Με το λαό (για την ανατροπή της επίθεσης) ή με την αστική τάξη (για την αντιμετώπιση του χρέους);
Στην παραπάνω παράγραφο (οι υπογραμμίσεις δικές μας) συνοψίζουν οι εμπνευστές της ανάγκης για σύσταση Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου (ΕΛΕ) τους σκοπούς και τους στόχους που αυτή θα έχει. Η διακήρυξη που δόθηκε πρόσφατα επισήμως στη δημοσιότητα με συνέντευξη Τύπου υπογράφεται από περίπου εκατό ξένους (Σαμίρ Αμίν, Τσόμσκι, Τόνι Μπεν των άγγλων Εργατικών, Μπίσκι του Die Linke κ.ά.) και άλλους τόσους έλληνες επώνυμους του δημόσιου βίου, που καταλαμβάνουν ένα αντίστοιχο φάσμα που εκτείνεται από το ΠΑΣΟΚ (Παπασπύρου της ΑΔΕΔΥ), την πρώην βουλευτή του, Σακοράφα, στελέχη του ΣΥΝ (Λαφαζάνης, Τόλιος), του «Μετώπου» (Αλαβάνος, Γαλάνης), της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (Δελαστίκ, Παπακωνσταντίνου), μέχρι γνωστούς δημοσιολόγους-οικονομολόγους (Λίτσης, Λαπαβίτσας) κ.λπ. Θα λέγαμε ότι πρόκειται για μια πρώτη μορφοποίηση της συνάντησης που έχει διακηρύξει ότι επιδιώκει ο πρόεδρος του ΣΥΝ «από τα αριστερά του ΠΑΣΟΚ ως τα αριστερά της Αριστεράς» και οπωσδήποτε σε μια καθόλου «ανύποπτη» στιγμή. Ομως καθόλου δεν προεξοφλούμε –και μάλλον ούτε και οι συμμετέχοντες στην ΕΛΕ- την επιβίωση-μετεξέλιξη αυτού του εγχειρήματος σε αυτή ή την άλλη εκδοχή του. Προσδοκίες υπάρχουν πολλές, αλλά άλλοι θα κρίνουν –έξω και πάνω από την ΕΛΕ- αν το εγχείρημα είναι «χρήσιμο» και αξιοποιήσιμο. Σε κάθε περίπτωση -και ανεξάρτητα από τη «συστολή» των πρωταγωνιστών του- εμείς το εγχείρημα το αντιμετωπίζουμε σαν μια πολιτική παρέμβαση συγκεκριμένων πολιτικών δυνάμεων - και σαν τέτοιο θα κρίνουμε το περιεχόμενό του και την τακτική του. Ωστόσο είναι αναγκαίο, πριν αναφερθούμε σε αυτό καθεαυτό το εγχείρημα της ΕΛΕ, να δούμε πολύ συνοπτικά άλλες ανάλογες και πολύ πιο «αξιόπιστες» προσπάθειες στο διεθνή χώρο αλλά και στην Ελλάδα.
Ποιος θυμάται τον «φόρο Τόμπιν»;
Στην ερώτηση αυτή, που μπορεί να φέρνει στο νου μνήμες από τις «ελπίδες» που σκόρπισαν τα ανά τον κόσμο Φόρουμ υποσχόμενα έναν επί θύραις «άλλον κόσμο», μέσω της άμβλυνσης-υπερπήδησης των πραγματικών και άγριων αντιθέσεων του παρόντος καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού κόσμου, θα μπορούσαμε να απαντήσουμε με εντελώς επίκαιρα στοιχεία:
Α) Η ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ Αννυ Ποδηματά! Η οποία λίγες μέρες πριν κατέθεσε στο Ευρωκοινοβούλιο μια ανάλογη πρόταση (επιβολή φόρου στις συναλλαγές των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και υπέρ των… αναξιοπαθούντων χωρών και λαών) η οποία μάλιστα υπερψηφίστηκε από περισσότερους των 570 ευρωβουλευτών, συμπεριλαμβανομένων φυσικά αυτών του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.
Β) Το Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ (ΠΚΦ) που συνήλθε φέτος στο Ντακάρ –με τη χρηματοδότηση των κυβερνήσεων της Αλγερίας και του Μαρόκου(!) και με την κυριαρχία των επίσημων πια κυβερνητικών οργανώσεων, όπως αποκαλύπτουν οι ίδιοι οι συμμετέχοντες σε αυτό(2)–, το οποίο βέβαια επιμένει στην ίδια γραμμή διαπραγμάτευσης με τον ιμπεριαλισμό, και μάλιστα ακόμα πιο ξετσίπωτα!
Γ) Η «Επιτροπή για την Κατάργηση των Χρεών του Τρίτου Κόσμου» (CADTM)- η οποία συμμετείχε το φετινό Φεβρουάριο στο ΠΚΦ- και το ελληνικό της τμήμα (Ελληνική Επιτροπή ενάντια στο Χρέος) που με διακήρυξή της πολύ πριν από την ΕΛΕ απαιτεί «έλεγχο του χρέους από τους κινητοποιημένους πολίτες».(3)
Δ) Τα 10 στελέχη του ΠΑΣΟΚ που στη συνεδρίαση του Εθνικού Συμβουλίου της 5/3/11 κατέθεσαν κείμενο(4) που όχι μόνο απαιτεί «τη γενναία μείωση» του χρέους, αλλά επιπλέον περιλαμβάνει «εναλλακτικό σχέδιο πολιτικής», 16 σημείων, όπως «επαναδιαπραγμάτευση των συμβάσεων εκμετάλλευσης των μεγάλων δημοσίων έργων που έχουν παραχωρηθεί σε ξένες επιχειρήσεις», «αναδιάταξη του πρωτογενούς τομέα», «στήριξη του εισοδήματος των εργαζομένων», «περιορισμό των ελαστικών μορφών απασχόλησης» και άλλα… ενδιαφέροντα.
Αν λοιπόν «αθροίσουμε» όλες αυτές τις δυνάμεις που σε παγκόσμιο, ευρωπαϊκό και ελληνικό επίπεδο «μοχθούν» για την αντιμετώπιση του χρέους, για τη σμίκρυνση του χάσματος φτωχών-πλουσίων, για την εν γένει ανακούφιση των καταδυναστευόμενων χωρών και λαών, θα μπορούσαμε να πούμε ότι δεν είναι και λίγοι αυτοί που νοιάζονται για τα λαϊκά βάσανα. Και μάλιστα όλοι αυτοί είναι μέσα ή κοντά σε θεσμούς και κέντρα αποφάσεων ή, το «λιγότερο», είναι αποφασισμένοι (απ' ό,τι φαίνεται με κάθε τίμημα) να μπουν σε αυτά το συντομότερο δυνατόν. Αρα, οι προτάσεις τους είναι προς άμεση υλοποίηση! Είναι όμως έτσι τα πράγματα;
Με τι είμαστε αντιμέτωποι;
Με το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα! Που σε όλη τη διάρκεια της ζωής του μέχρι σήμερα αποδεικνύει ότι δεν επιδέχεται καμιά «συνεννόηση», δεν αποδέχεται καμιά διαπραγμάτευση με τους λαούς και τους εργάτες. «Αποδέχεται» μόνο όσα ο συσχετισμός δύναμης μπορεί να του επιβάλει, να του αποσπάσει. Τα τελευταία 30 χρόνια τουλάχιστον αποδεικνύει ξανά πως απορρίπτει ως ξένο σώμα όσες κατακτήσεις κέρδισαν η εργατική τάξη και οι λαοί (το λεγόμενο «κοινωνικό κράτος», οι «παροχές», τα «προνόμια»), καταστρέφει την κοινωνική διαστρωμάτωση (μεσοστρώματα) που λειτουργούσε εξισορροπητικά και για το ίδιο το σύστημα και επιστρέφει στη «φυσική» και ανόθευτη βαρβαρότητα των νόμων του, γιατί οι συσχετισμοί τού το επιτρέπουν.
Αυτή την επέλαση αντιμετωπίζουν σήμερα οι εργάτες και ο λαός στη χώρα μας και διεθνώς. Και αν θέλουμε να είμαστε πιο ακριβείς και ουσιαστικοί, αντιμετωπίζουμε την ανάγκη να ορθώσουμε ένα ταξικό, εργατικό, επαναστατικό κίνημα απέναντι στον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό. Μόνο αυτό μπορεί να αντιμετωπίσει την επέλαση, τους φορείς της. Μόνο αυτό μπορεί, ενόσω θα συγκροτείται και θα αναπτύσσεται μέσα στους αγώνες, να ανατρέπει πλευρές της επίθεσης, να προκαλεί ρήγματα, να διαμορφώνει πολιτικές δυνατότητες, να οδηγήσει στην επανάσταση και στην οριστική λύση: το σοσιαλισμό.
Αυτή η λογική και η πολιτική αυτοτέλεια-χειραφέτηση του κινήματος από τις απάτες και τις αυταπάτες για το σύστημα και τα χαρακτηριστικά του δεν εξασφαλίζεται εφάπαξ. Κρίνεται και παλεύεται κάθε μέρα, σε κάθε ζήτημα, σε κάθε μάχη. Πολύ περισσότερο που υπάρχει η βεβαρημένη ιστορία των τελευταίων 50-60 χρόνων. Στη διάρκεια των οποίων οι αριστερές δυνάμεις εκφυλίστηκαν σε κατοικίδια του συστήματος, διέχυσαν (και εμποτίστηκαν με) τη λογική της ταξικής συνεργασίας, δηλαδή την υπαγωγή των μαζών στην «καλή διάθεση» του ιμπεριαλισμού και του κεφαλαίου.
Η χώρα και το χρέος
Το χρέος είναι πριν από όλα έκφραση στο οικονομικό πεδίο της σχέσης εξάρτησης, αποτέλεσμα της καταλήστευσης της χώρας από το ξένο και ντόπιο κεφάλαιο. Είναι ταυτόχρονα ισχυρό εργαλείο εκβιασμού, μόνιμη θηλιά πλοήγησης και επιβολή επιλογών από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Σφίγγει ή χαλαρώνει σε ευθεία συνάρτηση με τις πολιτικές σκοπιμότητες και συμφέροντα των ιμπεριαλιστών. Γιατί άραγε για χρόνια οι Ευρωπαίοι έκαναν τα «στραβά ματιά» στη δημιουργική λογιστική του Σημίτη και τώρα όλο και ξαναμετρούν και βρίσκουν πιο ψηλά το έλλειμμα; Γιατί η (αμερικάνικη) Moodys αποφάσισε «αιφνιδίως» τη νέα υποβάθμιση ενόψει των συνόδων κορυφής της ΕΕ; Τι άλλο από ένταση του αρμέγματος της χώρας και ένταση των αμερικανοευρωπαϊκών αντιθέσεων δείχνουν αυτές οι επιλογές;
Για το λαϊκό κίνημα, το χρέος δεν μπορεί να αποσπαστεί από το πλέγμα της εξάρτησης και να αντιμετωπιστεί αυτό καθεαυτό! Αυτό το κάνουν οι ιμπεριαλιστές, όχι βέβαια για να λύσουν-καταργήσουν το πλέγμα της εξάρτησης. Αλλά για να οδηγήσουν κάθε φορά με πλοηγό το χρέος αλλά και το σύνολο των όρων επικυριαρχίας που διαθέτουν σε όλα τα πεδία το πλαίσιο της εξάρτησης στο επίπεδο (αν)ισορροπίας που απαιτούν τα συμφέροντά τους. Καθοριστικός όρος είναι σε κάθε τέτοια περίπτωση ο διεθνής συσχετισμός, των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών συμπεριλαμβανομένων. Αυτό λοιπόν που έγινε επί Μεταξά στην Ελλάδα ή ό,τι έγινε στο Εκουαδόρ το 2007-2009 δεν μπορεί να μεταφερθεί μηχανιστικά σήμερα στη χώρα. Με κάτι τέτοιες μεταφορές είναι εξάλλου που η «Αριστερά» στην Ελλάδα έβγαλε «αντιιμπεριαλιστή» και οπωσδήποτε «μεγάλο ηγέτη» τον Α. Παπανδρέου που είχε την ευχέρεια λόγω των συνθηκών της περιόδου (αντιπαράθεση ΗΠΑ-ΕΣΣΔ) να «πρωτοστατεί» στο «κίνημα των Αδεσμεύτων» και να έχει «αδελφικές» σχέσεις με τον Αραφάτ!
Να βρούμε «πόσα χρωστάμε»
Τι κάνει απέναντι σε αυτήν την κατάσταση ο ανθός της προοδευτικής οικονομικής και αριστερής σκέψης στη χώρα; Πρώτον, μετρά και ξαναμετρά πόσα δισ. πρέπει να πληρωθούν σε τόκους, τοκοχρεολύσια κ.λπ. το 2013, 2014, 2015. Μετά λογαριάζει και ξαναλογαριάζει τα έσοδα που βάσει των πολιτικών του Μνημονίου -τις οποίες βέβαια καταγγέλλει ως αντικοινωνικές, αντεργατικές κ.λπ.- θα εισπραχθούν. Τρίτον, διαπιστώνει ότι το δεύτερο ποσό (των εισπράξεων) είναι μικρότερο από το πρώτο (των χρωστούμενων). Τέταρτον, αναφωνεί, αδιέξοδο! Κάνει μια στάση, καταγγέλλει εκ νέου την κυβέρνηση, τις επιλογές της, περιγράφει με μελανά χρώματα την κατάσταση και… κάνει το αποφασιστικό βήμα: Βρίσκει τη λύση!!! «Θα μετρήσουμε ξανά το πρώτο ποσό-θα βρούμε πόσα χρωστάμε-αν βγουν λιγότερα, που θα βγουν γιατί μας έχουνε κλέψει, είμαστε εντάξει!».
Για όποιον θεωρεί ότι η παραπάνω περιγραφή μας αδικεί τις προθέσεις των δυνάμεων που στηρίζουν την έκκληση για δημιουργία ΕΛΕ, επαναλαμβάνουμε τη δικιά τους διατύπωση: «Η επιδίωξη της ΕΛΕ θα είναι να συνδράμει την Ελλάδα ώστε να λάβει όλα τα απαραίτητα μέτρα για να αντιμετωπίσει το βάρος του χρέους, επιτρέποντας παράλληλα στη χώρα να διαπραγματευτεί καλύτερα με τους πιστωτές της.» Είναι η πιο ανοιχτή ομολογία που μπορεί να κατατεθεί σε αυτή τη φάση πως σκοπός τους είναι να στηρίξουν την αστική τάξη και την κυβέρνησή της στη διαπραγμάτευση με τον ιμπεριαλισμό. Και ακόμα, όπως η ίδια διακήρυξη αναφέρει παρακάτω, «η δημιουργία διεθνούς και ανεξάρτητης ΕΛΕ για το ελληνικό δημόσιο χρέος αποτελεί αναντίρρητη ανάγκη. Είναι επίσης δημοκρατική απαίτηση του ελληνικού λαού που σηκώνει το βάρος της κρίσης και θέλει να γνωρίζει τις αιτίες της. Από όλες τις απόψεις, η ελληνική ΕΛΕ θα μπορούσε να λειτουργήσει ως πρότυπο και για άλλες χώρες της Ευρωζώνης». Δηλαδή η στήριξη παρέχεται χωρίς να αμφισβητείται η μέχρι τώρα –τουλάχιστον- επίθεση, αφού είναι δεδομένο πως ο λαός «σηκώνει το βάρος» και με ευρύτερο στόχο τη «δημοκρατική ανασυγκρότηση» της… Ευρωζώνης!
Η αλήθεια είναι πως αυτή η κατάληξη, που αποτελεί την αιχμή της πολιτικής τους θέσης-παρέμβασης, δεν είναι καθόλου απροσδόκητη. Αντίθετα, είναι το φυσιολογικό αποτέλεσμα για όποιον από την αρχή εγκλωβίστηκε στο πρόβλημα χρέος καθεαυτό και έθεσε την επίλυσή του ως προϋπόθεση για οτιδήποτε άλλο και πάνω από όλα ως προϋπόθεση για την ανάπτυξη της πάλης και της αντίστασης των μαζών! Με αυτή τη λογική υιοθέτησε από την αρχή τον εκβιασμό του συστήματος: «Πρέπει να βρεθούν τα λεφτά». Και επειδή τα λεφτά «δεν βρίσκονταν» -παρ' όλο που υπήρχαν, είναι αλήθεια, ένα σωρό προτάσεις γι' αυτό το σκοπό, μέχρι και «εθνικοποίηση των τραπεζών» πρότειναν οι αθεόφοβοι- τώρα όλοι μαζί, «προοδευτικοί, αριστεροί, αντικαπιταλιστές», αποφάσισαν να υπερασπιστούν ως το τέλος την πολιτική τους πρόταση και να «συνδράμουν την Ελλάδα για να αντιμετωπίσει το βάρος του χρέους». Σίγουρα οι πιο στενάχωροι σε αυτή τη συμμαχία είναι οι κακόμοιροι οι «αντικαπιταλιστές». Αυτοί που ούτε τη λέξη ιμπεριαλισμός δεν ήθελαν να ακούσουν, γιατί τους καθυστερούσε τον «κομμουνισμό εδώ και τώρα». Αυτοί που ακόμα και σε πλαίσιο για μια φοιτητική διαδήλωση έθεταν ως προαπαιτούμενο ένα «πλήρες πρόγραμμα» μιας «άλλης παιδείας». Τώρα έφτασαν να ζητούν από τους καπιταλιστές να δεχτούν τη «συνδρομή τους» για να κάνουν «καλή διαπραγμάτευση» με τους ιμπεριαλιστές «πιστωτές τους»! Επιπλέον, δεν τους φτάνει που θα... σώσουν την Ελλάδα, αλλά θέλουν να σώσουν και την… Ευρωζώνη, την οποία μέχρι πρόσφατα ήθελαν να τη διαλύσουν, μαζί με όλη την ΕΕ! Και, ακόμα χειρότερα, να βάζουν σαν αστερίσκο (κι αυτό ο Α. Παπανδρέου το δίδαξε), κάτω (και έξω) από το επίσημο κείμενο που βγήκε από την αίθουσα της ΕΣΗΕΑ, την «ανάγκη της προγραμματικής τους πρότασης». Τέτοια ευελιξία!
Τι σημαίνει για το κίνημα η «άρνηση του χρέους»;
Φυσικά ο λαός και δεν πρέπει να αναγνωρίσει και δεν αναγνωρίζει το χρέος, φυσικά και δεν πρέπει να αποδεχτεί τον αστικό και ιμπεριαλιστικό εκβιασμό της ανάγκης «αντιμετώπισής του». Δεν χρωστάμε τίποτε και σε κανέναν, πρέπει να είναι η θέση των εργατών, της νεολαίας, των εργαζομένων. Ενας μόνο τρόπος υπάρχει για την έμπρακτη ανάδειξη και υπεράσπιση αυτής της θέσης στις σημερινές συνθήκες και συσχετισμούς: Η ανάπτυξη-κλιμάκωση της μαζικής αντίστασης και πάλης για τη συνολική ανατροπή της πολιτικής της κυβέρνησης και του συστήματος. Η σύγκρουση μέσα από αυτή την πάλη με την υποτέλεια και την πολιτική της υποδούλωσης της χώρας σε ευρωπαίους και αμερικάνους ιμπεριαλιστές, που όλο και περισσότεροι όλο και περισσότερο τους «ξεχνάνε» όταν αναφέρονται στα μεγάλα προβλήματα του λαού μας! Ή μήπως το διώξιμο, π.χ., των αεροπλανοφόρων της Σούδας δεν αποτελεί «επίσης δημοκρατική απαίτηση του ελληνικού λαού», ανάγκη ζωής και ειρήνης για όλους τους λαούς της περιοχής;
Η πρωτοβουλία-έκκληση για την ΕΛΕ, το ανάλογο αίτημα Τσίπρα για τη σύσταση «Κοινοβουλευτικής Επιτροπής για τον έλεγχο του δημόσιου χρέους», η αποδοχή της πρόσκλησης στο Μαξίμου από τους αρχηγούς των κομμάτων της καθεστωτικής Αριστεράς έχουν έναν κοινό πολιτικό παρονομαστή: τη συναίνεση, την κατανόηση, τη σύμπλευση-συστράτευση με τις ανάγκες, τις δυσκολίες, τις απαιτήσεις της αστικής τάξης και της κυβέρνησης. Σε αυτό το πλαίσιο μένουν και κινούνται όλες οι παραπάνω δυνάμεις και παράγοντες, φροντίζοντας βέβαια να έχουν η καθεμία και τις τέτοιες και αλλιώτικες αντιπολιτευτικές αιτιάσεις τους. Ο άλλος δρόμος της πολιτικής-ταξικής ρήξης με το αστικό πλαίσιο, που ανοίγει με το λαό την προοπτική που αυτός έχει ανάγκη, τους είναι από μακρινός έως ξένος και εχθρικός. Αλλά, βέβαια, όλοι αυτοί είναι έτοιμοι να καταγγείλουν ξανά το λαό που «δεν καταλαβαίνει» και δεν τους ακολουθεί!
(1): www.elegr.gr
(2): contra-xreos.gr, Mimoun Rahmani, στέλεχος CADTM Μαρόκου
(3): contra-xreos.gr, προκήρυξη της Ελληνικής Επιτροπής
(4): www.tvxs.gr/news/ Κείμενο παρέμβασης 10 στελεχών του ΠΑΣΟΚαναδημοσίευση από http://kkeml.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου