Για το κίνημα των αγανακτισμένων και τη στάση της αριστεράς

Πηγή: http://avantgarde2009.wordpress.com/

Το κίνημα των αγανακτισμένων συγκεντρώνει ένα κοινωνικά ετερόκλητο μωσαϊκό ανθρώπων. Σ’ αυτό θα βρεις το δημόσιο υπάλληλο που η εμπειρία της έως τώρα πάλης ενάντια στο μνημόνιο και για την υπεράσπιση των κεκτημένων του τον έχει πείσει ότι τα συνδικαλιστικά εργαλεία είναι ανεπαρκή. Δίπλα σ΄ αυτόν μπορεί να συναντήσεις έναν ιδιωτικό υπάλληλο που ενδεχομένως πιστεύει πως η βασική αιτία της ελληνικής χρεωκοπίας είναι οι αθρόοι διορισμοί τόσων «κηφήνων» στο δημόσιο από το «πελατειακό, κομματικό κράτος». Θα βρεις επίσης το μικροαστό που η επαγγελματική του επιβίωση είναι πλέον ένα χαμένο στοίχημα. Θα βρεις τον άνεργο, το φοιτητή, τη νοικοκυρά.

Το κίνημα είναι καρπός της απώλειας εμπιστοσύνης τεράστιων λαϊκών στρωμάτων στην κυβέρνηση του μνημονίου, η οποία είναι αδύνατον πλέον να πείσει ότι όσα γίνονται είναι αναγκαία για να αποφευχθεί η χρεωκοπία, ειδικά όταν παρά το νέο πακέτο του μεσοπρόθεσμου προγράμματος η χρεωκοπία φαίνεται όσο ποτέ αναπόφευκτη.

Σε ότι αφορά τα πολιτικά χαρακτηριστικά του κινήματος, κάτι παραπάνω από έκδηλη είναι η απόλυτη και αδιαμφισβήτητη κυριαρχία του εθνικισμού. Στις γραμμές του εκφράζεται όλη η παλέτα των εθνικιστικών απόψεων: αφηγήσεις που εστιάζουν στην αναπόληση της πάλαι ποτέ εθνικής αίγλης και την αναζήτηση της χαμένης εθνικής ταυτότητας. Ρητορική εθνικής ανάτασης και αναγέννησης. Καθαρόαιμη συνωμοσιολογία και αντισημιτισμός ενδεδυμένα με αντιπαγκοσμιοποιητικό μανδύα. Αντιιμπεριαλιστικός εθνικισμός ενάντια στους «ξένους δυνάστες που θέλουν να χαλκεύσουν νέα δεσμά στην Ελλάδα με το ΔΝΤ», ενάντια στα σχέδια του διεθνούς (ίσως και σιωνιστικού) κεφαλαίου (για ορισμένους και της μασονίας) που «προωθούν τον αφελληνισμό της χώρας και την αλλοίωση της εθνικής μας ταυτότητας μέσω των ανεξέλεγκτων μεταναστευτικών ροών».

Το σύνθημα «η Ελλάδα ανήκει στους έλληνες» του αντιιμπεριαλιστικού εθνικισμού συναντιέται και οσμώνεται με το «η Ελλάδα ανήκει στους έλληνες» του ξενοφοβικού εθνορατσισμού που ζητάει μια Ελλάδα χωρίς τους μετανάστες οι οποίοι άλλωστε -σύμφωνα με τις αντιλήψεις αυτές – «κουβαλιούνται» στη χώρα μας βάσει σχεδίων του διεθνούς σιωνισμού κλπ. Από το σημείο που κάποιος βγαίνει στην πλατεία Συντάγματος για να διαδηλώσει ενάντια στο μνημόνιο και την «ξένη κατοχή ΔΝΤ-τρόικας» μέχρι του σημείου να επιχαίρει όταν οι συμμορίες των ελληναράδων ναζί «καθαρίζουν» τις πλατείες από τους μετανάστες η απόσταση δεν είναι καθόλου μεγάλη. Κάλλιστα μπορεί να εκλαμβάνει τα τραμπούκικα ρατσιστικά πογκρόμ ως μια άλλη πλευρά του ίδιου εθνικού αγώνα. Η ανεμπόδιστη παρουσία στις συγκεντρώσεις των αγανακτισμένων της «επιτροπής κατοίκων Αγίου Παντελεήμονα» που καθοδηγείται ανοιχτά από τη χρυσή αυγή είναι απολύτως ενδεικτική.

Η αντικομματική και αντικοινοβουλευτική ρητορεία συμπληρώνουν το παζλ του ιδεολογικού εξοπλισμού αυτού του κινήματος. Με τον τρόπο που εκφέρονται σε συνδυασμό με όλη αυτή τη φρενίτιδα εθνικισμού φέρνουν στο νου ατόφια την πάγια και διαχρονική ακροδεξιά δημαγωγία. Όπως για παράδειγμα το σύνθημα του γάλλου φασίστα Λεπέν «στο σπασμένο καθρέφτη των κομμάτων η πατρίδα χάνει τη λάμψη της» ή τη χουντική προπαγάνδα για την εθνική ενότητα υπεράνω του σάπιου κομματισμού κοκ. Σ΄ ένα τέτοιο πολιτικό περιβάλλον, όπου οι ιδέες που «ανθίζουν» συνιστούν τον κλασικό ιδεολογικό πολιορκητικό κριό της ακροδεξιάς και όπου η εικόνα των συγκεντρώσεων θυμίζει έντονα τις λαοσυνάξεις του Χριστόδουλου, είναι φυσικό οι φασίστες να αισθάνονται σαν το ψάρι μέσα στο νερό. Επιχειρούν να οικοδομήσουν πλατιά πολιτική επιρροή κραδαίνοντας γαλανόλευκες και φωνάζοντας δυνατότερα από τους άλλους αυτά που πάνω-κάτω φωνάζουν όλοι.

Αυτός ο ιδεολογικός πυρήνας του κινήματος ενισχύεται κι από τα μέσα ενημέρωσης που προβάλλουν σε σημείο παροξυσμού το «ακομμάτιστο κίνημα των αγανακτισμένων». Οι προτροπές των τηλεαστέρων στους αγανακτισμένους να μην αφήσουν κανέναν να τους καπελώσει ως κύρια επιδίωξή τους έχουν τον αποκλεισμό οποιασδήποτε παρέμβασης της αριστεράς και αριστερής επιρροής στα πολιτικά χαρακτηριστικά του κινήματος. Δυστυχώς, οι παραινέσεις αυτές αποδίδουν με εξαιρετική ευκολία στο «ακομμάτιστο και ανεξάρτητο» πλήθος των αγανακτισμένων, αλίμονο όμως απόλυτα εξαρτημένο από τα κυρίαρχα αντιδραστικά στερεότυπα. Ένα πλήθος που αξιώνει τη συμμετοχή του οποιουδήποτε στο κίνημα μόνο με την ταυτότητα του αγανακτισμένου έλληνα πατριώτη.

Φυσικά ένα τέτοιο «πατριωτικό κίνημα» είναι ακριβώς αυτό που χρειάζονται για να επενδύσουν τα πολιτικά τους σχέδια όσοι (Σαμαράς;) ευαγγελίζονται μια πολιτική στρατηγική «εθνικά επωφελούς επαναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου». Ακόμη παραπέρα: το κίνημα των αγανακτισμένων δεν αποκλείεται να καταστεί δούρειος ίππος της οικοδόμησης μιας νέας εθνικής ενότητας την οποία άλλωστε προεξοφλούν οι γαλανόλευκες, οι μόνες σημαίες (μαζί με τις βυζαντινές) που επιτρέπονται στις συγκεντρώσεις. Μιας εθνικής ενότητας κάτω φυσικά από την ηγεμονία της εγχώριας αστικής τάξης στην (διόλου απίθανη) περίπτωση που η τελευταία υιοθετήσει μια νέα στρατηγική εθνικής αναδίπλωσης (με κούρεμα χρέους, επιστροφή στη δραχμή κλπ) επανασταθμίζοντας το ισοζύγιο «κόστους-οφέλους» από τη συμμετοχή στην ΕΕ και σε συνδυασμό πάντα και με την πορεία αποσύνθεσης και κατάρρευσης της ίδιας της ΕΕ στο φόντο της παγκόσμιας κρίσης.

Δεν πρέπει να υπάρχει βέβαια καμιά αμφιβολία: σε μια τέτοια περίπτωση θα συνεχιστούν αδιάλειπτα οι πολιτικές ραγδαίας αφαίμαξης των εργαζομένων και συνεχούς επιδείνωσης των όρων αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης παράλληλα με τις αντίστοιχες αυταρχικές μετατοπίσεις στο πολιτικό εποικοδόμημα της αστικής κυριαρχίας.

Για το συντριπτικά μεγαλύτερο τμήμα της αριστεράς η πάση θυσία συμμετοχή της στο κίνημα των αγανακτισμένων είναι απαραίτητη και μάλιστα επιβεβλημένη προκειμένου υποτίθεται να επηρεάσει την πολιτική του στόχευση κλπ. Επικαλούνται αποσπάσματα από διάφορα κείμενα των κλασικών του μαρξισμού για να δικαιολογήσουν τη στάση τους, κατακεραυνώνοντας παράλληλα ως σεχταριστή όποιον εκφράζει αντιρρήσεις ή έστω επιφυλάξεις. Διατείνονται για παράδειγμα πως και ο Λένιν υποστήριζε τη συμμετοχή των μαρξιστών ακόμα και στα ασφαλίτικα συνδικάτα του Ζουμπάτοφ, κρυμμένων και καμουφλαρισμένων.

Ξεχνούν ωστόσο ότι το καμουφλάζ ήταν τότε επιβεβλημένο στο βαθμό που οποιαδήποτε ανοιχτή πολιτική δουλειά ισοδυναμούσε το λιγότερο με φυλάκιση ή εξορία. Ότι τα συνδικάτα αυτά ήταν μια προσπάθεια των τσαρικών αρχών να τιθασεύσουν μιαν αφυπνισμένη εργατική τάξη και να τη συγκρατήσουν στα πλαίσια ενός καθαρά οικονομικού αγώνα με κατάληξη την ταξική συνεργασία, αφού προηγουμένως είχαν βγάλει στην παρανομία τα συνδικάτα που εμπνέονταν και καθοδηγούνταν από τους μαρξιστές. Ξεχνούν επίσης ότι γι΄ αυτό το λόγο οι μαρξιστές πήγαιναν να δουλέψουν σ΄ αυτά τα συνδικάτα κρύβοντας την πολιτική τους ταυτότητα από τους ασφαλίτες της τσαρικής Οχράνα και όχι από τους εργάτες.

Στην περίπτωσή μας, η αριστερά νιώθει υποχρεωμένη να κρατήσει κρυφή την πολιτική της ταυτότητα όχι από το φόβο της ασφάλειας, αλλά εξαιτίας της υπόκλισης και της αμαχητί υποταγής της στον αντικομματικό φονταμενταλισμό των διαδικτυακών κινηματαρχών και μιας δράκας αμφίβολων αντεξουσιαστών που τους πλαισιώνει. Τέτοιων αντεξουσιαστών όμως που δεν ενοχλούνται καθόλου από τη συνύπαρξη τους με τα βυζαντινά λάβαρα και τον εθνικιστικό οχετό (αυτόνομοι εθνικιστές, έλληνες youtubers κ.ά.), αλλά νιώθουν υποχρεωμένοι να προστατέψουν την «αγνότητα» του κινήματος από τις αριστερές ιδέες. Και για να μην ξεχνιόμαστε: όχι με δική τους πρωτοβουλία, αλλά εκτελώντας την απόφαση της περιβόητης λαϊκής συνέλευσης που «αποτάσσεται τον σατανά» των κομμάτων.

Η τραμπούκικη επίθεση ενάντια στους συντρόφους του ΚΚΕ(μ-λ) είναι παραπάνω από χαρακτηριστική του κλίματος. Επειδή λοιπόν η λαϊκή συνέλευση αποφάσισε ότι τα κόμματα και οι οργανώσεις της αριστεράς απαγορεύεται να διακινούν τα έντυπα τους και να διαδίδουν τις απόψεις τους. Επειδή επιπλέον «ίδια είν΄ τ΄ αφεντικά, δεξιά κι αριστερά». Επειδή (και παρά το παραπάνω σύνθημα) τα ακροδεξιά κατακάθια λένε και κάνουν ό,τι θέλουν στο πάνω μέρος της πλατείας με τις ευλογίες των ανθρώπων των media. Επειδή τέλος τα «αριστερά αφεντικά» του ΚΚΕ(μ-λ) είναι, κατά πως φαίνεται, εξίσου υπεύθυνα για την κατάσταση με τις κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, με τα λαμόγια, με τους μιζαδόρους, με τους αεριτζήδες επιχειρηματίες και πάει λέγοντας. Για όλους αυτούς τους λόγους, οι περίεργοι αυτοί αντεξουσιαστές-συνοδοιπόροι των ελληνόψυχων ιντερνετάκηδων αποφάσισαν να «δώσουν ένα μάθημα» στα μέλη του ΚΚΕ(μ-λ) που «τόλμησαν» να εμφανιστούν και μάλιστα ούτε καν σαν κόμμα, αλλά με έναν τίτλο που παρέπεμπε στην αριστερά (Χώρος αριστερά στη πλατεία).

Κι όλ΄ αυτά την ίδια στιγμή που ο οποιοσδήποτε «ακομμάτιστος» είναι ελεύθερος να παίρνει το λόγο και να λέει ό,τι του καπνίσει. Πως πρέπει να καθαρίσουμε την χώρα από τους μετανάστες, πως οι εβραίοι θέλουν να καταστρέψουν την Ελλάδα, πως οι ελοχίμ θέλουν να μας φάνε όλους κλπ κλπ. Προσοχή μόνο να μην ακουστούν τίποτα σοσιαλισμοί και κομμουνισμοί γιατί η ιντερνετο-χιπικο-αντεξουσιαστική αστυνομία του κινήματος είναι έτοιμη να αναλάβει δράση.

Πίσω όμως στην αριστερά αυτή που απαξιεί να δώσει τη μάχη των συμβόλων (δηλαδή να εμφανιστεί ως αριστερά) γιατί όπως ισχυρίζεται προτιμά να δίνει τη μάχη του περιεχομένου. Ας δούμε αν οι ισχυρισμοί αυτοί ευσταθούν.

Εδώ και περίπου ενάμιση χρόνο, όλος ο δημόσιος λόγος της αριστεράς του ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ εξαντλούνταν στην διακήρυξη της αναγκαιότητας της πάλης ενάντια στις επιπτώσεις του μνημονίου. Όλη της η ζύμωση διεξαγόταν πάνω σε οικονομική βάση (για τους μισθούς, τις συντάξεις, τις κατακτήσεις… σχεδόν ενός αιώνα). Έχοντας βουλιάξει στον συνδικαλιστικό οικονομισμό και τον κινηματισμό, έχοντας πρακτικά αυτοκαταργηθεί ως αριστερά μετατρεπόμενη σε πρωτοβάθμιο σωματείο, υποτίμησε συστηματικά έως και αγνόησε την δημόσια πολιτική ζύμωση και πρόταξη της σοσιαλιστικής εναλλακτικής λύσης απέναντι στην καπιταλιστική αποσύνθεση. Κράτησε τη σοσιαλιστική αντικαπιταλιστική προοπτική μόνο σαν απλή αναφορά στις ακροτελεύτιες παραγράφους των αναλύσεών της. Δεν επιχείρησε καν να μετατρέψει τον αντιμνημονιακό, οικονομικό, συνδικαλιστικό αγώνα σε πολιτική μάχη ενάντια στην κυβέρνηση των τοκογλύφων στη βάση ενός σοσιαλιστικού προγράμματος διεξόδου από την καπιταλιστική χρεωκοπία ώστε να κατορθώσει να παράγει πολιτικά αποτελέσματα σε μια επαναστατική κατεύθυνση.

Τώρα που το κενό μιας εναλλακτικής πολιτικής πρότασης διεξόδου έρχεται να το καλύψει αυτό το αμάλγαμα φαιού εθνικισμού και αγοραίου αντικοινοβουλευτισμού, η αριστερά στέκει χάσκοντας και παριστάνοντας την εκστασιασμένη μπροστά στο «μεγαλειώδες, αυθόρμητο, λαϊκό κίνημα» και την πλατεία που… «γράφει ιστορία» όπως μας πληροφορεί το πρωτοσέλιδο του Πριν στις 5/6.

Λοιπόν για να τελειώνουμε: η περίφημη «μάχη του περιεχομένου» που δίνει η «ανοιχτομάτα» αριστερά μας συνίσταται στην αδιάκοπη και τελετουργική επανάληψη της ίδιας ακριβώς οικονομίστικης γκρίνιας. Μόνο που σ΄ αυτή την περίπτωση, στην αριστερά επιτρέπεται να διεξάγει τη ζύμωσή της αποκλειστικά και μόνο κάτω από τις ταμπέλες του «κινήματος δεν πληρώνω», της «επιτροπής συνδικαλιστών» και των υπόλοιπων κοινωνικών δικτυώσεών της. Δεν της επιτρέπεται να υψώνει κόκκινες σημαίες. Δεν της επιτρέπεται να αναφέρει καν λέξεις όπως σοσιαλισμός, κομμουνιστική απελευθέρωση και τα συναφή. Άλλωστε είπαμε: η λαϊκή συνέλευση της real democracy αντιπαθεί τους ισμούς και απαγορεύει την ελεύθερη διακίνηση των αριστερών ιδεών.

Και η αριστερά προτιμά να παίζει το κρυφτούλι. Προτιμά να παραγνωρίζει τα χαρακτηριστικά αυτά της πολιτικής καθυστέρησης προκειμένου να συμμετέχει ως προσωπιδοφόρος κομπάρσος, ως ψοφοδεής κολαούζος στο πανηγύρι της ειρηνικής και -πάνω απ΄ όλα, ας μην το ξεχνάμε – εθνικής επανάστασης των αγανακτισμένων.

Ένα ερώτημα μένει ακόμα να απαντηθεί: το κίνημα αυτό είναι ένα κοινωνικό ή ένα πολιτικό κίνημα; Απαντάμε χωρίς περιστροφές: πρόκειται για ένα καθαρά πολιτικό κίνημα.

Ένα κοινωνικό κίνημα συνενώνει όσους συμμετέχουν σ΄ αυτό στη βάση της κοινής ταξικής τους θέσης ή μιας διακριτής κοινής κοινωνικής τους ιδιότητας. Κοινωνικό είναι το κίνημα της εργατικής τάξης ή των εργαζομένων ενός κλάδου ή μιας επιχείρησης για να μην περάσουν οι περικοπές, οι απολύσεις κλπ. Κοινωνικό είναι το κίνημα της νεολαίας ενάντια στην αστυνομική καταστολή ή των φοιτητών-σπουδαστών ενάντια σε ένα πολυνομοσχέδιο. Κοινωνικό είναι το κίνημα των ανέργων όταν πχ συγκροτηθούν σε επιτροπές και διεκδικήσουν προσλήψεις, επιδόματα, δωρεάν επιβίβαση στα μέσα συγκοινωνίας ή των ΑΜΕΑ που διεκδικούν ειδικά επιδόματα, διευκόλυνση της πρόσβασής τους σε δημόσιους χώρους κλπ.

Ένα κίνημα ωστόσο το οποίο συγκροτείται από άνεργους, εργαζόμενους, μικροεπαγγελματίες, νοικοκυρές κοκ, αλλά ενοποιείται πάνω σε έναν ή περισσότερους πολιτικούς στόχους δεν είναι πλέον ένα κοινωνικό αλλά ένα πολιτικό κίνημα. Κι αυτό γιατί αυτό που το ενοποιεί δεν είναι κάποια ή κάποιες κοινωνικές ιδιότητες των ανθρώπων που το αποτελούν, αλλά ο κοινός ή οι κοινοί άμεσοι πολιτικοί τους στόχοι. Και ακριβώς τέτοιο χαρακτήρα έχει το κίνημα των αγανακτισμένων. Με διακηρυγμένο πολιτικό στόχο να φύγουν κυβέρνηση-τρόικα-ΔΝΤ-μνημόνιο και οι 300 της βουλής. Με διακηρυγμένη ωστόσο και την πρόθεσή του να μην έχει καμιά σχέση με την αριστερά και τα οράματά της. Και μάλιστα κατοχυρωμένη με απόφαση λαϊκής συνέλευσης.

Όλη την προηγούμενη περίοδο η αριστερά προσπέρασε το καθήκον να αναβαθμίσει το κοινωνικό κίνημα των συνδικαλιστικών απεργιών διαμαρτυρίας σε πολιτικό κίνημα για την ανατροπή της κυβέρνησης. Βαφτίζοντας τώρα κοινωνικό κίνημα τις συγκεντρώσεις των αγανακτισμένων, η αριστερά μπορεί ήσυχη να συνεχίσει τη «δουλειά περιεχομένου», δηλαδή τις οικονομίστικες διαμαρτυρίες, μέσα από τις «επιτροπές κατοίκων», τα «πρωτοβάθμια συντονιστικά» και όλο τον γαλαξία των κοινωνικών της δικτυώσεων.

Ήσυχη;;; Γεγονός είναι ότι στο κίνημα των αγανακτισμένων πρωτοστατούν κάτι βλοσυροί τύποι με ελληνικές και βυζαντινές σημαίες κρεμασμένες σε στειλιάρια, έτοιμοι να τα ανεβοκατεβάσουν στα κεφάλια όσων τολμήσουν να σηκώσουν καμιά κόκκινη σημαία ή έστω να διακινήσουν κάποιο αριστερό έντυπο. Αλλά μάλλον η -καλά καμουφλαρισμένη- αριστερά μας δεν πρέπει ν΄ ανησυχεί γι΄ αυτό. Θα παραμείνει εκεί με κάθε τίμημα. Βουβός κομπάρσος της μιας και μόνης ατάκας, σε ένα έργο με άλλους πρωταγωνιστές. Σε ένα κίνημα που καθίσταται όλο και πιο φανερά εργαλείο αντιδραστικών (παρα)πολιτικών κέντρων με αντίστοιχες αντιδραστικές πολιτικές επιδιώξεις.

Οποίο πραγματικά κατάντημα για τη «ριζοσπαστική αριστερά» και την «αντικαπιταλιστική αριστερά της ανατροπής»!!!

Υ.Γ. Σε ότι αφορά τη στάση του ΚΚΕ, καταρχήν να παρατηρήσουμε ότι στη διάρκεια του τελευταίου χρόνου το ΚΚΕ υπηρέτησε μια, στα βασικά της σημεία πανομοιότυπη με τον ΣΥΡΙΖΑ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, εκδοχή οικονομίστικου κινηματισμού. Στην περίπτωση του κινήματος των αγανακτισμένων πράγματι το ΚΚΕ, με μιαν αυτόματη, σχεδόν αντανακλαστική κίνηση διαφοροποιήθηκε από την αρχή και κρατάει από τότε σαφείς αποστάσεις. Πρόκειται ωστόσο για το ίδιο αντανακλαστικό (καταγγέλλω ό,τι δεν ελέγχω εξαρχής) που είχε οδηγήσει το κόμμα αυτό να σταθεί εχθρικά και μάλιστα να λοιδορήσει ως κίνημα κακομαθημένων πλουσιόπαιδων την εξέγερση της νεολαίας το Δεκέμβρη του2008, με αποτέλεσμα να εισπράξει τότε και τα συγχαρητήρια του Καρατζαφύρερ και όλης της αντίδρασης για την «υπεύθυνη» στάση του.

ΓΡΑΚΧΟΣ