Συνέδριο για το χρέος της αριστεράς της χρεωκοπίας

του Χρήστου Μιάμη

Το αγαπημένο θέμα των επαγγελματιών του χρέους είναι να επιδίδονται σε ένα αέναο κυνήγι μαγισσών. Προσπαθούν να δώσουν απαντήσεις, να βρουν λύσεις, να ανακαλύψουν διεξόδους, με μεθόδους αστικής λογιστικής. Δεν θα τις  βρουν ποτέ. Γιατί προσπαθούν να δώσουν λογιστικές-οικονομίστικες  απαντήσεις σε ένα θεμελιώδες πολιτικό πρόβλημα. Προσπαθούν να δουν το τεράστιο κοινωνικό ζήτημα μέσα από την διόπτρα της αστικής λογιστικής. Δεν έγινε ποτέ. Δεν θα συμβεί ούτε τώρα.

Το πιο δυσάρεστο είναι ότι αυτού τύπου οι κυνηγοί του …χαμένου…. χρέους ενδημούν με αλματώδη εκπροσώπηση  σε κομμάτια της  αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Θα το καταλάβαινε κάποιος αμέσως αν περνούσε από το πρόσφατο συνέδριο για το χρέος στην νομική, όπου παρέλασαν μετανοημένοι κυβερνητικοί βουλευτές , διεθνείς και εγχώριοι ειδήμονες της «ελληνικής περίπτωσης»,   «διανοούμενοι» της κρίσης και «φωτισμένοι» «αντικαπιταλιστές» αναλυτές της ευφυούς στρατηγικής της ΕΛΕ. Και όλα  αυτά υπό την αιγίδα διεθνών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και υπό την σκέπη της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ένα συνονθύλευμα που θα είχε έντονο κοινωνιολογικό ενδιαφέρον , αν δεν εμφανιζόταν ως η πολιτική διέξοδος στο κοινωνικό ζήτημα που εντείνει με οριακό τρόπο η καπιταλιστική κρίση. Ίσως να ήταν κατανοητό αν όλες αυτές οι ιλουστρασιόν απόψεις και τα σοβαροφανή συνέδρια τα πραγματοποιούσε ένα αστικό think tank, οι πολιτικοί απόγονοι του Φρίντμαν, οι πολιτικοί φίλοι του Στρος καν  ή έστω όψιμοι απολογητές του πασοκικού μοντέλου σοσιαλδημοκρατίας.

Ωστόσο, όλη αυτή τη αναίτια φασαρία προέρχεται  από το «αριστερό» βήμα διαλόγου και την ανταρσυα. Με πρωτοβουλία αυτών των πολιτικών  χώρων έχει ξεκινήσει μια συζήτηση που αποδέχεται στο πυρήνα της ότι η εργατική τάξη  κάτι πρέπει να πληρώσει. Έστω ένα μέρος του χρέους , το μη επαχθές. Θα μαζευτούν λοιπόν οι «μαρξιστές» διανοούμενοι με γνωστική ειδίκευση στο καπιταλιστικό χρέος, θα πετάξουν στην μούρη του γερμανικού και πολυεθνικού κεφαλαίου το μη επαχθές, θα κάνουν λογαριασμό και θα ανακοινώσουν στην εργατική τάξη αυτή την μεγαλειώδη νίκη της «μαρξιστικής» διανόησης.

Η συνέχεια αναμενόμενη… η εργατική τάξη θα επιστρέψει ευτυχισμένη στις προηγούμενες δουλειές της από τις οποίες απολύθηκε λόγω του δημόσιου χρέους, οι ιδιωτικοί υπάλληλοι θα λάβουν 30 % αύξηση στους μισθούς τους που είχαν κοπεί λόγω του δημόσιου χρέους, οι τιμές θα πέσουν, τα καύσιμα θα δίνονται σε τιμή ευκαιρίας, εργάτες και εργοδότες , εργασία και κεφάλαιο θα ζουν στην θαλπωρή της ταξικής συμφιλίωσης.

Επειδή το ζήτημα με την ΕΛΕ έχει τραβήξει πέραν των αποδεκτών ορίων έστω ενός αποτυχημένου αστείου, είναι αναγκαίο να ειπωθούν κάποια πράγματα αναφορικά με το συνειδητό πολιτικό και ιδεολογικό χάος που συνειδητά δημιουργούν οι θιασώτες της :

1.    Ακόμη και αν γίνει η ΕΛΕ, ακόμη και αν ανακαλύψει επαχθές χρέος και γλυτώσει την αστική τάξη απ ‘ το να το πληρώσει, δεν θα αλλάξει τίποτα στους όρους και στον βαθμό εκμετάλλευσης  της εργατικής δύναμης. Δεν θα ανέβουν οι μισθοί, δεν θα μειωθεί η φτώχεια, δεν θα εξαφανιστεί η ανεργία. Έχουμε μπει σε μια περίοδο που ή θα λήξει με την οριστική νίκη του κεφαλαίου ή με την οριστική νίκη της εργασίας. Αυτή η μάχη δεν θα δοθεί στα γραφεία κάποιου υπουργείου από κάποια λογιστική επιτροπή σοφών, αλλά στα σωματεία, στις επιτροπές αγώνα, στους χώρους δουλειάς και εκπαίδευσης, στους δρόμους και στις κινητοποιήσεις.

2.    Δεν υπάρχει για τον κόσμο της δουλειάς και την νεολαία κανένα χρέος. Η εργατική τάξη δεν χρωστάει σε κανέναν και δεν έχει λόγο να αναγνωρίσει και να πληρώσει κανένα κομμάτι του χρέους, επαχθές ή μη.

3.    Η μυθολογία που ευδοκιμεί τελευταία στην αντικαπιταλιστική αριστερά ότι η ΕΛΕ, οι «αριστεροί» οικονομολόγοι, το «αριστερό» βήμα διαλόγου και τα συναφή αποτελούν κομμάτι της πάλης των εργαζομένων, πρέπει να καταρριφθεί. Ίσως να συμβάλλουν στην εσωτερική ανακατανομή της αριστεράς, στους εσωτερικούς συσχετισμούς της  και στις πολιτικές ονειρώξεις περί εκλογικής εισόδου στο αστικό πολιτικό πεδίο. Μια τέτοια αριστερά όμως είναι χρήσιμη μόνο για την ομαλή διεξαγωγή του αστικού πολιτικού παιχνιδιού και για την εσωτερική της αναπαραγωγή αν ο εκφυλισμός της έχει φτάσει σε τέτοιο βαθμό.

Τέλος, όσα συνέδρια για το χρέος και αν γίνουν με την αρωγή του διεθνούς κεφαλαίου και της ΕΕ, όσα  λογιστικά δοκίμια και αν τυπωθούν, όσοι διεθνείς αναλυτές και αν εντρυφήσουν στην ελληνική περίπτωση, ένα είναι το βέβαιο : οι εργαζόμενοι και η νεολαία δεν έχουν τίποτα να περιμένουν από την αριστερά της ήττας, της συνθηκολόγησης, την αριστερά του λογιστικού ελέγχου, την αριστερά που έχει υιοθετήσει τον ρεαλισμό του κεφαλαίου ως δικό της. Μια τέτοια αριστερά θα κάνει συνέδρια και θα χρήζει αντιπροσώπους, ενώ το κεφάλαιο θα βυσσοδομεί πάνω στην εργατική τάξη και θα διαλύει τις ζωές της κοινωνικής πλειοψηφίας.

Η εργατική τάξη και η νεολαία δεν μπορούν να έχουν σχέση με μια τέτοια αριστερά που οδηγείται συνειδητά , φυσιολογικά και αμετάκλητα  σε έναν εκκωφαντικό «αποχαιρετισμό στα όπλα» .