Το γιαούρτι και η απαξίωση του αστικού πολιτικού συστήματος

Η «επίθεση» με γιαούρτια στον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης Θόδωρο Πάγκαλο, δεν αποτελεί ένα μεμονωμένο περιστατικό. Δεν είναι η πρώτη φορά που πολιτικός που εντάσσεται στον αστικό συνασπισμό εξουσίας (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ) δέχεται προπηλακισμούς από πολίτες. Θυμίζουμε την περίπτωση του Κωστή Χατζηδάκη (βουλευτή και πρώην υπουργού των κυβερνήσεων Καραμανλή) καθώς και αυτή του Απόστολου Κακλαμάνη (πρώην προέδρου του ελληνικού κοινοβουλίου επί των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ). Φυσικά, αναρίθμητες είναι οι περιπτώσεις γιουχαϊσματος και αποδοκιμασίας βουλευτών, δημάρχων, παραγόντων κτλ. που αυξάνονται με ρυθμό γεωμετρικής προόδου το τελευταίο διάστημα. 

Δεν χωρά αμφιβολία πως αποτελούν έκφραση της λαϊκής δυσαρέσκειας / αγανάκτησης που γέννησε όλα τα προηγούμενα χρόνια η πολιτική του κεφαλαίου και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την οποία υπηρέτησαν πιστά οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας. Αυτή η δυσαρέσκεια εντείνεται την τελευταία περίοδο λόγω της όξυνσης της αντεργατικής επίθεσης που προκαλείται από την αποδοχή και την εφαρμογή των όρων του μνημονίου και των αναθεωρήσεων του.

Κυρίως, όμως, εκφράζουν τη γενικότερη απαξίωση του αστικού πολιτικού συστήματος η οποία αποτυπώνεται εκτός των άλλων μέσω αποχής / άκυρου / λευκού και σε όλες τις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι οι επιθέσεις γίνονται σε πρόσωπα που συμβολίζουν τις ατμομηχανές του συστήματος (υπουργοί, πρώην υπουργοί, αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, ο ίδιος ο πρωθυπουργός) αλλά και σε πρόσωπα - σύμβολα της αστικής δημοκρατίας (πρώην πρόεδρος της βουλής). 

Η ευρύτερη αποστοίχιση εργαζομένων και νεολαίας από το αστικό πολιτικό σύστημα και τους θεσμούς του, εκφράζει την αδυναμία ενσωμάτωσης μέσω ενός νέου “κοινωνικού συμβολαίου - οράματος”. Ο δομικός χαρακτήρας της τρέχουσας παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και η αδυναμία από την πλευρά του καπιταλισμού γενικά - και του ελληνικού καπιταλισμού ειδικά - να προβεί σε παραχωρήσεις, αντικειμενικά, δεν αφήνει κανένα περιθώριο για ένα νέο “New Deal” αλά ελληνικά. Άρα, δεν υπάρχει περιθώριο για ένα πειστικό, κατά τα πρότυπα του κράτους πρόνοιας, νέο κοινωνικό συμβόλαιο και όραμα ενεργητικής στράτευσης των εργαζομένων και της νεολαίας. Η “βόμβα” της ταξικής πάλης όλο και πιο δύσκολα θα εξουδετερώνεται.

Ωστόσο, τα φαινόμενα προπηλακισμών - που κατά βάση έχουν ατομικό και αυθόρμητο χαρακτήρα – εκφράζουν και την αποτυχία της αριστεράς στο σύνολό της να εμπνεύσει και να πολιτικοποιήσει και να δώσει συλλογική ανατρεπτική κατεύθυνση σε εργαζόμενους και νεολαία. Μετά από 1 χρόνο εφαρμογής της σκληρής ταξικής πολιτικής όλου του αντιδραστικού group (κεφάλαιο – ΕΕ – ΕΚΤ – ΔΝΤ - ΠΑΣΟΚ – ΝΔ – ΛΑΟΣ), η αριστερά ως ακόλουθος (Σύριζα - ΑΝΤΑΡΣΥΑ) ή στην καλύτερη “αριστερός ψάλτης” (ΚΚΕ) της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας στο εργατικό κίνημα, δεν έχει καταφέρει τίποτα. Πέρασαν όλα! Μάλιστα, αντί σε αυτές τις συνθήκες της οξυμένης δυσαρέσκειας να διαχωρίζεται από την αστικοποιημένη γραφειοκρατία πολιτικά και οργανωτικά, να πολιτικοποιεί τον αγώνα των εργαζομένων θέτοντας ζήτημα συνολικά άρνησης του χρέους από την εργατική τάξη και ανατροπής της κυβέρνησης, καθηλώνεται στα όρια της “μισής αντίστασης”, στην παραπομπή σε άλλη χρονική στιγμή καλύτερων κομματικών συσχετισμών, στο “να φύγουν οι Γερμανοί”, στο “να σωθεί η χώρα”, σε επιτροπές λογιστικού ελέγχου διαπλεκόμενες με το κράτος και τους μηχανισμούς του. Όλο και περισσότερο εντάσσεται στους σχεδιασμούς και στην ατζέντα του αστικού πολιτικού συστήματος. 

Οι δυο υπαρκτοί πόλοι της αριστεράς, ο πόλος του “μαχητικού” ρεφορμισμού (ΚΚΕ) και ο πόλος της “αριστερής σοσιαλδημοκρατίας” (ΣΥΡΙΖΑ και οι δορυφόροι του) αποτελούν για ένα μεγάλο τμήμα των εργαζομένων “κομμάτι του προβλήματος” λόγω της αδυναμίας τους να συγκρουστούν με το αστικό πολιτικό σύστημα και τις αντιδραστικές επιλογές του. Στο έδαφος αυτής της ανεπάρκειας, θα πληθαίνουν εκφράσεις ατομικής δυσαρέσκειας όπως αυτές στις οποίες αναφερόμαστε παραπάνω, θα αναπτύσσονται ρεύματα της αναρχοαυτονομίας – ανίκανα να δώσουν διέξοδο – που θα τις υποδέχονται ως αποτέλεσμα της φετιχοποίησης της (ατομικής) βίας.

Περισσότερο από κάθε άλλη στιγμή στην πρόσφατη ιστορία του κομμουνιστικού – επαναστατικού κινήματος, είναι αναγκαία η εμφάνιση με μαζικούς όρους αυτοτελούς επαναστατικού ρεύματος στην κοινωνία, στο εργατικό κίνημα, στην κομμουνιστική αριστερά. Απαλλαγμένο από μεταρρυθμιστικές αυταπάτες και λογικές ενότητας της αριστεράς γενικά και από τα πάνω. Ενωτικό επαναστατικό ρεύμα και επαναστατικό μέτωπο των κομμουνιστικών δυνάμεων, για την ενότητα της εργατικής τάξης στον διαρκή αγώνα της για χειραφέτηση από τα δεσμά του κεφαλαίου.                

            

kokkinostupos