Η αδυναμία της συνήθειας

Του Θύμιου Καλαμούκη

Παλιά τη συνήθεια την έλεγαν δύναμη, σήμερα έχει γίνει αδυναμία. Φριχτή και επικίνδυνη. Βαριά και μονότονη, πέφτει πάνω στον καθένα και τον καταντά κανένα.

Συνήθεια, κάθε βράδυ, να ακούς και να βλέπεις τις παπάρες και τους παπάρες των 8, να βάφουν το άσπρο μαύρο, και το μαύρο πιο μαύρο.

Συνήθεια, να θεωρείς τους γραβατωμένους σοβαρούς, και τους υπόλοιπους όχι.

Συνήθεια να ψάχνεις το σημαντικό, στα λόγια των πιο ασήμαντων ανθρώπων.

Συνήθεια, να περπατάς με το κεφάλι σκυμμένο.

Συνήθεια να πιστεύεις ότι τα πράγματα δεν μπορούν να γίνουν αλλιώς.


Συνήθεια, να χρησιμοποιείς τους ίδιους δρόμους πηγαίνοντας στην δουλειά.

Συνήθεια, να θεωρείς  ποιοτικό ότι οι άλλοι έχουν αποφασίσει.

Συνήθεια να αγοράζεις τα ίδια προϊόντα, από το περίφημο ράφι του σούπερ μάρκετ, αλλά και όταν αλλάζεις που και που, να γίνεται και πάλι, απο συνήθεια.

Συνήθεια, να ζεις με ίδιους ανθρώπους, με ίδιους χώρους, και ίδιες εικόνες.

Συνήθεια, να έχεις περασμένα τα κανάλια, στις ίδιες θέσεις στο τηλεκοντρόλ.

Συνήθεια, να ψηφίζεις και να αψηφείς.

Συνήθεια, να μην αλλάζεις.

Συνήθεια να ελπίζεις ότι θα αλλάξεις.

Συνήθεια να συνηθίζεις στη συνήθεια.