Ο Σπύρος Δερβενιώτης αποχαιρετά (προσωρινά) τους αναγνώστες του στην City Press. Αναδημοσιεύουμε κείμενο από το blog του http://derveniotis.wordpress.com
Θα έχετε παρατηρήσει ότι στο παρόν μπλόγκ συνήθως αναγγέλω την αρχή μιας συνεργασίας, ποτέ το τέλος της. Θα κάνω μια εξαίρεση, που νομίζω ότι την απαιτεί η έκταση και η ποιότητα της συνεργασίας, αλλά κυρίως ο σεβασμός προς εσάς, τους αναγνώστες.
Ξεκίνησα τη συνεργασία μου με τη “City Press” ακριβώς οχτώ χρόνια πρίν, την προ-Ολυμπιακή χρονιά που η Ελλάδα ήταν “top of the world” και ετοιμαζόταν να καταπλήξει την οικουμένη με το πόσο ακριβά μπορεί να πληρώσει για να της χώσουν κάμερες στον κώλο που θα της πιάνανε υπερτιμήσεις εργολαβειών για άχρηστα έργα μιας χρήσης.
Η συνεργασία μου λήγει οχτώ χρόνια και δύο πρωθυπουργούς μετά, με την Ελλάδα down on all fours, έτοιμη να καταπλήξει την οικουμένη με το πόσο ακριβά μπορεί να πληρώσει για να στήσει κώλο σε κερδοσκόπους που μετά το βιασμό θα της κλέψουν και τα παπούτσια. (όπως βλέπετε, οι κυβερνήσεις πέφτουνε αλλά ο κώλος σταθερή αξία).
Με την ούτως ή άλλως ουδέποτε πραγματικά υγιή αγορά των ΜΜΕ διαλυμένη, οι κατα φουρνιές απολύσεις έχουν πάψει να αποτελούν είδηση. Προηγήθηκαν πολλές και στη “city press”, εύχομαι στους συναδελφους που συνεχίζουν να μην υπάρξουν κι άλλες.
Προσωπικά είχα την τύχη να βιώσω μια υποδειγματική συνεργασία, με μηδενική παρέμβαση στην εκφορά της γνώμης μου στη γελοιογραφία, ακόμα και όταν ερχόταν σε ευθεία αντιδιαστολή με το άρθρο που τη φιλοξενούσε. Είναι το πρώτο που ζητάω από κάθε συνεργασία, σαφώς πριν το οικονομικό. Αν όλοι οι συνάδελφοι πράξουν το ίδιο, θα έχουμε ένα καινούργιο τοπίο ΜΜΕ, στην υπηρεσία των πολιτών και όχι των εργολάβων & εφοπλιστών. Όσο έστω και λίγοι δεν το κάνουν, θα συνεχίσουμε να γινόμαστε βρισιά στο στόμα των Αγανακτισμένων.
Για την ιστορία, παραθέτω το πρώτο και το τελευταίο μου σκίτσο στην εφημερίδα:
Μάίος 2003:
Ioύνιος 2011:
Κλείνω αυτό τον κύκλο, αλλά δε χανόμαστε. It’s a big internet out here, και το φετίχ μου για την τυπωμένη σελίδα και την καθημερινή επαφή με τον αναγνώστη δεν θα με αφήσει να αφήσω τις καθημερινές μου γελοιογραφίες εκτός του φυσικού του χώρου-στις γελοιογραφίες, άλλώστε, οι άστεγοι σκεπάζονται πάντα με εφημερίδες!
See you in the funny pages!
Θα έχετε παρατηρήσει ότι στο παρόν μπλόγκ συνήθως αναγγέλω την αρχή μιας συνεργασίας, ποτέ το τέλος της. Θα κάνω μια εξαίρεση, που νομίζω ότι την απαιτεί η έκταση και η ποιότητα της συνεργασίας, αλλά κυρίως ο σεβασμός προς εσάς, τους αναγνώστες.
Ξεκίνησα τη συνεργασία μου με τη “City Press” ακριβώς οχτώ χρόνια πρίν, την προ-Ολυμπιακή χρονιά που η Ελλάδα ήταν “top of the world” και ετοιμαζόταν να καταπλήξει την οικουμένη με το πόσο ακριβά μπορεί να πληρώσει για να της χώσουν κάμερες στον κώλο που θα της πιάνανε υπερτιμήσεις εργολαβειών για άχρηστα έργα μιας χρήσης.
Η συνεργασία μου λήγει οχτώ χρόνια και δύο πρωθυπουργούς μετά, με την Ελλάδα down on all fours, έτοιμη να καταπλήξει την οικουμένη με το πόσο ακριβά μπορεί να πληρώσει για να στήσει κώλο σε κερδοσκόπους που μετά το βιασμό θα της κλέψουν και τα παπούτσια. (όπως βλέπετε, οι κυβερνήσεις πέφτουνε αλλά ο κώλος σταθερή αξία).
Με την ούτως ή άλλως ουδέποτε πραγματικά υγιή αγορά των ΜΜΕ διαλυμένη, οι κατα φουρνιές απολύσεις έχουν πάψει να αποτελούν είδηση. Προηγήθηκαν πολλές και στη “city press”, εύχομαι στους συναδελφους που συνεχίζουν να μην υπάρξουν κι άλλες.
Προσωπικά είχα την τύχη να βιώσω μια υποδειγματική συνεργασία, με μηδενική παρέμβαση στην εκφορά της γνώμης μου στη γελοιογραφία, ακόμα και όταν ερχόταν σε ευθεία αντιδιαστολή με το άρθρο που τη φιλοξενούσε. Είναι το πρώτο που ζητάω από κάθε συνεργασία, σαφώς πριν το οικονομικό. Αν όλοι οι συνάδελφοι πράξουν το ίδιο, θα έχουμε ένα καινούργιο τοπίο ΜΜΕ, στην υπηρεσία των πολιτών και όχι των εργολάβων & εφοπλιστών. Όσο έστω και λίγοι δεν το κάνουν, θα συνεχίσουμε να γινόμαστε βρισιά στο στόμα των Αγανακτισμένων.
Για την ιστορία, παραθέτω το πρώτο και το τελευταίο μου σκίτσο στην εφημερίδα:
Μάίος 2003:
Ioύνιος 2011:
Κλείνω αυτό τον κύκλο, αλλά δε χανόμαστε. It’s a big internet out here, και το φετίχ μου για την τυπωμένη σελίδα και την καθημερινή επαφή με τον αναγνώστη δεν θα με αφήσει να αφήσω τις καθημερινές μου γελοιογραφίες εκτός του φυσικού του χώρου-στις γελοιογραφίες, άλλώστε, οι άστεγοι σκεπάζονται πάντα με εφημερίδες!
See you in the funny pages!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου