Ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος

 

Σε εξέλιξη βρίσκεται η κατάληψη του δημαρχείου Αθηνών από συμβασιούχους, μορφή κινητοποίησης που επιλέχθηκε σαν αντίδραση στις απολύσεις 2500 εξ αυτών.

 Οι συμβασιούχοι που εργάζονται στο δήμο Αθηνών καλύπτουν πάγιες ανάγκες (εργαζόμενοι σε καθαριότητα, παιδικούς σταθμούς, γυμναστήρια κτλ).

Η απόλυσή τους εντάσσεται στο γενικότερο πλαίσιο χτυπήματος και του τελευταίου εργασιακού δικαιώματος, που σαν στόχο έχει να σφραγίσει την είσοδο στον "σύγχρονο" εργασιακό μεσαίωνα.

Η πραγματικότητα είναι ότι οι εργαζόμενοι αυτοί, στην πλειοψηφία τους, "τοποθετήθηκαν" σε αυτές τις θέσεις έπειτα από ρουσφέτια και βουλευτικές "χάρες". Επομένως, σε αυτό το σημείο ανακύπτει ηθικό (και όχι μόνο) ζήτημα. Η κατ' αυτόν τον τρόπο αντιμετώπισή του όμως θα ήταν επιφανειακή και θα οδηγούσε σε λανθασμένες πολιτικές απολήξεις. Επί της ουσίας πρόκειται για εργαζόμενους εγκλωβισμένους, τους οποίους συνειδητά οδηγεί το σύστημα στην κατεύθυνση του τελείως ακίνδυνου για το ίδιο, ατομικού δρόμου.

Η γενίκευση των ελαστικών μορφών εργασίας εδράζεται στην ανάγκη του καπιταλισμού για μεγαλύτερη απόσπαση σχετικής υπεραξίας. Στόχος είναι η δημιουργία (σε μεγάλο βαθμό έχει κατορθωθεί) του νέου μοντέλου εργαζομένου, ενός εργαζομένου αναλώσιμου, ενός εργαζομένου με ειδικευμένες γνώσεις, ενός εργαζομένου ανταγωνιστικού ως προς τον συνάδελφό του. Εκεί αποσκοπούν και οι απόπειρες χρόνων για ριζική αλλαγή του τοπίου στη γ' βάθμια εκπαίδευση, για αυτόν τον λόγο κόπτεται η Διαμαντοπούλου να δημιουργήσει το "νέο" σχολείο.

Ενισχυτικός στα παραπάνω είναι ο ρόλος του αστικοποιημένου συνδικαλισμού των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ από τη μία και του ΠΑΜΕ από την άλλη. Αν και έχουν διαφορές μεταξύ τους, τόσο διακηρυκτικά όσο και στις πρακτικές που ακολουθούν, επί της ουσίας και οι δύο βάζουν αναχώματα στην ανάπτυξη νικηφόρων εργατικών αγώνων.

Μπροστά στο σκιάχτρο της ανεργίας που λαμβάνει τρομακτικές διαστάσεις, μπροστά στις απανωτές ήττες του εργατικού κινήματος τα τελευταία χρόνια, αναγκαίος όρος για την αναβίωση της εργατικής πολιτικής είναι η ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος σε αντιπαράθεση με το "επίσημο" συνδικαλιστικό κίνημα. Η πάλη για την ανατροπή όλων των αντεργατικών νόμων, για την αύξηση των αποδοχών, για την μείωση του ωραρίου εργασίας, για την απελευθέρωση του ελεύθερου χρόνου, για την υπέρβαση των τεχνητών διασπάσεων της εργατικής τάξης (σε νέους-παλιούς, ντόπιους-μετανάστες, μόνιμους-συμβασιούχους...), η πάλη εν τέλει για την επιστροφή του πλούτου στους άμεσους παραγωγούς του, περνάει μέσα από την δικαίωση του αγώνα των συμβασιούχων.

kokkinostupos