Η εργατική τάξη και ο εργαζόμενος λαός προκάλεσαν πολιτικό σεισμό και πέτυχαν μια σημαντική ταχτική νίκη! Κατάφεραν συντριπτικό πλήγμα στον δικομματισμό, τη βασική μέθοδο μέσω της οποίας η αστική τάξη κυβερνούσε τον τόπο τόσα χρόνια. Η νίκη αυτή πρέπει να διευρυνθεί και να διασφαλιστεί!
Το εκλογικό αποτέλεσμα αποτελεί συντριβή για τα αστικά κόμματα, καταγράφει και επιβεβαιώνει την εκτίμησή μας ότι ο λαός δεν θέλει να κυβερνηθεί με τον παλιό τρόπο καθώς και το γεγονός ότι διανύουμε περίοδο επαναστατικής κατάστασης.
Η κυβερνητική εξουσία στην Ελλάδα περπατάει στο δρόμο! Οι πολιτικές δυνάμεις που έχουν αναφορά στην εργατική τάξη μέσα από ένα ενιαίο μέτωπο, πρέπει να απλώσουν το χέρι και να την αρπάξουν απ τα μαλλιά!
Το εκλογικό αποτέλεσμα αποτελεί συντριβή για τα αστικά κόμματα, καταγράφει και επιβεβαιώνει την εκτίμησή μας ότι ο λαός δεν θέλει να κυβερνηθεί με τον παλιό τρόπο καθώς και το γεγονός ότι διανύουμε περίοδο επαναστατικής κατάστασης.
Η κυβερνητική εξουσία στην Ελλάδα περπατάει στο δρόμο! Οι πολιτικές δυνάμεις που έχουν αναφορά στην εργατική τάξη μέσα από ένα ενιαίο μέτωπο, πρέπει να απλώσουν το χέρι και να την αρπάξουν απ τα μαλλιά!
Η Νέα Δημοκρατία, κατέκτησε την πρώτη θέση με ποσοστό 18,85 %, ποσοστό που αποτελεί ιστορικό χαμηλό για πρώτο κόμμα σε όλη την ιστορία του ελληνικού κοινοβουλευτισμού. Η Ν.Δ. πήρε την πρωτιά αυτή χάνοντας 1.100.000 ψήφους σε σχέση με το 2009, εκλογές στις οποίες το αποτέλεσμά της είχε θεωρηθεί συντριβή. Η στήριξη και η ψήφιση απ’ την πλευρά της του 2ου μνημονίου, η στήριξη της αντιλαϊκής πολιτικής, είχαν ως αποτέλεσμα το μαύρισμά της απ’ τους ψηφοφόρους και κυρίως απ’ την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα.
Το ΠΑΣΟΚ, το κόμμα που υλοποίησε εξ αρχής τις απαιτήσεις των τραπεζών, των τοκογλύφων, της Τρόικα και των κεφαλαιοκρατών συνολικά, πλήρωσε ακόμα περισσότερο την πολιτική του που επέφερε φτώχεια, ανεργία, εξαθλίωση, υποθήκευσε το μέλλον της εργατικής τάξης και της νεολαίας, ξεπούλησε δημόσια περιουσία και πλούτο, λεηλάτησε τη χώρα και το λαό. Η εργατική τάξη εγκατέλειψε μαζικά το ΠΑΣΟΚ με αποτέλεσμα να χάνει πάνω από 2 εκατομμύρια ψήφους και να επιστρέφει στα ποσοστά που είχε το 1974.
Συνολικά, ο δικομματισμός και ο συνοδοιπόρος τους ΛΑΟΣ χάσανε περίπου 3,5 εκατομμύρια ψήφους.
Τα εκλογικά αποτελέσματα των δύο βασικών κυβερνητικών αστικών κομμάτων, αντικατοπτρίζουν την διάρρηξη των δεσμών τους με το λαό καθώς και τη διάρρηξη των συμμαχιών της αστικής τάξης με την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα.
Το ΠΑΣΟΚ, το κόμμα που υλοποίησε εξ αρχής τις απαιτήσεις των τραπεζών, των τοκογλύφων, της Τρόικα και των κεφαλαιοκρατών συνολικά, πλήρωσε ακόμα περισσότερο την πολιτική του που επέφερε φτώχεια, ανεργία, εξαθλίωση, υποθήκευσε το μέλλον της εργατικής τάξης και της νεολαίας, ξεπούλησε δημόσια περιουσία και πλούτο, λεηλάτησε τη χώρα και το λαό. Η εργατική τάξη εγκατέλειψε μαζικά το ΠΑΣΟΚ με αποτέλεσμα να χάνει πάνω από 2 εκατομμύρια ψήφους και να επιστρέφει στα ποσοστά που είχε το 1974.
Συνολικά, ο δικομματισμός και ο συνοδοιπόρος τους ΛΑΟΣ χάσανε περίπου 3,5 εκατομμύρια ψήφους.
Τα εκλογικά αποτελέσματα των δύο βασικών κυβερνητικών αστικών κομμάτων, αντικατοπτρίζουν την διάρρηξη των δεσμών τους με το λαό καθώς και τη διάρρηξη των συμμαχιών της αστικής τάξης με την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα.
Η υποστήριξη και ψήφιση του κόμματος Καμμένου, εκφράζει κυρίως την αντίθεση στρωμάτων της μικρής και μεσαίας αστικής τάξης, στα μνημόνια και στην πολιτική που εφαρμόστηκε, η οποία οδήγησε και οδηγεί σε συμπίεση και εξαφάνιση τα στρώματα αυτά, τα οποία διατηρούν αυταπάτες επιδιώκοντας την επιστροφή στην προ της κρίσης κατάστασή τους.
