Η λευτεριά είναι έργο των ίδιων των εργαζόμενων αλλιώς δεν θα υπάρξει

Ξηρός: Κάποιοι βλέπουν παιχνίδια του κράτους, της κυβέρνησης ή και των κρατικών και παρακρατικών φραξιών, τώρα που ως ώριμο φρούτο η αριστερά θα πάρει την κυβέρνηση, για την εξουσία δεν μιλάμε, αυτή θα παραμείνει στα χέρια των τραπεζιτών, των καπιταλιστών, αυτών των ελαχίστων που έχουν περιουσία  όσο 3 δισεκατομμύρια άνθρωποι.

Αυτοί θα  φοβηθούν και φοβούνται προβοκάτσιες που θα ενισχύσουν την κατασταλτική ικανότητα του κράτους και της κυβέρνησης. Και δεν θα χουν άδικο σε ένα βαθμό, οι εποχές είναι περίεργες και η εικόνα των ανταρτών πόλης  τύπου 17Ν μετά την σύλληψη τους, όχι και η καλύτερη….

Από την άλλη πλευρά κάποιοι θα στηρίξουν την ενέργεια για το νέο αντάρτικο λημέρι, σε μια λογική να τρομοκρατηθούν οι πραγματικοί τρομοκράτες μας  που είναι τα αφεντικά, η κυβέρνηση, οι  συστημικοί πολιτικοί.., οι μπάτσοι και οι δικαστές. Και δεν έχουν και άδικο. Ναι αποτελεί αναγκαιότητα να τρομοκρατηθούν οι τρομοκράτες μας. Και σίγουρα σε αυτή την προοπτική χρειάζεται ή θα απαιτηθεί μια μορφή ενόπλου εκβιασμού ή καλύτερα ενός βίαιου -μαζικού όμως- εκβιασμού.

Είτε ενδοσυστημικά, είτε εξωσυστημικά πάντα μετά την άμπωτη των κοινωνικών, ταξικών αγώνων, σε μια τέτοια φάση βρισκόμαστε τώρα, εμφανίζεται μια ένοπλη- ατομική στην ουσία της και στην λογική- σύγκρουση, με κάποιες κρατικές φράξιες με ολόκληρο το κράτος και τις δυνάμεις καταστολής.

Μια σύγκρουση για να αγαλλιάζουν οι χτυπημένοι «κυρ παντελήδες», προτού σηκωθούν να πάνε να ψηφίσουν τα αφεντικά τους. Άντε και τα παρακρατικά απολειφάδια τους. Μια σύγκρουση τιμωρών ή τάχα μου τιμωρών, ενταγμένοι και ενσωματωμένοι σε απόλυτο βαθμό στην θεαματική κατασκευή της πραγματικότητας.

Τραγωδία πριν την νέμεση ή η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα, σε μια εποχή που όλα είναι δυνατά;;  Μου είναι δύσκολο να ξεκαθαρίσει το ζήτημα, η ιστορία είναι σε κίνηση και όλοι πρέπει να πάρουν θέση. Με γνώμονα:

1)      Είναι ή δεν είναι η απελευθέρωση έργο των ίδιων των εργαζόμενων και κανείς δεν μπορεί να τους αποκαταστήσει, ούτε να δρα στο όνομα τους, ανεξαρτήτου των προθέσεων τους;

2)        Χρειάζεται ή δεν χρειάζεται μια όσο γίνεται πιο μαζική κοινή δράση των αντικαπιταλιστικών αριστερών και αναρχικών δυνάμεων με στόχο όχι να υποκαταστήσουν την δράση του προλεταριάτου αλλά να προσδώσουν ένα πιο συνολικό- καθολικό χαρακτήρα στην επαναστατική υπόθεση;;

3)        Είναι ή δεν είναι αναγκαιότητα η οικοδόμηση ενός επαναστατικού κοινωνικού και πολιτικού αντικαπιταλιστικού μετώπου με μαζικά αμεσοδημοκρατικά χαρακτηριστικά με στόχο όχι απλώς την κυβέρνηση της αριστεράς αλλά την εξουσία;

4)         Όχι απλώς την πολιτική και οικονομική εξουσία, αλλά την κατάκτηση της εξουσίας της καθημερινότητας, της ολότητας των κοινωνικών σχέσεων. Οργανώνοντας την ζωή με τρόπο που θα δίνει άλλο νόημα στις σχέσεις, στην εργασία, στο έρωτα, αναδεικνύοντας τις  αντικειμενικές δυνατότητες που κρύβει στα σπλάχνα του το υπάρχον σύστημα. Στην κατεύθυνση των ελεύθερων συνεταιρισμένων παραγώγων.

5)        Όχι την εξουσία δεν πρέπει και δεν την πάρει το επαναστατικό αντικαπιταλιστικό μέτωπο. Την εξουσία θα την πάρει το οργανωμένο επαναστατικά συνειδητοποιημένο πλήθος των καταπιεσμένων. Το  επαναστατικό αντικαπιταλιστικό μέτωπο θα είναι ο συνειδητός πυροκροτητής της συνολικής έκρηξης, οργανώνοντας με σθένος την πρωταρχική μαζική  σύγκρουση.

6)        Αποτελεί ιστορικό καθήκον οι συνειδητές επαναστατικές αντικαπιταλιστικές δυνάμεις να οργανώσουν αυτές τις πρωταρχικές συνθήκες που με ένα αντικειμενικό τρόπο έρχονται.  Διαφορετικά κάποιοι θα λένε γεια στα χέρια του ξηρού, κάποιοι θα ψηφίζουν άκρα δεξιά για να φύγουν τα καθάρματα, και τα αφεντικά μας θα τρίβουν τα χέρια τους.

Δημήτρης Αργυρός