Οπορτουνισμός και "αυτοκριτική"

• Οπορτουνισμός είναι η συμμόρφωση προς την αστική νομιμότητα, άρα η εγκατάλειψη της επανάστασης (με μαρξιστικούς όρους)

• “... δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ το χαρακτηριστικό γνώρισμα όλου του σύγχρονου οπορτουνισμού σ' όλους τους τομείς: την αοριστία του, την ασάφειά του, το ασύλληπτό του. Ο οπορτουνιστής απ' την ίδια του τη φύση, αποφεύγει πάντα να θέτει ένα ζήτημα συγκεκριμένα και σταράτα, αναζητά τη συνισταμένη, στριφογυρίζει σαν φίδι ανάμεσα σε δυο απόψεις που αλληλοαποκλείονται προσπαθώντας να είναι σύμφωνος και με τις δυο, τις διαφωνίες του τις συνοψίζει σε μικροτροποποιήσεις, αμφιβολίες, αθώους κι ευσεβείς πόθους κλπ”  (Λένιν, "Ένα βήμα μπρος, δύο βήματα πίσω")

•  Ο «αριστερισμός» ή «αριστερός» οπορτουνισμός αποτελεί επίδραση της μικροαστικής ιδεολογίας μέσα στο επαναστατικό εργατικό κίνημα. Οδηγεί αντικειμενικά στην ενσωμάτωση και στο συμβιβασμό με την αστική πολιτική, όμως εμφανίζεται με υπερεπαναστατικά συνθήματα, ως «συνεπής» στην επαναστατική γραμμή, την ίδια στιγμή που αμφισβητεί και αναθεωρεί θεμελιακές θέσεις του επιστημονικού κομμουνισμού.
  Κατά την ιστορική του εμφάνιση στις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα ο «αριστερός» οπορτουνισμός προέκυψε ως μηχανιστική αντίδραση τμήματος του επαναστατικού κινήματος στο δεξιό οπορτουνισμό και το συμβιβασμό της Δεύτερης Διεθνούς και είχε χαρακτηριστικά όπως: Η υποτίμηση νομοτελειών της κοινωνικής εξέλιξης, η άρνηση του αντικειμενικού χαρακτήρα της επαναστατικής κατάστασης, η υποτίμηση ιδιομορφιών της κάθε χώρας και της εξειδίκευσης της επαναστατικής δράσης, η αναγωγή σε θέση αρχής της άρνησης της κοινοβουλευτικής μορφής πάλης, των συμβιβασμών, των συμμαχιών κλπ. Ο Λένιν στο έργο του «Αριστερισμός, παιδική αρρώστια του Κομμουνισμού» άσκησε οξυμένη κριτική σε αυτές τις αντιλήψεις, βοηθώντας Κομμουνιστικά Κόμματα να διορθώσουν τα «αριστερίστικά» τους λάθη. (Κύριλλος Παπασταύρου, ΚΟΜΕΠ)
  
  
  Και ένα φρέσκο:
  
  
  "Οπορτουνιστής είναι αυτός που διετέλεσε στέλεχος του κομμουνιστικού κόμματος, υποχώρησε μπροστά στην ταξική πάλη, πανικοβλήθηκε μπροστά στην αντεπανάσταση και την ήττα, πέταξε στον κάλαθο των αχρήστων την πρώτη απόπειρα για σοσιαλιστική οικοδόμηση, την πείρα του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, προσπάθησε να αλλάξει το χαρακτήρα του κόμματος από τα μέσα, αποφάσισε να το εγκαταλείψει αρνούμενος στην πραγματικότητα το ρόλο του, είτε αυτό το έκανε με αριστερά είτε με δεξιά προσχήματα. Όχι μόνο δεν παραδέχτηκε την υποχώρησή του, πηγαίνοντας απλά σπίτι του, αλλά προβάλλει αυτή την υποχώρηση ως δρόμο για την επαναστατική προοπτική. Αυτό είναι ο οπορτουνιστής και αυτός μπορεί να αλλάζει φρασεολογία, επιχειρηματολογία με μεγάλη ευκολία, να προσαρμόζεται στις συνθήκες αφού στερείται αρχών, όμως έχει κάτι σταθερό που δεν αλλάζει την υποταγή στην αστική πολιτική και την αστική ιδεολογία και αυτό εκδηλώνεται συγκεκριμένα σε κάθε ιστορική φάση." (902.gr)
  
  
  Όσο κι αν ψάξαμε, δεν βρήκαμε τίποτα για κυβερνήσεις ταξικής συνεργασίας. Λογικό κατά μία έννοια, τώρα που εγκαταλείφθηκε η κυβέρνηση του ΑΑΔΜ και βαδίζουμε ολοταχώς για Λαϊκή Εξουσία...Καλή και αναγκαία η θεωρία, καλή και επιβεβλημένη η αδιάλειπτη μάχη ενάντια στον οπορτουνισμό (αριστερό και δεξιό), το καθοριστικό όμως είναι το κριτήριο της πράξης. Στο...επόμενο συνέδριο ίσως υπάρξει και αυτοκριτική.