Το πρωτογενές πλεόνασμα, Χριστουγεννιάτικο δώρο στα κανάλια

Ο μονομερής ταξικός πόλεμος που λαμβάνει χώρα στην κοινωνία των ιδιωτών κι αποτελεί το περιεχόμενο της κρίσης έχει ήδη δώσει απτά αποτελέσματα. Τα απομεινάρια του κράτους πρόνοιας έχουν θρυμματιστεί, μετατρεπόμενα ταυτόχρονα σε πεδία δράσης του κεφαλαίου( μεταρρυθμίσεις στην υγεία), η υποτίμηση της αξίας της εργατικής δύναμης συνεχίζεται κι εμπεδώνεται και ο συνδυασμός της άγριας φορολογικής επιδρομής και των επερχόμενων πλειστηριασμών θα αποτελειώσει και το τελευταίο -μικροαστικό- καταφύγιο της προσωπικής κατοικίας.

Την ίδια στιγμή που εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι καταδικάζονται σε κοινωνικό ή και βιολογικό θάνατο, η αλλαγή των ταξικών σχέσεων παράγει συνεχώς μετασχηματισμούς στη μορφή του κράτους, της νομιμότητας και του δικαίου, οδηγώντας σε ένα σύγχρονο κράτος έκτακτης ανάγκης. Όπως έχουμε πει η υπεράσπιση του μερικού συμφέροντος της αστικής τάξης, συνεπάγεται την αφαίρεση των δικαιωμάτων των πληβείων κι ό,τι της εποχή της ανάπτυξης αναπαράγοταν ως -ψευδής-ενότητα τώρα παράγεται ως αντίθεση.

Η αστική προπαγάνδα μέσα από τον κύριο ιδεολογικό της μηχανισμό, τα ΜΜΕ, εμφανίζει αυτή την κοινωνική αντεπανάσταση ως τη δίκαιη αναπροσαρμογή στα νέα δεδομένα, ως σχέδιο σωτηρίας της πατρίδας, ενοχοποιώντας ως Εχθρό όποιον καταγγέλει ή αντιστέκεται στην επιβολή της βίαιης αλλαγής των όρων ύπαρξης του. Κι όσο το μερικό αστικό συμφέρον αδυνατεί να παρουσιάζεται και να αναπαράγεται ως γενικό τόσο η κρατική βία αποτελεί το κύριο μέσο επιβολής, τόσο η ιδεολογική προπαγάνδα γίνεται ό,τι πιο χυδαίο παράγει η αστική σκέψη. Δεν είναι περίεργο λοιπόν που η συμμαχία των σκουπιδιών του λάιφ στάιλ με τους επιγόνους των ταγματασφαλιτών κι ολίγη από κεντροαριστερά ρετάλια αποτελεί τον πολιτικό πολιτισμό της εποχής.
Τα ΜΜΕ εκτός από τη θεαματική διαχείριση της κρίσης, εκτός από την ανάδειξη τους σε επιτελείο της αστικής τάξης αποτελούν σάρκα εκ της σαρκός του καθεστώτος, το κεφάλαιο που μετατρέπεται σε θέαμα δια της συσσώρευσης του, είναι ο οργανωμένος δόλος,  η αλεπού του Μακιαβέλι.

