ΕΕ : ΄Η βαθύτερη ολοκλήρωση ή διάλυση

Αναδημοσίευση από το ιστολόγιο Traverso Rossa

Είναι σαφές ότι η ΕΕ , οι ηγεμονικές αλλά και οι κυριαρχούμενες αστικές τάξεις στα πλαίσια του διεθνικού καπιταλιστικού πλέγματος, είναι αναγκασμένες να προχωρήσουν στην βαθύτερη ολοκλήρωση της ΕΕ, των πολιτικών και οικονομικών μηχανισμών της για να  επιτύχουν την καθυπόταξη και περαιτέρω αφαίμαξη της εργατικής δύναμης. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος απάντησης στο οικονομικό και δημοσιονομικό πρόβλημα των χωρών του νότου αλλά και της ΕΕ συνολικά, απ την βαθύτερη  πολιτική και οικονομική ενοποίηση των επιμέρους αστικών τάξεων πάνω σε ένα νέο καπιταλιστικό ευρωπαϊκό όραμα.

Ή διάλυση ή ενοποίηση. Δεν υπάρχει μέσος δρόμος, δεν υφίσταται διαδικασία ανώδυνης αποδόμησης της ΕΕ και της ΟΝΕ , που δεν θα οδηγούσε στην εκ βάθρων αποσάθρωση και διάλυση της ΕΕ, με ανυπολόγιστες συνέπειες για την ίδια την επιβίωση των κυρίαρχων πυλώνων του καπιταλιστικού συστήματος. Σε αυτή η την φάση η μόνη επιλογή των αστικών τάξεων της ΕΕ, είναι η αποσόβηση του κινδύνου διάλυσης της, και σε ένα δεύτερο επίπεδο το να απαλλαχθεί η νέα ΕΕ από εκείνες τις αστικές τάξεις που δεν μπορούν να ακολουθήσουν και να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα. Έως τότε ή ελληνική αστική τάξη –και ίσως και άλλες- θα παραμένουν στα εσωτερικό της ΕΕ και της ΟΝΕ ως «λαθρεπιβάτες» με την ανοχή των κυρίαρχων αστικών τάξεων.      

Η ίδια η ΕΕ αντιμετωπίζει το δημοσιονομικό και νομισματικό της πρόβλημα της, ως πολιτικό πρόβλημα για αυτό και στην πρόσφατη σύνοδο κατέστη διαυγές ότι επεκτείνεται και συνεχίζεται η διαδικασία ολοκλήρωσης της ΕΕ σε συνολική πολιτική και οικονομική ένωση , ως απαραίτητος όρος διαιώνισης της καπιταλιστικής ηγεμονίας στις εργατικές τάξεις σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο. Η μάχη της καπιταλιστικής ΕΕ είναι μάχη του παγκόσμιου καπιταλισμού να επαναπροσδιορίσει τους όρους και τις προϋποθέσεις μιας νέας εποχής αδυσώπητου ταξικού πολέμου που έχει ήδη αρχίσει.

Ο κόσμος της εργασίας, το εργατικό κίνημα δεν μπορεί –θα ήταν επιλογή πολιτικής ευθανασίας- να δώσει την μάχη της οπισθοφυλακής στοχεύοντας στην τουλάχιστον μη χειροτέρευση των όρων της ταξικής του εκμετάλλευσης. Είναι στρατηγικό λάθος το εργατικό κίνημα να θέτει στην προμετωπίδα των κοινωνικών αγώνων, το ζήτημα της λογιστικής διαχείρισης του δημοσιονομικού χρέους ή της μονομερούς αμφισβήτησης του ευρώ, υποταγμένο σε μια θεώρηση που επιδιώκει στην ιστορική επιστροφή σε έναν εθνικό καπιταλισμό κράτους πρόνοιας , «χρηστής» αστικής διαχείρισης του χρήματος και αυτόκεντρης εθνικής αστικής ανάπτυξης.

Το κλειδί, η προοπτική για να αλλάξουν στο ελάχιστο οι ταξικοί συσχετισμοί δύναμης βρίσκεται στην συνολική αμφισβήτηση και ανατροπή του καπιταλιστικού υποδείγματος και των πολιτικών και οικονομικών ολοκληρώσεων του. Η διέξοδος βρίσκεται σε μια συνολική πολεμική, με άμεσο διμέτωπο πολιτικό αγώνα ανατροπής των εθνικών αστικών τάξεων και διάλυσης της ΕΕ από μια εργατική εξουσία που  θα στοχεύει στην επαναστατική υπέρβαση του καπιταλισμού. Κάθε άλλη στρατηγική που αναφέρεται στην αλλαγή των πιο νεοφιλελεύθερων αιχμών της καπιταλιστικής ΕΕ, δεν είναι πάρα μια εκκωφαντική επιλογή «αποχαιρετισμού στα όπλα»  και ναρκοθέτησης  μιας επαναστατικής στρατηγικής κομμουνιστικής απελευθέρωσης από τα καπιταλιστικά δεσμά.