αγάντα, σύντροφοι» είναι η κραυγή που ακούγεται από το «σπίτι του λαού» στον Περισσό, καθώς η πίεση που δέχεται από τον ΣΥΡΙΖΑ και τη «ρεαλιστική προοπτική μιας κυβέρνησης της Αριστεράς» είναι τεράστια. Στην πραγματικότητα, η πίεση που δέχεται σήμερα ο Περισσός είναι –για μια φορά ακόμη– το τίμημα της αντεπαναστατικής στρατηγικής του.

Χρόνια ολόκληρα διαπαιδαγώγησε τα μέλη και τους οπαδούς του στον κυβερνητισμό, στην «ειρηνική επανάσταση» («δε θα σπάσει ούτε ένα τζάμι», όπως έλεγε η Παπαρήγα το Δεκέμβρη του 2008), στον κοινοβουλευτικό κρετινισμό, στις κοινοβουλευτικές αυταπάτες. Ισως κάποιος παρατηρήσει ότι οι εποχές που πανηγύριζαν για την εκλογική νίκη του ΠΑΣΟΚ και υποστήριζαν –διά στόματος Χ. Φλωράκη– ότι σημασία έχει «το άθροισμα των δημοκρατικών δυνάμεων» ή που έπαιρναν μέρος σε δυο διαδοχικές αστικές κυβερνήσεις (Τζαννετάκη με τη ΝΔ και Ζολώτα με ΝΔ και ΠΑΣΟΚ) και δεν είχαν κανένα πρόβλημα όταν δικός τους υπουργός προχωρούσε σε μαζικές απολύσεις συμβασιούχων, ενώ ο πρωθυπουργός μιλούσε για «άγριες και αντικοινωνικές απεργίες», έχουν περάσει και δεν βαραίνουν στη συνείδηση των σημερινών γενεών. Μολονότι θεωρούμε λαθεμένη αυτή την παρατήρηση, αν τη δεχτούμε ως υπόθεση εργασίας, πάλι στο ίδιο συμπέρασμα θα οδηγηθούμε. Γιατί ποια είναι η στρατηγική και η τακτική του Περισσού και μετά τη σιωπηρή απομάκρυνση από τον χυδαίο κυβερνητισμό των δεκαετιών του ’70 και του ’80;

Η στρατηγική του Περισσού συμπυκνώνεται στη διεκδίκηση της «λαϊκής εξουσίας» μέσα από κοινοβουλευτικές (εκλογικές) διαδικασίες. Η σάλτσα της «λαϊκής κινητοποίησης», που μπορεί να τη βρει κανείς και στον πολιτικό λόγο του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, δεν αλλάζει τίποτα στην ουσία. Εχοντας πετάξει στα σκουπίδια την επανάσταση ως διαδικασία ένοπλης ρήξης με το αστικό καθεστώς, ο Περισσός ουσιαστικά υπόσχεται έναν κοινοβουλευτικό περίπατο, που θα προκύψει μέσα από την αλλαγή των εκλογικών συσχετισμών. Ε, αυτόν ακριβώς τον περίπατο υπόσχεται σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ, δημαγωγώντας ασύστολα και εκμεταλλευόμενος την απόγνωση και την απογοήτευση της εργαζόμενης κοινωνίας και της νεολαίας της. 

Ο Περισσός διακηρύσσει ότι θα μείνει έξω από κάθε κυβερνητική λύση, διότι οι συσχετισμοί δεν έχουν φτάσει στο σημείο να αναδείξουν μια «λαϊκή εξουσία», κι αυτό είναι που δεν περνάει σε μεγάλα κομμάτια των ψηφοφόρων, που πείθονται από το «εδώ και τώρα» του ΣΥΡΙΖΑ. Οταν και οι δύο υπόσχονται μια κοινωνική αλλαγή μέσω εκλογών, κερδίζει εκείνος που στην προπαγάνδα του την εμφανίζει σαν άμεση, ρεαλιστική λύση.

Κάνει αρκετές σωστές επισημάνσεις για την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ ο Περισσός, όμως αυτές κατά κανόνα πάνε στο βρόντο, γιατί το ρεύμα σήμερα θέλει «κυβέρνηση εδώ και τώρα» και αυτό, όπως αποδείχτηκε στις 6 Μάη, το εκφράζει ο ΣΥΡΙΖΑ. 

Αν το ρεύμα δεν διογκωθεί στις 17 Ιούνη, αυτό δε θα οφείλεται στην πολεμική του Περισσού, αλλά στα τρομοδιλήμματα που κατευθύνονται προς τους ψηφοφόρους από τους ιμπεριαλιστές της ΕΕ, τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και τα ΜΜΕ που τα αναπαράγουν σε δεκάδες διαφορετικές εκδοχές. Αν αυτή η εκστρατεία τρόμου πιάσει, τότε το ρεύμα δε θα φουσκώσει άλλο τον ΣΥΡΙΖΑ. Αν δεν πιάσει, ο ΣΥΡΙΖΑ θα φουσκώσει και αυτό θα γίνει σε βάρος και του Περισσού. Αυτή την προοπτική αντιμετωπίζει σήμερα με δέος η ηγεσία του Περισσού, γι’ αυτό και η προπαγάνδα έχει διαφοροποιηθεί σε τρία βασικά στοιχεία.

Πρώτο, ο ΣΥΡΙΖΑ διαχωρίζεται από ΠΑΣΟΚ και ΝΔ και το βασικό σύνθημα γι’ αυτόν γίνεται «μην εμπιστεύεσαι τον ΣΥΡΙΖΑ». Πρόκειται για σαφέστατη υποχώρηση από την προηγούμενη γραμμή. Δεύτερο, καλλιεργείται ένας κυβερνητισμός από θέσεις αντιπολίτευσης. Ελεγε η Παπαρήγα, μετά τη συνάντησή της με τον Πικραμμένο στις 21 Μάη: εάν υποθέσουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ φέρει νόμο για την κατάργηση του Μνημόνιου, θα πρέπει να υπάρχει και εκείνη η πλειοψηφία που θα τον ψηφίσει. Επειδή μόνος του ο ΣΥΡΙΖΑ δε θα μπορεί, θα πρέπει να έχουμε και εμείς κοινοβουλευτική δύναμη για να ψηφίσουμε την κατάργηση του Μνημόνιου. Τρίτο, γίνονται φανερά εκκλήσεις πια προς τους ψηφοφόρους να μην επιτρέψουν να περιθωριοποιηθεί ο Περισσός ως κοινοβουλευτικό κόμμα. 

Αυτές οι εκκλήσεις θυμίζουν την εποχή που ο ΣΥΝ πάσχιζε να πιάσει το 3% για να μπει στη Βουλή και εκλιπαρούσε τους ψηφοφόρους σε στιλ «δώστε και σώστε». Αν μη τι άλλο, αποκαλύπτουν τον τρόμο της ηγεσίας του Περισσού μπροστά στην προοπτική εκλογικής συρρίκνωσης στα επίπεδα του 5%-6%. Μπορεί να λένε πολλά ψευτοεπαναστατικά στα λόγια, ότι δήθεν αυτούς τους ενδιαφέρει να είναι δυνατοί στο λαό και όχι στη Βουλή, μπορεί από τις 6 Μάη κιόλας να έχουν ετοιμάσει τη δικαιολογία (φταίει η τυχοδιωκτική δημαγωγία του ΣΥΡΙΖΑ), όμως εδώ και δεκαετίες έχουν διαπαιδαγωγήσει τα μέλη του Περισσού να μετράνε εκλογικά την κομματική δύναμη. 

Φοβούνται, λοιπόν, μη μπουν σε καμιά καινούργια κρίση. Και το φοβού-νται γιατί ήδη έχουν εκδηλωθεί εσωκομματικές τάσεις (ο υιός Χαλβατζής είναι η περίπτωση που έχει γίνει γνωστή, όμως έχουν προχωρήσει ακόμα και σε διαγραφές συνδικαλιστικών στελεχών) που χαρακτηρίζουν την κομματική γραμμή, ιδιαίτερα όπως αναπτύσσεται στο συνδικαλιστικό χώρο, σεκταριστική.


Πηγή:Κόντρα