Οι πρώτες ημέρες μετά τις συλλήψεις, αποδεικνύουν ακριβώς αυτό. Και μάλιστα πάνω σε δύο ζητήματα.
Το πρώτο είναι η αντιμετώπιση των ίδιων των νεοναζιστών, στην οποία φαίνεται να αναπτύσσονται δύο διαφορετικές λογικές. Η μία της γρήγορης επικοινωνιακής αντιμετώπισης, με διακοπή χρηματοδότησης, συνεχή ροή διαλόγων μεταξύ των ναζιστών, και γενικότερα της δημιουργίας αίσθησης πως η κυβέρνηση χτυπάει αλύπητα τη Χρυσή Αυγή.
Η δεύτερη στάση έχει να κάνει, με τις ενστάσεις που πολιτικοί, νομικοί και δημοσιογράφοι καταθέτουν, πως από τα στοιχεία που υπάρχουν, δεν προκύπτουν ποινικά κολάσιμες πράξεις «δεμένες» για την καταδίκη των αρχιναζιστών.
Ανεξάρτητα από το αν νομικά προκύπτουν ζητήματα, και ίσως φαίνεται να προκύπτουν, αυτή η συζήτηση αποτυπώνει τους διαφορετικούς ρόλους, σε διαφορετικές χρονικές στιγμές, που επιθυμεί το αστικό πολιτικό σύστημα για τη Χρυσή Αυγή. Είναι αστείο να υπάρχει η συνταγματική επίκληση, και από τους μεν και από τους δε, όταν εδώ και χρόνια ερμηνεύουν όλοι μαζί και συστηματικά το Σύνταγμα, με τρόπο ώστε να εφαρμόζουν τις πλέον αντεργατικές νόρμες του.
Από αυτή την άποψη, αυτή η συζήτηση στην πραγματικότητα, συμπυκνώνεται στο πραγματικό ερώτημα, που είναι: Ακόμα και τυπικά αντισυνταγματική ισοπέδωση, με ποινικούς όρους της Χρυσής Αυγής, για να τρέξει πιο γρήγορα, και στα χέρια του κράτους η εκμηδένιση των πολιτικών άκρων, ή προσωρινή απαλλαγή της, για να λειτουργήσει πιο ελεύθερα ως σιδερένιο χέρι του συστήματος, με στοχευμένες δράσεις ενάντια στο εργατικό κίνημα, και τα υποτιθέμενα πολιτικά άκρα; Αν έτσι ερμηνευτεί η συζήτηση που γίνεται, τότε ερμηνεύεται και το δεύτερο ζήτημα, πάνω στο οποίο εκφράζεται η κρίση στρατηγικής τους. Και αυτό είναι, να συνεχιστεί η εξαντλητική προβολή των δικαστικών και ποινικών «περιπετειών» των χρυσαυγιτών, ή να ασχοληθούμε με τα άλλα ζητήματα, τα σοβαρά, όπως πιέζει τμήμα του πολιτικοδημοσιογραφικού αστικού μπλοκ.
Κατ’ αρχάς, ό,τι γίνεται σε σχέση με τη Χρυσή Αυγή, έχει κοινό παρονομαστή, τα προληπτικά μέτρα που παίρνει το κράτος και το κεφάλαιο, ενάντια στο ίδιο το εργατικό κίνημα και τις πρωτοπόρες αγωνιστικές συνιστώσες του. Πολύ περισσότερο, αυτή η κινητικότητα αφορά το ίδιο το πακέτο των νέων αφόρητων συνθηκών για τη ζωή των εργαζομένων, που έχει στα σκαριά η κυβέρνηση, και οι ντόπιοι και ξένοι δανειστές της. Αφορά ευθέως, τους όρους που θα μπορεί να δώσει τις μάχες του το ίδιο το εργατικό κίνημα, οι εκατομμύρια χτυπημένοι από το κεφάλαιο. Άλλωστε αυτές τις μέρες μετά τις συλλήψεις, το κράτος δεν ανέστειλε καθόλου αυτές τις στοχεύσεις του, ούτε και σταμάτησε να αναπτύσσει την ατζέντα που η Χρυσή Αυγή θέτει, ή που η γενική πολιτική του κεφαλαίου απαιτεί. Σκούπα στο κέντρο της Αθήνας σε μετανάστες, κλείσιμο της Sprider και 800 απολύσεις, νομοσχέδια για περιορισμό των πορειών και των απεργιών είναι στα σκαριά, με επιστέγασμα τις εξελίξεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση, που δείχνει να βαθαίνει την κρίση του κεφαλαίου με κέντρο ακριβώς την ίδια την Ε.Ε.
Έτσι λοιπόν, όρος αντεπίθεσης για το εργατικό κίνημα είναι η ανάπτυξη μιας αντιφασιστικής-αντικυβερνητικής και αντικαπιταλιστικής ατζέντας, μέσα στους εργάτες, που θα καταδεικνύει τη σχέση που έχει και το πολιτικό τσάκισμα των ναζιστών, αλλά και η επαναστατική πάλη ενάντια στο κεφάλαιο και το πολιτικό προσωπικό του, για την εξουσία των εργατών και την αυτοκυβέρνησή τους. Ότι το ζήτημα δεν είναι τώρα, να μετατραπεί η αριστερά σε ομάδα πίεσης για τη συνεπή δικαστική καταδίκη της Χρυσής Αυγής, η συνεπής δηλαδή δημοκρατική αντιμετώπιση των ναζιστών, αλλά η εμβάθυνση της πάλης για τη σχέση της ίδιας της Χρυσής Αυγής με το αστικό πολιτικό προσωπικό, και το ίδιο το κεφάλαιο. Με την δημιουργία και υπεράσπιση νέων μορφών εργατικής πάλης, και αποτελεσματικής απάντησης στα αφεντικά και το κράτος. Με το βάθεμα της αμφισβήτησης στους αστικούς θεσμούς. Με την πάλη για την ανατροπή της κυβέρνησης, που η παραμονή της στην εξουσία, υπηρετώντας την πολιτική του κεφαλαίου, και τις πολιτικές σχέσεις αίματος με τους ναζιστές, αποτελεί έναν πραγματικό κίνδυνο για τη ζωή των εργαζομένων.
Πηγή:Διεθνιστής
Ανεξάρτητα από το αν νομικά προκύπτουν ζητήματα, και ίσως φαίνεται να προκύπτουν, αυτή η συζήτηση αποτυπώνει τους διαφορετικούς ρόλους, σε διαφορετικές χρονικές στιγμές, που επιθυμεί το αστικό πολιτικό σύστημα για τη Χρυσή Αυγή. Είναι αστείο να υπάρχει η συνταγματική επίκληση, και από τους μεν και από τους δε, όταν εδώ και χρόνια ερμηνεύουν όλοι μαζί και συστηματικά το Σύνταγμα, με τρόπο ώστε να εφαρμόζουν τις πλέον αντεργατικές νόρμες του.
Από αυτή την άποψη, αυτή η συζήτηση στην πραγματικότητα, συμπυκνώνεται στο πραγματικό ερώτημα, που είναι: Ακόμα και τυπικά αντισυνταγματική ισοπέδωση, με ποινικούς όρους της Χρυσής Αυγής, για να τρέξει πιο γρήγορα, και στα χέρια του κράτους η εκμηδένιση των πολιτικών άκρων, ή προσωρινή απαλλαγή της, για να λειτουργήσει πιο ελεύθερα ως σιδερένιο χέρι του συστήματος, με στοχευμένες δράσεις ενάντια στο εργατικό κίνημα, και τα υποτιθέμενα πολιτικά άκρα; Αν έτσι ερμηνευτεί η συζήτηση που γίνεται, τότε ερμηνεύεται και το δεύτερο ζήτημα, πάνω στο οποίο εκφράζεται η κρίση στρατηγικής τους. Και αυτό είναι, να συνεχιστεί η εξαντλητική προβολή των δικαστικών και ποινικών «περιπετειών» των χρυσαυγιτών, ή να ασχοληθούμε με τα άλλα ζητήματα, τα σοβαρά, όπως πιέζει τμήμα του πολιτικοδημοσιογραφικού αστικού μπλοκ.
Κατ’ αρχάς, ό,τι γίνεται σε σχέση με τη Χρυσή Αυγή, έχει κοινό παρονομαστή, τα προληπτικά μέτρα που παίρνει το κράτος και το κεφάλαιο, ενάντια στο ίδιο το εργατικό κίνημα και τις πρωτοπόρες αγωνιστικές συνιστώσες του. Πολύ περισσότερο, αυτή η κινητικότητα αφορά το ίδιο το πακέτο των νέων αφόρητων συνθηκών για τη ζωή των εργαζομένων, που έχει στα σκαριά η κυβέρνηση, και οι ντόπιοι και ξένοι δανειστές της. Αφορά ευθέως, τους όρους που θα μπορεί να δώσει τις μάχες του το ίδιο το εργατικό κίνημα, οι εκατομμύρια χτυπημένοι από το κεφάλαιο. Άλλωστε αυτές τις μέρες μετά τις συλλήψεις, το κράτος δεν ανέστειλε καθόλου αυτές τις στοχεύσεις του, ούτε και σταμάτησε να αναπτύσσει την ατζέντα που η Χρυσή Αυγή θέτει, ή που η γενική πολιτική του κεφαλαίου απαιτεί. Σκούπα στο κέντρο της Αθήνας σε μετανάστες, κλείσιμο της Sprider και 800 απολύσεις, νομοσχέδια για περιορισμό των πορειών και των απεργιών είναι στα σκαριά, με επιστέγασμα τις εξελίξεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση, που δείχνει να βαθαίνει την κρίση του κεφαλαίου με κέντρο ακριβώς την ίδια την Ε.Ε.
Έτσι λοιπόν, όρος αντεπίθεσης για το εργατικό κίνημα είναι η ανάπτυξη μιας αντιφασιστικής-αντικυβερνητικής και αντικαπιταλιστικής ατζέντας, μέσα στους εργάτες, που θα καταδεικνύει τη σχέση που έχει και το πολιτικό τσάκισμα των ναζιστών, αλλά και η επαναστατική πάλη ενάντια στο κεφάλαιο και το πολιτικό προσωπικό του, για την εξουσία των εργατών και την αυτοκυβέρνησή τους. Ότι το ζήτημα δεν είναι τώρα, να μετατραπεί η αριστερά σε ομάδα πίεσης για τη συνεπή δικαστική καταδίκη της Χρυσής Αυγής, η συνεπής δηλαδή δημοκρατική αντιμετώπιση των ναζιστών, αλλά η εμβάθυνση της πάλης για τη σχέση της ίδιας της Χρυσής Αυγής με το αστικό πολιτικό προσωπικό, και το ίδιο το κεφάλαιο. Με την δημιουργία και υπεράσπιση νέων μορφών εργατικής πάλης, και αποτελεσματικής απάντησης στα αφεντικά και το κράτος. Με το βάθεμα της αμφισβήτησης στους αστικούς θεσμούς. Με την πάλη για την ανατροπή της κυβέρνησης, που η παραμονή της στην εξουσία, υπηρετώντας την πολιτική του κεφαλαίου, και τις πολιτικές σχέσεις αίματος με τους ναζιστές, αποτελεί έναν πραγματικό κίνδυνο για τη ζωή των εργαζομένων.
Πηγή:Διεθνιστής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου