Μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες

Οι στίχοι αυτοί από το γνωστό τραγούδι των Active Member, νομίζουμε ότι περιγράφουν ανάγλυφα τις μέρες που διανύουμε...

Μέρες που χρωματίζονται με μουντά χρώματα, με φόντο την βαθύτερη κρίση του καπιταλιστικού συστήματος. Προκειμένου το κεφάλαιο να ξεπεράσει την κρίση που το ίδιο έχει δημιουργήσει, επιχειρεί να αλλάξει εκ βάθρων τον τρόπο με τον οποίο ζει, εργάζεται, αξιοποιεί τον ελεύθερο χρόνο της, η νεολαία και η εργαζόμενη κοινωνική πλειοψηφία. Έτσι μετουσιώνεται η φράση “ να κάνουμε την κρίση, ευκαιρία” που ακούμε συχνά – πυκνά από εκπροσώπους της αστικής τάξης.

Στην κατεύθυνση αυτή, τα εργασιακά δικαιώματα απαλείφονται, μισθοί και συντάξεις περικόπτονται, η ανεργία (ιδιαίτερα στους νέους) αποκτά τρομακτικές διαστάσεις, η κρατική τρομοκρατία έχει γίνει καθημερινό βίωμα για όσους επιλέγουν να αγωνιστούν αντί να υποταχτούν. Το σύστημα χρησιμοποιεί όλα τα όπλα που έχει στη φαρέτρα του, στην προσπάθειά του να καταπνίξει τις κοινωνικές αντιστάσεις που αναπτύσσονται, ώστε να μην αποβούν ικανές να διαταράξουν την εύθραυστη σταθερότητά του.

Είναι εμφανές ότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, που επελέγη από το κεφάλαιο για να συνεχίσει το “έργο” που δεν μπόρεσε να ολοκληρώσει η  Ν.Δ , στον 1,5 χρόνο παραμονής της στην εξουσία έχει χάσει και το τελευταίο κοινωνικό έρεισμα και νιώθει ολοένα και περισσότερο την αγανάκτηση της κοινωνίας να διευρύνεται. Αυτό όμως δεν στέκεται ικανό, για την ώρα, να ανακόψει την πορεία προς έναν “σύγχρονο” εργασιακό μεσαίωνα.

Πού θα κάτσει η μπίλια ;

Την στιγμή που η κοινωνία μοιάζει περισσότερο σαν ένα καζάνι που βράζει και οι κοινωνικές ανισότητες έχουν οξυνθεί σε υπερθετικό βαθμό, γίνεται σαφές ότι  δημιουργούνται δύο “στρατόπεδα”. Η διαφορά τους είναι ότι το ένα (αστικό μπλοκ εξουσίας) είναι πλήρως εξοπλισμένο (πολιτικά, ιδεολογικά, πολιτισμικά κ.τ.λ) και έχει στο “οπλοστάσιό” του τον πλήρη έλεγχο και την αγαστή υποστήριξη των μεγάλων δημοσιογραφικών κέντρων καθώς και τον αναβαθμισμένο ρόλο της αστυνομίας και του στρατού(βλ. Καλλίμαχο), εν αντιθέσει με το άλλο που δείχνει να “ψάχνεται” έπειτα από μια σειρά από χτυπήματα και ήττες που έχει υποστεί όλο το προηγούμενο διάστημα.

 Η Αριστερά σε όλες τις εκδοχές της, ξεκινώντας από το μαζικότερο κόμμα της (ΚΚΕ) και καταλήγοντας στις μικρότερες οργανώσεις της, μπροστά στην βαθύτερη κρίση του καπιταλιστικού συστήματος δείχνει ανεπαρκής να δώσει νικηφόρα προοπτική στις μάχες που έχουμε μπροστά μας, αναπαράγοντας θεωρητικά και πολιτικά σχήματα και προτάσεις στο κίνημα που έχουν δείξει τα όριά τους. Αδυνατεί να συλλάβει τις νικηφόρες προοπτικές που απορρέουν από την κρίση του ίδιου του κεφαλαίου για το εργατικό κίνημα και την κοινωνική πλειοψηφία, μη μπορώντας να καλύψει το τεράστιο κενό αντιπολίτευσης, προσφέροντας άθελά της την ευκαιρία στα ακροδεξιά δεκανίκια του συστήματος (βλ. ΛΑΟΣ) να ξεπροβάλλουν και να ασκούν ανενόχλητα το έργο τους, στην κατεύθυνση της δεξιάς μετατόπισης τόσο του αστικού πολιτικού συστήματος όσο και της ίδιας της κοινωνίας.

Προοπτικές υπέρβασης του υπάρχοντος σκηνικού

Ο Δεκέμβρης του 2008, εγκαινίασε την είσοδο σε ένα νέο κύκλο αγώνων με πολλές ποιοτικές διαφοροποιήσεις σε σχέση με αγώνες του παρελθόντος. Τρία χρόνια μετά, η Αριστερά είναι σαφές πως δεν πήρε το μήνυμα που ανολοκλήρωτα έστειλε η νέα γενιά και αρκείται σε ευχολόγια για το ξέσπασμα του “εργατικού Δεκέμβρη”, ανακυκλώνοντας “μεθοδολογίες” και πρακτικές στο κίνημα, από τα παλιά. Έχει γίνει πλέον σαφές τόσο ότι τα “τυφλά” χτυπήματα, όσο και η ιδιοκτησιακή λογική για το κίνημα, μόνο σε βήματα προς τα πίσω μπορεί να το οδηγήσει. Απέναντι σε αυτό το δίδαγμα του Δεκέμβρη, η αριστερά φαίνεται πως εθελοτυφλεί, δυστυχώς…

Κατά την σύγκρουση του παλιού με το νέο κόσμο, η οποία είναι σε εξέλιξη, ο “χάρτης” της υπάρχουσας Αριστεράς είναι βέβαιο πως θα αλλάξει. Θεωρούμε ότι οι ανακατατάξεις θα είναι έντονες και νέα μορφώματα θα προκύψουν μέσα από αλλεπάλληλες διασπάσεις. Το καθοριστικό μέσα από αυτή τη διαδικασία, είναι αν αυτά τα νέα μορφώματα θα μπορέσουν να χαράξουν μια διαφορετική λογική για την Αριστερά και το εργατικό κίνημα. Το δίλημμα εν τέλει είναι αν η αριστερά θα κινηθεί στην κατεύθυνση να περισώσει ό,τι μπορεί διεκδικώντας παράλληλα το ρόλο της υπεύθυνης πολιτικής  δύναμης στα πλαίσια του αστικού πολιτικού συστήματος ή αν θα κινηθεί σε επαναστατική κατεύθυνση ρήξης και ανατροπής του χρεωκοπημένου καπιταλιστικού μοντέλου “ανάπτυξης”.




kokkinostupos