Παρηχήσεις Κοινοβουλευτικού Κρετινισμού

Ιπτάμενος δίσκος

Τα ρέστα της έδωσε εκ νέου η καθεστωτική/υποταγμένη αριστερά, την Τρίτη, από βουλευτικών εδράνων. Από τη μια η διαχειριστική αριστερά, αποφασισμένη εδώ και καιρό να κάνει τα πάντα για να στρογγυλοκαθίσει σε υπουργικές καρέκλες - με τα μπούνια στο "συνταγματικό τόξο"  (πώς αλλιώς θα πείσει άλλωστε;) - και από την άλλη η έμπειρη τώρα πια αριστερά, να προσπαθεί αλλά να μην μπορεί να διαχωριστεί (παρά την...καθαρή θέση της) και εν τέλει να ξανα-δίνει, δια στόματος μάλιστα της πρώην Γ.Γ του κόμματος, διαπιστευτήρια νομιμοφροσύνης στην αστική τάξη της χώρας. Δε βαριέσαι, σαχλαμάρες έλεγε ο Μπουχάριν...

kokkinostupos

Του Παραναγνώστη

Οὐκ αἰσχύνει, ὦ Αἰσχίνη, ἡ τῆς πόλεως αἰσχύνη;

Αν το καλοσκεφτείς, στην πραγματικότητα το νομικό σύστημα προβλέπει και κωδικοποιεί πολύ λίγες καταστάσεις εν σχέσει με εκείνες που θα μπορούσε κανείς να φανταστεί. Για παράδειγμα στερούμαστε παντελώς ενός κώδικα κυκλοφορίας ιπταμένων δίσκων (Κ.Κ.Ι.Δ. εφεξής). 

Τώρα βέβαια θα μπορούσε κανείς να αντιτείνει, ότι δεν είναι δα σύνηθες ιπτάμενοι δίσκοι να σουλατσάρουν ανά την επικράτεια. Σάμπως όμως είναι σύνηθες να σουλατσάρουν εγκληματικές οργανώσεις στη βουλή; Και αν, παρά πάσα προσδοκία, ξεμυτίσει κανένας ιπτάμενος δίσκος, δεν θα έριχνε επιτέλους κανείς επειγόντως τα καλύτερα νομικά μυαλά για να σκαρώσουν έναν Κ.Κ.Ι.Δ. Αντίθετα με ό,τι έγινε όταν ξεμύτισε μια μόνη εγκληματική οργάνωση η Χ.Α. Τότε ανέκυψε αίφνης ζέον και ακανθώδες το νομικό ζήτημα του πώς κόβεις την κρατική χρηματοδότηση σε μία συμμορία δολοφόνων! Το ζήτημα δεν γινόταν να διευθετηθεί με το υπάρχον νομικό καθεστώς; Μόνο όταν πρόκειται για κανέναν αναρχικό κρατούμενο σαν τον Σακκά ή για κανέναν Τούρκο πολιτικό πρόσφυγα γίνονται όλα, ακόμα και του σπανού τα γένια; Αν η κυβέρνηση ήθελε να κόψει τα φράγκα στη ΧΑ μπορούσε να τα κόψει. 

Οι συνταγματικές δεσμεύσεις και το στάξιμο της ουράς του γαϊδάρου δεν πείθουν ούτε τον Κρανιδιώτη. Ένα χαρτί χρειαζόταν: «Κόβουμε τη χρηματοδότηση της ΧΑ και τα σκυλιά δεμένα», Γενικόν Λογιστήριον του Κράτους, σφραγίδες υπογραφές και τέλος. Όμως για κάθε φιλικό χαστουκάκι στο φασίστα, πρέπει ο προλετάριος να περιμένει δέκα βουρδουλιές στην καμπούρα του: Αυτό είναι στοιχειώδες δίδαγμα από την ιστορία του φασισμού και ουδείς στην αριστερά μπορεί να κάνει ότι δεν το ήξερε.


Με την ευκαιρία όμως της κατάθεσης από την κυβέρνηση της τροπολογίας για την αναστολή χρηματοδότησης προς κόμματα του κοινοβουλίου που είναι ταυτοχρόνως εγκληματικές οργανώσεις παίχτηκε ένα πολύ διδακτικό κωμειδύλλιο μεταξύ των δύο πυλώνων του ρεφορμισμού, του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ. 

Η κυβέρνηση και τα αστικά κόμματα που τη στηρίζουν –του κυρ Φώτη συμπεριλαμβανομένου – έκαναν τη δουλειά που ξέρουν οι εντολείς τους: να κρατούν τα ηνία του κράτους και της κοινωνίας όχι βέβαια εμπλεκόμενοι άμεσα, αλλά διευθετώντας, διανέμοντας και κατανέμοντας καταλλήλως την υπεραξία που απαλλοτριώνουν. Η ιδέα είναι απλή: «το «κακό» κόμμα δεν παίρνει φράγκα». Έλα όμως που μια και νομοθετείς που νομοθετείς, σαν καλή αστική τάξη, είναι κρίμα να μην προβλέψεις και για αύριο ή για μεθαύριο. Κρίμα δεν θα ήταν όταν φτιάχνεις ένα μαστίγιο «για να χαϊδέψεις μαλακά εδώ ή εκεί, τα φασιστικά οπίσθια» να μην προβλέψεις και τη δυνατότητα χρήσης του ενάντια στον κύριο εχθρό σου, το προλεταριάτο; Γιατί οι αστοί, αντίθετα με τα σαΐνια του ρεφορμισμού, είναι βέβαιοι πως θα το χρειαστούν. Έτσι, το «κακό κόμμα» συνδέθηκε εκτός από το άρθρο 187 (με βάση το οποίο διώκεται η ΧΑ) και με το άρθρο 187Α του τρομονόμου. Από νομικής απόψεως δηλαδή δεν υπάρχει καμία δυσκολία, την επόμενη φορά που οι εφοπλιστές της ακτοπλοΐας κάνουν γαργάρα τα μισθά των ναυτικών και τα σωματεία που ελέγχει το ΚΚΕ πάνε στους καταπέλτες των καραβιών (περιπτώσεις ιζ΄) διατάραξη της ασφάλειας των συγκοινωνιών και ιη΄) διατάραξη της ασφάλειας σιδηροδρόμων, πλοίων και αεροσκαφών) να χαρακτηριστεί το ΚΚΕ εγκληματική οργάνωση έχοντας ήδη ανοίξει ο κύκλος των «κοινοβουλευτικών εγκληματικών οργανώσεων». Το ίδιο, και μάλιστα κατά μείζονα λόγο προκειμένου για ένα σωματείο, δεν θα ήταν ούτε νομικά ούτε λογικά συνεπές να υπάρχει κάποια μεγαλύτερη δυσκολία (πχ σε μια απεργία των εκπαιδευτικών, όπου μπορεί εύκολα να «διαπιστωθεί» η περίπτωση στ΄) διακεκριμένη φθορά ξένης ιδιοκτησίας) να χαρακτηριστεί η ΟΛΜΕ εγκληματική οργάνωση. Αλλά αυτό το τελευταίο μας οδηγεί στο επόμενο λογικό βήμα: Η ΟΛΜΕ δεν είναι στο κοινοβούλιο, άρα ποια χρηματοδότηση να της κόψεις; Και ποια λοιπόν επίπτωση θα είχε ο χαρακτηρισμός της σαν εγκληματικής οργάνωσης; Καμία; Τίποτα; Ασύδοτοι οι «εγκληματίες»;

Παπαζάνης: εικονογραφημένη παρήχηση

Φυσικά, και κατά λογική συνέπεια, η τροπολογία αυτή δεν είναι παρά το προανάκρουσμα της κατασκευής ενός ολόκληρου νομικού οπλοστασίου του βοναπαρτιστικού κράτους που στήνεται. Αν συμφωνηθεί πως ένα κόμμα είναι εγκληματική οργάνωση, τότε δεν του κόβεις απλώς και μόνο (και εφόσον είναι στο κοινοβούλιο) την κρατική χρηματοδότηση, αλλά και το κάτω μέρος της πλάτης. Αν συμφωνηθεί ότι ένα κόμμα είναι εγκληματική οργάνωση, τότε αναγκαιούν και νόμοι για το θέσουν εκτός νόμου γενικώς. 

Άρα, πας εχέφρων που υπερασπίζεται με την υπόθεση του προλεταριάτου αναμένει νομοθετική δραστηριότητα του αστικού κράτους στη γραμμή των περιορισμών στη δράση ή και της απαγόρευσης κομμάτων και οργανώσεων της εργατικής τάξης, είτε με τη μορφή ξεχωριστών νόμων, είτε με τη σύνδεση υπαρχόντων νόμων μεταξύ τους, είτε με άλλα αξιοθαύμαστα νομοθετικά τερτίπια.

Πας εχέφρων που συντάσσεται με το προλεταριάτο και την υπόθεση της κοινωνικής επανάστασης ενάντια στην αστική δικτατορία, θα έλεγε ΌΧΙ σε οποιαδήποτε μέτρα ενίσχυσης του νομικού οπλοστασίου του αστικού κράτους ακόμα και σε «εκείνα τα μέτρα που μπορεί προς στιγμή να προκαλούν προσωρινή δυσαρέσκεια στους φασίστες». Αλλά τι κάνουν οι πυλώνες του ρεφορμισμού, οι και κοινοβουλευτική αριστερά επονομαζόμενοι;

Ο μεν ΣΥΡΙΖΑ ψηφίζει με χέρια και με πόδια υπέρ της τροπολογίας, συμπεριλαμβανομένης και της «Αριστερής Πλατφόρμας» με τα απαραίτητα ναζάκια-με-τη-γάμπα-σου-σπάσ'-τα, ενώ η Παπαρήγα από του βήματος της Βουλής μας πληροφορεί ότι θα ψηφίσουν «παρών». Τόσο ο μεν όσο και η δε πάντως, φοβούνται μήπως η κυβέρνηση αποπειραθεί να εφαρμόσει την τροπολογία επάνω τους και τους κόψει την κρατική χρηματοδότηση. «Δεν λέω μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά μπορεί κάποιοι διεστραμμένοι εγκέφαλοι να έχουν ως στόχο και εμάς. Ήδη έχουν μιλήσει για τα δύο άκρα και για ακραία στοιχεία. Θέλουν κάποιοι νοσηροί εγκέφαλοι ίσως να εμπλέξουν κάποιους, υποτιθέμενους στο ΣΥΡΙΖΑ, ότι είναι αναμεμειγμένοι σε διάφορες υποθέσεις τρομοκρατίας» λέει ο Λαφαζάνης, που έχει πρόβλημα μόνο με το άρθρο 187Α ειδικώς. Παρομοίως και η Παπαρήγα: Μη νομίσετε, λέει απευθυνόμενη στα υπουργικά έδρανα, ότι μπορείτε να τα χρησιμοποιήσετε αυτά εναντίον μας, εμείς είμαστε μαθημένοι, έμπειροι, σκληρά καρύδια κτλ κτλ. [1]

Μα για να εφαρμοστεί η τροπολογία σε ένα κόμμα θα πρέπει πρώτα αυτό να χαρακτηριστεί εγκληματική οργάνωση. Λοιπόν, για να μην τρελαθούμε εντελώς, εάν ένα εργατικό κόμμα χαρακτηριζόταν «εγκληματική οργάνωση» τότε, με όλο το μπασκιναριό, τους εισαγγελείς, τους δικαστές και τους δεσμοφύλακες του κράτους στο κατόπι του, το τελευταίο πράγμα που θα το απασχολούσε το κόμμα αυτό, θα ήταν η κρατική χρηματοδότηση. Αν οι κοινοβουλευτικοί μας κρετίνοι φαντάζονται ότι θα έχουν οι οργανώσεις της εργατικής τάξης την ανοχή που απολαμβάνει η Χ.Α. να θεωρείται εγκληματική συμμορία και ταυτόχρονα να διοργανώνει παρελάσεις, να αγορεύει στο κοινοβούλιο και να διεκδικεί κρατική επιδότηση, ας γυρίσουν πλευρό. Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι η χρηματοδότηση αλλά η νομική δυνατότητα του χαρακτηρισμού ενός κόμματος ως εγκληματικής οργάνωσης και σε αυτό, τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και το ΚΚΕ, συναινούν όχι μόνο δια της συσκότισης και της μετάθεσης του προβλήματος, αλλά και δια της κοινοβουλευτικής τους ψήφου: Δεν καταψηφίζουν! Το ζήτημα δεν ήταν η διακοπή της χρηματοδότησης της ΧΑ. Είναι στον κόσμο δυνατόν η χρηματοδότηση, από όπου κι αν προέρχεται, μιας ομάδας μαστρωπών, εκβιαστών, δολοφόνων, λαθρεμπόρων κλπ κλπ σύμφωνα με το κατηγορητήριο, να μην προσκρούει σε κανένα νόμο; Είναι στον κόσμο δυνατόν να υπογράψει κάποιος υπάλληλος του κράτους την εκταμίευση κρατικού χρήματος προς μία εγκληματική οργάνωση και να μην εμπίπτει ο ίδιος αυθωρεί στην αρμοδιότητα του εισαγγελέως υπηρεσίας; Αυτό που μπήκε προς ψήφιση στο κοινοβούλιο ήταν το εάν θα είναι ή όχι νόμιμο, εάν θα είναι ή όχι «κανονικό», να χαρακτηρίζονται πολιτικές οργανώσεις ως εγκληματικές. Και στο ερώτημα αυτό ο μεν ΣΥΡΙΖΑ ψήφισε ναι, το δε ΚΚΕ δεν γνωρίζω/δεν απαντώ.

Πελάτες μου!

Το μεν ΚΚΕ, ενώ κανονικά θα ψήφιζε λέει όχι, ψηφίζει εντούτοις παρών για να μην πουν ότι υποστηρίζει τη ΧΑ. Για να συμπέσει έτσι με τον Λαφαζάνη ο οποίος ψήφισε υπέρ λόγω ... δημοκρατικού συγκεντρωτισμού: Αφού έβαλα λέει το θέμα της διαφωνίας μου, στο όργανό μου μαζί με άλλους συντρόφους και μειοψηφήσαμε, «Ψήφισα αυτή την τροπολογία κατά την ονομαστική ψηφοφορία στη Βουλή, παρά τη ριζική μου διαφωνία με αυτήν, μόνο και μόνο για να μη δώσω την ευκαιρία στο ΠΑΣΟΚ και το Μνημονιακό μπλοκ, ιδιαίτερα σε τούτη την κρίσιμη φάση, να αξιοποιήσει την διαφωνία μου για να παίξει βρώμικα παιχνίδια σε βάρος του ΣΥΡΙΖΑ». 

Μα για σταθείτε ρε παιδιά: Ποιος θα έλεγε ότι το ΚΚΕ υποστηρίζει τη ΧΑ και σε ποιον θα το έλεγε; Και τι είδους βρώμικα παιγνίδια φοβούνται εκεί στο ΣΥΡΙΖΑ; Μα βέβαια τα αστικά κόμματα θα συκοφαντούσαν το ΚΚΕ ή τον ΣΥΡΙΖΑ στο εκλογικό σώμα με στόχο να αποσπάσουν τα ψηφαλάκια των ψηφοφόρων. Φοβούνται δηλαδή ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ,ότι θα χάσουν ψήφους. Με τους όρκους πίστης στον αστικό κοινοβουλευτισμό του ΣΥΡΙΖΑ ή με τα φύκια «εμείς δεν αποδεχόμαστε το κοινοβούλιο ως θεσμό και ως περιεχόμενο» του ΚΚΕ, το δια ταύτα είναι το ίδιο: πιο κακόηχη και πιο βαρετή παρήχηση κι από αυτήν ακόμα που διαβάσατε ως υπότιτλο αυτών των γραμμών: «Παραχωρούμε όσα όπλα θέλει στο νομικό της οπλοστάσιο η αστική δικτατορία αρκεί να μην λιγοστέψουν τα μαγικά χαρτάκια που μας πέφτουν, από κείνα που ρίχνουν στο κουτί οι πολίτες-ιδιώτες κάθε τέσσερα χρόνια.» Αυτό μας λένε τα έργα και τα λόγια του ρεφορμισμού.

Αντί να ανοίξουν τα μάτια του εργάτη ξεσκεπάζοντας την ουσία αυτού του νομοθετήματος, τον στραβώνουν, προκειμένου να εξασφαλίσουν την κοινοβουλευτική τους επιτυχία -πλειοψηφία για το ένα κόμμα και παραμονή στο κοινοβούλιο για το άλλο- και μαζί με αυτή, να δώσουν την απαραίτητη στήριξη από τα αριστερά στο ίδιο το κοινοβούλιο της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και στο ίδιο το αστικό βοναπαρτιστικό κράτος εν τέλει.

[1] Αφού οι Γάλλοι σταλινικοί και σοσιαλιστές ψήφισαν υπέρ της διοικητικής διάλυσης των παραστρατιωτικών οργανώσεων, ο παλιάνθρωπος Μαρσέλ Κασέν έγραψε στην «Ουμανιτέ» περίπου τα εξής: «Μια μεγάλη νίκη….Φυσικά, γνωρίζουμε ότι στην καπιταλιστική κοινωνία όλοι οι νόμοι μπορούν να χρησιμοποιηθούν ενάντια στο προλεταριάτο. Αλλά θα προσπαθήσουμε να το αποφύγουμε αυτό, κ.λ.π.». Το ψέμα εδώ βρίσκεται στη λέξη «μπορούν». Αυτό που θα έπρεπε να ειπωθεί είναι:

«Γνωρίζουμε ότι καθώς βαθαίνει η κοινωνική κρίση, όλα αυτά τα μέτρα θα χρησιμοποιηθούν ενάντια στο προλεταριάτο με δεκαπλάσια ένταση». Υπάρχει ένα απλό συμπέρασμα να βγει από εδώ: Δεν μπορούμε να οικοδομήσουμε το Βοναπαρτισμό της αποσύνθεσης με τα χέρια μας και να του δώσουμε και τις αλυσίδες που αναπόφευκτα θα χρησιμοποιήσει για να αλυσοδέσει την προλεταριακή πρωτοπορία. Λ. Τρότσκυ Ποιος θα αντιμετωπίσει τους φασίστες;