Όμως, τα ερωτήματα αυτά δεν απευθύνονται μόνο σε ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ. Απευθύνονται και στους «ταξικούς» συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ. Οι οποίοι εμφανίζουν την απεργία αυτή ως αποτέλεσμα της δικής τους πίεσης και της απόφασής τους να εξαγγείλουν απεργία για τις 23 Οκτώβρη. Μπράβο τους, λοιπόν! Κατάφεραν να «σύρουν» τους κυβερνητικούς εργατοπατέρες! Άσχετα βέβαια με το ότι η 23 Οκτώβρη «φαγώθηκε». Εξάλλου, μπλόφα ήταν. Όπως και τόσες απεργίες που έχει εξαγγείλει από μόνο του το ΠΑΜΕ (γνωρίζοντας ότι προσανατολίζεται σε κάτι αντίστοιχο η ΓΣΕΕ) και τις «κατάπιε αμάσητες» χάριν της «μαζικότητας» και της «επιτυχίας» που θα είχε μια γενική, πανεργατική απεργία! Μα, με ποιους; Με τους πουλημένους της ΓΣΕΕ; Με αυτούς που δεν ανέχονται να μοιραστούν ούτε δρόμο ούτε πλατεία; Ναι, ακόμη και με αυτούς, όταν το ζήτημα είναι να επιστρέψουμε στην... κανονικότητα, εκεί που τα κουκιά είναι μετρημένα και τα πάντα τακτοποιημένα και εντός ελέγχου. Και ας σημαίνει αυτή η «κανονικότητα» την ισοπέδωση των εργατικών δικαιωμάτων, την υποδούλωση της εργατικής τάξης, τη φασιστικοποίηση, την επέλαση του εργασιακού μεσαίωνα.
«Την πρότασή τους για Πανελλαδική Πανεργατική Απεργία στα μέσα Οκτώβρη, καλά προετοιμασμένη, που θα συζητηθεί πλατιά μέσα στα σωματεία και τους εργαζόμενους, που θα γίνει δική τους υπόθεση για να εξασφαλιστεί η επιτυχία της και η μαζική συμμετοχή σε αυτή, επανέφεραν οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ στη χτεσινή συνεδρίαση της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΓΣΕΕ. Απέναντι στις κωλυσιεργίες και τους τυχοδιωκτισμούς των άλλων δυνάμεων, το ΠΑΜΕ, τα συνδικάτα που συσπειρώνονται σε αυτό, αντιπαραθέτουν τη συγκεκριμένη δράση, με σχέδιο και οργάνωση μέσα στους χώρους δουλειάς, για να παρθεί απόφαση για απεργία, ν' ανοίξει μέτωπο στην εργοδοσία και την αντεργατική πολιτική της κυβέρνησης, για να μπούνε σε κίνηση οι εργάτες και να κλιμακώσουν την πάλη τους.» (Ριζοσπάστης 24/9/2013, «Να γίνει υπόθεση της εργατιάς η Πανεργατική Απεργία»). Ναι, ήταν πρόταση του ΠΑΜΕ αυτή η απεργία! Οφείλουμε να του το αναγνωρίσουμε! Και ήταν τόσο καλόβολη για τους εργατοπατέρες! Μια τόσο βολική διέξοδος διαφυγής από το πρόβλημα εκείνης της περιόδου!
Το ΠΑΜΕ παρουσιάζει αυτήν την απεργία πότε ως κλιμάκωση-συνέχιση των αγώνων που έχουν ξεσπάσει και πότε ως εφαλτήριο νέων αγώνων από τους εργαζόμενους αυτής της χώρας που τραβάνε τα πάνδεινα! Καλεί τα μέλη του -ομοσπονδίες, σωματεία και αγωνιστές- να δώσουν τη μάχη ώστε η απεργία να έχει τη μέγιστη δυνατή επιτυχία. Κάτι σαν τη «μητέρα των μαχών» που πρέπει να δώσουν η εργατική τάξη και όλοι οι εργαζόμενοι αυτής της χώρας. Και αυτό ενώ έχουν προηγηθεί η απεργία των καθηγητών, οι κινητοποιήσεις των εργαζόμενων στην υγεία, ενώ βρίσκονται ακόμη σε εξέλιξη κινητοποιήσεις -απεργιακές και μη- σε κλάδους του Δημοσίου για τη διαθεσιμότητα, ενώ εργάτες σε εργοστάσια -από τα Αμυντικά Συστήματα έως εργοστάσια στην Εύβοια, αλλά και οι εργαζόμενοι στα Ναυπηγεία- βρίσκονται σε συνεχείς κινητοποιήσεις εδώ και αρκετούς μήνες. Την ίδια στιγμή που οι απολύσεις δίνουν και παίρνουν, όπως η πλέον χαρακτηριστική περίπτωση της Σπρίντερ.
Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις οι εργαζόμενοι δείχνουν τη διάθεση και την αποφασιστικότητα -άσχετα από απόψεις που μπορεί να επικρατούν- να αντισταθούν και να παλέψουν κατά της πολιτικής που τους στέλνει στην ανεργία. Απαιτούν το δικαίωμα στη δουλειά.
Θα περίμενε κανείς από μια δύναμη η οποία καμώνεται την ταξική, που σε όλους τους τόνους διαχωρίζει τη θέση της από τους κυβερνητικούς συνδικαλιστές, που καταγγέλλει τους πάντες ως ουρά της ΓΣΣΕ, με τις δυνάμεις που ισχυρίζεται ότι διαθέτει, να κινηθεί στην όσο το δυνατόν πιο ενεργητική στήριξη αυτών των αγώνων και βέβαια στο συντονισμό τους. ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΔΙΝΟΝΤΑΙ! ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΕ ΣΥΜΒΟΛΙΚΑ ΡΑΝΤΕΒΟΥ, ΚΑΠΟΥ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ! Να επιδιώξει -κάτω από την πραγματική πίεση των αγώνων των εργαζόμενων- τον εξαναγκασμό των συνδικαλιστικών ηγεσιών να πάρουν απεργιακές αποφάσεις σε δευτεροβάθμιο ή τριτοβάθμιο επίπεδο, και -σε τελική ανάλυση- να στηρίξει τις προσπάθειες ξεπεράσματος των ηγεσιών αυτών. Άλλωστε, αυτός δεν υποτίθεται ότι είναι ο λόγος ύπαρξης του ΠΑΜΕ;
Το ΠΑΜΕ, όμως, παρά τους βερμπαλισμούς του, κινείται σε τελείως αντίθετη κατεύθυνση. Είτε παρουσιάζοντας μια άλλη, δήθεν αγωνιστική, πρόταση (π.χ. καθηγητές), είτε συντασσόμενο σχεδόν πλήρως με τις κυβερνητικές δυνάμεις (π.χ. υγεία) στάθηκε απέναντι από τις διαθέσεις ολόκληρων κλάδων ή σημαντικών τμημάτων τους, αντί να προσπαθήσει έστω να τις μπολιάσει με μια λογική στήριξης ώστε να έχουν διάρκεια. Όσο για το συντονισμό κλάδων και χώρων δουλειάς, όπου αυτό επιτεύχθηκε σε μια προσπάθεια να ξεπεραστούν οι ξεπουλημένες ηγεσίες, υπήρξε και πάλι άρνηση. Η προκήρυξη της απεργίας στις 23 Οκτώβρη ήταν το αποκορύφωμα της στάσης του αυτής.
Σε όλες τις περιπτώσεις, το ΠΑΜΕ προβάλλει ως δικαιολογία την υπευθυνότητα. Τη «σωστή στάθμιση» των διαθέσεων του κόσμου, έτσι όπως τις ερμηνεύει αυτό δηλαδή. Χωρίς βέβαια να μας εξηγεί γιατί αυτό πάει κόντρα στους χώρους που οι εργαζόμενοι αποφασίζουν να ξεπεράσουν τις ηγεσίες τους, ακόμη και μέσα από μαζικές συνελεύσεις τις οποίες έχει κάνει σημαία τελευταία. Δέσμιο της συνολικής του ρεφορμιστικής λογικής, της υποταγής του στο σύστημα και στους συσχετισμούς, δεν πιστεύει στους αγώνες και τη δύναμη του λαού, αρνείται να αναλάβει ακόμη και το ρόλο για τον οποίο υποτίθεται ότι δημιουργήθηκε. Καταλήγει έτσι και αυτό (είτε το θέλουν είτε όχι οι αγωνιστές που όντως έχει στις γραμμές του) να παίζει το ρόλο του κυματοθραύστη των αγώνων. Η «υπευθυνότητά» του απευθύνεται τελικά στο σύστημα και προτείνει «αγωνιστικές διεξόδους» αποκλιμάκωσης των αγώνων. Τελικά, πόσο διαφέρει η λογική του ΠΑΜΕ από τη λογική των κυβερνητικών συνδικαλιστών, τουλάχιστον ως προς το αποτέλεσμα;
kkeml.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου