Σε εξέλιξη βρίσκεται ακόμα η ηρωική απεργία πείνας των 300 μεταναστών εργατών, οι οποίοι φέρονται αποφασισμένοι ακόμα και να πεθάνουν αν δεν υλοποιηθούν τα αιτήματά τους. Έχουμε αναφερθεί στις σοβαρές συνέπειες τις οποίες διατρέχει η υγεία τους, ωστόσο έχει τη δική του αξία να κάνουμε μια ανασκόπηση στα γεγονότα και να δούμε τη στάση που κράτησαν διάφορες πολιτικές δυνάμεις σε σχέση με αυτό το ζήτημα.
Οι 300 μετανάστες, μετά από δική τους απόφαση και με την σύμπραξη της πρωτοβουλίας αλληλεγγύης που συγκροτήθηκε, προχώρησαν στην κατάληψη του παλιού κτιρίου της Νομικής προκειμένου να στεγαστούν εκεί κατά τη διάρκεια της απεργίας πείνας. Η κίνηση αυτή αντιμετωπίστηκε λυσσαλέα από τα παπαγαλάκια των 8, που πρόσφεραν τεράστια αβάντα στους σχεδιασμούς της κυβέρνησης και κάπως έτσι φτάσαμε στην εκκένωση της Νομικής.
Ένα ερώτημα (ανάμεσα σε πολλά) που απασχόλησε, σχετίζεται με την καταλληλότητα της χρονικής στιγμής που επιλέχθηκε να πραγματοποιηθεί η απεργία πείνας, με την έννοια ότι ήταν δύσκολο να υπάρξει έμπρακτη στήριξη του φοιτητικού και ευρύτερα του εκπαιδευτικού κινήματος, είτε με αποφάσεις φοιτητικών συλλόγων και σωματείων ή με κινητοποιήσεις.Το ερώτημα αυτό ενισχύεται αν αναλογιστούμε ότι το μεν φοιτητικό κίνημα βρίσκεται σε ύφεση, το δε εργατικό κίνημα έχει υποστεί απανωτές ήττες. Όταν όμως το επιχείρημα της λανθασμένης επιλογής του χρόνου και του χώρου χρησιμοποιείται (βλ. Αλαβάνος) για να υποστηριχθεί η πολιτική στάση απέναντι στο γεγονός αυτό, επί της ουσίας λειτουργεί σαν άλλοθι για την απροθυμία οικοδόμησης πραγματικών δεσμών ταξικής αλληλεγγύης μεταξύ ντόπιων και μεταναστών εργατών.
Είναι βέβαιο ότι κατά την πορεία των απεργών πείνας από τα Χανιά μέχρι τη Νομική και τη Θεσσαλονίκη, υπήρξαν άστοχοι χειρισμοί. Βέβαιο επίσης είναι ότι ο αγώνας των μεταναστών δεν αγκαλιάστηκε από τον κόσμο του αγώνα, όπως και το ότι σήμερα μπορούμε να μιλάμε για μια ακόμη πολιτική ήττα της αριστεράς. Ενώ η μπάλα ήταν στο δικό της γήπεδο και έπρεπε αυτή να κάνει το παιχνίδι, άφησε όλες τις πρωτοβουλίες στον αντίπαλο και βρέθηκε να παίζει για μια ακόμη φορά με τους δικούς του κανόνες. Πιο συγκεκριμένα, ενώ διακυβευόταν το άσυλο, το ΚΚΕ “καταδίκαζε τους προβοκάτορες αλληλέγγυους στους μετανάστες” (http://www.kke.gr/anakoinoseis_grafeioy_typoy/anakoinosh_toy_grafeioy_typoy_gia_thn_paroysia_metanaston_sthn_nomikh_sxolh), ο ΣΥΝ/Σύριζα χαιρέτιζε ως θετική εξέλιξη (http://tvxs.gr/node/76741) την μεταφορά των απεργών πείνας από τη Νομική , ενώ μέλη του “πανηγύριζαν” για την καθοριστική εμπλοκή στελεχών του στις διαπραγματεύσεις για την ειρηνική εκκένωσή της (http://www.aristerovima.gr/blog.php?id=1755), ενώ μόνο προβληματική μπορούμε να χαρακτηρίσουμε την στάση τμημάτων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς που επί της ουσίας ταυτίζονταν με τις παραπάνω τοποθετήσεις.
Κανείς δεν βρέθηκε όμως να προασπίσει το άσυλο (το οποίο για ακόμη μια φορά άρθηκε), κανείς δεν βρέθηκε να υπερασπιστεί επί της ουσίας το πιο σκληρά εκμεταλλευόμενο κομμάτι της εργατικής τάξης, τους μετανάστες, κανείς δεν τόλμησε να “θυσιάσει” την ενότητα της αριστεράς (ενότητα στην ήττα), κανείς δεν μπόρεσε να προτάξει “σχέδιο”, όχι αποκλειστικά για τους μετανάστες, αλλά για το σύνολο της εργατικής τάξης που σύντομα θα έρθει στη θέση τους.
Ακόμα και αυτή την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, το σύνολο των δυνάμεων της αριστεράς παριστάνει τον κομπάρσο στις εξελίξεις, ενώ οι μετανάστες εργάτες πάνε κατά δεκάδες στα νοσοκομεία της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης. Καμιά πρωτοβουλία πραγματικής ταξικής αλληλεγγύης με αγωνιστικές κινητοποιήσεις συμπαράστασης και απεργίες από τα συνδικάτα (έστω αυτά που υποτίθεται ότι «ελέγχει» η αριστερά, πόσο μάλλον η εξωκοινοβουλευτική – αντικαπιταλιστική αριστερά). Η αλληλεγγύη των συναυλιών δεν φθάνει. Η αλληλεγγύη των ανακοινώσεων και μόνο είναι για τα μάτια του κόσμου. Χορτάσαμε από ανακοινώσεις!
Δεξιά μετατόπιση του πολιτικού συστήματος, δεξιά μετατόπιση της Αριστεράς...
Υπάρχει διέξοδος;
Στην προσπάθεια υπέρβασης της κρίσης που το ίδιο το κεφάλαιο δημιούργησε, το πολιτικό σύστημα μετατοπίζεται όλο και πιο δεξιά. Σε αυτή του την προσπάθεια εντάσσεται ο περιορισμός – αφανισμός δικαιωμάτων που κατακτήθηκαν με αγώνες και αίμα, το πογκρόμ στα δημοκρατικά δικαιώματα (καταστολή, ποινικοποίηση ιδεών, καταπάτηση ασύλου...), στην ίδια τελικά προσπάθεια εντάσσεται το σχέδιο της κυβέρνησης για την κατάλυση/κατάργηση του ασύλου και την εξόντωση των μεταναστών, το τείχος στον Έβρο και ο κατάλογος συνεχίζεται...
Το γεγονός ότι την δεξιά πορεία του αστικού πολιτικού συστήματος ακολουθεί και η Αριστερά στο σύνολό της (με τις όποιες διαφοροποιήσεις της) είναι ανησυχητικό και προβληματίζει έντονα πολλούς αγωνιστές της αντικαπιταλιστικής – επαναστατικής αριστεράς. Ο προβληματισμός αυτός είναι ανάγκη να αξιοποιηθεί με δημιουργικό τρόπο, με στόχο την συγκρότηση επαναστατικού ρεύματος στην κοινωνία αλλά και την αριστερά, ικανού να προκαλέσει ρήγματα στο αστικό σύστημα, ικανού να πάρει πίσω τα κλεμμένα (σε χρόνο και σε ζωή), ικανού να καταργήσει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου