Το ΚΚΕ και τα παλιά κανόνια του Ναυπλίου...

Όταν η πολιτική άποψη κρίνεται με "ανιχνευτή ψεύδους" και το ταξικό DNA καθορίζει επαναστάτες

του ΔΙΟΝΥΣΗ ΕΛΕΥΘΕΡΑΤΟΥ

Λέγεται ότι κάποτε ο φρούραρχος του Ναυπλίου έσπευσε αγχωμένος να εξηγήσει στον - άρτι αφιχθέντα - Όθωνα γιατί τον υποδέχθηκαν χωρίς τιμητικούς κανονιοβολισμούς.  "Μεγαλειότατε, για δέκα λόγους σίγησαν τα κανόνια.  Πρώτον, ξεμείναμε από μπαρούτι...".  Ο βαριεστημένος Όθωνας τον διέκοψε:  "Αρκετά.  Αν σας λείπει μπαρούτι, οι υπόλοιποι λόγοι περιττεύουν". 

Κατ' αναλογία της έλλειψης μπαρουτιού στο Ναύπλιο, φαίνεται πως η ηγεσία του ΚΚΕ έχει βρει έναν απλό, λακωνικό τρόπο να εξηγεί γιατί " γίνεται μπαρούτι" η ίδια κάθε φορά που ακούει νουθεσίες ή εκκλήσεις για πολιτικές συνεργασίες.  Έναν τρόπο που καθιστά απλώς επικουρικές, αν όχι περιττές, τις ειδικές "ενοχοποιήσεις" (π.χ. τσεκάρεις ποιο τηλεοπτικό κανάλι κάλεσε τον Αλαβάνο και υπολογίζεις το ειδικό βάρος του στο "νέο αντιΚΚΕ αριστερό χώρο").  Μια είναι η προϋπόθεση:  Να πρόκειται για αποχωρήσαντες από το ΚΚΕ.  Τότε ανατέλλει το "διά ταύτα" - κι όλα απλοποιούνται:  "Δεν μπορούμε να συνεργαστούμε με αυτούς οι οποίοι έφυγαν από το Κόμμα" (Αλέκα Παπαρήγα).

Οποιοδήποτε επιπρόσθετο "επιχείρημα" ηχεί δευτερεύον, είτε πρόκειται για τον Αλαβάνο, είτε για τον Λαφαζάνη, είτε για το ΝΑΡ, είτε για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ (σε όλους τους παραπάνω αναφέρθηκε η Αλ. Παπαρήγα, στην ομιλία της στη Συνδιάσκεψη της Κομματικής Οργάνωσης Αττικής).  Είπε μεταξύ άλλων:  "Επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ αποκαλύπτεται περισσότερο, τώρα ανακαλύφθηκε ότι το Μέτωπο πρέπει να γίνει με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το ΝΑΡ.  Εδώ πρέπει να είμαστε καθαροί.  Δεν μπορείς να κάνεις συνεργασία πολιτική, άλλο μέσα στο κίνημα μπορεί να συμπίπτεις με αυτούς (...).  Αλλά δεν μπορείς να κάνεις συνεργασία με το κομμάτι που αποσπάστηκε από το Κόμμα (...).  Δεν είναι ότι κάποιος σε μια κρίσιμη στιγμή έφυγε, έκαναν πολιτικό φορέα, χτύπησαν το Κόμμα (...).  Και να το πούμε, οι οπορτουνιστές δεν μπορεί να γίνουν επαναστάτες, με τίποτε.  Οι επαναστάτες δυστυχώς γίνονται και οπυρτουνιστές, το αντίθετο όμως δεν γίνεται".

Αυτό το τελευταίο δίνει έναυσμα για την πρώτη παρατήρησή μας:  Καλά, ας υποθέσουμε προς στιγμήν ότι δεχόμαστε άπαντες πως, ακόμη και στη σημερινή συγκυρία, διαθέτουμε το χρόνο και την πολυτέλεια να παίζουμε "πικ - πονγκ" εύκολων, εν πολλοίς μανιχαϊστικών χαρακτηρισμών.  Ας εικάσουμε επίσης ότι συμφωνούμε ποιοι είναι οι επαναστάτες και ποιοι οι οπουρτουνιστές.  Από πού κι ως πού, όμως, η μετεξέλιξη του οπορτουνιστή σε επαναστάτη είναι τόσο αδιανόητη, όσο περίπου (για να θυμηθούμε το παλιό ευφυολόγημα του Βαντίμ Μπακάτιν, υπουργού Εσωτερικών επί Γκορμπατσόφ και αρχηγού της Κα Γκε Μπε επί Γέλτσιν) και "το να γίνουν αβγά από ομελέτα";  Απορρέει από κανένα ταξικό DNA; 

Είναι πεπρωμένο;  Μα κι αν ακόμη αποδεχόμασταν ως αδέκαστο κριτή και αλάνθαστο... διανομέα "ρετσινιών" το εκάστοτε αρμόδιο ΚΚ, πάλι θα κουραζόμασταν να μετράμε - όχι μόνο στην Ελλάδα, σε ολόκληρη την υφήλιο - "οπουρτουνιστές" που τελικά τους αναγνωρίστηκε η επαναστατική ιδιότητα.  Να θυμηθούμε λ.χ. πώς χαρακτήριζε το ΚΚ Κούβας το "Κίνημα της 26ης Ιουλίου" του Φιντέλ;

Δεύτερη παρατήρηση:  Γίνεται αυτομάτως οπορτουνιστής όποιος φεύγει από το Κόμμα;  Ήταν δηλαδή... αυταπόδεικτα σωστή η πολιτική "διαδρομή" από το κοινό πόρισμα με τον Λ. Κύρκο στις κυβερνήσεις Τζαννετάκη - Ζολώτα και "αριστεροί οπουρτουνιστές - νεοαριστεριστές" όσοι αρνήθηκαν, τότε, να την ακολουθήσουν;  Δεν νομίζουμε ότι αυτό αποτελεί πλέον ακλόνητη πεποίθηση των φίλων, μελών και στελεχών του ΚΚΕ.  Όσοι μάλιστα κλίνουν προς το εκ διαμέτρου αντίθετο συμπέρασμα, μάλλον θα δυσκολευτούν να δεχθούν πως ο όρος "οπορτουνισμός" αρμόζει σε εκείνους που επέδειξαν στοιχειώδη πολιτική διορατικότητα το 1989-90.  Εκτός εάν η έννοια "Κόμμα", εκλαμβανόμενη με τρόπο μεταφυσικό, μας οδηγεί (στα σοβαρά) σε αυτό που έλεγε (σαρκαστικά) ο βρετανός συγγραφέας - σκιτσογράφος Άσλεϊ Μπρίλινατ:  "Ίσως άλλαξαν οι απόψεις μου, αλλά όχι το γεγονός ότι είμαι πάντοτε σωστός".

Τρίτη παρατήρηση:  Το... πατροπαράδοτο αξίωμα πως όποιος αποχωρεί από το ΚΚΕ είναι αυτοδικαίως "αντι-ΚΚΕ" εάν συγκρατεί πολιτικό φορέα (σε αντιδιαστολή, άραγε, προς την επιλογή τύπου "θα κάτσω σπίτι, θα αράξω σπίτι";) δεν αναπαράγει απλώς το δόγμα "είσαι μαζί μου ή εναντίον μου".  Επιπροσθέτως, τροποποιεί το χιλιοειπωμένο "όποιον φεύγει από το μαντρί τον τρώει ο λύκος".  Με το ζόρι καταφέραμε να μην μας κατασπαράξει (τουλάχιστον όχι... ολοσχερώς) ο λύκος των δυσμενέστατων συσχετισμών, ευκολότερα αποφύγαμε τα "συστημικά" τσακάλια της ενσωμάτωσης, αλλά - ω του θαύματος - τώρα "γινόμαστε" εμείς ο... λύκος που απειλεί το "μαντρί"!  Κάπου εδώ, όμως, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι οι λογικές ακροβασίες διέπονται από κάποια συνέπεια:  Πώς να μην "απειλούν" οι προ δεκαετιών αποχωρήσαντες, αφού ο προσυνεδριακός διάλογος αποκαλύπτει τόσους "λύκους" εντός των τειχών;

Αδύνατον να αποφύγεις τον παραλληλισμό:  Η έκφραση γνώμης είναι για την ηγεσία του ΚΚΕ περίπου ότι και η... απεργία για το σημερινό αστικό κράτος:  "Ιερό δικαίωμα" αρκεί να μην ασκείται, διότι τότε γίνεται "καταχρηστική"... 

Η μέθοδος, απλή:  Υποστηρίζεις π.χ. ότι το Κόμμα επί της ουσίας επιδιώκει συνεργασία μόνο με τον εαυτό του;  Του καταλογίζεις πολιτικό "αναχωρητισμό";  Ε, αμέσως εγκαλείσαι για "διαστρέβλωση" και "ψευδολογία".  Λες και ο πολιτικός ειρμός - συλλογισμός είναι μια δικαστική διαδικασία που "σηκώνει" έρευνα για τυχόν ψευδομαρτυρίες και αποκρύψεις στοιχείων.  Πώς να μην αρχίσουν έπειτα οι... κλασικές "δίκες προθέσεων"; 

Η Αλέκα Παπαρήγα χαρακτηρίζει "αγράμματους" τους αμφισβητίες των Θέσεων.  Ο Δ. Γόντικας εντοπίζει "αυθάδικους (;) διαχωρισμούς".  Βλέπει δημοσιογράφους του 'Ριζοσπάστη' και πρώην μέλη της ΚΕ "στο δρόμο του συμβιβασμού με τις οπορτουνιστικές πολιτικές και της προδοσίας των εργατικών και λαϊκών συμφερόντων".  Ο Π. Μεντρέκας αφιερώνει τη λέξη "κατάντια" σε όσους υποστηρίζουν "ότι το ΚΚΕ με τις Θέσεις του έρχεται σε αντίθεση με την ιστορία του και τη λενινιστική κληρονομιά".  Έτερο τμήμα του κατηγορητηρίου:  "Πυροβολούν το ΚΚΕ με τα βόλια του αντιπάλου.  Στόχος τους, να υπονομεύσουν...".  Διαφωνείς, άρα υπονομεύεις... "Οι σελίδες του 'Ριζοσπάστη' είναι εξαιρετικά φιλόξενες". έγραφε (29 Μαρτίου) ο Μ. Μαΐλης.  Πετυχημένη, είναι αλήθεια, επιλογή της λέξης - και σαφές το μήνυμα:  Προσωρινά "φιλόξενες" οι σελίδες, εν δυνάμει "ξένος" ("ξένο σώμα") όποιος κάνει... αλόγιστη χρήση ενός δικαιώματος, το οποίο ο Μ. Μαΐλης παρουσιάζει περίπου ως ύψιστη παραχώρηση.  Πότε;  Σε προσυνεδριακή περίοδο...

  

Κακά τα ψέματα:  Αν δεν κατορθώσουμε στην Αριστερά να "χτυπάμε μαζί" (φυσικά και στο πολιτικό πεδίο) και αποτελεσματικά ακόμη κι όταν "βαδίζουμε χωριστά", σε λίγο το μοναδικό δίλημμά μας θα είναι αν θα χτυπάμε μαζί ή χωριστά το κεφάλι μας στον τοίχο, περιτριγυρισμένοι από πλήθη ανθρώπων που θα αναζητούν "σωτηρία" στον κοινωνικό κανιβαλισμό ή στην "ανάπτυξη" των 350 ευρώ.  Και τότε η όποια προετοιμασία για "λαϊκή εξουσία" λίγο θα διαφέρει απ΄τα κανόνια δίχως μπαρούτι, του Ναυπλίου της εποχής του Όθωνα...

ΠΡΙΝ 7/4/2013

via mauroskyknos.blogspot.gr