Θα ξεχάσω ποτέ;

Τον Απρίλη του 1941 ο «Έλληνας πρωθυπουργός» Τσολάκογλου παραχωρεί τα κλειδιά της χώρας στον Γερμανό φασίστα καταχτητή. Τον χειμώνα η πείνα αρχίζει να θερίζει τον πληθυσμό της Αθήνας και άλλων περιοχών. Η Μυρτιώτισσα (Θεώνη Δρακοπούλου) θα γράψει:

ΘΑ ΞΕΧΑΣΩ ΠΟΤΕ;

Θα ξεχάσω ποτέ της σκλαβιάς το χειμώνα

με το τζάκι που πάγωσε κει στη γωνιά του,

με του λύχνου το φως που όσο πάει και χλωμιάζει

κι η ψυχή σε πηγμένο σκοτάδι βουλιάζει;

Θα ξεχάσω ποτέ της σκλαβιάς τον Απρίλη

που σερνόταν μουγκά μεσ’ στις άχαρες στράτες,

των πουλιών τις φωνές όπου ηχούσαν το δείλι

σάμπως κλάμα πνιχτό απ' ανθρώπινα χείλη;

Θα ξεχάσω ποτέ τη γυναίκα που εβόγγα

με το βρέφος απάνω στον άδειο μαστό της,

και κοιτώντας μακριά με μιαν έκφραση τρόμου

εξεψύχαγε αργά σε μιαν άκρη του δρόμου;

Θα ξεχάσω ποτέ τ' αμολόγητο δράμα,

τα κορμιά που στο κάρο τα σώριαζε η πείνα,

τα σκυλιά που απ' το σπίτι τα διώχνουν με βία,

και σε βλέπαν με μάτια γεμάτα απορία;

Για μια στάλα ψωμί που είχε απλώσει να πάρει,

νηστικό καθώς ήταν το δόλιο παιδάκι

του το 'σπασαν το χέρι οι οχτροί· τέτοιο κρίμα

θα το πλύνει ποτέ των αιώνων το κύμα;

Κι όλα κείνα τα νιάτα που πήρε το ρέμα,

τόση φλόγα που εσβήστη απ' του πολέμου τ' άχτι,

τις καρδιές πού ναι στόχος, θροφή του θανάτου,

κι απομένουν στη γης, λίγες στάλες αιμάτου;

Θα μπορέσω ποτέ, βλογημένη όταν φτάσει

κολυμπώντας στο φως, η ελεύθερη μέρα,

θα μπορέσω τις φρίκες που ζω να ξεχάσω,

να γευτώ τη χαρά και Λαμπρή να γιορτάσω;

Μυρτιώτισσα

(«Ανθολογία Ελληνικής Αντιστασιακής Λογοτεχνίας 1941-1944, Τόμος ΙΙ Ποίηση». Επιλογή ΕΛΛΗ ΑΛΕΞΙΟΥ. Εκδόσεις ΗΡΙΔΑΝΟΣ).

στηθάγχη