Για 3η μέρα συνεχίζεται η στρατιωτική επιχείρηση "Αυγή της Οδύσσειας" εναντίον του απολυταρχικού καθεστώτος του Καντάφι. Ξαφνικά, "οι κακοί γίνανε καλοί" και τους έπιασε ο πόνος για τους αμάχους τους οποίους θέλουν δήθεν να προστατεύσουν από τον λιβυκό στρατό. Ο πόλεμος προβάλλει σαν η μόνη διέξοδος από την οικονομική κρίση. Βασικό μέλος της συμμαχίας των προθύμων είναι φυσικά και η ελληνική αστική τάξη. Είναι γνωστό άλλωστε : Λεφτά για μισθούς και συντάξεις μπορεί να μην υπάρχουν, κάτι τέτοιο όμως δεν ισχύει για τους στρατιωτικούς εξοπλισμούς και την πολεμική βιομηχανία.
Ο πόλεμος είναι εδώ!
Η εγχώρια αστική τάξη θέλει να εξυπηρετήσει τα δικά της ταξικά συμφέροντα. Γι' αυτό "παραχωρεί" τη βάση της Σούδας και τον Άραξο, γι΄αυτό στέλνει στρατεύματα (όπως κατ' απανάληψη έχει κάνει στο παρελθόν). Η δήθεν εξαρτημένη Ελλάδα του κεφαλαίου, παράλληλα με τον πόλεμο στους εργαζόμενους και τη νεολαία που διεξάγει στο εσωτερικό, "ανοίγει φτερά" για την εκμετάλλευση εργαζομένων άλλων χωρών, προκειμένου να ανέλθει στον καπιταλιστικό καταμερισμό. Η συνταγή είναι γνωστή και η "αποτελεσματικότητά" της αποδεικνύεται από τον ηγεμονικό ρόλο της Ελλάδας στα Βαλκάνια. Ο πόλεμος δεν γίνεται σε κάποια μακρινή γωνία του πλανήτη. Η συντριβή της εγχώριας εργατικής τάξης είναι το κλειδί για την εκμετάλλέυση της εργατικής τάξης άλλων χωρών.
Το μπλοκάρισμα του πολέμου
Το σύστημα που διεξάγει πολέμους τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό των χωρών παγκοσμίως, το σύστημα που συντηρεί και συντηρείται από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, δεν αλλάζει, δεν βελτιώνεται, παρά μόνο ΑΝΑΤΡΕΠΕΤΑΙ ! Ο μοναδικός τρόπος για να μπλοκαριστεί τόσο αυτός όσο και ο κάθε πόλεμος, είναι ο διαρκής αντικαπιταλιστικός - επαναστατικός αγώνας του εργατικού και νεολαιίστικου κινήματος.
Είναι αναγκαία η εμφάνιση ενός κινήματος που δεν θα "βλέπει" σαν μοναδικούς υπεύθυνους τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ (σαν κάτι...μακρινό), αλλά θα καταγγέλει τη συμμετοχή και της Ελληνικής κυβέρνησης, απαιτώντας να κλείσουν όλες οι βάσεις και να γυρίσουν πίσω όλοι φαντάροι που είναι εκτός συνόρων, ενός κινήματος ανεξάρτητου από την αστική πολιτική και τους θεσμούς της, που θα αναγνωρίζει ότι η πάλη για το μπλοκάρισμα του πολέμου στη Λιβύη περνάει μέσα από την πάλη για το μπλοκάρισμα του πολέμου που βιώνει καθημερινά μέσα στην ίδια του τη χώρα, επομένως βαθύτατα αντικυβερνητικού, ενός κινήματος εν τέλει διεθνιστικού, που θα αγωνίζεται για την κοινή πάλη με τους εργαζόμενους άλλουν χωρών που δίνουν μάχη ενάντια στους πολέμους, τις στρατιωτικές επεμβάσεις και τις πολεμικές προετοιμασίες.
Η πολιτική ατζέντα είναι πολύ πλούσια και τα αντιπολεμικά συλλαλητήρια αυτών των ημερών μπορούν να αποτελέσουν έναν σταθμό "αντεπίθεσης", αρκεί το εργατικό κίνημα και η επαναστατική αριστερά να σταθούν στο ύψος των αναβαθμισμένων απαιτήσεων της εποχής που διανύουμε.
kokkinostupos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου