Για το καλό του λαού, ρε γαμώτο!

 

Από την εφημερίδα Κόντρα

Επί δώδεκα ώρες συνεδρίαζαν οι… μεγαλο-Πασόκοι χτες (Τρίτη, 27 Δεκέμβρη). Μπορεί οι πάντες να γνωρίζουν ότι ο καυγάς γίνεται για το πάπλωμα, ήτοι για τον αρχηγικό θρόνο και τις βαρονίες που μοιράζει στους δικούς του ο κάθε αρχηγός, όμως όλοι τους επέμεναν ότι αγωνιούν για το μέλλον του τόπου και του λαού. Οτι αυτό αποτελεί τη μοναδική τους έγνοια. Οτι κοιμούνται και ξυπνούν με την αγωνία πώς θα υπηρετήσουν καλύτερα τον ελληνικό λαό. Και βέβαια, φρόντισαν να διαρρεύσουν στα ΜΜΕ τι ακριβώς είπε ο καθένας τους (ο Βενιζέλος το έκανε και με non paper), γιατί αυτό απαιτεί το παιχνίδι για το θρόνο (συγνώμη, για το καλό του λαού θέλαμε να γράψουμε).

Ο Γιωργάκης, για παράδειγμα, πέταξε το γάντι στους δελφίνους: «Είμαι εδώ για να συμβάλω, να προσφέρω με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Αυτό μην το αμφισβητείτε. Η πρωθυπουργία και η προεδρία του ΠΑΣΟΚ, για μένα, είναι δευτερεύουσα υπόθεση μπροστά στην ανάγκη της χώρας, της παράταξης και του έλληνα πολίτη». Και όλοι κατάλαβαν.

 

Την πρωθυπουργία την έχει ήδη εγκαταλείψει, αναγκαστικά. Την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ θ’ αναγκαστεί επίσης να την εγκαταλείψει, θέλει δε θέλει. Πότε, όμως; Αυτό καίει τους δελφίνους, όμως ο Γιωργάκης έχει τη δική του καούρα. Θέλει να ξαναβγεί πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, για να μπορεί να σουλατσάρει σε όλο τον κόσμο με μια πολιτική ιδιότητα και να κάνει δημόσιες σχέσεις, μπας και του κάτσει τίποτα καλύτερο στο μέλλον. Ομως, για να ξαναεκλεγεί, θα πρέπει να είναι εν ενεργεία πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ.
 

Γι’ αυτό και τους άφησε πάλι στο περίμενε, με ένα σιβυλλικό «θα κάνω το καθήκον του». Γι’ αυτό έβαλε τον πιο πιστό «κηπουρό» του και ίσως τον μόνο που του έχει απομείνει (γιατί οι άλλοι λακίζουν και πάνε να σκαλίσουν άλλους «κήπους»), τον Πετσάλνικο, να ξαναθέσει ζήτημα δυαρχίας. Δηλαδή, να πάει το ΠΑΣΟΚ στις επόμενες εκλογές με άλλο πρόεδρο (δηλαδή τον Γιωργάκη) και άλλο υποψήφιο πρωθυπουργό. Ποιον;
 

Είναι στο κόλπο ο Μπένι; Πολύ πιθανόν. Γι’ αυτό και έκανε μια πρόταση πρακτικά ανεφάρμοστη. Δηλαδή, να τελειώσει το ΠΑΣΟΚ με το ζήτημα της αρχηγίας μέχρι τις 15 Γενάρη, γιατί μετά η περίοδος είναι κρίσιμη, δεδομένου ότι πρέπει να γίνει η διαπραγμάτευση για τη νέα δανειακή σύμβαση και το ΠΑΣΟΚ δεν θα πρέπει ν’ ασχολείται με τα εσωτερικά του. Και τώρα που αυτό δεν γίνεται; Εκ των πραγμάτων, σύμφωνα με την πρόταση Μπένι, δεν προλαβαίνουν ν’ ανοίξουν θέμα εκλογής νέου αρχηγού μέχρι τις βουλευτικές εκλογές. Ουδέν πρόβλημα. Το ΠΑΣΟΚ έχει πρόεδρο και λίγο πριν τα τέλη Απρίλη, που θα γίνουν οι εκλογές (αυτό έχει συμφωνηθεί μέχρι στιγμής), μπορεί ν’ αποκτήσει και υποψήφιο πρωθυπουργό. Ο οποίος, μάλιστα, δεν χρειάζεται να εκλεγεί από τη βάση (δεν προβλέπεται από το καταστατικό), αλλά μπορεί να εκλεγεί από την κοινοβουλευτική ομάδα ή έστω από ένα πιο διευρυμένο όργανο, για να μη μείνει κανένας παραπονεμένος.
 

Και ποιος θα είναι αυτός ο υποψήφιος πρωθυπουργός; Ο Μπένι, φυσικά. Ο μόνος από τους δελφίνους που δεν έχει καταφερθεί ενάντια στον Παπανδρέου. Αλλωστε, τον πρώτο λόγο για την υπόδειξή του θα έχει ο σημερινός πρόεδρος, δηλαδή ο Γιωργάκης. Ετσι, ο Γιωργάκης θα έχει τη δυνατότητα να ξαναδιεκδικήσει την προεδρία της Σοσιαλιστικής Διεθνούς και ο Μπένι θα έχει τις μεγαλύτερες πιθανότητες να πάρει το ΠΑΣΟΚ.
 

Ο Μπένι, βέβαια, φοβάται. Φοβάται ότι στο μεταξύ αυτός θα φθείρεται, κουβαλώντας στους ώμους του την οικονομική πολιτική της συγκυβέρνησης, ενώ οι άλλοι δελφίνοι θα κάθονται στην άκρη και θα κάνουν προεκλογική εκστρατεία. Γι’ αυτό και τους το είπε στα ίσια (το έγραψε και στο non paper): «Δεν είναι σωστό και δίκαιο κάποιοι να αναλαμβάνουν το βάρος των δύσκολων χειρισμών και κάποιοι να φλερτάρουν, υποτίθεται με το μέλλον». Προσέξτε το «υποτίθεται». Με μια λέξη τους έσφαξε. Τους κατήγγειλε για υποκρισία και δημαγωγία.
 

Το ίδιο είχε κάνει, εμμέσως πλην σαφώς, και ο Γιωργάκης στη δική του ομιλία. «Δεν δέχομαι μαθήματα περί τόλμης», είπε. «Δεν ήμουν ούτε άτολμος, αλλά και δεν ήμουν εγώ ο άτολμος. Η μόνη μομφή που δέχομαι είναι ότι πάντα ήθελα να προχωρήσω με συναίνεση μεταξύ μας», κατέληξε. Τους κατηγόρησε, δηλαδή, ότι αυτοί τον κράταγαν και δεν τον άφησαν να πάρει σκληρά οικονομικά μέτρα αμέσως μόλις κέρδισαν την εξουσία το 2009.
 

Ο Λοβέρδος, ο οποίος έχει αποκαλύψει την αγάπη του για την πόκα με την περίφημη φράση που απηύθυνε στον Βενιζέλο, όταν αυτός πήγε να συγκρουστεί με την τρόικα («για να κάνεις μπλόφα πρέπει να έχεις και φύλλο»), θέλει να παιχτούν όλα σε μια ζαριά. Εκλογές άμεσα, με μια διαδικασία χωρίς προεκλογικές εκστρατείες (μόνο Ιντερνετ), που θα ολοκληρωθεί σ’ ένα τριήμερο. Εχει φύλλο ή απλά μπλοφάρει κι ό,τι βγει; Μάλλον από κάποια γκάλοπ έχει πάρει αέρα και φοβάται πως μελλοντικά μπορεί να τον χάσει.
 

Οσο για τον Χρυσοχοΐδη, προσέφερε και πάλι δείγματα υψηλής σατιρικής τέχνης με εκείνο το αμίμητο ύφος του υποψήφιου βλαχοδήμαρχου της δεκαετίας του ’50: «Δεν ταιριάζει στο ΠΑΣΟΚ και δεν είναι στο πολιτικό του κύτταρο το μετέωρο βήμα του πελαργού» – «Οπως επανειλημμένα έχετε τονίσει (σ.σ. ο Παπανδρέου), δεν είμαστε στην πολιτική για την καρέκλα αλλά για να υπηρετούμε το δημόσιο συμφέρον».
 

Α, να μην το ξεχάσουμε. Είχαμε και παράπονο και πίκρα και κλάμα. «Διάφοροι, εντός ή εκτός ΠΑΣΟΚ, θεωρούν ότι θα ήταν σκόπιμο, για πολλούς λόγους, να γίνει ένα πρόσωπο το εξιλαστήριο θύμα, αφορίζοντας έτσι τα πραγματικά προβλήματα του τόπου. Εύκολο είναι να είναι ο Γιώργος Παπανδρέου αυτός ο στόχος», είπε ο Γιωργάκης. «Δεν μπορούν να υπάρχουν Ιφιγένειες», πετάχτηκε (άντε, να μην πούμε σαν τι) ο Παπακωνσταντίνου, ο οποίος ξέροντας ότι θα τον σκίσουν και θα τον πετάξουν βορά στ’ αγριεμένα πλήθη, έκανε και πρόταση: «Χρειαζόμαστε ένα μορατόριουμ στα εσωκομματικά έως ότου σταθεροποιηθεί η κατάσταση».

Γιατί τα σχολιάζουμε όλ’ αυτά; Γιατί δεν είναι η πρώτη φορά που ένα αστικό κόμμα εξουσίας φτάνει στο χείλος του γκρεμού. Το πέρασε αυτό η ΝΔ το 1981 και ξανά το 1993 και ξανά το 2009. Το πέρασε το ΠΑΣΟΚ το 1989, ξανά το 2004, το ξαναπερνάει τώρα, καθώς οδηγείται σε εκλογικό πατατράκ. Εχει αποδειχτεί, όμως, ότι το σύστημα προστατεύει αυτά τα κόμματα. Προστατεύει το πολιτικό του προσωπικό. Ανακατεύουν την τράπουλα στην κορυφή, παραμερίζουν μερικούς, βουτάνε τους υπόλοιπους στην αντιπολιτευτική κολυμβήθρα του Σιλωάμ, αρχίζουν τις αυτοκριτικές και τις φιλολαϊκές κορόνες και είναι έτοιμοι να ξαναπάρουν στα χέρια τους τα ηνία της διακυβέρνησης.
 

Πολλοί υποστηρίζουν ότι το πολιτικό σκηνικό της ματαπολίτευσης, η δικομματική εναλλαγή στην κυβερνητική εξουσία, τέλειωσε οριστικά. Αυτό μένει να το δούμε, γιατί τα ίδια ειπώθηκαν και το 1989, όμως το 1993 το ΠΑΣΟΚ ήταν και πάλι πανηγυρικά στην εξουσία, και πάλι με τον Ανδρέα Παπανδρέου επικεφαλής. Ομως, ακόμα κι αν ο κλασικός δικομματισμός τελευτήσει τον βίο του, οι εφεδρείες για συμμαχικά σχήματα υπάρχουν. Η συγκυβέρνηση Παπαδήμου είναι η πρόβα τζενεράλε. Ας μην ξεχνάμε ότι στη Γερμανία δημιουργήθηκε ο «μεγάλος συνασπισμός» μεταξύ Χριστιανοδημοκρατών και Σοσιαλδημοκρατών, κυβέρνησε τη χώρα χωρίς προβλήματα, κέρδισαν στη συνέχεια καθαρά οι Χριστιανοδημοκράτες και τώρα οι Σοσιαλδημοκράτες (που είχαν υποστεί εκλογική συντριβή) είναι έτοιμοι να ξαναπάρουν την κυβερνητική διαχείριση.
 

Θέλουμε να πούμε, ότι το πολιτικό σύστημα καταφέρνει να βρίσκει λύσεις, αναδιατάσσοντας το πολιτικό του προσωπικό. Είτε θα έχουμε τα δυο κόμματα εξουσίας όπως τα γνωρίζουμε ως τώρα, είτε θα έχουμε μεταλλάξεις και νέες συμμαχίες, σημασία έχει πως το σύστημα πάντοτε καταφέρνει να βρίσκει λύσεις μέσω των εκλογών. Εδώ το 1989 μπήκαν στην κυβέρνηση ο Περισσός και ο ΣΥΝ, δυο φορές μάλιστα, για να βοηθήσουν το σύστημα να βρει κυβερνητική λύση.
 

Ας πάψουμε, λοιπόν, να παρακολουθούμε σαν μαγεμένοι τις καντρίλιες των απατεώνων αστών πολιτικών, νομίζοντας ότι κάτι καλό μπορεί να βγει απ’ αυτές. Ας πάψουμε να περιμένουμε λύσεις μέσα από το πολιτικό σύστημα, από τον αστικό κοινοβουλευτισμό γενικότερα. Αν οι εκλογές μπορούσαν ν’ αλλάξουν το σύστημα, θα ήταν παράνομες. Αυτό δεν πρέπει ποτέ να το ξεχνάμε.
 

Ας αρχίσουμε να κάνουμε πολιτική με άλλο τρόπο. Πολιτική ταξικά αυτόνομη, πολιτική εργατική και λαϊκή, με τρόπο οργανωμένο, με τακτική και σχέδιο. Τέτοια πολιτική, πολιτική που θ’ αντιπαραθέσει την εργατική τάξη στο σύνολο των αστικών δυνάμεων και του καπιταλιστικού συστήματος, μπορεί να κάνει μόνο η πολιτική οργάνωση της εργατικής τάξης και όχι το αυθόρμητο κίνημά της, όσον ηρωισμό κι αν επιδείξει αυτό στις ταξικές μάχες που ωριμάζουν. Οπως μια επαναστατική πολιτική οργάνωση είναι ανίσχυρη χωρίς την τάξη που εκπροσωπεί πολιτικά, έτσι και το αυθόρμητο κίνημα της τάξης είναι τυφλό, χωρίς μια επαναστατική πολιτική οργάνωση. Αυτό διδάσκει η ιστορική πείρα, αυτό διδάσκουν οι εξελίξεις στη χώρα μας τις τελευταίες δεκαετίες, αυτό διδάσκει η δραματική πείρα της τελευταίας διετίας.