Μετά την υπογραφή και ψήφιση του δεύτερου μνημονίου, τα κόμματα που το ψήφισαν, τα κόμματα που δεν το ψήφισαν, μέσα ενημέρωσης που το προωθούν, αλλά και που δεν το προωθούν, ανακάλυψαν τι μας λείπει: Είναι η ανάπτυξη.
Η μαγική συνταγή περιλαμβάνει πολλές επιλογές που πολυδιαφημίζονται. Ευρωπαϊκά κονδύλια που δεν είναι ικανό το κράτος να απορροφήσει. Μεγάλη φορολογία που δεν επιτρέπει σε υγιείς επιχειρηματίες να επενδύσουν. Κριτική (ναι, υπάρχει και βαθύ κοινωνικό πρόσωπο), για το ότι μειώνεται το επίδομα ανεργίας των τετρακοσίων και των πεντακοσίων ευρώ (αυτό που μέχρι τώρα είχες πρόβλημα να το εξαντλήσεις στην κατανάλωση), επίθεση σε όσους δεν επιτρέπουν να ξαναλειτουργήσει ένα ευρύ πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων. Ιδιαίτερα το συγκρότημα Λαμπράκη, το διανθίζει και με επίθεση στα πρόσωπα, από την άποψη πως δε γίνεται αυτοί που διαχειρίζονται την ύφεση να προωθήσουν την ανάπτυξη. Για το συγκρότημα Αλαφούζου, ισχύει μάλλον πως η χαρά για ότι συμβαίνει δεν το αφήνει να κρυφτεί.
Από την άλλη βέβαια, πολλές φορές από τα ίδια κόμματα, τα ίδια πρόσωπα, τους ίδιους δημοσιογράφους- μεγαλοστελέχη, έχουμε ύμνους για την αναπτυξιακή κατανόηση που επέδειξε ο Μπαρόζο απέναντι στον Παπαδήμο, στη Σύνοδο Κορυφής που διεξάγεται αυτές τις ημέρες, για τα δις ευρώ που περιμένουν για να δώσουν μια νέα ώθηση στα ελληνικά πράγματα.
Το ζήτημα έχει πολλές πλευρές και θα επανέλθουμε αρκετές φορές. Η συζήτηση γύρω από τους ανίκανους που δεν προωθούν την ανάπτυξη, σπέρνει μαζικά την πεποίθηση, ή έστω την υπόνοια, πως υπάρχει κάποιος καπιταλιστικά ομοιόμορφος, δίκαιος, τρόπος ανάπτυξης, όπου και οι πιστωτές θα παίρνουν τα λεφτά τους, και οι δανειζόμενοι θα αποκτούν πλεονασματικούς προϋπολογισμούς, θα υπάρχει αύξηση φορολογικών εσόδων αλλά και χαμηλά μεροκάματα, κεφαλαιοκράτες που θα δραστηριοποιούνται για τη «φανέλα» της ανάπτυξης, και όχι για τα κέρδη, θα υπάρχει λιγότερο «δημόσιο» κράτος και περισσότερο «ιδιωτικό», χωρίς όμως να κλείνουν νοσοκομεία, χωρίς να μειώνονται οι συγκοινωνίες και να οδηγούμαστε μαζικά στη βιομηχανία του αυτοκινήτου. Ακόμα και πιο ειδυλλιακές περιγραφές της Βίβλου για τον παράδεισο, είναι περισσότερο πειστικές.
Στην πραγματικότητα, πρέπει να πούμε καταρχάς, ότι αυτή η συζήτηση έχει ξαναγίνει πριν από μια δεκαπενταετία περίπου. Ήταν το βασικό ιδεολογικό και πολιτικό όπλο των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, με αρχηγία Σημίτη, πριν την είσοδο στο ευρώ. Και τότε η μεγάλη ανάγκη ήταν η ανάπτυξη. Τις παραμονές μιας από τις ιστορικότερες κλοπές των εργατικών εισοδημάτων, την είσοδο στην ΟΝΕ.
Ταυτόχρονα, ήδη οι πρώτες μεγάλες αναπτυξιακές πρωτοβουλίες του ελληνικού καπιταλισμού και του πολιτικού προσωπικού του, ξεκινάνε ακριβώς από εκεί που ξεκίνησαν και οι κυβερνήσεις Σημίτη. Μεγάλο πρόγραμμα δημόσιων έργων, κυρίως αυτοκινητόδρομοι, αξιοποίηση ενάντια στο περιβάλλον και την ποιότητα ζωής μεγάλων εκτάσεων όπως του ελληνικού, απίστευτη αιμοδοσία στο τραπεζικό σύστημα, το οποίο θα είναι αυτό που ουσιαστικά, επιλέγοντας τα κεφάλαια που θα συνεχίσει να χρηματοδοτεί, θα δημιουργήσει το νέο τοπίο μέσα στην κρίση της καπιταλιστικής συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης. Άνοιγμα στην ιδιωτική αγορά, εξολοκλήρου ή με μεγαλύτερη συμμετοχή του, τομέων που κρίνουν την ίδια την ποιότητα της ζωής μας, όπως η ηλεκτροδότηση. Το διαφορετικό είναι πως τώρα το πλαίσιο που αφορά τις δυνατότητες των deals, καθώς και των εργασιακών σχέσεων που θα διέπουν το νέο τοπίο, είναι πολύ πιο μπροστά για την αστική τάξη, από το περιβάλλον που εκδήλωνε την επίθεσή του ο Σημίτης.
Το κυριότερο πιστεύουμε όμως πως είναι, ότι με όλα όσα έχει συναποφασίσει και ψηφίσει το πολιτικό σύστημα του ελληνικού καπιταλισμού, τα ευρωπαϊκά κονδύλια, και η ανάσα ανάπτυξης που με κατανόηση προσφέρει υποτίθεται ο Μπαρόζο, έχουν ως προϋπόθεση τη συγχρηματοδότηση από τον εθνικό προϋπολογισμό. Και αυτό με τη σειρά του σημαίνει πως ο ελληνικός καπιταλισμός, θα πρέπει να εμφανίσει πλεονασματικούς προϋπολογισμούς. Που με τη σειρά του οδηγεί, σε μια εξασθενημένη ήδη εργατική τάξη, στην εκμηδένιση ακόμα και των φτωχότερων τμημάτων της τάξης. Τα κοψίματα στα επιδόματα των απόρων και των ανέργων, οι μειώσεις των προϋπολογισμών που αφορούν συνολικά την υγεία και την πρόνοια των εργαζομένων, είναι ο όρος αυτών των πλεονασματικών προϋπολογισμών, προκειμένου το κεφάλαιο να μην «ενοχληθεί» φορολογικά, και να συμμετέχουν στις συγχρηματοδοτήσεις των ευρωπαϊκών κονδυλίων, της ευρωπαϊκού επιπέδου και συνολικής απομύζησης εργατικού εισοδήματος. Η επιλογή για τα χαμηλότερα μεροκάματα που κάνει η κυβέρνηση του Παπαδήμου, δηλαδή η συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, που τώρα μέσα ενημέρωσης της επιτίθενται, η επιλογή δηλαδή για χαμηλότερα μεροκάματα, με παραπάνω φορολόγηση των εργαζομένων, αποκρύπτει πως είναι οι ίδιοι πολιτικοί φορείς, τα ίδια εκδοτικά συμφέροντα, που ζητάνε εξαιρετικές μειώσεις της φορολόγησης των επιχειρήσεων, και η οποία αντικειμενικά θα πρέπει να οδηγήσει σε παραπέρα καταλήστευση των εισοδημάτων, όσων υπάρχουν ακόμα μέχρι νεωτέρας. Αυτά που ζητάνε έχουν ως προϋπόθεση αυτό που γίνεται.
Συμπερασματικά, αναπαράγουν τη γκρίνια και την οργή του εργαζόμενου κόσμου, προσπαθούν να την εκφράσουν αφυδατώνοντάς την, χωρίς να παρουσιάζουν το ποιες άλλες επιλογές που οι ίδιοι απαιτούν, πάντα με καραμέλα την ανάπτυξη, οδηγούν γρηγορότερα σε αυτά που συμβαίνουν.
Αλλά για την καπιταλιστική ανάπτυξη και τις απαιτούμενες απαντήσεις απέναντί της θα έχει και συνέχεια….
Πηγή: http://diethnistis.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου