Σαραντάχρονα για πολύ γέλιο

Πολλά σαραντάρια μάς έπεσαν εφέτος. Σαράντα χρόνια δημοκρατίας, σαράντα χρόνια ΠαΣοΚ, σαράντα χρόνια ΝουΔου... Από "καλά σαράντα" σε "καλά σαράντα" το πάμε και δεν ξέρω πού θα βγει όλο αυτό. 

Πάντως, εκεί που γέλασα με την ψυχή μου είναι με τις εκδηλώσεις για τα σαραντάχρονα της Νέας Δημοκρατίας. Όχι, δηλαδή, πως δεν κλάψαμε από τα γέλια μ' εκείνες τις δίδυμες εκδηλώσεις για τα σαραντάχρονα του ΠαΣοΚ, όπου Γιωργάκης και Μπένυ ψάχνανε τον καλύτερο τρόπο για να βγάλουν ο ένας το μάτι τού άλλου. Όμως ετούτο το σώου των νεοδημοκρατών είναι άπαιχτο. Δείτε:

Συνέντευξη στον Αντώνη Καρκαγιάννη,
"Καθημερινή", Κυριακή 4 Ιουλίου 1993

Πρώτα-πρώτα, ο αρχηγός. Στο τιμόνι ενός κόμματος που ιδρύθηκε από έναν "εθνάρχη" (ας μη το σχολιάσουμε αυτό τώρα), τον οποίο διαδέχθηκε ένας βασιλόφρων "αριστοκράτης" τής πολιτικής, τον οποίο διαδέχθηκε ένας "βαρώνος τού Μετσόβου", τον οποίο διαδέχθηκε ένας Μητσοτάκης (περιληπτικό επίθετο για: αποστάτης, εφιάλτης, βρυκόλακας, τριπλοσυσσίτιος, γκαντέμης, προδότης κλπ), τον οποίο διαδέχθηκε ένας εκοφίτης "μπουλντόζας", τον οποίο διαδέχθηκε ένας ανηψιός "μπουχέσας", βρίσκεται σήμερα ένας... τι; Έλα ντε!

Ένας αποτυχημένος υπουργός εξωτερικών; Ένας αποτυχημένος αρχηγός ενός αποτυχημένου κόμματος; Ένας αποστάτης που έριξε την κυβέρνηση ενός αποστάτη; Ένας ηλίθιος που νομίζει ότι ότι είναι κάποιος, επειδή κάποια γιαγιά του έγραψε τα Μυστικά τού Βάλτου; Ένας γκαβός που δεν βλέπει πέρα από την μύτη του; Ένας κοιμησμένος που τάχα δεν είχε πάρει χαμπάρι τι έφτιαχνε ο Μπαλτάκος πίσω από την πλάτη του; Ένας ψωνισμένος που νομίζει ότι μιλάει με τον θεό; Ένας μπετόβλακας τόσο κοντόφθαλμος ώστε δεν δίστασε κάποτε να δηλώσει ότι "δεν επιστρέφω στην Νέα Δημοκρατία ακόμα και εαν με καλέσουν για αρχηγό";

Κατόπιν, τα στελέχη της. Κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος ένας ακροδεξιός τηλεβιβλιοπώλης, γνωστός ως  "μπουμπούκος" ή "κωλόχαρτος", ο οποίος λίγα χρόνια πρωτύτερα έβριζε την Νέα Δημοκρατία με τρόπο που δεν την είχαν βρίσει ούτε παλιοί κομμουνιστές. Υπουργός υγείας ένας άλλος πανηλίθιος ακροδεξιός, ο οποίος αρεσκόταν κάποτε να κυνηγάει με τσεκούρι εκείνους που κατηγορούσε πως χρησιμοποιούν κονσερβοκούτια. Εκπρόσωπος τύπου ένα φαιδρότατο ον, το οποίο κατάφερε να ξεπεράσει σε εκστομιζόμενες βλακείες ακόμη και τον αλήστου μνήμης Σίμο τον Ανήσυχο. Υπουργός διοικητικής μεταρρύθμισης (παναπεί, αξιολόγησης) ένας φύτουλας που, αν δεν ήταν γυιος του μπαμπά του, δεν θα μπορούσε να σταδιοδρομήσει ούτε ως σχολικός τροχονόμος. Υπουργός ανάπτυξης ένας καραγκιοζάκος που από την μια απειλεί τον Γκάρντιαν με μήνυση αλλά κάνει την κλώσσα κι από την άλλη παριστάνει το μέντιουμ προβλέποντας δικαστικές αποφάσεις και ιατροδικαστικές γνωματεύσεις.

Εκτός από τους πρωτοκλασσάτους, όμως, είναι και οι χαμηλόβαθμοι. Μπορεί να μας ιντριγκάρουν κάτι "τίποτες" Αβραμόπουλοι και κάτι "έτσι-που-τα-έκανα-σκάω-και-κολυμπάω" Ντόρες αλλά από δίπλα υπάρχει τόσος καλός κόσμος! Υπάρχει ο "τζάμπα-καίει-η-λάμπα" Ταμήλος, υπάρχει ο "κάνω-το-σκατό-μου-παξιμάδι" Τζαμτζής, υπάρχει ο "ωχ-παναγία-μου" Τραγάκης, υπάρχει ο "εγώ-φοράω-παντελόνια" Μεϊμαράκης, υπάρχει ο "νόμιμος άρα ηθικός" Βουλγαράκης, υπάρχει ο... Ατέλειωτη η λίστα.

Και κάτω... Α, όλα κι όλα! Κάτω υπάρχει το πόπολο, που σήμερα δεν έχει πρόβλημα να επευφημήσει εκείνον για τον οποίο πριν είκοσι χρόνια ξεφώνιζε ως "αλήτη, προδότη Σαμαρά". Και που, προφανώς, δεν ενοχλείται ούτε από το γεγονός ότι αυτός ο "αλήτης, προδότης Σαμαράς", προκειμένου να μείνει στην εξουσία, δεν διστάζει να αλληλοστηρίζεται με το κόμμα το οποίο -όπως χρόνια τώρα λέει αυτό το πόπολο- κατέστρεψε την Ελλάδα.

Όπως και να το κάνουμε, έχει πολύ γέλιο αυτή η επέτειος. Κι όσο βλέπω και το παρακάτω βιντεάκι, τόσο περισότερο γελάω...

Cogito ergo sum