Τα κανάλια εδώ και σε 25 χρόνια ανήκουν σε φυσικά πρόσωπα-φορείς του κατασκευαστικού ή εφοπλιστικού κεφαλαίου, ή σε διαλεχτά μέλη της παρασιτικής αστικής τάξης που απέχει μια εικόνα δρόμο από τον υπόκοσμο. Δεν έχουν δώσει ούτε ένα σεντ για τη χρήση των συχνοτήτων, σκανδαλώδες καθεστώς που συνεχίζεται και στην ψηφιακή εποχή με τον πάροχο Digea( μετά και το κλείσιμο της Ερτ) να αποτελεί ουσιαστικά το τραστ όλων των κεφαλαίων που εμπλέκονται στα ΜΜΕ. Επί δυο δεκαετίες παρήγαγαν τη σαπίλα της καπιταλιστικής κουλτούρας, διαμόρφωσαν τα πιο χυδαία πρότυπα,εθίζοντας τα αποβλακωμένα τηλεοπτικά πλήθη στον αξιακό σχετικισμό, στον πιο κτηνώδη ατομικισμό και παράλληλα αποτέλεσαν τον πιο άρτιο ιδεολογικό μηχανισμό του κράτους. Την ίδια στιγμή κι ως απόρροια του ρόλου τους εξακολουθούν για τρίτη συνεχόμενη χρονιά να εξαιρούνται από την καταβολή φόρου 20% στις τηλεοπτικές διαφημίσεις. Πρώτα ο Παπαδήμος έδωσε μια παράταση ως την 1-1-2013, πέρυσι ο Σαμαράς με πράξη νομοθετικού περιεχομένου ως τις αρχές του 2014 και φέτος με τροπολογία που κατατέθηκε στο νομοσχέδιο για το φόρο των ακινήτων. Το πιο ενδιαφέρον είναι το σκεπτικό της εισηγητικής πρότασης που ενώ δεν μπαίνει στον κόπο να υπολογίσει το ποσό(γιατί;)που δε θα εισπραχθεί, ξεκαθαρίζει πως τα λεφτά θα βρεθούν από άλλες πηγές του προϋπολογισμού, δηλαδή από τα συνήθη κορόιδα, κοινώς μισθωτούς και συνταξιούχους ή θα κλείσει ο τηλεοπτικός Άδωνης κανένα νοσοκομείο. Το σκεπτικό όμως είναι αποκαλυπτικό γιατί αιτιολογεί  την αναστολή για λόγους επιβίωσης των καναλιών επικαλούμενο τις θέσεις εργασίας. Αυτό είναι άραγε λαϊκισμός αγαπητά μας τηλεοπτικά φερέφωνα ή όχι;

Κοινώς αυτοί που μέσα από τα δελτία και τις εκπομπές τους κάνουν λόγο για τζαμπατζήδες, και για υπερβολικούς μισθούς, για “νοικοκύρεμα του κράτους”, πουλούν φιλανθρωπία στα ανθρώπινα ερείπια που δημιουργεί η πολιτική που στηρίζουν, αναπαράγουν τα πιο άγρια ρατσιστικά στερεότυπα και καλούν σε θυσίες, αυτοί που παρουσιάζουν τα αφεντικά τους ως επιτυχημένους επιχειρηματίες και μιλούν για τη λιτότητα ως καθολική αξία, εξαιρούν προφανώς τους εαυτούς τους από αυτή την “εθνική προσπάθεια”. Κι αυτή η εξαίρεση είναι απλά η καπιταλιστική κανονικότητα που επιβεβαιώνει πως η σχέση εκμετάλλευσης που είναι το κεφάλαιο δε θα στεκόταν ούτε λεπτό δίχως την ύπαρξη του θεματοφύλακα της, του κράτους.

Επιβεβαιώνει αυτό το χριστουγεννιάτικο δωράκι στους καναλάρχες όχι απλά τη διαπλοκή ή την παρακμή, αλλά πως το πρόβλημα δεν είναι απλά η παραβίαση της τυπικής ισότητας , αλλά αντίθετα η ίδια η τυπική ισότητα ως θεσμοποιημένη ανισότητα, αποτελεί αυτό που πρέπει να καταστραφεί. Και τότε η ελευθερία του λόγου που επικαλούνται τα μαντρόσκυλα του θεάματος, θα βρει το νόημα της, ένα νόημα που φυσικά δε θα τους συμπεριλαμβάνει. 

Ίσως τότε όλοι αυτοί που συναγελάζονται με την εξουσία, όντας μέρος της, όλοι αυτοί που κατανοούν τον ανθρώπινο πόνο μόνο ως εμπόρευμα ή θέαμα, να καταλάβουν πως η δουλειά δεν είναι ντροπή, αλλά πως ούτε η ντροπή είναι δουλειά. Μέχρι τότε διακόπτουμε για διαφημίσεις. Τζάμπα είναι εξάλλου.

Άκης Τζάρας

Κόκκινη Ορχήστρα