Η μικρή συγκέντρωση πρώην ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ οι οποίοι ήθελαν μία εναλλακτική μορφή του, στο κόμμα του Κουβέλη, δείχνει τον εντελώς πρόσκαιρο χαρακτήρα αυτού του μορφώματος το οποίο κανένα ρόλο δεν έχει να παίξει, πέρα από το ρόλο του συμπληρώματος σε αστικές πολιτικές δυνάμεις.
Η υποστήριξη και ψήφιση των ψηφοδελτίων της ναζιστικής Χρυσής Αυγής, εκφράζει μια στρεβλή αντίδραση στις δυνάμεις του αστικού πολιτικού συστήματος, μέρος του οποίου είναι και αυτή. Σε αυτήν την κατεύθυνση στράφηκαν κατεστραμμένα μικροαστικά στρώματα, αλλά και περιθωριοποιημένα τμήματα της εργατικής τάξης. Δεν πρέπει να υποτιμούμε τη στήριξη που απολαμβάνει το ναζιστικό μόρφωμα από τον κρατικό μηχανισμό και την αστική τάξη. Αυτή η στήριξη έπαιξε αποφασιστικό ρόλο για να εμφανιστούν οι ναζιστές στο πολιτικό προσκήνιο και να αποτελούν μια σχετικά μαζική αστική εφεδρεία, που θα αξιοποιηθεί για το χτύπημα του εργατικού κινήματος, ιδιαίτερα στην περίπτωση που η αστική τάξη επιλέξει να προσφύγει σε βοναπαρτιστικές λύσεις. Θεωρούμε ότι με τη θετική παρέμβαση των επαναστατικών δυνάμεων, αυτού του είδους η αντίδραση μπορεί να ξεφουσκώσει, να απομαζικοποιηθεί και οι φορείς αυτών των αντιλήψεων να επιστρέψουν στο περιθώριο.
Η εργατική τάξη στράφηκε στην Αριστερά μαζικότερα από ποτέ. Οι συνδυασμοί της Αριστεράς απέσπασαν κοντά στα 2.000.000 ψήφους. Η μετακίνηση αυτή προέρχεται κυρίως από την εργατική τάξη, η πλειοψηφία της οποίας στράφηκε προς τα ψηφοδέλτια της Αριστεράς, τα οποία κερδίζουν το ένα τρίτο του συνολικού αριθμού των ψήφων.
Το εκλογικό αποτέλεσμα αποτελεί καταδίκη της πολιτικής των μνημονίων.
Η θέληση των εργαζόμενων τάξεων αποτυπώνεται στον κοινοβουλευτικό συσχετισμό, ο οποίος δεν επιτρέπει το σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας ΠΑΣΟΚ – Ν.Δ., όπως ήταν ο σχεδιασμός της αστικής τάξης. Η εκλογική καταβαράθρωση των κομμάτων του μνημονίου, δείχνει το δρόμο του αγώνα για την απόκρουση της αντεργατικής πολιτικής και την αποτίναξη των δεσμών των δανειακών συμβάσεων και των μνημονίων.
Η μικρή συγκέντρωση πρώην ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ οι οποίοι ήθελαν μία εναλλακτική μορφή του, στο κόμμα του Κουβέλη, δείχνει τον εντελώς πρόσκαιρο χαρακτήρα αυτού του μορφώματος το οποίο κανένα ρόλο δεν έχει να παίξει, πέρα από το ρόλο του συμπληρώματος σε αστικές πολιτικές δυνάμεις.
Η υποστήριξη και ψήφιση των ψηφοδελτίων της ναζιστικής Χρυσής Αυγής, εκφράζει μια στρεβλή αντίδραση στις δυνάμεις του αστικού πολιτικού συστήματος, μέρος του οποίου είναι και αυτή. Σε αυτήν την κατεύθυνση στράφηκαν κατεστραμμένα μικροαστικά στρώματα, αλλά και περιθωριοποιημένα τμήματα της εργατικής τάξης. Δεν πρέπει να υποτιμούμε τη στήριξη που απολαμβάνει το ναζιστικό μόρφωμα από τον κρατικό μηχανισμό και την αστική τάξη. Αυτή η στήριξη έπαιξε αποφασιστικό ρόλο για να εμφανιστούν οι ναζιστές στο πολιτικό προσκήνιο και να αποτελούν μια σχετικά μαζική αστική εφεδρεία, που θα αξιοποιηθεί για το χτύπημα του εργατικού κινήματος, ιδιαίτερα στην περίπτωση που η αστική τάξη επιλέξει να προσφύγει σε βοναπαρτιστικές λύσεις. Θεωρούμε ότι με τη θετική παρέμβαση των επαναστατικών δυνάμεων, αυτού του είδους η αντίδραση μπορεί να ξεφουσκώσει, να απομαζικοποιηθεί και οι φορείς αυτών των αντιλήψεων να επιστρέψουν στο περιθώριο.
Η εργατική τάξη στράφηκε στην Αριστερά μαζικότερα από ποτέ. Οι συνδυασμοί της Αριστεράς απέσπασαν κοντά στα 2.000.000 ψήφους. Η μετακίνηση αυτή προέρχεται κυρίως από την εργατική τάξη, η πλειοψηφία της οποίας στράφηκε προς τα ψηφοδέλτια της Αριστεράς, τα οποία κερδίζουν το ένα τρίτο του συνολικού αριθμού των ψήφων.
Το εκλογικό αποτέλεσμα αποτελεί καταδίκη της πολιτικής των μνημονίων.
Η θέληση των εργαζόμενων τάξεων αποτυπώνεται στον κοινοβουλευτικό συσχετισμό, ο οποίος δεν επιτρέπει το σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας ΠΑΣΟΚ – Ν.Δ., όπως ήταν ο σχεδιασμός της αστικής τάξης. Η εκλογική καταβαράθρωση των κομμάτων του μνημονίου, δείχνει το δρόμο του αγώνα για την απόκρουση της αντεργατικής πολιτικής και την αποτίναξη των δεσμών των δανειακών συμβάσεων και των μνημονίων.
- Tώρα η αστική τάξη και η Τρόικα θα επιδιώξουν να χρησιμοποιήσουν κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο για να κάμψουν τις λαϊκές αντιδράσεις και να καταργήσουν στην πράξη την πρόθεση του λαού. Θα προσπαθήσουν με νύχια και με δόντια να αναστηλώσουν τα κόμματα του κεφαλαίου και να στηρίξουν την πολιτική του μνημονίου. Θα καταφύγουν ακόμα και σε επικοινωνιακούς ελιγμούς περί επαναδιαπραγμάτευσης κάποιων όρων του μνημονίου, ή της παράτασης του χρόνου επιβολής της δημοσιονομικής προσαρμογής.
- Τώρα η εκλογική νίκη πρέπει να διασφαλιστεί και να διευρυνθεί!
Η στροφή σημαντικής μερίδας του εκλογικού σώματος, κυρίως τμημάτων της εργατικής τάξης και φτωχών λαϊκών στρωμάτων προς το ΣΥΡΙΖΑ, δείχνει αφενός μεν την αποδοκιμασία της πολιτικής των μνημονίων και την υποστήριξη μιας άλλης πολιτικής, αφετέρου δε την αδυναμία των δυνάμεων της κομμουνιστικής Αριστεράς, των δυνάμεων που συγκλίνουν στο μεταβατικό πρόγραμμα, να το υποστηρίξουν ολοκληρωμένα και μέχρι το τέλος, να αποδείξουν την ανεδαφικότητα, τις αντιφάσεις και το μεσοβέζικο χαρακτήρα του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ, να αναλάβουν τις ευθύνες που τους αναλογούν και να οδηγήσουν την εργατική τάξη και τον εργαζόμενο λαό σε μια πιο συνολική απάντηση, άρα και σύγκρουση με τις δυνάμεις του κεφαλαίου.
Οι εργαζόμενες τάξεις αναζήτησαν μια στοιχειώδη αντίθεση στην αστική στρατηγική μέσω μίας άμεσης πρότασης για εναλλακτική εξουσία και πολιτική. Δεν πήγαν πέρα από αυτό γιατί κανείς δεν τους το ζήτησε. Το ΚΚΕ αρνήθηκε να προτείνει διέξοδο απ την παρούσα κρίση με πρόταση εξουσίας, παραπέμποντας τη λύση των εργατικών προβλημάτων στο μέλλον, στη λαϊκή εξουσία. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ επιδίωξε μια αντίστοιχη ψήφο.
Αντίθετα ο ΣΥΡΙΖΑ με το ανεπαρκές, ρεφορμιστικό και γεμάτο αυταπάτες πρόγραμμά του, κατέθεσε μια άμεση πρόταση διακυβέρνησης, θέτοντας το στόχο της αριστερής κυβέρνησης.
Στις περιφερειακές εκλογές του 2010 είχαν ενισχυθεί σημαντικά οι δυνάμεις που απάντησαν πιο ολοκληρωμένα στο ποιος δρόμος μπορεί να υπάρξει πέρα από το μνημόνιο, με την κατάθεση ενός μεταβατικού προγράμματος.
Σήμερα, ενισχύονται οι δυνάμεις που απαντάνε στο ποια πολιτική προοπτική μπορεί να υπάρξει άμεσα, στο ποια δύναμη μπορεί να υλοποιήσει μια άλλη προοπτική. Η ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ δείχνει ότι προσέλκυσε ένα σημαντικό αριθμό ψηφοφόρων, ακριβώς γιατί επιδίωξε να δώσει απάντηση στο ζήτημα της άμεσης προοπτικής, τολμώντας να βάλει στον πολιτικό του λόγο τη διεκδίκηση της κυβερνητικής εξουσίας από τις δυνάμεις της Αριστεράς.
Το εκλογικό αποτέλεσμα των δυνάμεων του μεταβατικού προγράμματος και ιδιαίτερα του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, δεν είναι για πανηγυρισμούς. Οι δυνάμεις αυτές ενισχύονται σε σχέση με τις προηγούμενες βουλευτικές εκλογές, ενώ δείχνουν πτώση σε σύγκριση με τις επιδόσεις τους στις εκλογές για τοπική διοίκηση του 2010. Σε κάθε περίπτωση, η εκλογική τους επίδοση υπολείπεται σημαντικά των δυνατοτήτων που διαμορφώθηκαν. Αυτό έχει να κάνει με το ότι οι δυνάμεις αυτές ουσιαστικά φυγομάχησαν, καμία τους δεν θέλησε να διατυπώσει πρόταση άμεσης προοπτικής, αδυναμία που επενδύθηκε ιδεολογικά με την άρνηση διεκδίκησης της κυβερνητικής εξουσίας στο όνομα της διεκδίκησης της συνολικής εξουσίας, αδυνατώντας να συνδέσουν την πάλη για την κυβερνητική εξουσία με την πάλη για την εξουσία συνολικά.
Η έλλειψη πολιτικής βούλησης και προλεταριακής γραμμής απ’ την πλευρά τους, η οποία εκφράστηκε με την απουσία κατάθεσης άμεσης πρότασης εξουσίας, δηλαδή της εργατικής κυβέρνησης που θα υλοποιήσει αυτό το πρόγραμμα, και η άρνησή τους να αναλάβουν πρωτοβουλίες για την οικοδόμηση ενιαίου εργατικού μετώπου πάλης και εξουσίας, περιόρισαν σημαντικά τις επιλογές της εργατικής τάξης και του εργαζόμενου λαού. Οι δυνάμεις αυτές βαρύνονται για το γεγονός ότι η δυσαρέσκεια και η ριζοσπαστικοποίηση του λαού περιορίστηκε στα όρια του ρεφορμισμού.
Το εκλογικό αποτέλεσμα επίσης, συνέτριψε τα ηττοπαθή επιχειρήματα δυνάμεων της αριστεράς που θεωρούσαν βέβαιη τη δυνατότητα σχηματισμού κυβέρνησης απ τα κόμματα του κεφαλαίου και του μνημονίου.
Ο λαϊκός παράγοντας στέρησε αυτή τη δυνατότητα στις δυνάμεις του κεφαλαίου και δημιούργησε τη δυνατότητα σχηματισμού κυβέρνησης απ τα κόμματα που έχουν αναφορά στην εργατική τάξη.
Η επόμενη μέρα πρέπει να βρει το λαό σε κατάσταση επιφυλακής. Οι δυνάμεις του κεφαλαίου δεν είναι διατεθειμένες, δεν είναι σε θέση να επαναδιαπραγματευθούν τα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις, να δεχτούν παρέκκλιση απ’ τα συμφωνηθέντα και την πολιτική που απορρέει από αυτά. Η Τρόικα και η ντόπια αστική τάξη δεν είναι διατεθειμένες να κάνουν καμία παραχώρηση, καμία πολιτική η οποία έστω να μοιάζει φιλολαϊκή.
Θα προσπαθήσουν με νύχια και με δόντια, με απειλές και εκβιασμούς, με όλα τα μέσα που διαθέτουν, να αναστυλώσουν τα κόμματα του κεφαλαίου που στηρίζουν τα μνημόνια και τις συμφωνίες που απορρέουν απ τις δανειακές συμβάσεις, η τήρηση των οποίων σημαίνει φτώχεια και εξαθλίωση για το λαό, ξεπούλημα και λεηλασία του δημόσιου πλούτου, κέρδη για τους τοκογλύφους και τους κεφαλαιοκράτες.
Η μαζική λαϊκή αντίσταση σε μια τέτοια προοπτική, ο λαός στο δρόμο με μαζικά παλλαϊκά συλλαλητήρια, μπορεί να αποτρέψει μια τέτοια εξέλιξη, μπορεί να επιβάλει μια άλλη προοπτική.
Η άλλη προοπτική είναι μια εργατική κυβέρνηση η οποία θα εφαρμόσει το μεταβατικό πρόγραμμα που αποτελεί την εργατική απάντηση στην κρίση με βασικές αιχμές:
Οι εργαζόμενες τάξεις αναζήτησαν μια στοιχειώδη αντίθεση στην αστική στρατηγική μέσω μίας άμεσης πρότασης για εναλλακτική εξουσία και πολιτική. Δεν πήγαν πέρα από αυτό γιατί κανείς δεν τους το ζήτησε. Το ΚΚΕ αρνήθηκε να προτείνει διέξοδο απ την παρούσα κρίση με πρόταση εξουσίας, παραπέμποντας τη λύση των εργατικών προβλημάτων στο μέλλον, στη λαϊκή εξουσία. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ επιδίωξε μια αντίστοιχη ψήφο.
Αντίθετα ο ΣΥΡΙΖΑ με το ανεπαρκές, ρεφορμιστικό και γεμάτο αυταπάτες πρόγραμμά του, κατέθεσε μια άμεση πρόταση διακυβέρνησης, θέτοντας το στόχο της αριστερής κυβέρνησης.
Στις περιφερειακές εκλογές του 2010 είχαν ενισχυθεί σημαντικά οι δυνάμεις που απάντησαν πιο ολοκληρωμένα στο ποιος δρόμος μπορεί να υπάρξει πέρα από το μνημόνιο, με την κατάθεση ενός μεταβατικού προγράμματος.
Σήμερα, ενισχύονται οι δυνάμεις που απαντάνε στο ποια πολιτική προοπτική μπορεί να υπάρξει άμεσα, στο ποια δύναμη μπορεί να υλοποιήσει μια άλλη προοπτική. Η ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ δείχνει ότι προσέλκυσε ένα σημαντικό αριθμό ψηφοφόρων, ακριβώς γιατί επιδίωξε να δώσει απάντηση στο ζήτημα της άμεσης προοπτικής, τολμώντας να βάλει στον πολιτικό του λόγο τη διεκδίκηση της κυβερνητικής εξουσίας από τις δυνάμεις της Αριστεράς.
Το εκλογικό αποτέλεσμα των δυνάμεων του μεταβατικού προγράμματος και ιδιαίτερα του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, δεν είναι για πανηγυρισμούς. Οι δυνάμεις αυτές ενισχύονται σε σχέση με τις προηγούμενες βουλευτικές εκλογές, ενώ δείχνουν πτώση σε σύγκριση με τις επιδόσεις τους στις εκλογές για τοπική διοίκηση του 2010. Σε κάθε περίπτωση, η εκλογική τους επίδοση υπολείπεται σημαντικά των δυνατοτήτων που διαμορφώθηκαν. Αυτό έχει να κάνει με το ότι οι δυνάμεις αυτές ουσιαστικά φυγομάχησαν, καμία τους δεν θέλησε να διατυπώσει πρόταση άμεσης προοπτικής, αδυναμία που επενδύθηκε ιδεολογικά με την άρνηση διεκδίκησης της κυβερνητικής εξουσίας στο όνομα της διεκδίκησης της συνολικής εξουσίας, αδυνατώντας να συνδέσουν την πάλη για την κυβερνητική εξουσία με την πάλη για την εξουσία συνολικά.
Η έλλειψη πολιτικής βούλησης και προλεταριακής γραμμής απ’ την πλευρά τους, η οποία εκφράστηκε με την απουσία κατάθεσης άμεσης πρότασης εξουσίας, δηλαδή της εργατικής κυβέρνησης που θα υλοποιήσει αυτό το πρόγραμμα, και η άρνησή τους να αναλάβουν πρωτοβουλίες για την οικοδόμηση ενιαίου εργατικού μετώπου πάλης και εξουσίας, περιόρισαν σημαντικά τις επιλογές της εργατικής τάξης και του εργαζόμενου λαού. Οι δυνάμεις αυτές βαρύνονται για το γεγονός ότι η δυσαρέσκεια και η ριζοσπαστικοποίηση του λαού περιορίστηκε στα όρια του ρεφορμισμού.
Το εκλογικό αποτέλεσμα επίσης, συνέτριψε τα ηττοπαθή επιχειρήματα δυνάμεων της αριστεράς που θεωρούσαν βέβαιη τη δυνατότητα σχηματισμού κυβέρνησης απ τα κόμματα του κεφαλαίου και του μνημονίου.
Ο λαϊκός παράγοντας στέρησε αυτή τη δυνατότητα στις δυνάμεις του κεφαλαίου και δημιούργησε τη δυνατότητα σχηματισμού κυβέρνησης απ τα κόμματα που έχουν αναφορά στην εργατική τάξη.
Η επόμενη μέρα πρέπει να βρει το λαό σε κατάσταση επιφυλακής. Οι δυνάμεις του κεφαλαίου δεν είναι διατεθειμένες, δεν είναι σε θέση να επαναδιαπραγματευθούν τα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις, να δεχτούν παρέκκλιση απ’ τα συμφωνηθέντα και την πολιτική που απορρέει από αυτά. Η Τρόικα και η ντόπια αστική τάξη δεν είναι διατεθειμένες να κάνουν καμία παραχώρηση, καμία πολιτική η οποία έστω να μοιάζει φιλολαϊκή.
Θα προσπαθήσουν με νύχια και με δόντια, με απειλές και εκβιασμούς, με όλα τα μέσα που διαθέτουν, να αναστυλώσουν τα κόμματα του κεφαλαίου που στηρίζουν τα μνημόνια και τις συμφωνίες που απορρέουν απ τις δανειακές συμβάσεις, η τήρηση των οποίων σημαίνει φτώχεια και εξαθλίωση για το λαό, ξεπούλημα και λεηλασία του δημόσιου πλούτου, κέρδη για τους τοκογλύφους και τους κεφαλαιοκράτες.
Η μαζική λαϊκή αντίσταση σε μια τέτοια προοπτική, ο λαός στο δρόμο με μαζικά παλλαϊκά συλλαλητήρια, μπορεί να αποτρέψει μια τέτοια εξέλιξη, μπορεί να επιβάλει μια άλλη προοπτική.
Η άλλη προοπτική είναι μια εργατική κυβέρνηση η οποία θα εφαρμόσει το μεταβατικό πρόγραμμα που αποτελεί την εργατική απάντηση στην κρίση με βασικές αιχμές:
- Μονομερή διαγραφή του χρέους (εκτός αυτού προς τα ασφαλιστικά ταμεία). Το χρέος είναι η θηλιά που στραγγαλίζει κάθε εργαζόμενο, το τείχος πάνω στον οποίο σκοντάφτουν όλοι οι αγώνες του.
- Έξοδος από την ΕΕ και το ΕΥΡΩ, απεμπλοκή από το ΔΝΤ και άλλους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς.
- Εθνικοποίηση-κρατικοποίηση των τραπεζών, των μεγάλων καπιταλιστικών επιχειρήσεων και των οργανισμών κοινής ωφέλειας, των μεγάλων επιχειρήσεων που κλείνουν, χωρίς αποζημίωση και με εργατικό έλεγχο.
- Ανάπτυξη της αγροτικής παραγωγής μέσω των παραγωγικών αγροτικών συνεταιρισμών.
- Παραγωγική ανασυγκρότηση με βάση τις ανάγκες της εργατικής τάξης και του λαού.
Για να ευδοκιμήσει μια τέτοια προοπτική πρέπει, κατ αρχήν οι δυνάμεις που έχουν υιοθετήσει και προβάλουν το μεταβατικό πρόγραμμα, αλλά και άλλες δυνάμεις, να κινηθούν αποφασιστικά στην κατεύθυνση της οικοδόμησης του ενιαίου εργατικού μετώπου πάλης και εξουσίας.
Μια τέτοια πρωτοβουλία θα πρέπει να αντιστρέψει κατ αρχήν το σχετικά αρνητικό κλίμα που με ευθύνη τους έχουν καλλιεργήσει οι δυνάμεις στις οποίες αναφερόμαστε.
Για να συμβεί αυτό πρέπει να αλλάξουν άρδην πολιτική ταχτική. Πρέπει να τολμήσουν να προβάλουν το μεταβατικό πρόγραμμα ως λύση, ως πρόγραμμα προς άμεση εφαρμογή, να υιοθετήσουν και να φέρουν στο προσκήνιο, ως σύνθημα άμεσης δράσης, το σχηματισμό εργατικής κυβέρνησης.
Πρέπει να αλλάξουν την στάση του Πόντιου Πιλάτου για το ζήτημα της κυβέρνησης, στάση που αν τελικά συνεχίσουν να κρατούν θα οδηγήσει τις αριστερές αυτές δυνάμεις σε περιθωριοποίηση και το κίνημα σε δεινή θέση.
Με την στήριξη σε μια κυβέρνηση που θα κληθεί να εφαρμόσει αυτό το πρόγραμμα, οι κομμουνιστές, θα έχουμε τη δυνατότητα, να προπαγανδίσουμε από καλύτερες θέσεις, την επαναστατική αλλαγή της κοινωνίας και να οικοδομήσουμε τις προϋποθέσεις στο εργατικό και λαϊκό κίνημα για την επανάσταση την αναγκαιότητα της οποίας οι εργατικές και λαϊκές μάζες μπορούν να αντιληφθούν με την ίδια τους την πείρα.
Μια κυβέρνηση που θα εφαρμόσει ένα τέτοιο πρόγραμμα και θα θελήσει να πάρει φιλολαϊκά μέτρα, θα πρέπει να γνωρίζει πως θα οξύνει την ταξική πάλη, μιας και η πολιτική της θα βρίσκεται σε αντίθεση με το μνημόνιο, που είναι ο στόχος πάνω στον οποίο η αστική τάξη έχει συγκροτήσει το ενιαίο μέτωπο της.
Μια τέτοια κυβέρνηση θα βρει απέναντί της την αστική τάξη, την ΕΕ και την Τρόικα και θα πρέπει να είναι αποφασισμένη να συγκρουστεί μαζί τους.
Μια τέτοια κυβέρνηση πρέπει να προετοιμάσει το λαό και να προετοιμαστεί και η ίδια για μια αποφασιστική σύγκρουση με τις δυνάμεις του κεφαλαίου και του κράτους του.
Αλλά αν η Αριστερά δεν καταφέρει να δείξει ότι θέλει και μπορεί να αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας, αφήνοντάς τη οικειοθελώς ως αποκλειστικό προνόμιο των κομμάτων του κεφαλαίου, τότε στις αμέσως επόμενες εκλογές ο δικομματισμός θα επιστρέψει για τη ρεβάνς.
Για τους παραπάνω λόγους, οι στιγμές για τους κομμουνιστές και το σύνολο της Αριστεράς, για το ίδιο το εργατικό κίνημα, είναι ιστορικά κρίσιμες.
Για την πρόταση της αριστερής κυβέρνησης
Η προγραμματική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ την οποία θα υλοποιήσει μια αριστερή κυβέρνηση που ο ΣΥΡΙΖΑ προτείνει, δεν αποτελεί απάντηση στην κρίση από τη σκοπιά της εργατικής τάξης. Είναι μια μεσοβέζικη, μικροαστική πρόταση και ως τέτοια είναι αντιφατική και στις σημερινές συνθήκες ανεφάρμοστη και ανεδαφική. Χαρακτηριστικό παράδειγμα μεταρρυθμιστικής αυταπάτης αποτελεί η αντίληψη ότι μπορούν να απαντηθούν από εργατική σκοπιά τα φλέγοντα ζητήματα εντός της Ε.Ε. Όμως, καμία φιλεργατική μεταρρύθμιση δεν μπορεί να εφαρμοστεί και δεν μπορεί να υπάρξει κανένα πλήγμα στην κεφαλαιοκρατική ιδιοκτησία (π.χ. κρατικοποίηση ΔΕΚΟ) στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η αριστερή κυβέρνηση που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι μια εργατική κυβέρνηση, δεν αποτελεί το πρώτο βήμα της επανάστασης, αλλά είναι μια φαινομενική εργατική κυβέρνηση, που στις σημερινές συνθήκες είτε θα υποταχθεί στα αστικά συμφέροντα είτε θα ανατραπεί από την αγωνιζόμενη εργατική τάξη, ανοίγοντας το δρόμο για μια πραγματική εργατική κυβέρνηση.
Οι δυνάμεις που κατανοούν τον ανεδαφικό χαρακτήρα του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ οφείλουν να το αποδείξουν στην εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Παραπέρα, οφείλουν να κινητοποιήσουν τις εργαζόμενες μάζες στην κατεύθυνση της υλοποίησης των αιτημάτων του εργατικού κινήματος, δηλαδή στην κατεύθυνση της υλοποίησης των προεκλογικών υποσχέσεων, για τις οποίες επέλεξαν την Αριστερά.
Από αυτήν τη σκοπιά, οι κομμουνιστές οφείλουν να αντιπροτείνουν το πρόγραμμα της εργατικής κυβέρνησης ως πρόγραμμα προς άμεση υλοποίηση με την στήριξή τους, προκειμένου να αποκαλύψουν μπροστά στα μάτια όλου του κόσμου ότι ακόμα και τα μεσοβέζικα μέτρα που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ για την αριστερή κυβέρνηση δεν γίνονται εντός ευρώ και ΕΕ και να προετοιμάσουν το λαό για τις μάχες που πρέπει – ούτως ή άλλως – να δώσει ακόμα.
Ως δεύτερο βήμα και αφού ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αποδεχθεί το μεταβατικό πρόγραμμα, οι κομμουνιστές μπορούν να παρέχουν σε κοινοβουλευτικό επίπεδο ψήφο ανοχής υπό όρους σε μια αριστερή κυβέρνηση. Οι όροι της ανοχής αυτής, προκύπτουν από το πρόγραμμά μας, πρόγραμμα που και το ΚΚΕ υποστήριξε και είναι σήμερα η μοναδική δύναμη που εκπροσωπείται στο κοινοβούλιο από το μπλοκ των δυνάμεων του μεταβατικού προγράμματος.
Μια τέτοια πρωτοβουλία θα πρέπει να αντιστρέψει κατ αρχήν το σχετικά αρνητικό κλίμα που με ευθύνη τους έχουν καλλιεργήσει οι δυνάμεις στις οποίες αναφερόμαστε.
Για να συμβεί αυτό πρέπει να αλλάξουν άρδην πολιτική ταχτική. Πρέπει να τολμήσουν να προβάλουν το μεταβατικό πρόγραμμα ως λύση, ως πρόγραμμα προς άμεση εφαρμογή, να υιοθετήσουν και να φέρουν στο προσκήνιο, ως σύνθημα άμεσης δράσης, το σχηματισμό εργατικής κυβέρνησης.
Πρέπει να αλλάξουν την στάση του Πόντιου Πιλάτου για το ζήτημα της κυβέρνησης, στάση που αν τελικά συνεχίσουν να κρατούν θα οδηγήσει τις αριστερές αυτές δυνάμεις σε περιθωριοποίηση και το κίνημα σε δεινή θέση.
Με την στήριξη σε μια κυβέρνηση που θα κληθεί να εφαρμόσει αυτό το πρόγραμμα, οι κομμουνιστές, θα έχουμε τη δυνατότητα, να προπαγανδίσουμε από καλύτερες θέσεις, την επαναστατική αλλαγή της κοινωνίας και να οικοδομήσουμε τις προϋποθέσεις στο εργατικό και λαϊκό κίνημα για την επανάσταση την αναγκαιότητα της οποίας οι εργατικές και λαϊκές μάζες μπορούν να αντιληφθούν με την ίδια τους την πείρα.
Μια κυβέρνηση που θα εφαρμόσει ένα τέτοιο πρόγραμμα και θα θελήσει να πάρει φιλολαϊκά μέτρα, θα πρέπει να γνωρίζει πως θα οξύνει την ταξική πάλη, μιας και η πολιτική της θα βρίσκεται σε αντίθεση με το μνημόνιο, που είναι ο στόχος πάνω στον οποίο η αστική τάξη έχει συγκροτήσει το ενιαίο μέτωπο της.
Μια τέτοια κυβέρνηση θα βρει απέναντί της την αστική τάξη, την ΕΕ και την Τρόικα και θα πρέπει να είναι αποφασισμένη να συγκρουστεί μαζί τους.
Μια τέτοια κυβέρνηση πρέπει να προετοιμάσει το λαό και να προετοιμαστεί και η ίδια για μια αποφασιστική σύγκρουση με τις δυνάμεις του κεφαλαίου και του κράτους του.
Αλλά αν η Αριστερά δεν καταφέρει να δείξει ότι θέλει και μπορεί να αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας, αφήνοντάς τη οικειοθελώς ως αποκλειστικό προνόμιο των κομμάτων του κεφαλαίου, τότε στις αμέσως επόμενες εκλογές ο δικομματισμός θα επιστρέψει για τη ρεβάνς.
Για τους παραπάνω λόγους, οι στιγμές για τους κομμουνιστές και το σύνολο της Αριστεράς, για το ίδιο το εργατικό κίνημα, είναι ιστορικά κρίσιμες.
Για την πρόταση της αριστερής κυβέρνησης
Η προγραμματική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ την οποία θα υλοποιήσει μια αριστερή κυβέρνηση που ο ΣΥΡΙΖΑ προτείνει, δεν αποτελεί απάντηση στην κρίση από τη σκοπιά της εργατικής τάξης. Είναι μια μεσοβέζικη, μικροαστική πρόταση και ως τέτοια είναι αντιφατική και στις σημερινές συνθήκες ανεφάρμοστη και ανεδαφική. Χαρακτηριστικό παράδειγμα μεταρρυθμιστικής αυταπάτης αποτελεί η αντίληψη ότι μπορούν να απαντηθούν από εργατική σκοπιά τα φλέγοντα ζητήματα εντός της Ε.Ε. Όμως, καμία φιλεργατική μεταρρύθμιση δεν μπορεί να εφαρμοστεί και δεν μπορεί να υπάρξει κανένα πλήγμα στην κεφαλαιοκρατική ιδιοκτησία (π.χ. κρατικοποίηση ΔΕΚΟ) στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η αριστερή κυβέρνηση που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι μια εργατική κυβέρνηση, δεν αποτελεί το πρώτο βήμα της επανάστασης, αλλά είναι μια φαινομενική εργατική κυβέρνηση, που στις σημερινές συνθήκες είτε θα υποταχθεί στα αστικά συμφέροντα είτε θα ανατραπεί από την αγωνιζόμενη εργατική τάξη, ανοίγοντας το δρόμο για μια πραγματική εργατική κυβέρνηση.
Οι δυνάμεις που κατανοούν τον ανεδαφικό χαρακτήρα του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ οφείλουν να το αποδείξουν στην εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Παραπέρα, οφείλουν να κινητοποιήσουν τις εργαζόμενες μάζες στην κατεύθυνση της υλοποίησης των αιτημάτων του εργατικού κινήματος, δηλαδή στην κατεύθυνση της υλοποίησης των προεκλογικών υποσχέσεων, για τις οποίες επέλεξαν την Αριστερά.
Από αυτήν τη σκοπιά, οι κομμουνιστές οφείλουν να αντιπροτείνουν το πρόγραμμα της εργατικής κυβέρνησης ως πρόγραμμα προς άμεση υλοποίηση με την στήριξή τους, προκειμένου να αποκαλύψουν μπροστά στα μάτια όλου του κόσμου ότι ακόμα και τα μεσοβέζικα μέτρα που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ για την αριστερή κυβέρνηση δεν γίνονται εντός ευρώ και ΕΕ και να προετοιμάσουν το λαό για τις μάχες που πρέπει – ούτως ή άλλως – να δώσει ακόμα.
Ως δεύτερο βήμα και αφού ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αποδεχθεί το μεταβατικό πρόγραμμα, οι κομμουνιστές μπορούν να παρέχουν σε κοινοβουλευτικό επίπεδο ψήφο ανοχής υπό όρους σε μια αριστερή κυβέρνηση. Οι όροι της ανοχής αυτής, προκύπτουν από το πρόγραμμά μας, πρόγραμμα που και το ΚΚΕ υποστήριξε και είναι σήμερα η μοναδική δύναμη που εκπροσωπείται στο κοινοβούλιο από το μπλοκ των δυνάμεων του μεταβατικού προγράμματος.
- Άμεση παύση πληρωμών και αποδέσμευση από τις δανειακές συμβάσεις.
- Άμεση καταγγελία και μη εκπλήρωση των μνημονίων.
- Εθνικοποίηση-κρατικοποίηση των τραπεζών, των μεγάλων καπιταλιστικών επιχειρήσεων και των οργανισμών κοινής ωφέλειας, των μεγάλων επιχειρήσεων που κλείνουν, χωρίς αποζημίωση και με εργατικό έλεγχο.
- Κατάργηση των αντεργατικών-αντιλαϊκών νόμων και αποκατάσταση των Συλλογικών Συμβάσεων και διαπραγματεύσεων. Κατάργηση των χαρατσιών, των διοδίων, των φορομπηχτικών νόμων. Ικανοποίηση των ώριμων διεκδικήσεων του συνδικαλιστικού κινήματος, απαγόρευση των απολύσεων, ταμείο ανεργίας μέχρι να βρει δουλειά ο άνεργος.
- Άμεση αποκατάσταση του εργατικού και λαϊκού εισοδήματος.
- Διαγραφή των χρεών των εργατικών οικογενειών και των φτωχών αγροτών, των αυτό-απασχολουμένων και των επαγγελματιών που προλεταριοποιούνται. Ρύθμιση των χρεών των εργαζόμενων επαγγελματιών, φροντίδα για να αποκτήσουν οι εργαζόμενοι στέγαση, δουλειά, ικανοποιητικό μισθό.
- Δημόσια δωρεάν και αναβαθμισμένη Πρόνοια, Υγεία και Παιδεία για την εργατική τάξη και το λαό.
- Να τιμωρηθούν παραδειγματικά όλοι αυτοί, πολιτικό και διοικητικό προσωπικό του κράτους και καπιταλιστές που ευθύνονται και εμπλέκονται στη διασπάθιση δημοσίου χρήματος, τη διαφθορά, το ξεπούλημα δημόσιας περιούσιας. Να δημευτούν οι περιουσίες τους.
- Να τιμωρηθούν αυτοί που ευθύνονται για πράξεις βίας ενάντια στο εργατικό κίνημα.
Για τις δυνάμεις του μεταβατικού προγράμματος, για τους κομμουνιστές, είναι απόλυτα σαφές ότι κανένας από τους παραπάνω όρους δεν μπορεί να υλοποιηθεί αν η όποια αριστερή κυβέρνηση δεν έρθει σε ρήξη με την αστική τάξη, με την κεφαλαιοκρατική ιδιοκτησία και με την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Στο επίπεδο της εξωκοινοβουλευτικής πάλης, οι δυνάμεις του μεταβατικού προγράμματος πρέπει από σήμερα να κινητοποιήσουν τις οργανώσεις της εργατικής τάξης στην κατεύθυνση της διεκδίκησης των αιτημάτων της, απαιτώντας ταυτόχρονα από την αριστερή κυβέρνηση να τις υποστηρίξει στη σύγκρουσή τους με τους κεφαλαιοκράτες.
Στο επίπεδο της εξωκοινοβουλευτικής πάλης, οι δυνάμεις του μεταβατικού προγράμματος πρέπει από σήμερα να κινητοποιήσουν τις οργανώσεις της εργατικής τάξης στην κατεύθυνση της διεκδίκησης των αιτημάτων της, απαιτώντας ταυτόχρονα από την αριστερή κυβέρνηση να τις υποστηρίξει στη σύγκρουσή τους με τους κεφαλαιοκράτες.
Αθήνα 8 Μάη 2012
κομμουνιστική οργάνωση ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου