ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΕΣ, ΔΗΜΟΤΙΚΕΣ, EYΡΩΕΚΛΟΓΕΣ 2014
Μαύρο στην κυβέρνηση και τα κόμματα του συστήματος!
Τσακίστε τους φασίστες της Χρυσής Αυγής στους δρόμους και στις κάλπες!
Ψήφο στην Αριστερά!
Η κινηματική και πολιτική ήττα του 2012
Βρισκόμαστε αρκετά μακρυά, χρονικά, κινηματικά και πολιτικά, από τις διπλές εκλογές του 2012. Το αντιφατικό “αντιμνημονιακό κίνημα” της περιόδου 2010-2012, δεν ήταν μονοσήμαντα αριστερόστροφο, αλλά ωστόσο δημιούργησε προϋποθέσεις μιας πολιτικής σύγκρουσης με βαθιές κοινωνικοταξικές διαστάσεις. Η Αριστερά, δέσμια των μύθων της, δεν είχε την ιδεολογική και πολιτική διαύγεια που χρειαζόταν, ούτε για να οργανώσει πρακτικά τη σύγκρουση που διεξαγόταν στο δρόμο, ούτε για να της δώσει πολιτική διέξοδο και προοπτική. Σαν αποτέλεσμα το αντιμνημονιακό κίνημα ηττήθηκε στο δρόμο σε όλες τις κορυφώσεις του.
Παρ’ όλα αυτά και παρά την απογοήτευση από τις κινηματικές ήττες, η δυναμική της κοινωνικής δυσαρέσκειας, μη βρίσκοντας διέξοδο στους αγώνες, πέρασε διαμέσου ενός “κινηματικού κενού” μετά τις 12 Φλεβάρη του 2012, για να εκφραστεί -επίσης όχι μονοσήμαντα αριστερόστροφα- στις εκλογές του Μάη. Η “κυβέρνηση της Αριστεράς” του ΣΥΡΙΖΑ ερχόταν σε ευθεία σύγκρουση με το πολιτικό σχέδιο της αστικής τάξης, πάνω σε μια υποχωρούσα αλλά ακόμα καυτή λάβα κοινωνικών αγώνων. Ήταν η πολιτική έκφραση της αριστερόστροφης συγκρουσιακής δυναμικής αυτών των αγώνων. Η άλλη πλευρά της δυναμικής της κατάστασης εκφράστηκε με την εκτόξευση της πατριωτικής και ναζιστικής Δεξιάς.
Ωστόσο το αντιμνημονιακό κίνημα αφού πρώτα ηττήθηκε στο δρόμο, ηττήθηκε και στις κάλπες της 17ης Ιούνη. Και παρά τα πανηγύρια για την -όντως- μεγάλη εκλογική άνοδο της Αριστεράς, η διπλή αυτή -κινηματική και εκλογική- ήττα καθόρισε τις εξελίξεις του επόμενου διαστήματος. Το ΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με τη γενική πολιτική τους στάση και ειδικά με τις τοποθετήσεις και την πολιτική πρακτική τους μεταξύ των εκλογικών αναμετρήσεων Μάη και Ιούνη, συνέβαλαν τα μέγιστα σ’ αυτή την πολιτική ήττα.
Η ανασυγκρότηση και αντεπίθεση του ταξικού αντιπάλου και η απροθυμία – αδυναμία της Αριστεράς να συγκρουστεί
Η αστική τάξη πάτησε στις αντιφάσεις του αντιμνημονιακού αγώνα, στις ιδεολογικές και πολιτικές αδυναμίες της Αριστεράς και ποντάροντας στην ιδεολογία ενός αναδυόμενου Κράτους Εκτάκτου Ανάγκης (ΚΕΑ) -έχοντας φυσικά και τη στήριξη του διεθνούς παράγοντα- επιχείρησε και κατάφερε να λύσει -έστω προσωρινά και μεταβατικά- την πολιτική κρίση στο στρατόπεδο της. Ανασυγκροτώντας το πολιτικό της προσωπικό υπό την ηγεσία της ΝΔ, αποκαθιστώντας μια κυβερνητική σταθερότητα, χτίζοντας στην πράξη το ΚΕΑ και κυρίως διαμορφώνοντας νέους ιδεολογικούς και πολιτικούς συσχετισμούςανάμεσα στις τάξεις και ευρύτερα στην κοινωνία.
Η νέα κατάσταση σηματοδοτήθηκε την επομένη σχεδόν των εκλογών, με την υψηλού συμβολισμού καταστολή της Χαλυβουργίας, για να συνεχιστεί με την επίθεση στις καταλήψεις και τους αναρχικούς, τις επιστρατεύσεις μετρό, ναυτεργατών και καθηγητών, τις διαθεσιμότητες και ένα σωρό άλλα πακέτα μνημονιακών μέτρων, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και το “βίο-αβίωτο” των μεταναστών και το μαύρο στην ΕΡΤ. Κι αυτά είναι μόνο τα πιο χτυπητά “κατορθώματα” της κυβέρνησης Σαμαρά.
Η Αριστερά στη μεγάλη της πλειοψηφία, δεν τόλμησε να συγκρουστεί με τα συντηρητικά ή και αντιδραστικά ιδεολογικά βαρίδια που ενυπήρχαν στο “αντιμνημονιακό κίνημα”, υποτασσόμενη στον “αντιμνημονιακό λαό” και τις πατριωτικές του αυταπάτες. Αυτό καθόρισε τα όρια για τις δυνατότητες του κινήματος και έδωσε την ευκαιρία στο αστικό μπλοκ εξουσίας να αξιοποιήσει αυτές τις αντιφάσεις προκειμένου να αναδείξει πρώτα την ιδεολογία και έπειτα την εξελισσόμενη διαδικασία επιβολής του Κράτους Εκτάκτου Ανάγκης (ΚΕΑ) καθώς και μια νέα αφήγηση για την αναγέννηση του εθνικού κορμού, ως το έδαφος πάνω στο οποίο πατάει το σχέδιο ανασυγκρότησης του αστικού μπλοκ εξουσίας.
Η -πέραν του ΣΥΡΙΖΑ- Αριστερά, συνέχιζε σαν να μην τρέχει τίποτα τον αυτισμό του “παρατεταμένου αγώνα”, ανίκανη να αντιληφθεί ότι είχε περάσει από μπροστά της μια πραγματική δυνατότητα σύγκρουσης τόσο στο δρόμο (όπου δεν έκανε τίποτα για να την οργανώσει), όσο και στις κάλπες τον Μάη και κυρίως τον Ιούνη, όπου -ανεξαρτήτως προθέσεων- έβαλε πλάτη στη νίκη του Σαμαρά. Για αυτή την Αριστερά η βελόνα είχε κολλήσει στον “παρατεταμένο αγώνα” ο οποίος κάποια στιγμή θα γίνει απεργία διαρκείας (ΑΝΤΑΡΣΥΑ κ.α.) ή θα ενισχύσει αρκετά το Κόμμα (ΚΚΕ) προκειμένου να οδηγηθούμε (με κάποιο και πάλι απροσδιόριστο τρόπο) σε μια σύγκρουση. Και έτσι επένδυσε στην αναμονή ενός “καυτού φθινόπωρου” και άλλων ώριμων φρούτων, την ίδια στιγμή που υποτίμησε εκκωφαντικά την επείγουσα αντιφασιστική πάλη καθώς αυτή θα μας … “αποπροσανατόλιζε” από τα “πραγματικά προβλήματα του λαού και του τόπου”.
Ο δε ΣΥΡΙΖΑ, που τουλάχιστον -ανεξάρτητα από τις προθέσεις της ηγεσίας του- σήκωσε το ξίφος της σύγκρουσης στο εκλογικό επίπεδο με το σύνθημα της αριστερής κυβέρνησης, μετά τον Ιούνη έκανε τα πάντα για να πείσει ότι θα βάλει το ξίφος στη θήκη του.
Αποτέλεσμα όλων των παραπάνω ήταν ότι το σχέδιο ανασυγκρότησης του αστικού μπλοκ εξουσίας δεν συνάντησε γερά εμπόδια από την Αριστερά και το κίνημα, παρότι οι πρώτες μετεκλογικές απεργίες είχαν μια δυναμική, το αντιφασιστικό κίνημα έδινε δυνατότητες ενώ και επιμέρους αγώνες μπορούσαν να παίξουν ρόλο καταλύτη (πχ μετρό, καθηγητές, ΕΡΤ). Αιτία ήταν η υποκατάσταση της κυβέρνησης της Αριστεράς από το “ώριμο φρούτο εθνικής σωτηρίας”, η ιδεολογική αφασία όλης σχεδόν της Αριστεράς απέναντι στην ιδεολογία και την πρακτική του ΚΕΑ, η αλλοπρόσαλλη πολιτική αντιμετώπιση και η τραγική υποτίμηση της σημασίας της αντιφασιστικής πάλης, ο αυτισμός του “παρατεταμένου αγώνα” που συνδυαζόταν με το να μην ξέρει τι να κάνει παρακάτω η Αριστερά όταν ένας αγώνας ήταν όντως παρατεταμένος (πχ μετρό ή ΕΡΤ), ή η υπονόμευση και προδοσία του αγώνα πριν ξεσπάσει και γίνει επικίνδυνος (πχ καθηγητές). Το “αυθόρμητο” συνέχισε να δίνει γεγονότα, έμεινε όμως να αναπαράγεται μέσα από την οργή και το θυμό, τρώγοντας έτσι τα ψωμιά του, αφού ποτέ δεν συνοδεύτηκε από μια συνειδητή και σχεδιασμένη ιδεολογική, πολιτική και κινηματική παρέμβαση της Αριστεράς. Όλα αυτά επέτρεψαν στην κυβέρνηση να ξεπεράσει τις εστίες κοινωνικής αναταραχής που προέκυψαν μετεκλογικά, οι οποίες παρότι δεν είχαν τη διαρκή ένταση της προηγούμενης διετίας δεν ήταν ωστόσο ούτε λίγες ούτε ασήμαντες.
Η κυβέρνηση Σαμαρά σε κρίση και η πολιτική σημασία των ερχόμενων εκλογών
Ωστόσο το σχέδιο Σαμαρά μπήκε σε δοκιμασία από δυνάμεις εντός του αστικού στρατοπέδου. Καταρχήν από την επιθετική στρατηγική αμφισβήτησης της ηγεμονίας και του σχεδίου της ΝΔ από την Χρυσή Αυγή (Μελιγαλάς, επίθεση στο ΚΚΕ στο Πέραμα, δολοφονία Παύλου Φύσσα κ.α.) και τις εξελίξεις με την “εξάρθρωση της εγκληματικής οργάνωσης”. Προσωρινά αυτός ο σκόπελος ξεπεράστηκε και επιδιώχθηκε να αξιοποιηθεί υπέρ της κυβέρνησης (θεωρία δύο άκρων κλπ) ωστόσο το πρόβλημα παρέμεινε ανοιχτό και υποτροπίασε επικίνδυνα με την Μπαλτακιάδα.
Επίσης το σχέδιο Σαμαρά παραμένει διαρκώς εκτεθειμένο στα προβλήματα που δημιουργεί η επιθανάτια κρίση του ΠΑΣΟΚ και γενικότερα της “κεντροαριστεράς”, αναγκαίου ωστόσο εταίρου για την κοινοβουλευτική σταθερότητα της σημερινής κυβέρνησης. Η κρίση του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ, το γερασμένο βρέφος της Ελιάς και το ξεπήδημα του Ποταμιού καθιστούν την κατάσταση στην “κεντροαριστερά” οριακή. Σ’ αυτά προστίθενται πλέον και ενεργά ρήγματα στο νεοδημοκρατικό στρατόπεδο και οδηγούν σε κρίση την ηγεμονία του Σαμαρά και την κοινοβουλευτική αντοχή και συνοχή της κυβέρνησης. Φαίνεται ότι είναι απαραίτητη μια νέα φάση στην ανασυγκρότηση του αστικού μπλοκ εξουσίας που αφορά τουλάχιστοντην αναδιάταξη του αστικού κομματικού σκηνικού.
Οι ευρωεκλογές θα αποτελέσουν σημείο καμπής για το αστικό μπλοκ εξουσίας. Τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών και πρώτα από όλα το ποσοστό ΝΔ και ΠΑΣΟΚ θα είναι καθοριστικά για το μέλλον της κυβέρνησης. Οι ευρωεκλογές αποτελούν για την αστική τάξη μιακαταλυτική δημοσκόπηση. Το βασικό διακύβευμα είναι το αν θα επιβεβαιωθεί η φθορά της κυβέρνησης Σαμαρά, η κατανομή των δυνάμεων και οι συσχετισμοί μεταξύ των κομμάτων της αστικής τάξης, σε συσχέτιση και με τα ποσοστά της Αριστεράς. Μια ευρωεκλογική επιβεβαίωση της φθοράς των κυβερνητικών κομμάτων ανοίγει την προοπτική εθνικών εκλογών στο κοντινό μέλλον.
Οι τωρινές εκλογές λοιπόν έχουν συγκεκριμένη και σημαντική πολιτική σημασία. Η ψήφος σ’ αυτές δεν μπορεί να ιδωθεί με ιδεολογικά κριτήρια, πχ μιας αντι-ΕΕ ψήφου. Το καθοριστικό είναι το πολιτικό διακύβευμα. Το βασικό ζητούμενο για το δικό μας ταξικό στρατόπεδο στις ευρωεκλογές είναι η συντριβή των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, και δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να εκφραστεί αυτό πάρα μόνο με τη μαζική ψήφο στην Αριστερά, αποδιοργανώνοντας έτσι το αντίπαλο στρατόπεδο.
Με δεδομένο ότι στις συγκεκριμένες ευρωεκλογές δεν κρίνεται φυσικά η εκλογή κυβέρνησης αλλά η κοινοβουλευτική νομιμοποίηση/σταθερότητα της κυβέρνησης, ψηφίζουμε τα κόμματα του ταξικού μας στρατοπέδου χωρίς να πριμοδοτούμε κάποιο συγκεκριμένο πολιτικό σχέδιο των ηγεσιών της Αριστεράς, καθώς κανένα από αυτά τα σχέδια δεν προετοιμάζει, ούτε εν πολλοίς επιδιώκει, μια κοινωνική και πολιτική σύγκρουση.
Ο ΣΥΡΙΖΑ που τον Ιούνη του 2012 έδινε την αίσθηση απασφαλισμένης βόμβας, έκτοτε δίνει διαπιστευτήρια, όλο νόημα, όπου σταθεί και όπου βρεθεί, ότι δεν θα προβεί σε μονομερείς ενέργειες για το χρέος, ότι θα κινηθεί εντός συνταγματικού τόξου και ότι η συμμετοχή στην ευρωζώνη είναι στρατηγικής σημασίας. Η αριστερά – σίφουνας του 2012 που θα τα άλλαζε όλα, υιοθετεί όλο και περισσότερο το μοιρολατρικό πνεύμα του ΚΚΕ (ότι δεν μπορεί να γίνει τίποτα αν δεν αλλάξουν οι συνειδήσεις, οι συσχετισμοί, αν ο λαός δεν βγάλει συμπεράσματα ή δεν “πάρει την κατάσταση στα χέρια του” κατά την Ανταρσαίικη εκδοχή) αδρανοποιώντας και οι δύο τον κόσμο της Αριστεράς που έχει ήδη συνείδηση και διάθεση, με τη δικαιολογία ότι ποτέ δεν μας φτάνουν οι δυνάμεις, εναποθέτοντας την αναμέτρηση πάντα σε μια επόμενη φάση που δήθεν θα υπάρχουν οι κατάλληλοι συσχετισμοί.
Ανεξάρτητα όμως από τις επιλογές, τις διαθέσεις ή και τα αδιέξοδα των ηγεσιών αυτής της υπαρκτής Αριστεράς, πρέπει και τις δύο Κυριακές και στις τρεις κάλπες να ψηφιστεί. Όχι για να συνεισφέρουμε στις αυταπάτες που καλλιεργεί, αλλά για να μαυρίσουμε την κυβέρνηση, τους φασίστες αλλά και τα Ποτάμια, τη ΔΗΜΑΡ και τους διάφορους εθνοσωτήρες με ή χωρίς δραχμή, για να στραπατσαριστεί το αστικό κομματικό σκηνικό. Γιατί έτσι μπορεί να ανοίξει ένας νέος γύρος πολιτικής απονομιμοποίησης του αστικού καθεστώτος, δίνοντας ταυτόχρονα μια δυνατή κλοτσιά στην ανασυγκρότηση του εθνικού κορμού. Δεν πιστεύουμε ότι ο αγώνας κεφαλαιοποιείται στις κάλπες όπως αυταπατάται η καθεστωτική Αριστερά, πιστεύουμε όμως ότι υπάρχουν στιγμές που οι κάλπες ίσως να μην κάνουν τη χάρη σε αυτούς που τις στήνουν για να νομιμοποιήσουν κοινοβουλευτικά την εξουσία τους. Ότι μια συντριβή τους -αναγκαία σε κάθε περίπτωση για να μην μας λένε και μέσα στα μούτρα μας ότι ο κόσμος συμφωνεί με την πολιτική τους- θα ανοίξει μια προοπτική εθνικής εκλογικής αναμέτρησης, θέτοντας τα διλήμματα στο ΣΥΡΙΖΑ και την υπόλοιπη Aριστερά εδώ και τώρα, ανακόπτοντας την βασανιστική φθορά κάθε κινηματικής και πολιτικής διάθεσης για αναμέτρηση στην οποία βρισκόμαστε τα τελευταία δύο χρόνια.
Από αυτή την Aριστερά θα ήταν υπερβολή να ζητήσει κανείς περισσότερα από αυτά που μπορεί και θέλει να δώσει. Μπορεί όμως να τη χρησιμοποιήσει, να την σπρώξει να πέσει πάνω στον αντίπαλο. Από τη βιαιότητα αυτής της πρόσκρουσης, μπορεί μια εκλογική μάχη να μετατραπεί σε μια κοινοβουλευτική κρίση για το σύστημα (αν πχ δεν σχηματίζεται κυβέρνηση με τους βασικούς πυλώνες του αστισμού), η οποία με τη σειρά της να πυροδοτήσει εκ νέου ένα νέο γύρο κοινωνικοταξικής πολιτικής αναμέτρησης. Βεβαίως θα προτιμούσαμε να μπαίναμε κατευθείαν σε μια τέτοια φάση με οδοφράγματα, ανυποχώρητες απεργίες και καταλήψεις δημοσίων κτιρίων, αλλά προς το παρόν αυτά είναι μόνο επιθυμίες και ως τέτοιες δεν διαμορφώνουν το τρέχων σκηνικό, το οποίο προς το παρόν το διαμορφώνει ο αντίπαλος. Τις δύο Κυριακές που έρχονται η μάχη είναι εκεί. Για τα υπόλοιπα υπάρχουν και οι υπόλοιπες μέρες, βδομάδες και μήνες.
ΥΓ: Επειδή κάποια πράγματα, αν και θα πρεπε, δεν είναι δυστυχώς αυτονόητα: Το μαύρισμα των αστικών δυνάμεων και η ψήφος στην Αριστερά, στις δημοτικές εκλογές αφορά και τους δύο γύρους… Επιπλέον, το “τσακίστε τους φασίστες της Χρυσής Αυγής” -εκτός του ότι ισχύει και κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου- την ώρα της κάλπης μεταφράζεται σε “μαύρο στους φασίστες της Χρυσής Αυγής” και στον πρώτο αλλά και στον δεύτερο γύρο υπό οποιεσδήποτε συνθήκες…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου