Σκέψεις για την αστυνομοκρατούμενη επέτειο της 25ης Μαρτίου και τις επόμενες που θα ακολουθήσουν - Η ανάγκη για μία Λαϊκή, Δημοκρατική Πολιτοφυλακή

Το κείμενο που ακολουθεί στάλθηκε σ' εμάς πριν από λίγες ημέρες 


Του Βασίλη Μαχαιρά και του Εξαρχειώτη

Στις 25 Μαρτίου οι αστοί πολιτικοί έδειξαν το φόβο τους απέναντι στο λαό! Οι αστυνομικοί, πίσω από τα κάγκελα έδειξαν επίσης να φοβούνται το λαό. Όμως κι ο λαός έδειξε σε ορισμένες περιπτώσεις να φοβάται την αστυνομία. Τα κόμματα της κοινοβουλευτικής Αριστεράς, το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ φοβήθηκαν τόσο πολύ τις «προβοκάτσιες» ώστε απουσίασαν εντελώς. Οι περισσότεροι πολίτες φοβήθηκαν και απουσίασαν. Ο καθένας στη χώρα μας ανεξαρτήτως τοποθετήσεως φάνηκε να φοβάται. Στο εξωτερικό, οι ηγεσίες του ΔΝΤ,της ΕΕ και της ΕΚΤ φοβήθηκαν για το τι έμελλε να συμβεί στις 25 Μαρτίου. Μόνο όμως στην Κρήτη και σε μερικές άλλες περιοχές της χώρας, ο ελληνικός λαός πήρε την κατάσταση στα χέρια του και μετέτρεψε τους επίσημους εορτασμούς σε λαϊκή γιορτή.

Είναι προφανές πως υπάρχει ένας γενικός φόβος στη χώρα. Αυτό δεν ευνοεί απαραίτητα το κράτος, το μηχανισμό του ταξικού δεσποτισμού επειδή μόνο σε συνθήκες γενικευμένου φόβου μπορεί να γεννηθεί γενικευμένο θάρρος σε μία χώρα. Ο φόβος αποτελεί προϋπόθεση του θάρρους. Δεν μπορεί κάποιος να αποκτήσει θάρρος αν πρώτα δεν φοβηθεί. Όπως έγραψε ο Μαρκ Τουαίην, το θάρρος είναι η αντίσταση στο φόβο, η καθυπόταξη του φόβου, όχι η απουσία του φόβου. Το θάρρος είναι η ενεργητική δράση ενάντια στο φόβο. Στα Ηθικά Νικομάχεια ο Αριστοτέλης αναφέρει το θάρρος ως μία επιθυμητή ανθρώπινη ιδιότητα: όταν απουσιάζει κυριαρχεί η δειλία, όταν υπάρχει σε υπερβολικό βαθμό κυριαρχεί ο τυχοδιωκτισμός. Το θάρρος είναι η πιο σημαντική όλων των αρετών επειδή δίχως θάρρος δεν μπορεί καμμία άλλη αρετή να ενυπάρχει επί μακρόν. Αυτά τα πιστεύω είναι κοινά σε όλους τους πολιτισμούς σε όλες τις εποχές και μόνο η παρηκμασμένη αστική κουλτούρα με την οποία μας γαλουχεί το βαθύτατα ταξικό εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας μας, δεν τα αναγνωρίζει ως θέσφατα.

Όπως έγραψε κάποτε ο περίφημος συγγραφέας Τζ.Ρ.Ρ.Τόλκιν, η ανδρεία είναι η επιμονή να κάνει κάποιος το σωστό ακόμη κι όταν αντιμετωπίζει τη βέβαιη ήττα δίχως την υπόσχεση της ανταμοιβής ή της σωτηρίας. Το να γνωρίζει κάποιος τι είναι σωστό αλλά να μην το πράττει είναι το χειρότερο είδος δειλίας. Η δειλία είναι ο παραλυτικός φόβος για το τι πρόκειται να συμβεί και δυστυχώς οι περισσότεροι Έλληνες φοβούνται τι μέλλει γενέσθαι. Η πλειοψηφία των πολιτών θέλουν να απελευθερωθούν από το ζυγό της τρόικα, του ΔΝΤ, της ΕΕ και της ΕΚΤ. Όσοι είναι περισσότερο συνειδητοποιημένοι πολιτικά, θέλουν να απαλλαγούν εντελώς από τον καπιταλισμό. Το πρόβλημα είναι πως όλοι τους είναι αρκετά άτολμοι για να επιχειρήσουν να πραγματοποιήσουν τις επιθυμίες τους.

Οι «ειδικοί» περί επανάστασης, ειδικά εκείνοι στην Αριστερά, ηθικολογούν περί του μεγέθους των εμποδίων που υπάρχουν για την ανατροπή της κατάστασης. Ωστόσο, οι δειλοί δεν μπορούν να έχουν ποτέ ηθική.Όταν αντιμετωπίζουν μία έκτακτη ανάγκη –κι αυτό ακριβώς είναι εκείνο που αντιμετωπίζει αυτή τη στιγμή ο λαός μας- οι δειλοί σκέφτονται μόνο τη φυγή,ποτέ την αντιμετώπιση των κινδύνων. Ωστόσο, οι Έλληνες πολίτες δεν επιχειρούν να επιτύχουν την ανατροπή όχι επειδή η ανατροπή του καθεστώτος είναι ακατόρθωτη: αντίθετα η ανατροπή του καθεστώτος είναι –προς το παρόν- ακατόρθωτη επειδή οι Έλληνες πολίτες δεν προσπαθούν να την επιτύχουν! 

Οι «επαναστάτες» της Αριστεράς δικαιολογούν με πολλούς τρόπους την αποτυχία τους να οδηγήσουν το λαό στην επανάσταση. Το ΚΚΕ υποστηρίζει πως οι συνθήκες δεν είναι ακόμη ώριμες –για τους«κομμουνιστές» του Περισσού, οι συνθήκες θα είναι «ώριμες» μόνο όταν ακόμη κι ο τελευταίος εργαζόμενος στη χώρα γίνει μέλος της εταιρείας της Αλέκας Παπαρήγα.Ο ΣΥΡΙΖΑ κατηγορεί το ΚΚΕ και οι υπόλοιπες δυνάμεις της Αριστεράς κατηγορούν το ΚΚΕ και το ΣΥΡΙΖΑ. Τίποτα δεν θα γίνει αν δεν ενωθούν οι δυνάμεις της Αριστεράς, υποστηρίζουν οι καφενόβιοι «θεωρητικοί» και λοιποί παραγοντίσκοι της αριστερής ιντελιγκέντσια. Ωστόσο κανείς από αυτούς δεν λέει πως η πραγματική αιτία για την οποία η Αριστερά έχει αποτύχει στα καθήκοντά της απέναντι στο λαό μας, είναι η δική της απροθυμία να προωθήσει δυναμικές λύσεις διεξόδου από τη σημερινή κατάσταση, δηλαδή να καταλάβει την εξουσία: με άλλα λόγια τα πράγματα εξακολουθούν να είναι έτσι ζοφερά για το λαό μας όπως τα γνωρίζουμε επειδή οι ηγεσίες της Αριστεράς δειλιάζουν, φοβούνται ακόμη και να αποπειραθούν να ανατρέψουν το αστικό καθεστώς!

Οπότε, το ερώτημα είναι το εξής: «τι κάνουμε από εδώ και πέρα με δεδομένη την έλλειψη επαναστατικής ηγεσίας, την αστυνομοκρατία,την παπαδήμια χούντα που ζήσαμε σε όλη τη ‘’μεγαλοπρέπειά’’ της στις 25 Μαρτίου;»

Ορισμένοι υποστηρίζουν πως οι άνθρωποι έχουν ακόμη πολύ λίπος να κάψουν και γι’αυτό δεν έχουμε φθάσει ακόμη στην Ελλάδα σε οριακές καταστάσεις τύπου Λατινικής Αμερικής. Κάποιοι λίγο-πολύ υποστηρίζουν πως θα πρέπει να περιμένουμε μέχρι να πιάσουμε πάτο. Ούτε η κοινωνική εξαθλίωση κι εξαχρείωση εγγυάται το ξέσπασμα της επανάστασης. 

Παραδείγματος χάριν, πότε έγινε κοινωνική επανάσταση στην Ινδία με τα εκατομμύρια πεινασμένους παρίες; Οι επαναστάσεις ξεσπούν όταν οι άνθρωποι δρουν. Οι άνθρωποι δρουν όμως επειδή πιστεύουν πως έτσι είτε θα εμποδίσουν την περαιτέρω επιδείνωση της κατάστασης,είτε θα οδηγήσουν στη βελτίωσή της και μάλιστα τάχιστα. Αυτός ο κανόνας δεν ισχύει όταν σε μία χώρα υπάρχει σταθερή κοινωνικο-οικονομική κατάσταση. Ισχύει όμως όταν σε μία χώρα υπάρχει ραγδαία επιδείνωση στην κοινωνικο-οικονομική κατάστασή της, δηλαδή αυτό ακριβώς που συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα. Γι’αυτό τώρα είναι η ιδανική στιγμή για να γίνει επανάσταση στη χώρα μας!

Αυτό φαίνεται και αν αναλύσουμε την κατάσταση βάσει της γνωστής Λενινιστικής επαναστατικής «συνταγής»: στη χώρα μας οι εξουσιαζόμενοι δεν επιθυμούν πια να κυβερνώνται όπως πριν και –παρά τις παραστάσεις τρόμου κι αστυνομοκρατίας της 25^ης Μαρτίου- ούτε οι εξουσιαστές μπορούν πια να τους κυβερνούν όπως παλαιότερα. Για να γίνει όμως αυτό ξεκάθαρο ακόμη και στον πιο αδαή, χρειάζεται κάτι ακόμη: μία μαζική πράξη θάρρους. Η πρόσφατη επέτειος της μεγάλης εθνικοαπελευθερωτικής-ταξικής επανάστασης του 1821 ήταν μία μεγάλη ευκαιρία για να γίνει μία τέτοια μαζική πράξη θάρρους, ένας νέος λαϊκός ξεσηκωμός-συνέχεια εκείνου της επετείου της 28^ηςΟκτωβρίου που γκρέμισε την κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου-Τσολάκογλου.

Φαίνεται όμως ότι αυτό το κατανόησε καλύτερα η νέα κατοχική κυβέρνηση Παπαδήμιου παρά οι συμβιβασμένες ηγεσίες της κοινοβουλευτικής Αριστεράς που ψελλίζοντας αοριστίες για προβοκάτσιες, έσπευσαν να παράσχουν στο νέο Λογοθετόπουλο αναγνώριση και όρκο υποταγής…

Για μία ακόμη φορά λοιπόν, ο κινητήριος μοχλός της ιστορίας έχει αφεθεί στα χέρια των λαϊκών μαζών της χώρας μας, στο «έθνος των εργαζομένων» του τόπου μας, Ελλήνων και ξένων.

Ας θυμηθούμε λοιπόν πως το ίδιο έγινε το 1789 όταν ο λαός κατέλαβε τη Βαστίλη, το 1871 στην Παρισινή Κομμούνα, όταν άνδρες και γυναίκες αντιπαρατέθηκαν με τα στρατεύματα του Θιέρσου και τα εξανάγκασαν σε υποχώρηση –μέχρι η Γαλλική μπουρζουαζία να τα βρει με τον Πρωσσικό μιλιταρισμό.

Το 1917 πάλι οι μάζες έδρασαν, πάλι ξεκίνησαν την επανάσταση: οι εργάτριες ξεχύθηκαν στους δρόμους στις 8 Μαρτίου(Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας) και έμειναν εκεί παρά τα πυρά των Κοζάκων του Τσάρου.

Κάθε επανάσταση είναι μοναδική αλλά η αποφασιστική στιγμή σε όλες τις επαναστάσεις είναι εκείνη κατά την οποία η μάζα εξεγείρεται και το καθεστώς δίνει την εντολή στις στρατιωτικές δυνάμεις του να ανοίξουν πυρ. Αν οι στρατιώτες υπακούσουν, τότε υπάρχει μεγάλη πιθανότητα η επανάσταση να αποτύχει και το καθεστώς να επιζήσει για λίγο ακόμη. Αν όμως δεν υπακούσουν, η επανάσταση γιγαντώνεται. Πόσοι όμως είμαστε έτοιμοι να κατέβουμε οργανωμένα στους δρόμους για να συγκρουσθούμε με τις δυνάμεις της αντίδρασης και να παραταχθούμε απέναντι στις κάννες των όπλων τους;

Πρόσφατα, ένας σύντροφός μας έγραψε για την ανάγκη συγκρότησης μιας Λαϊκής, Δημοκρατικής Πολιτοφυλακής. Η θετική ανταπόκριση που είχε, δείχνει πως παρά τη δειλία των συμβιβασμένων ηγεσιών της Αριστεράς, υπάρχουν στο χώρο πολλοί που είναι έτοιμοι να πολεμήσουν! Ναι,υπάρχει ακόμη θάρρος κι ανδρεία στην Αριστερά! Αυτοί οι άνθρωποι, οι μαχητές,πάντα έκαναν τα διαφορά, από το 1821 ως την εποποιία του ΔΣΕ κι ακόμη πιο πέρα,στη Νομική, το Πολυτεχνείο, το Χημείο και την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008.

Ποιος είναι όμως έτοιμος να συγκροτήσει άμεσα –όχι να επανδρώσει- μία Λαϊκή, Δημοκρατική Πολιτοφυλακή; 

Δεν έχουμε σήμερα ένα ΕΑΜ, μία μετωπική οργάνωση για να ενώσει την Αριστερά, να ενώσει και να οργανώσει το λαό μας. 

Μέχρι πότε όμως θα περιμένουμε από τις συμβιβασμένες ηγεσίες της κοινοβουλευτικής Αριστεράς να φτιάξουν το νέο ΕΑΜ;

Πόσο ακόμη να εξαθλιωθεί, να πεινάσει ο λαός μας, να μεταναστεύσουν οι νέοι μας μέχρι οι «από πάνω» να πεισθούν να ενώσουν τα μαντριά τους σε ένα νέο ΕΑΜ;

Ίσως θα έπρεπε να λειτουργήσουμε αποκλειστικά «από τα κάτω», να πάμε αντίστροφα απ’ότι λένε τα βιβλία: αντί να περιμένουμε ένα νέο ΕΑΜ κι από αυτό να δημιουργήσει το νέο ΕΛΑΣ, πιθανόν να πρέπει να δημιουργήσουμε πρώτα το νέο ΕΛΑΣ από τον οποίο θα ξεπηδήσει το νέο ΕΑΜ, όπως στη σύγχρονη βόρεια Ιρλανδία, πρώτα δημιουργήθηκε ο Ιρλανδικός Δημοκρατικός Στρατός (ΙΡΑ) και μετά το Σινν Φέιν, η πολιτική πτέρυγά του. Κάτι όμως πρέπει να γίνει και σύντομα!