Η πρωτοφανής, δίχως όρια, επίθεση της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ στη νεολαία και την εργαζόμενη κοινωνική πλειοψηφία, η επίθεση σε κάθε πτυχή της ανθρώπινης ζωής, αποτελεί στρατηγική επιλογή του καπιταλισμού προκειμένου να μπει σε ένα νέο γύρο κερδοφορίας, σε ένα νέο γύρο λεηλάτησης της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Η επιλογή αυτή προφανώς δεν είναι συγκυριακή, αντίθετα μέσω αυτής “υποθηκεύεται” το μέλλον των νεότερων γενιών για σειρά δεκαετιών.
Η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, ο νόμος για το ασφαλιστικό, οι περικοπές μισθών, η άρση της μονιμότητας, η ελαστική απασχόληση (με μεγάλα ενδιάμεσα διαστήματα ανεργίας) ως μοναδική “ευκαιρία” για εργασία, είναι μόνο μερικές από τις αλλαγές που προωθούνται στην εργασία. Σε αυτές, συμβάλλουν με τον δικό τους "μοναδικό" τρόπο ο αστικοποιημένος συνδικαλισμός των ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ από την μία και ο μαχητικός ρεφορμισμός του ΠΑΜΕ από την άλλη. Τόσο οι ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ, όσο και το ΠΑΜΕ, αδυνατούν (για διαφορετικούς λόγους ο καθένας) να συμβάλλουν στην ανάπτυξη νικηφόρων εργατικών αγώνων.
Οι αλλαγές στην εργασία πάνε χέρι – χέρι με τις αλλαγές στην παιδεία, οι οποίες με τη σειρά τους έρχονται να προετοιμάσουν και να συμπληρώσουν το ήδη αναδιαρθρωμένο εργασιακό περιβάλλον.
Η νεολαία στο στόχαστρο
Για να “δέσει” το γλυκό, η κυβέρνηση προχωρά σε αλλαγές εκ βάθρων και στις 3 βαθμίδες της εκπαίδευσης. Μετά από αλλεπάλληλες (ανολοκλήρωτες εξαιτίας δυναμικών κινητοποιήσεων διαρκείας) απόπειρες από προηγούμενες κυβερνήσεις, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αυτή τη φορά, φέρεται αποφασισμένη να πετύχει αυτό που δεν μπόρεσαν οι προηγούμενοι, δικαιολογώντας έτσι τον λόγο για τον οποίο επελέγη από το κεφάλαιο να γίνει ο διαχειριστής της εξουσίας.
Ενώ επίκειται η κατάθεση πολυνομοσχεδίου για την γ’ βάθμια εκπαίδευση, “αξιοποιεί” τον Καλλικράτη και με κεντρικό σύνθημα “συγχωνεύσεις παντού”, μετά τις συγχωνεύσεις δήμων, δημόσιων συγκοινωνιών, νοσοκομείων κ.τ.λ, προχωρά και σε συγχωνεύσεις σχολείων (περίπου 2000).
Στο “νέο” σχολείο, η όξυνση των ταξικών φραγμών είναι η μοναδική πραγματικότητα.. Τα τελευταία ψήγματα δημόσιας και δωρεάν παιδείας εξαλείφονται δια παντός, δημιουργούνται φθηνά και μεγάλα σχολεία(τα “νέα” σχολεία της….αμάθειας), ενώ παράλληλα ανοίγει ο ασκός του Αιόλου για την επέκταση και μονιμοποίηση ελαστικών σχέσεων εργασίας για το σύνολο του εκπαιδευτικού κόσμου.
Οι συγχωνεύσεις σχολείων είναι μόνο μία από τις πολλές πτυχές της αντιδραστικής αναδιάρθρωσης στην παιδεία, η οποία έχει τις ρίζες της αρκετά χρόνια πριν. Άλλωστε, η μεταρρύθμιση στην παιδεία αποτελεί στρατηγική ανάγκη του κεφαλαίου και ως εκ τούτου, απαιτείται στρατηγική απάντηση εκ μέρους της επαναστατικής αριστεράς και του εργατικού κινήματος.
Οι καταλήψεις σε σχολεία και σχολές, οι απεργίες στους χώρους δουλειάς, οι μαζικές διαδηλώσεις, η συγκρότηση μετώπου παιδείας – εργασίας – δημοκρατικών δικαιωμάτων, είναι κάποια πρώτα (από τα πολλά που μένουν ακόμα να γίνουν) βήματα, στον δρόμο για την συνολική ανατροπή του κεφαλαίου.
kokkinostupos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου