Από Αντίσταση στις γειτονιές

Το πρώτο μέρος του τίτλου της ανάρτησής μας είναι παρμένο από ένα πανό - ζωγραφιά που έφτιαξαν τα παιδιά της έκτης τάξης του 2ου δημοτικού σχολείου των Γλυκών Νερών που με την ιδιαίτερα συγκινητική παρουσία τους έδωσαν μια άλλη νότα στην εκδήλωση.
Η εκδήλωση ξεκίνησε με το άνοιγμα εκ μέρους του βιβλιοπωλείου. Αμέσως μετά μπήκαν τα παιδιά μαζί με τη δασκάλα τους για να κάνουν την δική τους "κατάθεση ψυχής" όπως μας είπαν. Ευχαρίστησαν τους εργάτες για το πολύτιμο μάθημα που τους δίνουν και μετά διάβασαν ένα ένα τα συνθήματα και τα μηνύματα που έγραψαν στο κυριολεκτικά τεράστιο πανό - ζωγραφιά που έφτιαξαν. Το οποίο δυστυχώς δεν ήταν δυνατόν να το βγάλουμε σε μια ενιαία φωτογραφία. Στο τέλειωμα της παρουσίας τους διαβάστηκε το ποίημα που έγραψε για τους απεργούς ένας μαθητής. 

Το ποίημα του μαθητή, με κλικ στην εικόνα μπορείτε να το διαβάσετε

Ακολούθησε η συζήτηση. Από τους απεργούς ήταν ο Παναγιώτης Κατσαρός αν. γραμματέας του Δ.Σ. του σωματείου και ο Νικήτας Σταύρος εργάτης στο εργοστάσιο. Παρούσες ήταν και η γυναίκα του Παναγιώτη η Σοφία μαζί με την κόρη τους (ζητούμε συγγνώμη αλλά δεν συγκρατήσαμε το όνομά της). Παραβρέθηκαν και συμμετείχαν στη συζήτηση συνδικαλιστές και από άλλους χώρους όπως από το Εθνικό Τυπογραφείο, το Αμαλία Φλέμινγκ, το 7ο νοσοκομείο ΙΚΑ, το Θριάσιο νοσοκομείο καθώς και ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Εργοστασίων Χημικών Βιομηχανιών Μάκης Θεοχάρης.
Η συζήτηση στο γεμάτο χώρο του βιβλιοπωλείου ήταν ζεστή και ουσιαστική. Στάθηκε στον αγώνα που δίνουν οι εργάτες του εργοστασίου, στο πως και γιατί τον ξεκίνησαν και στην αποφασιστικότητά τους να τον συνεχίσουν. Επισημάνθηκε ιδιαίτερα η μεγάλη σημασία της αλληλεγγύης αλλά και η πρωτοφανής έκταση που έχει πάρει.  Επεκτάθηκε βέβαια και στα ζητήματα που αφορούν το εργατικό κίνημα αλλά και το γενικό πολιτικό πλαίσιο μέσα στο οποίο ξέσπασε αυτή η απεργία. Για τις επιδιώξεις του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου και τους στόχους του, που δεν είναι άλλοι από την αφαίρεση και της τελευταίας εργατικής κατάκτησης. Για τη στάση των άλλων δυνάμεων ιδιαίτερα αυτών του κυβερνητικού - εργοδοτικού συνδικαλισμού που κάνουν ότι μπορούν για να τον υποβαθμίσουν, μιας και δεν μπορούν να τον σταματήσουν. Συνδικαλιστικές ηγεσίες σε εργοστάσια της περιοχής που ακόμη και στην πανθριασιώτικη απεργία ενώ λειτούργησαν υπονομευτικά αναγκάστηκαν κάτω από την πίεση των εργαζόμενων των χώρων τους να κηρύξουν αντί για 3ωρες στάσεις εργασίας 24ωρη απεργία. Όπως και για την απεργιακή συγκέντρωση την οποία οι εργάτες της Χαλυβουργίας ήθελαν να την κάνουν στο κέντρο της Αθήνας αλλά το Ε.Κ. αποφάσισε να γίνει στην Ελευσίνα. Ειπώθηκε ακόμη και για το Ε.Κ. του Βόλου που όταν απευθύνθηκε στη διοίκησή του η "Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης Εργαζομένων και Ανέργων Μαγνησίας" για να κηρύξει απεργία στα εκεί εργοστάσια του Μάνεση ο πρόεδρός του "συμβούλεψε" και τους εργαζόμενους στον Ασπρόπυργο να δεχτούν τις προτάσεις της εργοδοσίας για να μην κλείσει το εργοστάσιο! Άλλωστε η στάση και αυτής της πλειοψηφίας του Ε.Κ. από την αρχή ήταν αντίθετη και συνέβαλε αρκετά στο να υποταχθούν οι εκεί εργαζόμενοι στους εργοδοτικούς εκβιασμούς.
Θα έλεγε κανείς ότι οι δύο αυτές στάσεις των εργατών διαφορετικών μεν εργοστασίων, της ίδιας όμως ιδιοκτησίας, αποτελούν την σημερινή αντιφατική πραγματικότητα στις συνειδήσεις της εργατικής τάξης. Η μια πλευρά αυτή του Βόλου μας δείχνει ότι έχουμε ακόμη πολύ δρόμο να διανύσουμε μέχρι η εργατική τάξη να ξαναβρεί το δρόμο της οργάνωσης και του αγώνα. Η άλλη πλευρά αυτή του Ασπρόπυργου μας δείχνει το μέλλον των αντιστάσεων και της διεκδίκησης.  Συζήτηση έγινε φυσικά και για τη συνέχεια του αγώνα, ιδιαίτερα μετά της προχθεσινές εξελίξεις στη τριμερή συνάντηση. Οι απεργοί ξεκαθάρισαν ότι μπροστά στην αδιαλλαξία κυβέρνησης και εργοδοσίας αυτοί αντιτάσσουν τη δικιά τους αδιαλλαξία και ότι δεν πρόκειται να κάνουν πίσω. Συζητήθηκε και η πρόταση του Σωματείου όπου διευκρινίστηκε ότι αν εφαρμοζόταν δεν θα είχε ιδιαίτερες συνέπειες για τους ίδιους μιας και στους περισσότερους χρωστάνε άδειες που φτάνουν και τις πάνω από είκοσι μέρες.
Όπως και να 'χει ένα πράγμα είναι σίγουρο. Ότι όλοι συμφωνούμε πως αυτή η απεργία είναι μια απεργία που έχει μεγάλη σημασία για όλη την εργατική τάξη και το μέλλον της συγκρότησής της. Ότι όλες οι αγωνιστικές δυνάμεις, με τις διαφορές και τις συμφωνίες τους, πρέπει να δώσουν τα πάντα για τη στήριξή της. 
Μετά τη συζήτηση οι περισσότεροι παραμείναμε στο χώρο και έγιναν τα γνωστά πηγαδάκια. Συγκίνηση προκάλεσαν τα λόγια της γυναίκας του Παναγιώτη. Τον άντρα μου μας είπε εγώ δεν πρόκειται να τους τον χαρίσω! Αρκετά τους χάρισα εδώ και 22 χρόνια, καλύτερα να μείνει χωρίς δουλειά αλλά όχι έτσι όπως το θέλουν αυτοί. Κάποια στιγμή μας είπε ότι ενώ ήταν στο χώρο του εργοστασίου και άκουγε τα τραγούδια και τους εκφωνητές θυμήθηκε το Πολυτεχνείο και ήθελε να φωνάξει: ΕΔΩ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑ!