Αφόρητες οσμές κράτους και συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας

 

Και ξαφνικά άνοιξε ο «ασκός του Αιόλου»: εισαγγελικές διώξεις δεξιά και αριστερά, ενάντια σε νυν και πρώην διοικήσεις ΔΕΗ, ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ και ΟΚΔΕ (Οργανισμός Κοινωνικών Δραστηριοτήτων Εργαζομένων), για απιστία και καταχρήσεις σε βάρος του Δημοσίου. Οι κατηγορίες στοιχειοθετήθηκαν, με αφορμή το πόρισμα του Γενικού Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης Λέανδρου Ρακιντζή, και αφορούν σε εκατομμύρια ευρώ που μετατράπηκαν σε δωράκια, πολυτελή ταξίδια, τραπεζώματα, υπερ-κοστολογήσεις δαπανών, εκδουλεύσεις, βολέματα συγγενικών προσώπων με παράνομη ανάθεση μελετών κοκ, κατά βάση με ροή κατεύθυνσης χρημάτων και «διευκολύνσεων» από τις Διοικήσεις της ΔΕΗ προς την συνδικαλιστική ηγεσία της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ. Αφορούν το διάστημα 1999-2010 και κάποια από τα ονόματα που εμπλέκονται είναι του Παλαιοκρασσά (παλιού διοικητή της ΔΕΗ επί ΝΔ), του τωρινού Προέδρου της ΓΕΝΟΠ Φωτόπουλου, αλλά και του Ρίζου Ρίζου, ανώτερου στελέχους και συνδικαλιστή του Συνασπισμού.

Φυσικά κανείς εχέφρων άνθρωπος δεν πέφτει από τα σύννεφα με αυτές τις αποκαλύψεις. Είναι γνωστές οι μέθοδοι εξαγοράς της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας από πλευράς κράτους και κυβερνήσεων, μέσω του διαύλου των διοικήσεων των οργανισμών. Αυτές οι μέθοδοι δεν αφορούν μόνο το Φωτόπουλο, ή μόνο τη ΓΕΝΟΠ, αλλά αφορούν συνολικά όλο το σαθρό οικοδόμημα του κυβερνητικού συνδικαλισμού, έτσι όπως στήθηκε τις τελευταίες δεκαετίες. Αλλά δίπλα στις παραπάνω «έκνομες» σχέσεις και μεθόδους εξαγοράς των γραφειοκρατών, υπήρξαν και οι «σύννομες» μέθοδοι, θεσμοθετημένες από το ίδιο το αστικό κράτος που βρίσκεται σήμερα στην θέση του κατήγορου: οι συνδικαλιστικές άδειες, οι συνδικαλιστικοί μισθοί, οι διακοπές και τα κάθε λογής προνόμια. Συνδικαλιστική άδεια, δηλαδή αργομισθία, δεν δικαιούνται μόνο οι εκλεγμένοι συνδικαλιστές αλλά και όσοι τοποθετούνται σε διάφορες «συνδικαλιστικές επιτροπές» σε «ινστιτούτα έρευνας» ακόμα και οι αντιπρόσωποι σε συνέδρια με την υποχρέωση μια φορά μέσα σε 2-3 χρόνια να πάρουν μέρος για 2-3 μέρες σε ένα συνέδριο σε χλιδάτο ξενοδοχείο. Δεκάδες γραφειοκράτες σε κάθε ομοσπονδία ακόμα και σε μεγάλα πρωτοβάθμια σωματεία δεν δουλεύουν και επιπλέον δικαιούνται ειδικά επιδόματα, εκτός έδρας, δωρεάν διακοπές και όταν βγουν σε σύνταξη εισπράττουν και την συνδικαλιστική σύνταξη από την Εργατική Εστία. Έτσι λοιπόν, ενώ η εργατική τάξη ψήνεται στα καμίνια και γκρεμοτσακίζεται στις σκαλωσιές για πενταροδεκάρες, η «ηγεσία» της είχε να πατήσει σε χώρο δουλειάς και να μιλήσει με τους εργάτες για χρόνια, ενώ δεξιωνόταν στα καλύτερα ξενοδοχεία και ταξίδευε «στας Ευρώπας» για «συνδικαλιστικούς λόγους».

Τα προνόμια της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας είναι τέτοια που έχει δημιουργηθεί μια εργατική αριστοκρατία, που αυτό-αναπαράγεται, μακριά από τους εργαζόμενους με τα δικά τους συμφέροντα εξαρτώμενοι όχι από τους εργαζόμενους, αλλά από την διεύθυνση και την κυβέρνηση. Το ίδιο το αστικό κράτος και οι κυβερνήσεις του ευνόησαν και δημιούργησαν αυτού του είδους τις σχέσεις καθ’ όλη τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης, ανάγοντας τις γραφειοκρατικοποιημένες ηγεσίες των ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ και των μεγάλων Ομοσπονδιών, σε «ενδιάμεσους», ανάμεσα σε αυτούς και στην εργατική τάξη. Σκοπός, που τον έφεραν εις πέρας για πολλά χρόνια, η καθυπόταξη της δράσης και της συνείδησης των εργατών, το «πνίξιμο» κάθε ανεξάρτητης ταξικής φωνής, ο αποπροσανατολισμός και η σπορά εμποδίων μπροστά στην εργατική δράση. Τελικά, το σταμάτημα κάθε ταξικής δράσης και η προσαρμογή στις εκάστοτε αστικές πολιτικές επιταγές. Πολλοί συνδικαλιστές, ανεξαρτήτως αρχικών προθέσεων, πέρασαν το κατώφλι και βρέθηκαν στο απέναντι στρατόπεδο. Ο εκμαυλισμός της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας υπήρξε ανάλογος του μεγέθους των οικονομικών και πολιτικών εξαρτήσεων της από το αστικό κράτος.

Η σήψη όμως αυτή καλλιεργείται για χρόνια, σε όλους ήταν γνωστή, αλλά οι περισσότεροι σιωπούσαν. Το ΠΑΜΕ που τώρα ξιφουλκεί με μένος κατά της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, γνώριζε περισσότερο από τον καθένα αλλά σιωπούσε και τα μέλη του στις διοικήσεις της ΓΣΕΕ, της ΑΔΕΔΥ και των μεγάλων Ομοσπονδιών απολάμβαναν τουλάχιστον τις «νόμιμες» απολαβές από το κράτος. Αλλά και μαχητικοί συνδικαλιστές ακόμα και της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς σιωπούσαν για να μην διαταράξουν κάποια περίεργη ενότητα με τους γραφειοκράτες. Όμως ακόμα και πολιτική οργάνωση στο χώρο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, δέχεται επιχορηγήσεις για την εφημερίδα της και για τις εκδηλώσεις που οργανώνει με διάφορα μετωπικά της σχήματα, από την συνδικαλιστική γραφειοκρατία.

Γιατί όμως τώρα αυτές οι «αποκαλύψεις» από την πλευρά του κράτους; Διότι η χρεοκοπία αποτελεί μια δύναμη διάλυσης και σαπίσματος των ίδιων των θεμελίων του καπιταλιστικού συστήματος. Η σήψη ξεκινάει από την υποδομή και καταλήγει να γκρεμίζει συθέμελα κάθε βασικό πυλώνα της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας κι αστικής διαχείρισης (κυβερνητικό συνδικαλισμό, κοινοβουλευτική λειτουργία, ΜΜΕ κοκ). Εν ολίγης, το υλικό έδαφος πάνω στο οποίο χτίστηκαν οι σχέσεις κράτους-εργατικής αριστοκρατίας τα τελευταία 38 χρόνια έχει καταρρεύσει: το κράτος δεν είναι σε θέση να κάνει άλλες «παραχωρήσεις» με τον τρόπο που τις έκανε μέχρι τώρα. Ο ρόλος που είχαν μέχρι τώρα οι γραφειοκράτες, η «διαμεσολάβηση τους», με την κατάργηση των συλλογικών και κλαδικών συμβάσεων τελειώνει. Τους είναι άχρηστοι.

Ταυτόχρονα η παρακμή και η απονομιμοποίηση του αστικού πολιτικού συστήματος στα μάτια των μαζών, περιλαμβάνει και τον κυβερνητικό συνδικαλισμό, το πρόσωπο του οποίου πλέον δεν εμπνέει καμιά εμπιστοσύνη στις μάζες και δεν δύναται και ο ίδιος να παίξει τον ποδηγετικό ρόλο που έπαιζε μέχρι τώρα, οδηγώντας σε ξέρα τους αγώνες. Συμπέρασμα: oύτε ο ένας, ούτε ο άλλος συμμέτοχος σε αυτή τη σχέση, είναι πλέον σε θέση να είναι «εντάξει» στις υποχρεώσεις του απέναντι στον άλλον. Η ρήξη της σχέσης εκφράστηκε  ιδιαίτερα τη χρονιά που πέρασε με την διάσπαση στο εσωτερικό της ίδιας της ΠΑΣΚΕ.

Αυτός ο τύπος συνδικαλισμού δεν είναι απλά νεκρός. Είναι ήδη σε προχωρημένη σήψη αναδύοντας αφόρητες οσμές. Είναι τόσο άχρηστος που τώρα τον εκθέτουν και τον «βγάζουν στη σέντρα», εκείνοι που τον δημιούργησαν κι εξέθρεψαν επί δεκαετίες, αποποιούμενοι φυσικά τις δικές τους ευθύνες. Παράλληλα ενισχύουν το κλίμα ιδεολογικής τρομοκρατίας του τελευταίου διαστήματος, που εκπορεύεται από κόμματα, ΜΜΕ, και κάθε λογής αντίδραση, σύμφωνα με το οποίο πως για την χρεοκοπία της χώρας φταίει το «εργατικό κίνημα κι ο συνδικαλισμός».

Οι γραφειοκράτες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, αλλά και όλο το οικοδόμημα της γραφειοκρατίας στις Ομοσπονδίες των ΔΕΚΟ αλλά και αλλού είναι συνυπεύθυνες για την κατάσταση που βρίσκεται η εργατική τάξη. Όχι μόνο είναι ανίκανοι να οργανώσουν οποιαδήποτε αντίσταση στην αντεργατική επίθεση αλλά αποτελούν και εμπόδιο σε ανεξάρτητη δράση της εργατικής τάξης. Η «Πρωτοβουλία για Ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα Εργατών» παλεύει  ενάντια σε αυτούς τους φραγμούς στην αναγκαία δράση της εργατικής τάξης. Απαραίτητος όρος χειραφέτησης της εργατικής τάξης είναι η πολιτική συντριβή και απομόνωση της γραφειοκρατίας, στην αναγκαία πορεία αυτό-οργάνωσης της εργατικής τάξης. Παλεύουμε για την ανεξαρτησία της εργατικής τάξης από το κράτος, τα αφεντικά αλλά και από τους γραφειοκράτες, όπως τόνιζε το κάλεσμα για την Πανελλαδική Συνέλευση της « Πρωτοβουλίας για Ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα Εργατών» http://kentroagona-ergaton.blogspot.com/2012/03/blog-post.html: «Αυτή τη κρίσιμη στιγμή που καταστρέφεται η ζωή εκατομμυρίων εργατών, το συνδικαλιστικό-εργατικό κίνημα βρίσκεται σε πλήρη αναντιστοιχία με τις ανάγκες της εργατικής τάξης. Η μαζική ανεργία, η ελαστικοποίηση των σχέσεων εργασίας και η πλήρης αδυναμία των εργοδοτών για παροχές και μεταρρυθμίσεις, έχουν αποδυναμώσει και παραλύσει πλήρως το υπάρχον συνδικαλιστικό κίνημα, το οποίο αδυνατεί να οργανώσει και να διεξάγει ουσιαστικούς αγώνες. Κεντρικό ρόλο στο μπλοκάρισμα και στην υπονόμευση των εργατικών αγώνων παίζει η εργοδοτική - κυβερνητική συνδικαλιστική γραφειοκρατία, της ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ με την συνευθύνη και της «Αυτόνομης Παρέμβασης / ΣΥΡΙΖΑ» που με την συμμετοχή της τους καλύπτει . Οι γραφειοκράτες ακολουθούν πιστά και στηρίζουν την στρατηγική του κεφαλαίου, είναι προδότες της εργατικής τάξης, που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν και πρέπει να τσακιστούν….

….Η ανάγκη των εργαζομένων να οργανώσουν και να διεξάγουν μαζικούς, δυναμικούς και αποτελεσματικούς ταξικούς αγώνες αυτήν την στιγμή είναι καταφανέστατη. Η πρωτοβουλία για «ανεξάρτητο κέντρο αγώνα εργατών» θέλει να υπηρετήσει αυτήν την ανάγκη. Χρειάζεται να αντιμετωπίσουμε αποφασιστικά τον κατακερματισμό, την διάσπαση και την εξατομίκευση, που η άρχουσα τάξη επιδιώκει για τους εργάτες. Η ενότητα των εργαζόμενων, των ανέργων, των ελαστικά απασχολούμενων, αλλά και των Ελλήνων με τους αλλοδαπούς εργάτες, είναι αποφασιστικός παράγοντας στις ταξικές μάχες που έχουμε μπροστά. Χρειάζεται να αναζωογονήσουμε, να μαζικοποιήσουμε και να λειτουργήσουμε τα σωματεία που αγωνίζονται. Να δραστηριοποιήσουμε την εμπειρία και τις καλύτερες παραδόσεις του εργατικού κινήματος, κυρίως την εργατική δημοκρατία μέσα σε αυτά. Χρειάζεται να δημιουργήσουμε νέα σωματεία εκεί που δεν υπάρχουν, αλλά και εκεί που τα υπάρχοντα έχουν μεταλλαχτεί σε εργοδοτικά και σωματεία σφραγίδες. Όλα αυτά όμως δεν είναι καθόλου αρκετά και δεν μπορούν να καλύψουν τις ανάγκες της εργατικής τάξης στην παρούσα φάση της γενικευμένης επίθεσης και του γενικευμένου ταξικού πολέμου. Χρειάζεται να δημιουργήσουμε και να στηρίξουμε και νέες μορφές οργάνωσης όπως λαϊκές συνελεύσεις, σωματεία βάσης, εργατικές επιτροπές, εργατικά συμβούλια κ.α. Για της ανάγκες της ενότητας και του συντονισμού στην δράση απαιτείται να δημιουργηθούν «κέντρα αγώνα», που θα ενοποιούν τις διάσπαρτες εργατικές αντιστάσεις, θα συσπειρώνουν τους εργαζόμενους/ανέργους και θα οργανώνουν πραγματικούς αγώνες, κάνοντας πράξη την εργατική αλληλεγγύη και την εργατική δημοκρατία.»

Μια σειρά από αγώνες του τελευταίου διαστήματος, που έγιναν παρά κι ενάντια στην γραφειοκρατία, δείχνουν πως η εργατική τάξη μπορεί να αποτινάξει από πάνω της ολοκληρωτικά τον ζυγό του γραφειοκρατικού ελέγχου. Τα κατειλημμένα εργοστάσια και χώροι δουλειάς στη Χαλυβουργία, στο Βόλο, στο Περιστέρι, στο Άλτερ και αλλού, μας δείχνουν τον δρόμο. Απομένει να δυναμώσουμε την ανεξαρτησία της εργατικής τάξης, συνενώνοντας όλα τα ρυάκια της ταξικής δράσης μέσα σε ανεξάρτητα κέντρα αγώνα όλων των καταπιεσμένων. Σε αυτά τα όργανα ταξικής δράσης που θα έχουν ως σκοπό να σαρώσουν κάθε αστική κυβέρνηση και το σύστημα τους, δεν έχουν καμιά θέση γραφειοκράτες, οσφυοκάμπτες και συμβιβασμοί με το κράτος. Οι εξωνημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες και οι πουλημένοι θα αποτελέσουν παρελθόν, μαζί με το σύστημα που τους εξέθρεψε.

Κώστας Απ.-Γρ. Δαφνής