Αναδημοσίευση από το blog http://ilesxi.wordpress.com/
H Γαλλική Αριστερά για την επέμβαση στη Λιβύη
Παρουσιάζουμε παρακάτω τις τοποθετήσεις τριών κομμάτων της αριστεράς σχετικά με την ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Λιβύη, του NPA της Lutte Ouvrière και του PCF, με γλαφυρές διαφοροποιήσεις, κυρίως του τρίτου. Ακόμα, την συνέντευξη του συμπροέδρου του Κόμματος της Αριστεράς (Front de Gauche – PG) και ευρωβουλευτή, Jean-Luc Mélenchon (επικεφαλής του Parti de Gauche), ο οποίος τάσσεται αναφανδόν υπέρ της στρατιωτικής επέμβασης. Σημειώνουμε μόνο ότι το ίδιο το Front de Gauche (Μέτωπο της Αριστεράς), όπως και η μια από τις 2 μεγαλύτερες συνιστώσες του (το Parti de Gauche-Κόμμα της Αριστεράς, διάσπαση από το PS-Σοσιαλιστικό Κόμμα, αν και αυτό πιθανότατα εκπροσωπείται από τον επικεφαλής του) δεν έχουν δημοσιοποιήσει ως σήμερα (23/3) καμία σχετική ανακοίνωση, παρά μόνο η δεύτερη του συνιστώσα, το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα (PCF). Σημείο το οποίο πιθανώς σχετίζεται με το γεγονός ότι στο Παρίσι (σε αντίθεση με άλλες ευρωπαϊκές πόλεις), δεν έχει προγραμματιστεί καμία κεντρική αντιπολεμική πορεία, ούτε υπάρχει ιδιαίτερα διευρυμένη πολιτική συζήτηση γύρω από την επέμβαση. Κάτι που οφείλεται πιθανότατα στην παράδοση της αποικιοκρατίας, και σε μια βαθιά φιλελεύθερη παράδοση, που οδηγεί στη στείρα υπεράσπιση της ανατροπής καθεστώτων όπως αυτό του Καντάφι.
Νέο Αντικαπιταλιστικό κόμμα. Υποστήριξη στον λιβυκό λαό ενάντια στη δικτατορία.
Παρασκευή 18 Μάρτη 2011
Ο λιβυκός πληθυσμός που ξεσηκώθηκε ενάντια στον Καντάφι αντιμετωπίζει σήμερα ένα ξέσπασμα δολοφονικής βίας. Φοβισμένος, ο δικτάτορας θα ήθελε να πνίξει την εξέγερση σε ένα λουτρό αίματος. Απευθύνουμε την πλήρη και συνολική αλληλεγγύη μας στο λιβυκό λαό, στον οποίο θα έπρεπε να δοθούν τα μέσα για να υπερασπιστεί τον εαυτό του, τα όπλα τα οποία έχει ανάγκη για να κυνηγήσει το δικτάτορα, για να κατακτήσει την ελευθερία και τη δημοκρατία. Δεν είναι όμως αυτός ο στόχος των αποφάσεων του ΟΗΕ και της στρατιωτικής συμμαχίας υπό την ηγεσία της Γαλλίας και της Αγγλίας, οι οποίοι ετοιμάζονται να επέμβουν στη Λιβύη. Οι ίδιοι δεν έχουν πει τίποτα ενάντια στην επέμβαση των στρατευμάτων της Σαουδικής Αραβίας, ενάντια στην εξέγερση στο Μπαχρέιν. Οι μεγάλες δυνάμεις θέλουν να αδράξουν την ευκαιρία που τους παρέχεται από την παραφροσύνη του δικτάτορα για να προσπαθήσουν να ανακτήσουν τον έλεγχο στην περιοχή, η οποία είναι πλούσια σε πετρέλαιο, αναλαμβάνοντας παράλληλα τον ωραίο ρόλο του υπερασπιστή των λαών.
Πώς να δώσουμε οποιοδήποτε μετάλλιο ανθρωπιστικής ειλικρίνειας στη γαλλική κυβέρνηση, η οποία εδω και τρείς μήνες δεν επέδείξε καμία αλληλεγγύη στις τρέχουσες λαϊκές εξεγέρσεις και επαναστάσεις του Μαγκρέμπ και του Μασρέκ? Πώς να ξεχάσουμε μισό αιώνα υποστήριξης των μεγάλων δυνάμεων στις πιο αιματηρές δικτατορίες? Από το Κόσοβο ως το Αφγανιστάν περνώντας από το Ιράκ, είναι μεγάλος ο κατάλογος των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, οι οποίες, κάτω από τα ανθρωπιστικά προσχήματα, δεν κατάφεραν παρά να χειροτερέψουν τις τοπικές συνθήκες. Η στρατιωτική επέμβαση δεν είναι η λύση και το Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα προειδοποιεί και τίθεται ενάντια σε μια νέα στρατιωτική κλιμάκωση που διαμορφώνεται, ενάντια στις ιμπεριαλιστικές βλέψεις για τον έλεγχο της περιοχής και ενάντια στις παρεμβάσεις μέσα στις τρέχουσες επαναστατικές διαδικασίες. Επιβεβαιώνει τη στήριξή του στους εξεγερμένους λίβυους ενάντια στη δικτατορία όπως και στην τυνησιακή και αιγυπτιακή επανάσταση.
Ο Καντάφι, όπως και οι μεγάλες δυνάμεις που ισχυρίζονται ότι τον καταπολεμούν, είναι οι εχθροί του λιβυκού λαού (Nathalie Arthaud, από την Lutte Ouvrière)
Παρασκευή 18 Μάρτη 2011
Το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ εξουσιοδότησε, σήμερα 18 Μάρτη, τις αεροπορικές επιθέσεις ενάντια στις βάσεις του Καντάφι στη Λιβύη – με τη συμμετοχή του γαλλικού στρατού στην πρώτη γραμμή.
Μπορούμε να καταλάβουμε την έκρηξη χαράς που προκαλείται από αυτή την ανακοίνωση στην πόλη της Βεγγάζης, προπύργιο της εξέγερσης ενάντια στον Καντάφι : οι εξεγερμένοι, που βομβαρδίζονται από τα αεροσκάφη του δικτάτορα εδώ και αρκετές εβδομάδες, ελπίζουν ότι η στήριξη των μεγάλων δυνάμεων θα επιτρέψει να σταματήσει η σφαγή.
Αλλά όταν ο ιμπεριαλισμός επεμβαίνει στρατιωτικά, δεν είναι ποτέ προς το συμφέρον των λαών.
Η μεταστροφή ενός κράτους όπως η Γαλλία, η οποία υποστηρίζει τον Καντάφι για χρόνια, η οποία υποδέχτηκε αυτόν τον σφαγέα στο παλάτι της Δημοκρατίας το 2007, δεν μπορεί να κοροιδέψει κανέναν. Και η στήριξή της στο λιβυκό “Συμβούλιο Μετάβασης”, αποτελούμενο εν μέρει από πρώην υπουργούς του Καντάφι που δεν αξίζουν περισσότερο από αυτόν, είναι μια ολέθρια φάρσα.
Οι χιλιάδες θανάτων αμάχων από τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν μας θυμίζουν ότι είναι πάντα οι λαοί αυτοί που πληρώνουν το πιο βαρύ τίμημα των ιμπεριαλιστικών στρατιωτικών επιχειρήσεων, όποια κι αν είναι τα προσχήματα πίσω από τα οποία αυτές κρύβονται. Η γαλλική κυβέρνηση δεν ενδιαφέρεται για την τύχη του λιβυκού λαού. Προσπαθεί απλά να τοποθετήσει στην εξουσία έναν αντικαταστάτη του Καντάφι πιο διαχειρίσιμο.
Λιβύη: Το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα υπογραμμίζει τους κινδύνους μιας λογικής πολέμου
Υιοθετώντας, κάτω από την πίεση της Γαλλίας και της Μεγάλης Βρετανίας, ένα ψήφισμα που νομιμοποιεί μια αεροπορική στρατιωτική παρέμβαση και στοχευμένα χτυπήματα, το Συμβούλιο Ασφαλείας αναλαμβάνει τον κίνδυνο της μετάδοσης, τασσόμενο σε μια λογική πολέμου με επικίνδυνες συνέπειες.
Το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα, που δεν έχει σταματήσει να απαιτεί την άμεση παύση των στρατιωτικών επιχειρήσεων και της καταστολής, που έχουν ήδη προκαλέσει πολλές απώλειες αμάχων, επαναλαμβάνει για μια ακόμη φορά την καταδίκη του στο καθεστώς του Καντάφι, και την πλήρη στήριξή του στις δυνάμεις που ενεργούν για τη δημοκρατία στη Λιβύη, μαζί με το Εθνικό Συμβούλιο Μετάβασης. Βαριά ερωτήματα τίθενται σήμερα. Όλες οι δυνατότητες είτε άμεσης ενίσχυσης είτε από τα αραβικά κράτη στην εξέγερση έχουν στ’αλήθεια μελετηθεί? Οι δυτικές δυνάμεις επιδιώκουν στ’άλήθεια την προστασία του λιβυκού λαού?
Ειδικοί, δημοσιογράφοι εξηγούν ήδη ότι θα έπρεπε να σταλούν ειδικές δυνάμεις στο έδαφος και ότι ο στόχος είναι να ανατραπεί το καθεστώς του Καντάφι…
Το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα, σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες, υπενθυμίζει την καταστροφή των πολέμων στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν, που ξέσπασαν κάθε φορά στο όνομα της προστασίας των πληθυσμών και της δημοκρατίας. Εκφράζει την βαθιά ανησυχία του μπροστά σε μια τέτοια κατάσταση. Καλεί στην πιο μεγάλη εγρήγορση. Τονίζει τέλος την συνένοχη σιωπή που περιβάλλει την ίδια στιγμή την καταστολή στο λαϊκό κίνημα του Μπαχρέιν.
PCF (Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα)
Πρέπει να συντρίψουμε τον τύραννο για να τον εμποδίσουμε να συντρίψει την επανάσταση
Συνέντευξη στη γαλλική εφημερίδα Libération , στις 21.03.2011
Συμπρόεδρος του Κόμματος της Αριστεράς (Front de Gauche – PG) και ευρωβουλευτής, ο Jean-Luc Mélenchon τάχθηκε υπέρ της στρατιωτικής επιχείρησης στη Λιβύη υπό την εντολή του ΟΗΕ.
Γιατί υποστηρίζετε τις αεροπορικές επιδρομές στη Λιβύη?
Το πρώτο ερώτημα που τίθεται είναι το εξής: Υπάρχει μια επαναστατική διαδικασία στο Μαγκρέμπ και στη Μέση Ανατολή? Ναι. Ποιος κάνει την επανάσταση? Ο λαός. Είναι λοιπόν κρίσιμο το επαναστατικό κύμα να μην συντριβεί στη Λιβύη. Θα αρκούσε ο Καντάφι να επικρατήσει ώστε το μήνυμα να είναι : «Αυτός που επιτίθεται με τη μεγαλύτερη διάρκεια και με την μεγαλύτερη σκληρότητα ενάντια στον λαό του κατά τη διάρκεια μιας επανάστασης νίκησε». Θα ήταν λοιπόν ένα καταστροφικό σημάδι μιας νίκης της αντεπανάστασης! Η θέση μου είναι σταθερή : είμαι υπέρμαχος μιας διεθνούς τάξης που εγγυάται ο ΟΗΕ. Είμαι λοιπόν πολύ εντυπωσιασμένος βλέποντας ότι τα σχόλια που γίνονται χρησιμοποιούν ένα λεξιλόγιο που δεν αντιστοιχεί με την κατάσταση. Μιλάμε για «συμμαχία». Μα δεν πρόκειται για συμμαχία. Μιλάμε για μια «κατάσταση πολέμου με τη Λιβύη». Δεν πρόκειται για πόλεμο με τη Λιβύη. Αυτό το λεξιλόγιο δείχνει σε ποιο βαθμό η συνήθεια να αναφερόμαστε στον ΟΗΕ έχει χαθεί.
Σας ξέραμε ωστόσο πολύ πιο κριτικό απέναντι στις στρατιωτικές επεμβάσεις… Γιατί, για παράδειγμα, ψηφίσατε υπέρ του ψηφίσματος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου?
Αυτό το ψήφισμα, το οποίο είχε παρουσιαστεί από τους Σοσιαλδημοκράτες, τους Πράσινους, ένα κομμάτι της δεξιάς και είχε υπογραφεί από τον πρόεδρο της ομάδας μου (Ενωμένη Ευρωπαϊκή Αριστερά – Gauche unie européenne), τον Lothar Bisky, μέλος του Die Linke, ζητούσε από την Επιτροπή να είναι έτοιμη σε περίπτωση απόφασης του ΟΗΕ. Το ψήφισα γι’ αυτό το λόγο. Συμφωνώ με την ιδέα να συντρίψουμε τον τύραννο για να τον εμποδίσουμε να συντρίψει την επανάσταση. Ο ΟΗΕ είχε αμέσως αυτή την τοποθέτηση, ενώ η Ρωσία και η Κίνα από την μία πλευρά και η Βραζιλία και η Ινδία από την άλλη, οι οποίες είναι συνήθως εξαιρετικά σχολαστικές σε ζητήματα εθνικής κυριαρχίας, απείχαν. Το ότι δεν ψήφισαν ενάντια, αποδεικνύει ότι οι λόγοι για να δράσουμε ήταν ισχυροί.
Στο δικό σας στρατόπεδο, δεν συμφωνούν όλοι με αυτή την επέμβαση. Οι κομμουνιστές καταγγέλλουν ιδιαίτερα έναν «κίνδυνο κλιμάκωσης».
Υπάρχει φυσικά ένας κίνδυνος κλιμάκωσης, αλλά εγώ θα φοβόμουν περισσότερο τον κίνδυνο της σφαγής!
Συμφωνώ επομένως με την εντολή του ΟΗΕ. Αλλά τίποτα περισσότερο. Είμαι ενάντια στην επέμβαση δια γης. Δεν είμαστε σε πόλεμο με τη Λιβύη. Σας παρακαλώ να καταλάβετε : Δεν πρέπει η τελευταία λέξη να παραμείνει στη δύναμη που είναι ενάντια σε μια επανάσταση! Ψήφισα υπέρ του ψηφίσματος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, σε συμφωνία με την ηγεσία του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος (PCF) και της Ενωμένης Αριστεράς (Gauche Unitaire), σε συμφωνία με τον συνάδελφό μου, κομμουνιστή ευρωβουλευτή Patrick Le Hyaric. Αλλά ποιες είναι οι εναλλακτικές? Δεν είμαστε εμείς μαζί με τους κομμουνιστές που θα μπορέσουμε να σταματήσουμε ένα γαλλικό βομβαρδιστικό αεροπλάνο, ή να καταστρέψουμε ένα άρμα μάχης! Αν το Μέτωπο της Αριστεράς (Front de Gauche) κυβερνούσε τη χώρα, θα βλέπαμε απλώς την λιβυκή επανάσταση να χτυπιέται όπως οι προκάτοχοί μας έβλεπαν τους ισπανούς επαναστάτες να πεθαίνουν? Όχι. Θα επεμβαίναμε κατευθείαν? Όχι. Θα πηγαίναμε να ζητήσουμε από τον ΟΗΕ μια εντολή. Ακριβώς αυτό που μόλις έγινε. Μπορώ να υποστηρίξω ένα βηματισμό όταν το συμφέρον της χώρας μου συμπίπτει με αυτό της επανάστασης.
Ο βηματισμός σας συγκρούεται κάπως με τις αντιθέσεις σας στον πόλεμο του Κόλπου, το 1991, στις επεμβάσεις στο Κόσοβο και το Αφγανιστάν…
Υπάρχει μια θεμελιώδης διαφορά! Όλοι αυτοί οι πόλεμοι γίνονταν με μονομερή απόφαση του ΝΑΤΟ. Στην παρούσα περίπτωση, αντίθετα, η επέμβαση γίνεται κάτω από εντολή του ΟΗΕ. Είναι κρίσιμο : δεν υπάρχει δυνατή παγκόσμια τάξη η οποία δεν προκύπτει από τον ΟΗΕ. Αλλά ξέρετε, χρειάζονται γενικά κάποια χρόνια ώστε οι ιδέες μου, οι οποίες ήταν εξαιρετικά κοφτερές, να βρουν έδαφος στον δημόσιο χώρο. Πάρτε το παράδειγμα της επέμβασης του ΝΑΤΟ στο Κόσοβο. Τι ανακάλυψη! Να αναγνωριστεί αυτό το κράτος-μαριονέτα, που διοικείται από απατεώνες που έκαναν εμπόριο οργάνων… Πόσα είχαμε ακούσει τότε για τα φτωχά θύματα της σέρβικης αγριότητας! Για το Αφγανιστάν, δεν μπορώ να βρω κανέναν να μου πει σήμερα πως το ότι πήγαμε ήταν σωστό. Σε ό,τι αφορά στον πόλεμο στο Ιράκ, τι θαύμα! Εδώ και είκοσι χρόνια, οι θέσεις μου ήταν πάντα σταθερές και συνεπείς : είμαι πάντα ενάντιος σε ό,τι δεν γινόταν από τον ΟΗΕ. Αν η Ρωσία και η Κίνα είχαν ασκήσει το βέτο τους στο ψήφισμα και το ΝΑΤΟ είχε αποφασίσει να επέμβει, θα ήμουν ενάντια στην επέμβαση.
Στην περίπτωση της Λιβύης, συμφωνείτε λοιπόν με το δικαίωμα της επέμβασης στα εσωτερικά μιας χώρας…
Όχι. Το δικαίωμα της επέμβασης στα εσωτερικά μιας χώρας δεν υπάρχει και ελπίζω ότι δεν θα υπάρξει ποτέ. Αυτό που μετράει, για μένα, είναι το καθήκον μιας κυβέρνησης να προστατέψει τον πληθυσμό της. Ο Καντάφι πυροβολεί τον πληθυσμό του. Στο όνομα της υποχρέωσης της προστασίας, ο ΟΗΕ ζήτησε να παρέμβει.
Πώς κρίνετε την στάση του Νικολά Σαρκοζί στην περίπτωση της Λιβύης?
Η ακολουθούμενη πολιτική εναρμονίζεται με το συμφέρον της Γαλλίας : να είναι συνδεδεμένη με τον κόσμο του Μαγκρέμπ. Δεν υπάρχει δυνατό μέλλον για τη Γαλλία αν αυτή εναντιωθεί στο πλειοψηφικό συναίσθημα των πληθυσμών του Μαγκρέμπ, δηλαδή υπέρ της ελευθερίας και ενάντια στους τυράννους. Η Γαλλία έχει παίξει δύο πολύ κακά χαρτιά με την Τυνησία και την Αίγυπτο. Ο Νικολά Σαρκοζί συνειδητοποίησε ότι πήγαινε πολύ μακριά.
Και αυτή του Ούγκο Τσάβες?
Οι αναλύσεις του ξεκινούν πάντα από μια σκοπιά αυστηρά λατινοαμερικάνικη. Γι’ αυτόν, ο κύριος εχθρός είναι οι ΗΠΑ. Καταλαβαίνουμε το λόγο. Ο Τσάβες είναι υπέρμαχος μιας διαμεσολάβησης και ενάντιος σε μια στρατιωτική επέμβαση. Η τοποθέτησή του δεν είναι να στηρίξει τον Καντάφι. Αν ήταν αυτή η τοποθέτησή του, θα την καταδίκαζα. Ο πρόεδρος Τσάβες πρέπει να καταλάβει ότι το συμφέρον των προοδευτικών του κόσμου είναι κανένας τύραννος να μην επικρατήσει του λαού του.
Εισαγωγή – Μετάφραση : Ειρήνη Γαϊτάνου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου