Κ. Μαραγκός: Πού ήταν χθες οι “αγανακτισμένοι”;

Πηγή: Κόκκινη Ορχήστρα

Σε δελτίου τύπου (16.15) της real democracy κατά τη διάρκεια της απεργιακής διαδήλωσης στο Σύνταγμα διαβάζουμε, ξανά για την “μεγαλύτερη διαδήλωση της μεταπολίτευσης“. Προφανώς αυτοί που περίμεναν το 1.000.000 ειρηνικούς “αγανακτισμένους” να περικυκλώνουν “ειρηνικά” το κοινοβούλιο, αντί να εξηγήσουν που πήγαν οι “αγανακτισμένοι” τους την πιο κρίσιμη μέρα, προτιμούν να συνεχίσουν τα παραμυθάκια τους, παρά να απαντήσουν στο συγκεκριμένο ερώτημα.

Ρωτάμε λοιπόν ξανά: Που ήταν το 1.000.000 αγανακτισμένοι που θα βούλιαζαν το σύνταγμα και θα έδιωχναν την κυβέρνηση με το ελικόπτερο. Η απάντηση είναι απλή: Δούλευαν. Γιατί οι “αγανακτισμένοι” δεν απεργούν. Ξέρουν μόνο να γλύφουν και να γκρινιάζουν και όχι να δίνουν πραγματικές μάχες. Ξέρουν μόνο να κατεβαίνουν στο δρόμο, όταν τους καλεί η τηλεόραση. Όταν η “κινητοποίηση είναι main stream. Όταν είναι λαοσύναξη, όταν είναι “για να σωθεί η πατρίδα”. Όταν σε αυτήν την κινητοποίηση δεν υπάρχουν κόκκινες σημαίες, αριστεροί, “κόμματα” και συνδικάτα. Η χθεσινή διαδήλωση ήταν μια περίτρανη απόδειξη όχι μόνο για τη σύνθεση των αγανακτισμένων αλλά και για την πολιτική τους στάση. Γι’ αυτό φρόντισαν να εξαφανιστούν. Είναι ξεκάθαρο ότι αυτοί οι αγανακτισμένοι δεν θέλουν να έχουν καμία σχέση όχι μόνο με την αριστερά, αλλά και με το ταξικό κίνημα. Γιατί χθες δεν ήταν εκεί οι επαγγελματίες “συνδικαλιστές”, αλλά εργαζόμενοι που απεργούσαν αλλά και κόσμος που ταξικά αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως τμήμα της ευρύτερης εργατικής τάξης. Αυτή τη συνείδηση δεν την έχουν οι αγανακτισμένοι. Και ούτε πρόκειται να την αποχτήσουν. Γιατί έχουν μια άλλη συνείδηση, του “πατριώτη” και ο πατριώτης χθες είχε στηθεί στην τηλεόραση περιμένοντας τους δύο αρχηγούς του να τα βρουν ή καλύτερα να παραιτηθούν και να διορίσουν τον σερ Μαρκεζίνη πρωθυπουργό και τον Παπαδήμο υπουργό για να σωθεί η “Ελλάς”.

Ποιοι ήταν χθες στο Σύνταγμα;

Παρά τα μεγαλεπήβολα σχέδια όσων αποφάσισαν να συγκεντρωθούν ως “πλήθος” και να διαχυθούν στις μυριάδες των αγανακτισμένων, η πραγματικότητα ήρθε να βάλει ένα τέλος στις φανατασιοπληξίες των τελευταίων 20 ημερών. Μέχρι τις 11 που έκαναν την εμφάνισή τους τα πρώτα μπλοκ του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ η κατάσταση στο Σύνταγμα ήταν απελπιστική. Ακόμα και η ιστοσελίδα του real democracy παραδέχεται ότι στις 10.35 ο κόσμος στο σύνταγμα ίσα που φτάνει τις 3000. Όσο για τα μπλόκα στο Καλλιμάρμαρο και τον Ευαγγελισμό η κατάσταση ήταν για κλάματα. Το πολύ 50 με 70 άτομα ήταν αυτά που ανταποκρίθηκαν στο φαεινό σχέδιο για 24ωρο αποκλεισμό της Βουλής από τις 7 π.μ. Οι νέες “αμεσοδημοκρατικές μορφές αυτοοργάνωσης” αποδείχτηκε ότι λειτουργούν μόνο όταν ο ήλιος αρχίζει να δύει και μόνο όταν η δράση είναι οκλαδόν. Για όλα αυτά τα κατορθώματα οι “χιλιάδες” συνελευσιαζόμενοι του σιντριβανιού θα πρέπει να δώσουν έναν απολογισμό. Όχι για μας, αλλά για όσους μαζεύουν εκεί και παριστάνουν τους νεκροθάφτες όλων των ισμών.

Όταν έφτασαν στις 11π.μ τα πρώτα μπλοκ του ΠΑΜΕ, οι εξυπνάκηδες άρχισαν τις ειρωνείες. Περίμεναν ότι το ΚΚΕ θα ακολουθήσει την πεπατημένη, φεύγοντας άρον άρον από την πλατεία. Όταν είδαν ότι παραμένει γεμίζοντας την άδεια πλατεία, οι πατριώτες συνιδιοκτήτες της πλατείας άρχισαν να παραπονιούνται που δεν έχει ελληνικές σημαίες. Αντί να κοιτάνε τα χάλια τους, τους έφταιγε το ΚΚΕ. Για όλα είχαν έτοιμη την απάντηση. Άμα έφευγε, “ααα φεύγουν οι διασπαστές”, αν έμενε “μένει για να τους καπελώσει”. Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς απ’ αυτή τη λογική. Για την ιστορία το μπλοκ του ΠΑΜΕ είχε 20.000 κόσμο και εκτεινόταν σε ολόκληρη τη Σταδίου το κάτω Σύνταγμα και τη Φιλελλήνων. Έκανε περίπου 40 λεπτά να περάσει από την Κλαυθμώνος και με πυκνότητα 500 άτομα περίπου το λεπτό.

Πίσω από το ΠΑΜΕ ακολουθούσαν τα εργατικά σωματεία που συγκεντρώθηκαν στο Μουσείο μαζί με αριστερές οργανώσεις (ΕΕΚ, ΚΚΕ (μ-λ), ΜΛ ΚΚΕ, ΟΚΔΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΣΕΚ) και ένα πολυπληθές αναρχικό μπλοκ. Όλοι μαζί περί τις 15000. Φτάνοντας στην πλατειά από τη Σταδίου γύρω στις 12 παρά. Ένα μέρος του Μουσείου κινήθηκε από τη Βουκουρεστίου και βρέθηκε μπροστά από το Μ. Βρετάνια.

Εκείνη την ώρα όσοι είχαν αποφασίσει να βρεθούν ως “άτομα” και ως “αγανακτισμένοι” στο Σύνταγμα δεν ξεπερνούσαν τις 7000. Ξανά τον τόνο μέχρι να εμφανιστούν το ΠΑΜΕ και οι συγκεντρωμένοι του Μουσείου έδιναν οι πυρήνες των ακροδεξιών με συνθήματα Ελλάς-Ελλάς ή ταν ή επί τας”, εθνικό ύμνο, τα γνωστά ουου και διάφορα άλλα καραγκιοζιλίκια που θύμιζαν υποδοχή της εθνικής Ελλάδος μετά το στημένο, ενόψει Ολυμπιακών, ευρωπαϊκό του 2004. Γύρω τους εκατοντάδες βλαμμένοι που φαντασιώνονται νέες εθνικές δόξες, επαναλάμβαναν τα συνθήματα των ακροδεξιών. Όλος αυτός ο λαός επαναλαμβάνουμε δεν ξεπέρναγε τα 2000 άτομα.

Πάμε κατευθείαν Σύνταγμα

Τις προηγούμενες μέρες τα πολιτικά και συνδικαλιστικά επιτελεία της αριστεράς συνεδρίαζαν πυρετωδώς για να αποφασίσουν πώς θα εμφανιστούν (ή καλύτερα πώς θα μεταμφιεστούν) για τη συγκέντρωση στις 15/6. Το αποτέλεσμα ήταν να μην υπάρχει κανένα σαφές σχέδιο, άρα και κανένα κάλεσμα. Οι περισσότεροι αποφάσισαν να στηρίξουν τις ανοησίες της “λαϊκής συνέλευσης” περί 24ωρου αποκλεισμού. Το όλο σχέδιο κατέρρευσε από το πρωί όταν στα υποτιθέμενα μπλόκα βρέθηκαν μερικές δεκάδες άνθρωποι οι οποίοι ως γνωστό δέχτηκαν και την βάναυση επίθεση των ΜΑΤ με αποτέλεσμα τραυματισμούς και συλλήψεις. Όλα είχαν αφεθεί στην “αυτενέργεια” του καθενός. Όπου θέλει κανείς μπορεί να πάει. Στο Σύνταγμα, στο Καλλιμάρμαρο, στον Ευαγγελισμό, στο Μουσείο. Φοβερή οργάνωση. Ό,τι τύχει. Το αποτέλεσμα όλων αυτών των φαεινών σχεδιασμών το είδαμε. Κανείς δεν ήξερε που πρέπει να πάει. Το αυθόρμητο όπως φαίνεται δεν έχει κανένα αποτέλεσμα όταν είναι να δοθεί η μάχη.

Στην πραγματικότητα όλοι αυτοί οι ερασιτεχνικοί σχεδιασμοί προβόκαραν την οργανωμένη κάθοδο του κόσμου στο Σύνταγμα. Ναι, ναι οργανωμένη, καλά διαβάσατε οπαδοί του “ο καθένας μόνος του”. Γιατί όταν ο καθένας πάει σαν τον χάνο μόνος του σε μια συγκέντρωση που μπορεί να γίνει για οποιονδήποτε λόγο κόλαση, δεν θα ξέρει από πού να προφυλαχθεί. Γιατί τα οργανωμένα μπλοκ, σωματείων, οργανώσεων, συλλογικοτήτων, μπορεί να “καπελώνουν” τον κάθε καβαλημένο μικροαστό, αλλά προφέρουν προστασία και ασφάλεια στον κόσμο που αντιλαμβάνεται ότι μια διαδήλωση με τα ΜΑΤ έτοιμα να χτυπήσουν ανά πάσα στιγμή δεν μπορεί  να αντιμετωπίζεται σαν κυριακάτικη περατζάδα στο πάρκο. Σε μια διαδήλωση πρέπει να γνωριζόμαστε αναμεταξύ μας, έχει σημασία να είμαστε κοντά σε συντρόφους ή συναδέλφους. Να ξέρουμε ότι θα μας βοηθήσει ο διπλανός μας, ότι θα υπάρχει αλληλεγγύη αναμεταξύ μας. Ότι θα αναγνωρίσουμε έναν ασφαλίτη που θα προσπαθήσει να παρεισφρύσει στις γραμμές μας και να τις διασπάσει ή που θα βοηθήσει σε συλλήψεις την ώρα που θα επιτίθενται τα ΜΑΤ. Αυτή είναι η αξία του οργανωμένου μπλοκ που ο χυλός της “αμεσοδημοκρατίας” δεν μπορεί να αντιληφθεί. Όμως εδώ δεν έχει σημασία τι αντιλαμβάνεται κανείς, αλλά και αν οι αντιλήψεις του σε μια ορισμένη στιγμή γίνονται και επικίνδυνες για τον κόσμο που καλείται να συμμετάσχει σε μια διαδήλωση. Και όσοι καλούσαν χθες να πάει ο καθένας μόνος του στο Σύνταγμα, έχουν την ευθύνη που καλούσαν σε μια συγκέντρωση που σουλατσάρουν ανενόχλητα οργανωμένοι φασίστες που ελέγχουν την περιφρούρηση της πάνω μεριάς, ασφαλίτες με διαφόρους ρόλους και μια αριστερά που για ακόμα μια φορά είχε αποφασίσει να κρυφτεί πίσω από το δήθεν ακομμάτιστο χαρακτήρα της συγκέντρωσης, χωρίς να αναλαμβάνει όχι μόνο καμία πολιτική ευθύνη, αλλά ούτε καν την ευθύνη να οργανώσει την άμυνα απέναντι στη βία των ΜΑΤ και στις προβοκάτσιες των φασιστών και των ασφαλιτών που δρούσαν ανενόχλητοι σε όλο το Σύνταγμα. Μάλιστα στο σκεπτικό τους όλες τις προηγούμενες μέρες ήταν ότι πρέπει να αποφευχθούν οι πορείες προς το Σύνταγμα για να αποφύγουμε πάση θυσία μια αναμέτρηση με τα ΜΑΤ στην Πατησίων ή τη Σταδίου και φυσικά τον κίνδυνο της “προβοκάτσιας”, “διαφυλάττοντας την ειρηνική πρόσβαση” του κόσμου στο Σύνταγμα. Τελικά η πορεία από το Μουσείο στο Σύνταγμα δεν αντιμετώπισε, παρά την προβοκατορολογία και την κινδυνολογία, κανένα πρόβλημα. Στην πραγματικότητα όσοι κινδυνολογούσαν δεν υπολόγιζαν στους σχεδιασμούς τους το κράτος. Γιατί για να διαφυλαχτεί ο “ειρηνικός” χαρακτήρας μιας μαζικής εκδήλωσης δεν φτάνει μόνο να το θέλει ο ένας. Και εδώ την πάτησαν τελείως και φάνηκε ότι εκτός από απροετοίμαστοι είναι και επικίνδυνοι αφού ρισκάρουν την ακεραιότητα και όσων ακολουθούν τις προτροπές τους.

Η κρατική καταστολή

Πολλοί που έφταναν στο Σύνταγμα στις 11 π.μ δεν ήξεραν ότι τα ολιγομελή μπλόκα του Καλλιμάρμαρου και του Ευαγγελισμού είχαν ήδη χτυπηθεί από την αστυνομία. Οι μικροφωνικές της “λαϊκής συνέλευσης” αντί να ενημερώνουν τον κόσμο για την επίθεση αυτή, παρότρυναν ακόμα και όταν η πλατεία βομβαρδιζόταν από τα χημικά, τον κόσμο να περιφρουρεί τον “ειρηνικό χαρακτήρα” της εκδήλωσης. Από το πρωί όλα έδειχναν ότι το κράτος θα χτυπούσε μέσα στο Σύνταγμα. Οι διοργανωτές όμως της λαϊκής συνέλευσης είχαν φροντίσει να μην πάρουν κανένα μέτρο. Όταν στις 12 το μεσημέρι κόσμος (και όχι αναρχικοί ή αριστεριστές) άρχισαν να κουνάνε ρυθμικά τον σιδερένιο φράχτη μπροστά τα λουλουδάδικα, η αστυνομία ξεκίνησε τη ρήψη χημικών και κρότου λάμψης. Στο σημείο αυτό οι διαδηλωτές απάντησαν αυθόρμητα με μπουκάλια νερό και λίγες πέτρες. Και σε μια περίπτωση με μια μολότοφ προς τις διμοιρίες απέναντι από το Μ. Βρετάνια. Λίγο αργότερα άλλες διμοιρίες ΜΑΤ επιτέθηκαν στο κάτω μέρος της πλατείας, στη μεριά της Σταδίου και Κ. Σερβίας. Έχει σημασία να πούμε εδώ ότι και στα δύο σημεία βρίσκεται ο κύριος όγκος των διαδηλωτών που είχαν φτάσει από το Μουσείο. Ο στόχος των ΜΑΤ ήταν πολύ συγκεκριμένος, να διαλυθεί αυτό το μπλοκ. Διάφοροι ασφαλίτες και μαζί με αυτούς μερικοί ηλίθιοι, διέδιδαν ότι κάποιοι κουκουλοφόροι πετούν μολότοφ και επιτίθενται κατά άλλων διαδηλωτών, επιχειρώντας να φορτώσουν την ευθύνη για την καταστολή σε αναρχικούς και αριστεριστές που η συμπεριφορά τους δεν συνάδει με το “ειρηνικό” πλήθος των “αγανακτισμένων”. Αν δεν ήταν κανείς μπροστά να έβλεπε με τα ματάκια του πώς ξεκίνησαν τα επεισόδια και φυσικά αν δεν ήξερε τι είχε προηγηθεί στο Καλλιμάρμαρο και τον Ευαγγελισμό, θα μπορούσε κάλλιστα να πιστέψει τις ασφαλίτικες διαδόσεις περί κουκουλοφόρων.

Την ίδια ώρα οι τηλεδημοσιογράφοι, μετά την αναστολή της απεργίας από την ΕΣΗΕΑ, μετέδιδαν τα ίδια παραμύθια για κουκουλοφόρους που παρεισέφρυσαν στο ειρηνικό πλήθος των αγανακτισμένων. Την ώρα μάλιστα που οι δήθεν “αγανακτισμένοι” δεν ήταν περισσότεροι από 2000 άτομα. Την ώρα που η πλατεία συντάγματος είχε κατακλυσθεί από 40.000 και πλέον απεργούς. Η λάσπη των ΜΜΕ συνεχίστηκε όλο το απόγευμα, συκοφαντώντας τον κόσμο που προσπαθούσε να αμυνθεί στην απίστευτη βία των ΜΑΤ και των ΔΕΛΤΑ που με εκατοντάδες μηχανές προσπαθούσαν επί ώρες να σπάσουν τους συγκεντρωμένους στα γύρω στενά του Συντάγματος. Επί ώρες τα κανάλια μετέδιδαν και ξαναμετέδιδαν τη μια μολότοφ που έπεσε απέναντι από το Βρετάνια και τις άλλες δύο μπροστά από το υπουργείο οικονομικών, την ώρα που χιλιάδες δακρυγόνα είχαν πνίξει την πλατεία και τους γύρω δρόμους και χιλιάδες ανθρώπους σαν μην ξέρουν από πού να προφυλαχθούν.

Και η επίσημη  αριστερά μαζί και οι real democracy, αντί να καταγγείλουν ανοιχτά το κατασταλτικό μένος της κυβέρνησης μιλούσαν για κάποιους προβοκάτορες που έδρασαν από κοινού και αμαυρώθηκε η συγκέντρωση και διάφορες άλλες τέτοιες μπουρδολογίες, για να μην καταλαβαίνει κανείς τίποτα από όσα συνέβησαν. Ακούγοντας τα ίδια και τα ίδια παραμύθια, σε μια πλατεία που δεν μπορούσες να δεις πέρα από τα 10 μέτρα και ο καθένας σχεδόν μόνος του, όπως επιτάσσει η ιδεολογία της “άμεσης δημοκρατίας” χωρίς κόμματα, συνδικάτα και συλλογικότητες, η γκεμπελίστικη προπαγάνδα των ΜΜΕ, βρίσκει εύκολα αποδέκτες, ακόμα και στον κόσμο που ήταν εκεί. “Μα ποιος άρχισε πρώτος;”, “Ωχ πάλι οι ίδιοι”, “Κουκουλοφόροι” κ.ο.κ. Ακόμα και την επόμενη μέρα στις επίσημες περιγραφές και ανακοινώσεις της αριστεράς και της real democracy δεν βγαίνει κανένα ξεκάθαρο νόημα. Το μόνο που βγαίνει είναι ότι μετά τις 6 καθάρισε ο τόπος και μαζί με τα κανάλια να ενημερώνουν ότι τώρα μπορείτε να κατέβετε άφοβα στην πλατεία, μαζί με τις ελληνικές σημαίες, οι ταραξίες έχουν αποχωρήσει.

Η αντιπαράθεση με τους φασίστες

Όταν έφτασαν τα μπλοκ του Μουσείου στο Σύνταγμα, ένα μέρος του, κυρίως αναρχικοί και άλλες αριστερές οργανώσεις, βρέθηκαν μπροστά από το Μ. Βρετάνια. Εκεί μερικοί φασίστες άρχισαν να προκαλούν, φωνάζοντας ότι ήρθαν οι “αναρχοκαθεστωτικοί”, οι “ασφαλίτες”, οι “προβοκάτορες” και άλλα συναφή. Μαζί τους βρέθηκαν και διάφοροι καθυστερημένοι που το μυαλό τους έχει πήξει στους εξωγήινους, τους μασόνους και τους εβραίους. Όλο αυτό το τσούρμο επί ώρα επιχειρούσε να δημιουργήσει κλίμα αντιπαράθεσης μεταξύ “αγανακτισμένων” και απεργών. Οι προκλήσεις αυτές κατέληξαν και σε μεμονωμένες αψιμαχίες όπως ήταν αναμενόμενο. Την ίδια ώρα μπροστά λουλουδάδικα ο κόσμος έσπρωχνε τον μεγάλο φράχτη και τα ΜΑΤ απάντησαν με ρήψη χημικών. Εκείνη την ώρα εμφανίστηκαν διμοιρίες από την Κριεζώτου και επιτέθηκαν στους διαδηλωτές. Το μπλοκ των αναρχικών στην προσπάθειά του να αποφύγει την επίθεση κινήθηκε μέσα στην πλατεία Συντάγματος. Εκεί η ελεγχόμενη από ακροδεξιούς περιφρούρηση του πάνω Συντάγματος με τη συνδρομή φασιστών τραμπούκων προσπάθησε να εμποδίσει το μπλοκ των αναρχικών και όχι μόνο να προχωρήσει, προκαλώντας ένα σάντουιτς. Μπροστά αυτοί και πίσω τα ΜΑΤ και μια ατμόσφαιρα δηλητηριασμένη από τα δακρυγόνα. Στο σημείο όπως ήταν αναμενόμενο ακολούθησε σύρραξη, στην οποία η “περιφρούρηση” μαζί και οι φασίστες βρέθηκαν σε δεινή θέση. Στους οπαδούς του βιοσυντάγματος δεν άρεσε αυτή η εξέλιξη. Έχοντας αποδεχτεί τη συμβίωση με τους φασίστες, αφού πρώτα τους βάπτισαν αγνούς πατριώτες, εγκαλούν όποιον βάζει σε κίνδυνο αυτή την παράταιρη συμβίωση. Ακόμα κι όποιον “προκαλεί” με την παρουσία του τα φασιστόμουτρα που έχουν στρατοπεδεύσει στην πάνω πλατεία. Χθες όμως ήταν απεργία και εκεί κατέληγε η απεργιακή συγκέντρωση. Ας μάθουν λοιπόν όλοι οι συγκάτοικοι του Συντάγματος ότι δεν θα μονοπωλούν το χώρο μπροστά από τη Βουλή. Μπορεί αναμεταξύ τους να έχουν κάνει οποιαδήποτε διευθέτηση.

Μόνο που αυτό αφορά τους ίδιους και όχι τους υπόλοιπους. Και να μάθουν και κάτι ακόμα. Ότι οι κυνηγοί μεταναστών στον Άγιο Παντελεήμονα δεν θα χαίρουν καμία ασυλία όταν παριστάνουν τους εχθρούς των μασόνων στο Σύνταγμα, ακόμα κι αν για να μπερδεύουν την αριστερά μαζί με τον εθνικό ύμνο και τα “ή ταν ή επι τας” φωνάζουν και το “η χούντα δεν τελείωσε το 73″.

Στην πραγματικότητα η σύρραξη αυτή απλώς επιβεβαίωσε το χθεσινό συσχετισμό της πλατείας. Για πρώτη φορά η πλατεία Συντάγματος μετά από 20 μέρες εθνικοφροσύνης, βρέθηκε με κόκκινες και κοκκινόμαυρες σημαίες, ανθρώπους που δεν ήταν ποτέ γλείφτες της εξουσίας και ψηφοφόροι των κομμάτων, με ανθρώπους που δεν αναπολούν τις μέρες του 2004, ούτε τη χούντα του Παπαδόπουλου. Η πλατεία είχε γεμίσει με απεργούς και αγωνιστές που δεν ψάχνουν ούτε στρατηγούς, ούτε τεχνοκράτες. Αυτό μπορεί να εκνεύρισε τους τηλεοπτικούς σπόνσορες των αγανακτισμένων, που έχασαν την πρωτοκαθεδρία στην πλατεία, μπορεί να βάζει σε δοκιμασία την ειρηνική συνύπαρξη των πατριωτών με τους εναλλακτικούς της κάτω πλατείας, αλλά αυτό θα έπρεπε να το περιμένουν. Χθες ήταν η μέρα της εργατικής τάξης και όχι των απογοητευμένων ψηφοφόρων των κομμάτων εξουσίας. Χθες ήταν κάτω ο κόσμος που ψάχνει κοινωνική λύση και όχι νέους δυνάστες. Χθες ήταν κάτω ο κόσμος που σέβεται την κοινωνική και πολιτική του ταυτότητα και όχι αυτοί που θεωρούν ότι η λύση είναι μια μεγάλη Ελλάδα ή ένα μεγάλο Woodstock. Και δεν είναι τυχαίο ότι όσο ήταν αυτός ο κόσμος κάτω, η κυβέρνηση ήταν έτοιμη να το βάλλει στα πόδια. Όσο κι αν ορισμένοι νομίζουν ότι δεν μας φτάνουν μόνιμα (αν δεν κατέβει κάτω 1 ή και 2 εκατομμύρια…) οι δυνάμεις, , η χθεσινή μέρα απέδειξε ότι οι εικόνες των μαχητικών συγκρούσεων είναι αυτές που δεν μπορούν να διαχειριστούν τα επιτελεία της αστικής τάξης, ούτε και να τις εντάξουν σε οποιοδήποτε σχεδιασμό. Πράγμα που άνετα μπορούν να κάνουν με τις ακίνδυνες μούντζες και τα Ελλάς-Ελλάς των απογοητευμένων οπαδών τους, που είναι όμως έτοιμοι να πιάσουν στον αέρα το ξεροκόμματο που θα τους πετάξει η αστική εξουσία.

Η αριστερά δεν έχει να περιμένει τίποτα από τα κατσαρόλια των υπηκόων. Αν έχει να περιμένει κάτι είναι από τον κόσμο εκείνο που όχι μόνο είναι αλλά και αισθάνεται εργατική τάξη και φυσικά από τον κόσμο που μάχεται και αισθάνεται περήφανα που είναι στην αριστερά. Αυτός ο κόσμος είναι η εγγύηση για οποιοδήποτε σχέδιο. Οι υπόλοιποι θα ακολουθήσουν όταν δουν ότι η αριστερά και ο κόσμος της είναι αποφασισμένη να μπει μπροστά και να δώσει λύση. Το δρόμο τον ανοίγει πάντα η πρωτοπορία. Κάποιοι θέλουν να είναι με το πλήθος. Ας είναι και ας λουστούν και τις επιλογές του πλήθους. Μετά όμως μην κλαίγονται για το κακό που τους βρήκε.

Κ. Μαραγκός