Η προώθηση της λογικής και του περιεχομένου ενός ταξικά ανασυγκροτημένου εργατικού κινήματος αποτελεί κρίσιμος κόμβο για τους εργαζόμενους. Απευθύνουμε κάλεσμα στους πρωτοπόρους αγωνιστές του εργατικού κινήματος και τις δυνάμεις που εργάζονται για την άνοδο των πολιτικών αγώνων της εργατικής τάξης, στη γραμμή του ταξικού εργατικού προγράμματος που απαιτούν οι συνθήκες για την παρέμβαση και διεύρυνση μιας κοινωνικο-πολιτικής πρωτοπορίας στο εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα.
Στην κατεύθυνση αυτή απευθυνόμαστε σε όλους τους συνδικαλιστές και εργαζόμενους που μαζί δώσαμε από ταξική σκοπιά τις μάχες του προηγούμενου διαστήματος, σε όσους συνυπέγραψαν κείμενα, πήραν μέρος σε πρωτοβουλίες και δράσεις της ταξικής πάλης και σε όσους αγωνιούν και νιώθουν ότι χρειάζεται μια ριζική στροφή, μια άλλη πορεία στο εργατικό κίνημα για να νικήσει, προωθώντας την ιδέα και προτείνοντας δρόμους συσπείρωσης και πιο μόνιμης συνάντησης.
Η πτέρυγα δεν είναι παράταξη. Είναι συγκέντρωση πρωτοπόρων εργατών και συνδικαλιστών πάνω σε συγκεκριμένο πολιτικό-συνδικαλιστικό-ταξικό περιεχόμενο.
Λειτουργεί με βάση την συνελευσιακή-δημοκρατική διαδικασία, στην αρχή της ομοφωνίας. Προωθεί την συγκρότηση εργατικών κινήσεων και ψηφοδελτίων στους κλάδους και χώρους δουλειάς. Συγκροτούμε σχήματα-παρεμβάσεων στους κλάδους και χώρους δουλειάς. Κάθε κίνηση, ψηφοδέλτιο ή σχήμα έχει την δική του αυτοτελή λειτουργία και δράση και ταυτόχρονα σχεδιάζει την αναζωογόνηση και δράση των συνδικαλιστικών-πολιτικών συσπειρώσεων-σχημάτων παντού και μέσα στην πτέρυγα.
ñ Για την ταξική ανασυγκρότηση του κινήματος και την αναγέννηση της εργατικής πάλης.
ñ Για την ανατροπή της επίθεσης.
ñ Για να πάνε οι αγώνες σε προοπτική νίκης
ñ Για την απελευθέρωση των εργαζομένων.
Η κρίση που πλήττει σήμερα τον καπιταλιστικό κόσμο έχει πίσω της μια περίοδο τριάντα ετών αλλεπάλληλων ποιοτικών αναδιαρθρώσεων σε όλες τις σφαίρες της κοινωνικής, οικονομικής, ιδεολογικής, πολιτικής πραγματικότητας.
Κοινό στοιχείο των αλλαγών είναι από την μία το πως θα αντιστραφεί η τάση πτώσης του μέσου ποσοστού κέρδους που έχει εκδηλωθεί στην μεγάλη δομική κρίση του 1973-75. Και από την άλλη πως θα θωρακιστεί πολιτικά η αστική κυριαρχία που έχει δεχτεί πλήγματα κατά περιόδους 1968-73.
Η παρούσα κρίση είναι μια δομική κρίση του σύγχρονου καπιταλισμού. Είναι μια κρίση κοινωνικοπολιτική, που το κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις επιδιώκουν να στηρίξουν και τους δύο πυλώνες. Την καπιταλιστική κερδοφορία (οικονομία) και την αστική κυριαρχία (πολιτική).
Είναι κρίση στην παραγωγή η οποία μεταναστεύει στην κυκλοφορία. Είναι κρίση συσσώρευσης και όρων συνολικής αναπαραγωγής του κεφαλαίου, η οποία εκφράζεται στο σήμερα ως κρίση χρηματοπιστωτικού τομέα και κρίση χρέους.
Ο καπιταλισμός από τα τέλη της δεκαετίας, έχει εμπλακεί σε μια διαρκή δομική κρίση με αναιμικές ανόδους, διαρθρωτική ανεργία από 10% έως και 25% στον ανεπτυγμένο κόσμο, με σκληρή λιτότητα και συρρίκνωση των κοινωνικών παροχών. Αντί του χρυσού αιώνα του, διαφαίνεται μια μακροχρόνια κρίση με κυρίαρχη τάση την πτώση του μέσου ποσοστού κέρδους.
Η επίθεση συνεχίζεται και οξύνεται σαν αποτέλεσμα της βαθιάς ιστορικής κρίσης του καπιταλισμού, του ευρώ και της Ε.Ε. Βαθαίνει και αναγκάζει τις χώρες του νότου αλλά συνολικά του καπιταλιστικού κόσμου να παίρνουν διαρκώς μέτρα.
Τα μέτρα που παίρνουν αποτελούν την αστική απάντηση στην καπιταλιστική κρίση. Είναι βαθιά ταξικά, τα παίρνουν από κοινού το ελληνικό κεφάλαιο και η τρόικα και εξυπηρετούν την ανάγκη ανάτασης της κερδοφορίας και δημιουργίας ευνοϊκού περιβάλλοντος για την λεηλασία και την κερδοφορία των πολυεθνικών. Συνοδεύονται από ένα τεράστιο πλέγμα κρατικής καταστολής και όξυνσης του αυταρχισμού.
Η δικομματική κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ προωθεί ταχύτατα το νέο κύμα αστικής επίθεσης. Το νέο μνημόνιο ύψους 23 δις. όπου είναι το ύψος της νέας αρπαγής, δίνει χαριστική βολή στο ήδη λεηλατημένο λαϊκό εισόδημα και οδηγεί στην κοινωνική καταβαράθρωση. Εκατομμύρια νεόπτωχοι εργαζόμενοι, άνεργοι, κατεστραμμένοι αυτοαπασχολούμενοι και μικροεπαγγελματίες.
Δεν αφορά μόνο μέτρα οικονομικών περικοπών που έχουν φέρει μια νέα ποιότητα στην άμεση και έμμεση εκμετάλλευση των εργαζομένων. Νέες μειώσεις μισθών και συντάξεων, κατάργηση δώρων, φορομπηξία κατάρρευση δημοσίων δαπανών, αλλά και ποιοτικές αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις. Ακόμα βαθύτερη αντιδραστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, τεράστια λεηλασία δημόσιου πλούτου μέσω ιδιωτικοποιήσεων, ανακεφαλαιοποίηση τραπεζών και συγκεντροποίηση του πιστωτικού τομέα. Τεράστιες ανακατατάξεις στην μικροϊδιοκτησία στον αγροτικό τομέα αλλά και στην πόλη. Πλήρης εμπορευματοποίηση του δημοσίου χώρου και της υπαίθρου. Εκχώρηση των υπηρεσιών της τοπικής αυτοδιοίκησης, τη παιδείας και της υγείας στο κεφάλαιο με πλήρη εμπορευματοποίηση τους. Και όλα αυτά σε συνδυασμό με μια ακόμα πιο βαθιά αντιδραστικοποίηση του πολιτικού συστήματος, με μια έντονη έξαρση της κρατικής καταστολής, με μια άνευ προηγουμένου ένταση της εργοδοτικής τρομοκρατίας στους χώρους δουλειάς και μια έντονη κλιμάκωση της τρομοκρατικής δράσης των φασιστών.
Η κυβέρνηση επιταχύνει αυτές τις αλλαγές προσπαθώντας να περάσει το ταχύτερο δυνατό όσα περισσότερα μέτρα μπορεί, αξιοποιώντας την αδυναμία του μαζικού κινήματος σε αυτή τη φάση.
Ταυτόχρονα καταφέρνει εντατικά χτυπήματα στο εργατικό κίνημα με ατομικές συμβάσεις σε πολλούς κλάδους και την ποινικοποίηση του μαχητικού συνδικαλισμού. Πρόκειται για μια κυβέρνηση η οποία υπηρετεί απόλυτα και σθεναρά όχι απλά τις απαιτήσεις των δανειστών αλλά την μοναδική μέχρι τώρα αστική απάντηση στην παγμόσμια καπιταλιστική κρίση, την στρατηγική για αύξηση του ποσοστού εμκμετάλλευσης του ελληνικού καπιταλισμού, σταθεροποίηση εντός της ζώνης του ευρώ και της Ε.Ε. Πλήρης ξεδόντιασμα των ταξικών δυνάμεων του κινήματος και της ταξικής πτέρυγας.
Το νέο πακέτο μέτρων έρχεται ως συνέπεια της δανειακής σύμβασης των μνημονίων και της συμμετοχής στην Ε.Ε. Αποδείχτηκε περίτρανα ότι η επίθεση και τα μνημόνια δεν αντιμετωπίζονται ούτε από τα δεξιά ούτε από τα αριστερά αλλά ανατρέπονται. Το βάθος της καπιταλιστικής κρίσης και η ανάγκη του κεφαλαίου για διαρκή επίθεση σε βάρος της εργασίας για το ξεπέρασμα της κρίσης του, περιορίζουν και τις τελευταίες αυταπάτες για διαχειριστικές λύσεις δεξιάς ή αριστερής απόχρωσης. Είναι πολύ κρίσιμο να αποδεικνύεται ότι η βασική αιτία όλων των μέτρων και των μνημονίων στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς, είναι η καπιταλιστική κρίση και η αστική επίθεση για το ξεπέρασμα της. Άρα απαιτείται εργατική ταξική απάντηση από την πλευρά των εργαζομένων. Το κεφάλαιο, οι τραπεζίτες, οι επιχειρηματίες και οι πολιτικοί τους εκφραστές οδηγούν την κοινωνία σε μια τεράστια οπισθοδρόμηση. Την ίδια ώρα που η παραγωγικότητα ανεβαίνει, την ίδια ώρα που η δυνατότητα να παράγουμε πλούτο και να ζούμε ανθρώπινα με λίγες ώρες δουλειάς την ημέρα είναι εφικτή, μας γυρνούν 100 χρόνια πίσω. Απίστευτος πλούτος συγκεντρώνεται σε όλο και πιο λίγα χέρια. Η φύση γίνεται βωμός στο κέρδος, τα τρόφιμα, το νερό και η υγεία γίνονται αντικείμενο κερδοφορίας. Οι δυνάμεις του κεφαλαίου και η εξουσία, όλοι όσοι στηρίζουν την πολιτική και ιδεολογία τους, οι φασίστες που είναι η σιδερογροθιά του κράτους και της εργοδοσίας, οι δήθεν ''φωτισμένοι'' τεχνοκράτες, οι μεγαλοδημοσιογράφοι στα ΜΜΕ, μας οδηγούν στην καταστροφή. Είναι μια σύγχρονη δικτατορία του κεφαλαίου που πρέπει να ανατραπεί. Εμείς είμαστε οι παραγωγοί του πλούτου, εμείς ξέρουμε πως κινείται η παραγωγή, εμείς χτίζουμε, παράγουμε, μελετάμε, πουλάμε, μεταφέρουμε στο εργοστάσιο και το εργοτάξιο, στο γραφείο και το κατάστημα.
Μόνο εμείς οι οργανωμένοι εργάτες και υπάλληλοι, ο κόσμος της δουλειάς, μπορούμε να ανατρέψουμε την επίθεση του κεφαλαίου με πανεργατικό-παλλαϊκό ξεσηκωμό.. Με μια συνειδητή και οργανωμένη λαϊκή εργατική εξέγερση. Μόνο αν πάρουμε όλο τον πλούτο και την εξουσία στα χέρια μας, μπορούμε να αποφασίσουμε για τις ίδιες μας τις ζωές, μπορεί η κοινωνία να βαδίσει έναν άλλο δρόμο. Οι εργαζόμενοι τα τελευταία χρόνια συμμετείχαν στις απεργίες, τις διαδηλώσεις, τις καταλήψεις σε μικρούς και μεγάλους χώρους δουλειάς, στις πόλεις και σε όλη την κοινωνία, με την μεγαλύτερη συμμετοχή από την μεταπολίτευση. Οι αγώνες ωστόσο δεν μπόρεσαν να νικήσουν σε σοβαρά και κρίσιμα ζητήματα και μάχες, δεν αποκρούσαμε την μεγάλη και συνολική επίθεση. Και επειδή η ταξική πάλη θα οξυνθεί, οι δυνάμεις της ανατροπής και του αγώνα πρέπει να πουν πιο θαρρετά και πιο μαζικά ότι σήμερα χρειάζεται ένα άλλο εργατικό κίνημα, ανασυγκροτημένο και εξοπλισμένο με τις απαντήσεις στις δομές και τις μορφές που απαιτεί η εποχή της ιστορικής κρίσης του συστήματος.
Ένα κίνημα που να να ξεπερνά τη λογική να σώσουμε ότι σώζεται και να θέτει το θέμα της συνολικής ανατροπής της πολιτικής του αντιπάλου και των πυλώνων του συστήματος της εκμετάλλευσης. Για την ανατροπή της επίθεσης σε πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο. Κάτι το οποίο είναι όρος επιβίωσης για την εργαζόμενη πλειοψηφία, άρα θα πρέπει να είναι και ο πρώτος και βασικός στόζος του κινήματος. Και γι'αυτό το σύστημα της κρίσης και παρακμής, οι κοινωνικές δυνάεις που κυριαρχούν και το διευθύνουν δεν μπορούν να διασφαλίσουν πλέον μια έστω και αξιοπρεπή ζωή στην κοινωνική πλειοψηφία, αλλά αντίθετα την οδηγούν στην φτώχεια, την μιζέρια, την εξαθλίωση, τον πόλεμο.
Στην ιστορική διαδρομή τα συνδικάτα και γενικότερα το συνδικαλιστικό κίνημα, έδωσαν πολλούς και πολλές φορές ηρωϊκούς αγώνες, καθόλου ανώδυνους και με κατακτήσεις για την διαμόρφωση του εισοδήματος και των όρων εργασίας. Δεν χαρίζουμε την ιστορία και τους αγώνες της τάξης. Θέλουμε να συνεχίσουμε πιο αποφασιστικά, να νικήσουμε. Γι'αυτό λέμε ότι η εποχή της υπάρχουσας οργάνωσης του συνδικαλιστικού κινήματος ανήκει στο παρελθόν. Τις τελευταίες δεκαετίες το συνδικαλιστικό κίνημα επί το πλείστον διαπραγματεύεται βασικά τους ρυθμούς και τους τρόπους της χειροτέρευσης της θέσης των εργαζομένων. Σήμερα αυτό το συνδικαλιστικό κίνημα είναι αναντίστοιχο, τόσο από άποψη περιεχομένου όσο και από άποψη δομής και μορφών, με την εποχή της συνολικής επίθεσης του κεφαλαίου, με την αναδιάρθρωση και τους όρους που διαμορφώνονται στην εργατική τάξη. Οι ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ (ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ) είναι εχθρικές ωε προς την εργατική πλειοψηφία. Οι περισσότερες ομοσπονδίες και μεγάλα συνδικάτα αυτοπροσδιορίζονται ως κοινωνικοί εταίροι, δηλαδή συνεργάτες της εκάστοτε κυβέρνησης και εργοδοσίας στα πλαίσια του συστήματος της εκμετάλλευσης. Αποδέχονται την εθνική οικονομία, δηλαδή την καπιταλιστική οικονοία και κερδοφορία ως κριτήριο και δεδομένο, κάνοντας διαπραγμάτευση εντός των ορίων της. Αποδέχονται όλες τις επιλογές του κεφαλαίου ευρώ-Ε.Ε, τις αναδιαρθρώσεις και τα μνημόνια.
Αυτές οι ηγεσίες συσπειρώνουν ένα μικρό τμήμα εργαζομένων, πλειοψηφικό σήμερα στα υπάρχοντα συνδικάτα έχοντας διαμορφώσει νωρίτερα τους όρους η εργατική πλειοψηφία να είναι εκτός των συνδικάτων. Μόλις το 12% του συνόλου των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομές και στις ΔΕΚΟ-τράπεζες, δηλαδή στην ΓΣΕΕ συνδικαλίζεται. Η συσπείρωση των δυνάμεων των συνδικαλιστικών ηγεσιών διαμορφώνουν μάλιστα όρους σκληρής ιεραρχίας κλειστών δομών και εκπροσώπησης μακριά από την βάση των εργαζομένων. Έχουν άμεση σχέση με κρατικούς φορείς, εξάρτηση από νομικούς θεσμούς και οικονομικές πηγές του συστήματος.
Δυστυχώς όμως η παρέμβαση των ταξικών δυνάμεων χρόνια τώρα δεν εξέφρασε ένα διαφορετικό μοντέλο. Η συναίνεση και αναπαραγωγή της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας (ακόμη και με αγωνιστικό προφίλ), η υποταγή των αγώνων στο κόμμα και στην κοινοβουλευτική διαχείρηση, το πετσόκομμα των αιτημάτων για να γίνουν ρεαλιστικά ή να χωρέσουν στην γραμμή, η ενότητα με τον υποταγμένο συνδικαλισμό ή ο διαχωρισμός από τους αγωνιζόμεους εργαζόμενους., η έντονη παραταξικοποίηση και αντιμετώπιση των συνδικάτων ως μικρός αδελφός της κοινοβουλευτικής διαπάλης, δεν οδηγούν πουθενά ούτε εμπνέουν για κάποια ανασυγκρότηση. Εμείς επιδιώκουμε την κοινή δράση με κάθε μαχόμενη δύναμη του κινήματος μέσα στο συνδικάτο και έξω από αυτό για να ανθίσουν οι εργατικοί αγώνες, για να ανοίξει ο δρόμος για ένα άλλο ταξικά ανασυγκρότημένο εργατικό κίνημα. Το ταξικά ανασυγκροτημένο συνδικάτο είναι απαραίτητο να συσπειρώσει και το τεράστιο τμήμα της εργατικής τάξης που δεν συνδικαλίζεται, τα νέα τμήματα εργαζομένων και μορφών εργασιακών σχέσεων. Να έχει δρόμους οργάνωσης των εκατομμύρια ανέργων και πάνω απ'όλα να είναι αντίπαλος της εργοδοσίας, του κεφαλαίου και των πολιτικών του εκπροσώπων. Να θεωρεί σαν βασικό κτιτήριο δράσης του, τις εργατικές ανάγκες και δικαιώματα. Να έχει ανεξαρτησία από τις κυβερνήσεις και τα κόμματα του κεφαλαίου, τα κέντρα εξουσίας και το κράτος. Να βασίζεται στην δύναμη και την απόφαση των ίδιων των εργαζομένων, στην δημοκρατία του αγώνα, να συγκροτεί απεργιακές επιτροπές. Να στηρίζεται στην δημοκρατία των συνδικάτων, στη λογική των Γ.Συνελεύσεων και να λειτουργεί με βάση την αρχή των αιρετών-ανακλητών και όχι στις κομματικές ή παραταξιακές ντιρεκτίβες.
Συμβάλλουμε στην αναγέννηση της εργατικής πάλης με συνδικάτα. Βάση ανά κλάδο παραγωγής. Ενοποίηση των ομοιοεπαγγελματικών σωματείων σε σωματεία κλάδων παραγωγής. Συγκρότηση νέων σωματείων στις νέες τεχνολογίες. Στην κατεύθυνση μαζικών και μαχητικών συνδικάτων, σε διαρκή αντιπαράθεση με τον κρατικό κυβερνητικό και υποταγμένο συνδικαλισμό.
Πρόγραμμα πάλης. Παλεύουμε ταξικά για την ανατροπή της επίθεσης.
Κρίσιμο ζήτημα για την ανάπτυξη του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, βήμα στην ταξική του ανασυγκρότηση, είναι το αναβαθμισμένο πολιτικό περιεχόμενο ώστε να υπερβαίνει τον αντιμνημονιακό αγώνα και να βάζει ευρύτερα ζητήματα αντι-ΕΕ, αντικαπιταλιστικής κατεύθυνσης. Κρίσιμο είναι οι διαδικασίες βάσης, ο αγώνας και οι απεργίες διαρκείας και τα βήματα στην συγκρότηση άλλων κέντρων αγώνα, να πάρουν την πρωτοβουλία από τα χέρια της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και να οδηγήσουν τους αγώνες μέχρι τη νίκη.
Προϋπόθεση είναι η ανώτερη συγκρότηση της εργατικής πρωτοπορίας, της ταξικής πτέρυγας και των δυνάμεων που κινούνται σε λογική ανασυγκρότησης του εργατικού κινήματος.
Σε αυτή τη λογική πρέπει να απορρίψουμε την ενιαία συνδικαλιστική παράταξη-ενιαίων συνδικαλιστικών σχημάτων της αριστεράς που προωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ σε αντιμνημονιακή λογική και αντικειμενικά ια οδηγήσει σε ποδηγέτηση της ταξικής πάλης από την ρεφορμιστική και διαχειριστική λογική. Με βάση την παραπάνω περιγραφή, χρειάζεται στον συνολικό σχεδιασμό μας για την απάντηση από ταξική σκοπιά, να διαμορφώσουμε την ανάπτυξη του κινήματος στην πάλη ενάντια στο κεντρικό κράτος και το κεφάλαιο με ειδικές αιχμές.
ñ Την πάλη ανάντια στην εξαφάνιση-ιδιωτικοποίηση των κοινωνικών δημόσιων παροχών (υγεία,παιδεία,πρόνοια,καθαριότητα κλπ.)
ñ Την πάλη ενάντια στην καταλήστευση του λαϊκού εισοδήματος και σε κάθε είδους οικονομικής βίας, χαράτσια, εφορίες,φόροι,τοκογλυφικά δάνεια, κατασχέσεις,διακοπή ρεύματος και νερού, μαυραγοριτισμός, ενεχυροδανειστήρια κλπ.
ñ Την πάλη ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις, απολύσεις, εμπορευματοποίηση του δημόσιου χώρου.
ñ Την πάλη ενάντα στην ανεργία και το κλείσιμο των εργοστασίων.
ñ Την παρέμβαση στην καθημερινή ζωή και οργάνωση της επιβίωσης εργαζομένων, ανέργων, φτωχών λαϊκών στρωμάτων, μέσω μορφών εργατικής ανατρεπτικής αλληλεγγύης.
ñ Την ανάληψη συλλογικών πρωτοβουλιών αγώνα κατά της κρατικής, εργοδοτικής, φασιστικής τρομοκρατίας για τις πολιτικές και κοινωνικές ελευθερίες της εποχής μας. Να μπουν στόχοι για την πραγματική δημοκρατία και τις ελευθερίες της εποχή μας. Για το μεγάλο ΝΑΙ των εργαζομένων και του λαού να αποφασίζει ο ίδιος για τις τύχες του.
ñ Απαλλαγή από την φυλακή του ευρώ και από τη θηλιά Ε.Ε και Δ.Ν.Τ
ñ Αποτίναξη της ευρωκηδεμονίας και της δικτατορίας τραπεζών, αγορών, γιγάντιων πολυεθνικών και επιχειρηματικών ομίλων.
ñ Παλεύουμε για να ξηλωθεί όλο το μνημονιακό πλαίσιο.
ñ Αυξήσεις στους μισθούς, τα μεροκάματα και τις συντάξεις για να ζούμε αξιοπρεπώς από μια σταθερή πενθήμερη εργασία με μείωση των ωρών εργασίας και αύξηση μισθών
ñ Να καταργηθούν όλοι οι αντιασφαλιστικοί νόμοι.
ñ Για ριζική φορολόγηση του κεφαλαίου με ραγδαία μείωση της φορολογίας για τους εργαζόμενους. Χάρισμα των χρεών για πρώτη κατοικία σε όλους.
ñ Για να μειωθούν τα χρόνια και οι ώρες δουλειάς, ώστε να βρουν άμεσα δουλειά οι εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι.
ñ Για μαζικές προσλήψεις στο δημόσιο και στις ΔΕΚΟ για να καλυφθούν οι κοινωνικές ανάγκες.
ñ Για να προστατέψουμε τις θέσεις εργασίας και την ζωή μας.
ñ Καταλήψεις των εργοστασίων που δεν δουλεύουν, οι εγκαταλείπουν οι καπιταλιστές, με κοινωνική στήριξη και εργατικό έλεγχο.
ñ Για να έχουμε δημόσια και ποιοτικά όλα τα βασικά αγαθά. Την υγεία, την παιδεία, τον πολιτισμό, το νερό, το ρεύμα και τις συγκοινωνίες.
ñ Για εργατικό λαϊκό δίκτυο αλληλεγγύης-διεκδίκησης και αγώνα, να μην μείνει κανείς μόνος του στην κρίση.
ñ Για την υπογραφή ελεύθερων κλαδικών συμβάσεων.
Απαιτούμε :
ñ Την μονομερή καταγγελία των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων.
ñ Την μονομερή διαγραφή του χρέους
ñ Την αντικαπιταλιστική αποδέσμευση από Ε.Ε-ευρώ
ñ Εθνικοποίηση τραπεζών και όλων των μεγάλων επιχειρήσεων με τον δικό μας έλεγχο, των εργατών και της κοινωνίας.
ñ Για να ανατραπεί συνολικά η αντεργατική επίθεση που εξαπολύει ο κόσμος του κεφαλαίου
ñ Για την ανατροπή της κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ
Με αυτό το στόχο της ανατροπής παρεμβαίνουμε στους αγώνες και τα συνδικάτα, σε κάθε εργατική συλλογικότητα, όργανο πάλης και μάχης. Με τους στόχος αυτούς και κάθε μορφή οργάνωσης, συμβάλλουμε για μια νέα πνοή στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα. Όλη αυτή η διαδικασία βέβαια δεν εξελίσσεται ήρεμα και ομαλά.
Η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ (ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ) παρότι αποδέχονται τους βασικούς άξονες της αστικής πολιτικής είναι αναγκασμένες να λαμβάνουν στοιχειώδης υπόψην, τις διαθέσεις της βάσεις που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν. Γι'αυτό αναγκάζονται κάποιες φορές και ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσης και επίθεσης του κεφαλαίου να υιοθετούν επιμέρους αιτήματα, να εκφράζουν πλευρές του οικονομικού αγώνα της τάξης, για να μην χάσουν το στρατηγικό πλεονέκτημα στην εκπροσώπηση του κινήματος. Η τακτική αυτή οδηγεί πάντα στην ήττα. Οδηγεί σε έναν οδυνηρό ταξικό συμβιβασμό χειρότερο από τους προηγούμενους, στην απογοήτευση και την αδράνεια του κόσμου της εγασίας που αγωνίζεται.
Με βάση τα παραπάνω γίνεται φανερό ότι η λογική που προτάσσει την αλλαγή του συσχετισμού, που κριτικάρει τις ηγεσίες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ χωρίς να βλέπει τον κοινωνικό και συνδικαλιστικό μηχανισμό που επιτρέπει σε αυτές τις ηγεσίες να αναπαράγονται, είναι περιορισμένη και αδιέξοδη.
Είναι κομβικό ζήτημα η υπέρβαση αυτής της λογικής που εμφανίζεται με ιδιαίτερο τρόπο από τις δυνάμεις της Αυτόνομης Παρέμβασης με την γραμμή της ενότητας των συνδικάτων και από την ηγεμονία της ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ στοιχισμένες στον προγραμματισμό των αγώνων και των αιτημάτων που ορίζουν η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ. Στοιχισμένες στον προγραμματισμό της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ με βάση τις αντιλήψεις της ενότητας στα συνδικάτα είναι και δυνάμεις της εξοκοινοβουλευτικής αριστεράς παρότι έχουν διαφορετικό πρόγραμμα και αιτήματα.
Το ΠΑΜΕ με την γραμμή του απομονωτισμού-σεχταρισμού, με γραμμή της στείρας άρνησης να συντονιστούν οι αγώνες, είναι στην λογική ήττας και αναπαραγωγής της κρίσης του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος.
Οι αντιφάσεις και οι ανακατατάξεις στον αστικό εκφυλισμένο συνδικαλισμό θα δυναμώνουν όσο η κρίση εξελίσσεται και βαθαίνει, όσο ευρύτερα τμήματα της τάξης θα πιέζουν και θα υπερβαίνουν, θα διασπούν και οργανώνονται σε μια νέα ταξική πλατφόρμα.
Η κρίση-διαπάλη στο εσωτερικό του εργατικού κινήματος θα ενταθεί στην περίοδο που διανύουμε και αυτή είναι μια διαδικασία που η ταξική πτέρυγα όχι μόνο δεν πρέπει να ξορκίζει ή να φοβάται στο όνομα της διάσπασης, αλλά ίσα ίσα να παρεμβαίνει ακατάπαυστα και συγκεκριμένα πολιτικά και οργανωτικά για να διευρύνει το ρήγμα, να ωθεί τους συσχετισμούς σε νίκη των δυνάμεων της αγωνιστικής ταξικής ενότητας και σε ήττα τις δυνάμεις του συμβιβασμού και της συνδιαλλαγής.
Ωριμάζει σε πολλούς αγωνιστές ότι το σημερινό εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα δεν είναι ικανό να σταματήσει, πολύ περισσότερο να ανατρέψει την επίθεση του κεφαλαίου και των κυβερνήσεων του. Το κυρίαρχο πλαίσιο και τρόπος λειτουργίας του σημερινού εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος έχει ολοκληρώσει την πορεία του, ωριμάζοντας τις συνήκες για μια νέα εξόρμηση της εργατικής τάξης, αντίληψης και πολιτικής.
Τα συνδικαλιστικά ρεύματα και παρατάξεις στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα
Η ΠΑΣΚΕ αποτελεί μέχρι και σήμερα την πρώτη σε δύναμη και έχει την κυριαρχία στη ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, ειδικά στο δημόσιο τομέα και τιε ΔΕΚΟ. Συσπειρώνει λαϊκό εργατικό δυναμικό από την εμπειρία από τους παλιούς μαζικούς αγώνες και την συνδικαλιστική δράση που σήμερα λόγω της κρίσης-επίθεσης του κεφαλαίου αποσυσπειρώνεται, παρουσιάζει σημάδια κρίσης στο εσωτερικό της και διαρκώς σοβαρή μείωση των δυνάμεων της.
Έχει μεγάλο αριθμό στελεχών στις ηγετικές θέσεις του γραφειοκρατικού συνδικαλισμού και του κρατικού μηχανισμού. Είναι η μνημονιακή παράταξη στα συνδικάτα στο διάστημα κρίσης και επίθεσης του κεφαλαίου, και κάτω από την μεγάλη συρρίκνωση του ΠΑΣΟΚ αυτονομείται μεγάλο μέρος της βάσης της, προσπαθώντας να είναι μέσα στους αγώνες, σε μια προσπάθεια αποτροπής της μετατόπισης εργατικών δυνάμεων σε πιο ριζοσπαστική βάση. Είναι η παράταξη που έχει αποδεχτεί όλες τις επιλογές του κεφαλαίου, ΕΕ, ευρώ, οικονομία της αγοράς, έχει μια ρητορική ενάντια στα μνημόνια και επί της ουσίας διαφοροποιείται στις πλευρές της επίθεσης (να υπάρχουν συλλογικές συμβάσεις). Η πολιτική της έχει οδηγήσει τα συνδικάτα και τους εργαζόμενους στην μεγαλύτερη ήττα που μπορεί να καταγράψει στον σύγχρονο καπιταλιστικό κόσμο.
Η ΔΑΚΕ, διατηρεί σημαντικές δυνάμεις σε αρκετά συνδικάτα τα τελευταία χρόνια κυρίως σε νέους εργασιακούς κλάδους σε ΔΕΚΟ και δημόσιο. Προσπαθεί να εκφράσει κάποιες θέσεις υπέρ των εργαζομένων, παρουσιάζοντας την παράταξη ως αντιμνημονιακή, προσπαθώντας να αποστασιοποιηθεί από την κυβέρνηση και τον ανοιχτά εργοδοτικό συνδικαλισμό που ήταν για χρόνια η ακραία έκφραση του, στηρίζει ουσιαστικά την κυβερνητική πολιτική στην βάση της εφαρμογής των μνημονίων και του νόμου της αγοράς (με κοινωνικό πρόσωπο) και περιορισμό των ανισοτήτων. Στο όνομα του ακομμάτιστου χαρακτήρα των συνδικάτων και της ανεξαρτησίας τους, αρνείται κάθε ταξικά προσανατολισμό του συνδικαλιστικού κινήματος. Θέτει ξεκάθαρο βέτο σε κάθε απεργία με πολιτικά αντι-Ε.Ε, αντικυβερνητικά χαρακτηριστικά . Θέλει οι απεργίες να έχουν μόνο πλευρές αντιμνημονιακές και προτάσσει την ανάγκη μόνο εξάντλησης του διαλόγου.
Στο όνομα του ακομμάτιστου και απολίτικου συνδικαλιστικού κινήματος μεγάλο κομάτι των δυνάμεων της, διαχωρίζει τη θέση της και δεν στηρίζει τους αγώνες και κάνει και ανοιχτά απεργοσπασία. Και η ΔΑΚΕ μαζί με την ΠΑΣΚΕ αποτελούν στυλοβάτες του γραφειοκρατικού συνδικαλιστικού κινήματος αποδεχόμενες επί τοις ουσίας την επίθεση και τις επιλογές του κεφαλαίου. Καθηλώνουν τους αγώνες εντός των ορίων της αστικής πολιτικής και τους οδηγούν σε ήττα.
ΠΑΜΕ: Παραδοσιακά είναι η ηγεμονική δύναμη της αριστεράς στα συνδικάτα, υπερασπίζεται τους αγώνες των εργαζομένων, είναι καθαρά ενάντια στις επιλογές του κεφαλαίου, ΕΕ, ευρώ, οικονομία της αγοράς, μνημόνια.
Εκφράζει τον αριστερό ρεφορμισμό, φαίνεται να διαπιστώνει τη μη αντιστρεπτή κρίση του σημερινού συνδικαλιστικού κινήματος και να διαφοροποιείται πολιτικά. Όπως όμως έχει φανεί από την πολίχρονη δράση του σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να φέρει μία νέα πνοή στους ταξικούς αγώνες, να δημιουργήσει όρους ήττας της επίθεσης και να υπερβεί τον αστικοποιημένο συνδικαλισμό, να ξεπεράσει τα όρια μιας στενής συσπείρωσης των παραταξιακών δυνάμεων, να συνδέεται με τις τάσης ριζοσπαστισμού που γεννιούνται σήμερα από την επίθεση και από τα αυθεντικά μαζικά γεγονότα. Στην αντίληψη του για την πολιτική πάλη της ίδιας της εργατικής τάξης και της σχέσης οικονομικόυ-πολιτικού αγώνα, αποσπάται από την πάλη του σήμερα και υποβαθμίζει τον ρόλο της οικονομικής πάλης για κατακτήσεις, δεν προωθεί τον άμεσα πολιτικό αγώνα για την ανατροπή των επιλογών του κεφαλαίου με κέντρο τα εργατικά δικαιώματα. Και αυτό που κάνει είναι να προβάλλει τις ευθύνες ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ και του ρόλου Ε.Ε, ΟΝΕ, μνημόνια. Αντιμετωπίζει τους εργαζόμενους διαχειριστικά, εργαλειακά, ωε μέσο για την ενίσχυση των δυνάμεων του, όχι σαν καθοριστικό στοιχίο του πολιτικού υποκειμένου στο βαθμό που ενισχύεται η δράση της ταξικής πάλης.
Εξακολουθεί να αντιμετωπίζει το εργατικό κίνημα ως φορέα της οικονομικής πάλης, δηλαδή διατυπώσεις οικονομικών αιτημάτων που η μη ικανοποίηση τους βοηθάει τους εργαζόμενους να βγάλουν πολιτικά συμπεράσματα και να τροφοδοτούν το κόμμα-φορέα της πολιτικής πάλης με τα πιο συνειδητοποιημένα στοιχεία. Ταυτίζει τον συντονισμό του αγώνα με την ενότητα γύρω από το ΠΑΜΕ. Αρνείται μια λογική ταξικής αγωνιστικής ενότητας και με σεχταριστικό τρόπο προτάσσει την ενότητα γύρω από τον εαυτό του, διαπώντας τις ανεξάρτητες αγωνιστικές τάσεις των εργαζομένων και δυσκολεύοντας την συγκρότηση κινήματος και αγώνων ανεξάρτητα από την γραφειοκρατία.
Αυτόνομη Παρέμβαση: Παρουσιάζεται στο εργατικό κίνημα σαν η κατ' εξοχήν αντιμνημονιακή παράταξη με επιδίωξη μια δημοκρατική αντιπολίτευση και κοινωνικές πολιτικές συμμαχίες με δυνάμεις που διαφοροποιούνται από την ΠΑΣΚΕ στην βάση μιας αριστερής σοσιαλδημοκρατικής πλατφόρμας σε αντινεοφιλελεύθερο αντιμνημονιακό και φιλο-Ε.Ε,Ευρώ και μεταρρυθμιστικό προγράμμα. Δεν θέτει πολιτικό στόχο ανατροπής της επίθεσης, περιορίζεται σε μερικές θέσεις για την βελτίωση της θέσης των εργαζομέων από τα μνημόνια. Δεν διαχωρίζεται από το προγραμματισμό της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, παρουσιάζεται υπεύθυνη δύναμη. Σε πολλές ομοσπονδίες ενισχύει την ταξική συνεργασία στο όνομα να υπάρχουν συλλογικές συμβάσεις. Έχει υπογράψει μνημονιακές συμβάσεις με μείωση 20%-25% και εξαργυρώνει τους αγώνες στις κοινοβουλευτικές στοχεύσεις του φορέα της και μάλιστα από δεξιά εκδοχή, από την σκοπιά της σύνθλιψης στους αστικούς θεσμούς, δικαστικές προσφυγές, επερωτήσεις στην βουλή.
Ωστόσο πληθαίνουν στην περίοδο της κρίσης-επίθεσης οι φωνές στο εσωτερικό τους να εκφράζουν ρήξη με το αστικοποιημένο συνδικαλισμό. Προτάσσοντας την δημιουργία μιας νέας αντιμνημονιακής παράταξης που θα εκφράζει την ριζοσπαστικοποίηση της περιόδου, με ένα μεταρρυθμιστικό αστικό πρόγραμμα. Μέχρι σήμερα είναι μια από τις βασικές δυνάμεις που με την πολιτική και συνδικαλιστική τακτική της στην ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ έχει οδηγήσει σε ήττα τους αγώνες.
Οι δυνάμεις της ταξικής ανασυγκρότησης των συνδικάτων: Αντιφάσεις αναπτύσσονται και σε αυτές τις δυνάμεις. Ορισμένες αρνούνται την διαμόρφωση ριζοσπαστικών στόχων πάλης και αρκούνται σε γενικόλογες πολιτικές αναφορές, άλλες στο όνομα της ενότητας των συνδικάτων και μένουν στα όρια της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ στις μορφές και στον προγραμματισμό. Σε πολλές περιπτώσεις αυτές οι δυνάμεις προσανατολίζονται σε μια μονόπλευρη πολιτική συμμαχία με δυνάμεις της αυτόνομης παρέμβασης στο όνομα της ενότητας των εργαζομένων. Συνολικά όλες αυτές οι αντιφάσεις εμποδίζουν την ταξική ανασυγκρότηση σε ένα διακριτό ρεύμα, παρά τα μερικά βήματα που έχουν γίνει την περίοδο της κρίσης.
Ταξική Πτέρυγα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου