Οι παρελάσεις, τα φασιστόμουτρα και η στρουθοκάμηλος

Παραθέτουμε κείμενο από την Κόκκινη Ορχήστρα  που έφτασε υπό μορφή σχολίου
στο blog μας.


“Επεισοδιακή ήταν χθες στη Ρόδο η παρέλαση για την επέτειο της ενσωμάτωσης των Δωδεκανήσων στην Ελλάδα, όπου παρευρέθηκαν ο γ.γ. Νησιωτικής Πολιτικής Δ. Χαλκιώτης ως εκπρόσωπος της κυβέρνησης, ο βουλευτής της Ν.Δ. Κ. Καραγκούνης, ο βουλευτής του ΛΑΟΣ Ι. Κοραντής και οι ανεξάρτητοι βουλευτές Μ. Ιατρίδη και Γ. Κασσάρας. Πολίτες αποδοκίμασαν έντονα τους “επισήμους”, έσπασαν τον κλοιό της αστυνομίας και εκσφενδόνισαν προς την εξέδρα των επισήμων αυγά, γιαούρτια και μπουκάλια με νερό, με αποτέλεσμα να διακοπεί η παρέλαση και να τραπούν σε φυγή οι πολιτικοί αφήνοντας στην εξέδρα τους εκπροσώπους της στρατιωτικής ηγεσίας.”
Αυτά κατάλαβε η Αυγή την επόμενη μέρα των γεγονότων της Ρόδου στις 7/3/2012. Μένοντας σ’ αυτό το δημοσίευμα θα πίστευε κανείς ότι πρόκειται για ακόμα μια αντιμνημονιακή διαμαρτυρία που η αριστερά οφείλει να περιθάλψει, όπως έκανε στις πρόσφατες εκδηλώσεις της 28ης Οκτωβρίου, που σύμφωνα με την πλέον διαδεδομένη αριστερή ύστερη αφήγησή τους, θεωρήθηκαν κλιμάκωση της 48ωρης γενικής απεργίας 19-20 Οκτώβρη που υποχρέωσαν τον Παπανδρέου σε άτακτη φυγή. Αλλά μια “νίκη” που παρεμπιπτόντως κανένα δεν απασχόλησε ποιος ήταν ο νικητής. Εκτός και αν ο Παπαδήμος είναι το προϊόν της “νίκης του κινήματος”.
Η αφήγηση αυτή μπορεί να βολεύει την αριστερά όμως δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα. Η παρέλαση της Θεσσαλονίκης στις 28 Οκτώβρη δεν διεκόπη από κανένα κίνημα γενικώς, αλλά κυρίως από την οργανωμένη δράση εκατοντάδων παρακρατικών φασιστών που ούρλιαζαν για προδότες, μασόνους και δεν σταμάταγαν να τραγουδάνε στιγμή τη  Μακεδονία ξακουστή… μαζί και διάφορα άλλα πατριωτικά και ρατσιστικά άσματα. Αυτά φυσικά δεν τα άκουσε ποτέ η αριστερά γιατί απλά της χάλαγαν το λαϊκό κινηματικό πανηγυράκι και τα άκριτα κομπρεμί με τους κάθε λογής απολίτικους και χειραγωγήσιμους αγανακτισμένους που ονειρεύονται τη μια τεχνοκράτες και την άλλη συνταγματάρχες.

Ό,τι σπέρνεις θερίζεις

Αυτά όμως είναι τα αποτελέσματα της κολεγιάς του καλοκαιριού στο σύνταγμα και της ειρηνικής συνύπαρξης της πατριδοσύνης στην πάνω πλατεία μαζί με διάφορους που ονειρεύονται ότι θα φτιάξουν με τους παρακρατικούς “εφέδρους αξιωματικούς” το νέο ΕΑΜ και των χίπηδων στην κάτω πλατεία που μαζί με την “κινηματική” και “κάτω τα κόμματα” αριστερά εξασκούνταν σε ένα χωρίς αρχή και τέλος γκρουπ θέραπι, χωρίς καν να τους περνάει από το μυαλό ότι μπροστά τη μύτη τους εκκολάπτεται το αυγό του φιδιού.

 

Παρακολουθώντας κανείς τα βίντεο που κυκλοφόρησαν για τα γεγονότα της Ρόδου αντιλαμβάνεται ότι το φίδι κυκλοφορεί ελεύθερο στους δρόμους. Αυτοί που η Αυγή και μαζί της κάποιοι “Αγανακτισμένοι χίπηδες” έβλεπε σαν “πολίτες” δεν ήταν τίποτα περισσότερο από εκκολαπτόμενα φασιστόμουτρα, που ούρλιαζαν το σύνθημα κατατεθέν του συγκεκριμένου χώρου “αλήτες προδότες πολιτικοί” και τα συναφή μασόνοι, εβραίοι κλπ. κραδαίνοντας τις ελληνικές σημαίες, και με την αστυνομία να μην μπορεί τάχα να τους συγκρατήσει (ούτε δακρυγόνα, ούτε γκλοπ) οι οποίοι αφού εξεδίωξαν από την εξέδρα τους “πολιτικούς” στη συνέχεια σε στάση προσοχής μπροστά σε παπάδες και καραβανάδες και σε κλίμα που θύμιζε μόνο την επταετία παρακολουθήσαν σαν ευυπόληπτοι εθνικόφρονες πολίτες την παρέλαση, τραγουδώντας μάλιστα και διάφορα στρατιωτικά εμβατήρια. Όσο για τις συλλήψεις αυτές μάλλον όπως λένε και οι ίδιοι οι “χίπηδες” αφορούσαν 6 απ’ αυτούς, κατόπιν εορτής, χωρίς να έχουν λάβει μέρος στην επίθεση και όχι φυσικά τους παρακρατικούς με τα γαλανόλευκα σημαιάκια. Αυτό ας το σκεφτεί καλά όποιος επιμένει να διαδηλώνει μαζί με το “λαό που μόλις σηκώθηκε από τους καναπέδες” και να χαίρεται ακόμα κι αν αυτός ο λαός ονειρεύεται λοχαγούς και παπαδόπουλους. Κι ας προσέχει επίσης όταν μαζί με όλα αυτά τα καθάρματα φωνάζει “να καεί το μπουρδέλο η βουλή” μην βρεθεί στο τέλος στη ίδια θέση με κάποιον άλλο που το Φλεβάρη του 1933 κατηγορήθηκε ότι πυρπόλησε το Ράϊχσταγκ.  Αλλά τι λέμε τώρα; Εδώ είμαστε λίγο πριν το νέο ΕΑΜ και σεις συνεχίζετε να βλέπετε φαντάσματα από τη δεκαετία του '30.

Ο χρόνος τελειώνει

Δυστυχώς τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά για να περιμένει κανείς πότε θα καταλάβει και ο τελευταίος τι μεθοδεύεται με το παραμυθάκι της “αγανάκτησης κατά των πολιτικών”. Ο χρόνος τελειώνει και δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια. Η γνωστή ναζιστική συμμορία βρίσκεται πλέον με το ένα πόδι στη βουλή και το μόνο που απομένει να μάθουμε είναι το ακριβές ποσοστό της. Όσοι περίμεναν ότι ο Καμένος και ο ανανήψας Καρατζαφέρης θα της έκοβαν τη φόρα βρέθηκαν για ακόμα μια φορά γελασμένοι. Το αποτέλεσμα πλέον είναι να έχουμε μια ακροδεξιά κοντά ίσως και παραπάνω από το 12% με τον ναζιστικό της βραχίονα στο 1/3 της. Η ΝΔ στην προσπάθειά της να ακολουθήσει το ρεύμα προσαρμόζει ταχύτατα τη ρητορική της ύστερα μάλιστα από την μεταγραφή των Βορίδη και Γεωργιάδη. Τα αποκαϊδια του ΠΑΣΟΚ, αφού ξεκαθαρίζουν τους λογαριασμούς τους με ό,τι έχει απομείνει να θυμίζει Αντρέα, εκλιπαρούν τη ΝΔ και ποιος ξέρει και ποιον άλλο να συνεχίσουν να συγκυβερνούν, δηλώνοντας σε κάθε κατεύθυνση ότι δεν έχουν σχέση με το παρελθόν. Η Ρεπούση που πολιτεύεται με τον Κουβέλη το μόνο που είπε με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο σε μια συνέντευξη της είναι ότι πρέπει να τελειώνουν με τις τραμπούκικες μειοψηφίες της αριστεράς στα πανεπιστήμια, υποστηρίζοντας φυσικά την κατάργηση του ασύλου. Το τηλεκόμμα του Κουβέλη τονίζει επίσης σε όλους τους τόνους ότι δεν θα συνεργαστεί με τα κόμματα της αριστεράς, αλλά μόνο με όποιον επιμένει στην επιλογή της παραμονής της χώρας στην ευρωζώνη. Όλα αυτά έχουν μια σημασία για να δει κανείς ποιος σέρνει από τη μύτη το παραπαίον μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα, ετοιμάζοντας έτσι τη διάδοχη λύση. Μια λύση που τα παρακρατικά αποβράσματα επιθυμούν να συμμετάσχουν αποφασιστικά, παίρνοντας έτσι τη ρεβάνς του Πολυτεχνείου, ανασυγκροτώντας μια νέα εκδοχή μεταεμφυλιακού κράτους.

Οι γκοτζαμάνηδες δεν είναι φίλοι μας

Η αριστερά και όλοι όσοι έχουν επενδύσει στον αντιμνημονιακό υπέρ πάντων αγώνα, έχουν χάσει εντελώς από τα μάτια τους αυτή την προοπτική. Νομίζουν ότι γλύφοντας τις πατριωτικές αυταπάτες και τον κάθε βλάκα που νομίζει ότι του παίρνουν την πατρίδα ενώ του έχουν πάρει τη ζωή, έχουν κάτι να κερδίζουν ή έστω να εκφράσουν τη “γνήσια λαϊκή οργή”. Δυστυχώς η αριστερά δεν πρόκειται να εισπράξει τίποτα με αυτή τη στάση. Η εξοργιστική αδράνεια που δείχνει απέναντι στη ραγδαία άνοδο του εθνικισμού με ότι σημαίνει αυτό, πολύ γρήγορα θα μετασχηματιστεί σε δράση εναντίον της. Η προπαγάνδα ότι τελικά για την κρίση ευθύνεται η αριστερά που “μπορεί να μην κυβέρνησε αλλά επέβαλε με τις παράλογες απαιτήσεις της την δική της πολιτική (μονιμότητα, αυξήσεις στο δημόσιο και ΔΕΚΟ, φοιτητικό άσυλο κλπ κλπ) οδηγώντας τη χώρα σε χρεοκοπία”, διαδίδεται με ταχύτητα dt, ετοιμάζοντας το αυριανό πογκρόμ εναντίον της αν τολμήσει να σηκώσει κεφάλι. Χιλιάδες ηλίθιοι υιοθετούν με απίστευτη ευκολία την ελεεινή αυτή προπαγάνδα όπως ήδη έχουν ενστερνιστεί τις ξενοφοβικές ανοησίες και τις αντίστοιχες ρατσιστικές συμπεριφορές.

Δεν υπάρχουν άπειρες ευκαιρίες

Ύστερα από μερικές δεκάδες γενικές απεργίες και τρεις μεγάλες μέρες στο δρόμο (5/5/2010, 19/10/2011 και 12/2 2012) μια κόπωση φαίνεται να εμφανίζεται στις διαθέσεις των ανθρώπων που βρέθηκαν τόσες φορές στο δρόμο. Η αριστερά και κάθε άλλη συνειδητή δύναμη (που παλεύει για μια άλλη κοινωνία) χάνει τη μια ευκαιρία πίσω από την άλλη, νομίζοντας ότι αυτές θα συνεχίζουν να παρουσιάζονται μέχρι να “ωριμάσουν οι αντικειμενικές και οι υποκειμενικές συνθήκες”. Δυστυχώς η ιστορία δεν έχει δικαιώσει τέτοιες αναμονές. Το κενό διεξόδου που αφήνει η αριστερά γιατί δήθεν δεν έχει ακόμα τις δυνάμεις, έχουν βαλθεί να το καλύψουν όλοι αυτοί που ανοιχτά πλέον καλούν σε μια εθνική εξέγερση. Τίποτα το περίεργο σε αυτή την εξέλιξη. Όποιος έχει μια στοιχειώδη σχέση με την ιστορία δεν ξαφνιάζεται με αυτή την εξέλιξη. Απλώς εξεγείρεται με την αδυναμία της τάξης μας και πολύ περισσότερο των πολιτικών υποκειμένων που μιλούν στο όνομά της να συγκρατήσουν τα πιο στοιχειώδη από τη πρόσφατη ιστορία.
Στο βαθμό που η κοινωνική αριστερόστροφη δυναμική αρχίζει να εξαντλείται και ταυτόχρονα η νέα πραγματικότητα γίνεται μια νέα συνήθεια για τους καταπιεσμένους τότε κάθε αντεπαναστατική λύση έχει ανοιχτό το έδαφος για να επιβληθεί. Η μορφή που θα πάρει είναι ένα δευτερεύον ζήτημα. Σ’ αυτό το κλίμα οι προσδοκίες να εκφραστεί στην κάλπη η κοινωνική δυσαρέσκεια θα φέρει ακόμα μια απογοήτευση σε όσους τις περιμένουν. Αν ο κόσμος απογοητευτεί, αν θεωρήσει ότι αυτό ήταν, τότε ακόμα κι αυτά τα δημοσκοπικά ποσοστά που κάνουν ορισμένους να φαντάζονται τον διπλασιασμό των κοινοβουλευτικών τους ομάδων, θα αποδειχτούν στο τέλος μια φενάκη.

Πίσω από την πατριωτική αγανάκτηση έρχονται οι φασίστες

Ήδη μετά τις 12/2 την πρωτοβουλία την έχει ξανά το αστικό σύστημα. Η υπογραφή του Psi και η νέα δανειακή σύμβαση τους δίνει έναν επιπλέον αέρα. Στις 25 Μαρτίου αν φοβούνται κάτι δεν είναι την αριστερόστροφη διαμαρτυρία, αλλά την δυναμική παρουσία της άκρας δεξιάς που ακονίζει τα μαχαίρια (1) της και έχει κηρύξει για την μέρα αυτή πανστρατιά, επιδιώκοντας να κάνει μια επίδειξη δύναμης. Σε αυτό το στόχο κινητοποιούνται εκατοντάδες παρακρατικές, ακροδεξιές και φασιστικές ομάδες. (2) Αν η αριστερά σκέφτεται να κάνει κάτι εκείνη τη μέρα, αυτό δεν μπορεί να περιοριστεί στις γνωστές “αντιμνημονιακές” καταγγελίες, παριστάνοντας τη στρουθοκάμηλο με τα φασιστικά αποβράσματα που θα αλωνίζουν γύρω της. Η εποχή της αντιμνημονιακής ζύμωσης έχει πλέον τελειώσει. Τώρα σημασία έχει η λύση ή αν προτιμάει κανείς αλλιώς η κάθαρση. Σε αυτό την πρωτοβουλία την έχει η εθνικόφρων δεξιά. Όποιος θέλει να πετάξει αυγά στις 25 Μάρτη θα πρέπει να κοιτάξει ποιος είναι δίπλα του. Η αριστερά δεν μπορεί να εθελοτυφλεί πλέον. Το μέτωπο πρέπει να ανοίξει μια και καλή με τους νοσταλγούς της χούντας και του Μεταξά. Μια ακόμα διακριτική παρουσία της αριστεράς (ως “δάσκαλοι, ωρομίσθιοι, αναπληρωτές, πλητώμενοι και γονείς”) στις παρελάσεις, και δίπλα τα φασιστόμουτρα να κατεβάζουν ανοιχτά και με τσαμπουκά το σύνολο του προγράμματός τους και να το επιβάλλουν σε κάθε μαϊντανό που θα βρίσκεται τριγύρω θα είναι μια τραγική ήττα για το κίνημα. Αν δεν μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε στις 25, αν νοιώθουμε ότι δεν είμαστε έτοιμοι ας μην είμαστε εκεί και ας ετοιμαστούμε για ό,τι μέχρι τώρα έχουμε αδιαφορήσει. Τουλάχιστον δεν χρειάζεται να χάσουμε την αξιοπρέπειά μας. Αν τώρα υπάρχει αριστερά που νομίζει ότι όλο αυτό το πατριδομάνι των βλαμμένων που βλέπουν πολιτικούς και βγάζουν αφρούς, ενώ κάθονται σούζα μπροστά στο παπαδαριό, τους καραβανάδες και τους εφοπλιστές προέδρους των ΠΑΕ, ότι έχει να μοιραστεί κάποια αγωνία μαζί τους, τότε αυτή η αριστερά είναι άξια της τύχης που της επιφυλάσσει όλος αυτός ο υπόκοσμος.
Και τι θα γίνει τώρα θα πει κανείς. Θα αφήσουμε τον αντιμνημονιακό αγώνα στα χέρια των εθνοκάπηλων, και εμείς θα περιοριστούμε στον αντιφασιστικό αγώνα; Όχι βέβαια. Φυσικά δεν παραιτούμαστε από τον αντιμνημονιακό αγώνα. Όμως δεν θα τον μοιράσουμε και με κανένα καθίκι που βρίζει τη μεταπολίτευση για να φέρει τη χούντα και ταυτόχρονα πιστεύει ότι όποιος διαταράσσει την εθνική ομοψυχία δηλαδή οι αριστεροί, οι αναρχικοί και οι μετανάστες, άντε και μερικοί “πλουτοκράτες” και τοκογλύφοι” θα πρέπει να κρεμαστεί μαζί με τους 300 της βουλής στο γουδί. Και όποιος δεν καταλαβαίνει ή κάνει ότι δεν καταλαβαίνει, απλώς έχει συνθηκολογήσει για να μην πούμε ότι έχει ήδη ανανήψει.

Ήρθε η ώρα η αριστερά να μιλήσει ανοιχτά, όσο τουλάχιστον μιλάνε και οι φασίστες. Ο κόσμος αυτή την ώρα θέλει ξεκάθαρες λύσεις και όχι μισόλογα. Η μεταπολίτευση και η αστική δημοκρατία ψυχορραγούν μαζί με την κρίση και την κατάρρευση της μεταπολεμικής καπιταλιστικής ισορροπίας. Δεν είναι δική μας δουλειά να σώσουμε τίποτα από αυτά. Ούτε να γυρίσουμε το ρολόι πίσω. Δεν είμαστε νοσταλγοί αυτής της εποχής. Η αριστερά και το κίνημα δεν έχουν να περιμένουν τίποτα από θεσμούς που καταρρέουν ο ένας πίσω από τον άλλο. Αυτό είναι μια ξεκάθαρη επιλογή των καπιταλιστών και των νέων πολιτικών τους κέντρων. Οι φασίστες που αναπτύσσονται στο έδαφος του εθνικισμού και του ρατσισμού μπαίνουν στη μάχη για να κάνουν ότι δεν μπορεί το επίσημο αστικό κράτος. Τα αντιμνημονικά και πατριωτικά παραμυθάκια τους είναι φούμαρα με μεταξωτές κορδέλες. Το μόνο που τους απασχολεί είναι να τσακίσουν την αριστερά, τους αναρχικούς και ολόκληρο το κίνημα για να διαπραγματευτούν στη συνέχεια μια καλή θέση στην πυραμίδα της νέας τάξης πραγμάτων. Τα μαντρόσκυλα αυτά, αν η αριστερά θέλει να είναι και αύριο εδώ, πρέπει να συντριφτούν χωρίς κανένα έλεος και μαζί και όσοι τολμήσουν να συνδέσουν την τύχη τους μαζί τους.

Κ. Μαραγκός

1. Τα «τάγματα ασφαλείας» ξανάρχονται
2. http://www.rizospastis.gr/page.do?id=13948&publDate=9%2F3%2F2012&direction=&pageNo=9