ΠΑΜΕ-ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ τα βρήκαν στο Εργατικό κέντρο Ιωαννίνων

Του Δημήτρη Αργυρού

Ας μπούμε κατευθείαν στο ψητό. Ύστερα από ένα κρεσέντο εκλογομαγειρεμάτων και εκλογοαπατών στα σωματεία των Ιωαννίνων, όπου οι ίδιοι και οι ίδιοι και όχι μόνο εργαζόμενοι ψηφίζουν σε όλα τα σωματεία  και ύστερα  από την διαγραφή των συνταξιούχων, ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ και ΠΑΜΕ μοίρασαν τα οφίτσια τους στο ΔΣ του ΕΚΙ. Ήταν η τελευταία πράξη ενός δράματος για την κατασκευή συσχετισμών στα όργανα του Εργατικού κέντρου Ιωαννίνων, με τους εργαζόμενους απόντες από τις διαδικασίες και τα γεγονότα.

Και μετά από αυτό, το ΠΑΜΕ θα συνεχίζει να κατηγορεί το ΕΚΙ, την ΠΑΣΚΕ, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ για ξεπούλημα των αγώνων, συνεχίζοντας να κάνει ξεχωριστές συγκεντρώσεις, μακριά από το ΕΚΙ, στο οποίο έχει πάρει σημαντικά πόστα. Μια κατάσταση για γέλια και για κλάματα, κυρίως για κλάματα.   

Πολύ σωστά η ταξική ενότητα (ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλες αγωνιστικές, αριστερές και αντικαπιταλιστικές δυνάμεις..) ζητάει εκκαθάριση των μητρώων των σωματείων, με στόχο να γίνουν τίμιες και με εργατικό πολιτισμό εκλογές και ύστερα μέσα σε ένα χρόνο να ξαναπάμε για εκλογές στο ΕΚΙ.

Αν και νομίζω πως δεν φτάνει. Νομίζω πως στην υπάρχουσα ολοκληρωτικά εκφυλιστική κατάσταση του εργατικού κινήματος, με την ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ-ΠΑΜΕ να εργάζονται είτε για την στήριξη της κυβερνητικής πολιτικής, είτε για το κομματικό όφελος, δεν χωράνε ημίμετρα.

Άσε που για δεκαετίες- θεσμικά και δομικά- τα συνδικάτα από αντιφατικά όργανα οικονομικού αγώνα έχουν μετατραπεί σε όργανα γραφειοκρατικής διαμεσολάβησης- διαπραγμάτευσης, όργανα ολοκληρωτικής ενσωμάτωσης. Που την εποχή στην οποία ο καπιταλισμός είχε την δυνατότητα να προσφέρει κάτι, μπορούσαν να λειτουργήσουν, τώρα ούτε αυτό το ρόλο δεν μπορούν να παίξουν.

Πρέπει να ξαναθυμηθούμε, να ξαναμιλήσουμε για ένα νέο εργατικό κίνημα. Για μια ταξική ανατρεπτική ενότητα των εργαζόμενων με γνώμονα και προοπτική την χειραφέτηση από την μισθωτή σκλαβιά και όχι το παζάρεμα της εργατικής δύναμης, δηλαδή για ένα δίκαιο μεροκάματο για την εργασία.

Για ένα νέο εργατικό κίνημα της καταστροφής της κεφαλαιακής σχέσης, της άρσης της αντίθεσης κεφάλαιο-εργασία. για ένα κίνημα εργατικής πολιτικής και εργατικής δημοκρατίας στην προοπτική της κοινωνίας των ελεύθερων συνεταιρισμένων παραγωγών.

Αν δεν προχωρήσουμε τώρα σε αυτή την προοπτική πότε θα το πράξουμε.. όταν πάνω στα πτώματα και στα ρακένδυτα σώματα μας ο καπιταλισμός αρχίζει να οικοδομεί τις νέες εποποιίες του;;

Και αν αυτό φαντάζει δύσκολο είναι γιατί κάνεις μας δεν επιχείρησε να το πραγματώσει, ακόμη και όταν είχαμε σε θεωρητικό επίπεδο τη αντίληψη του νέου εργατικού κινήματος και όχι της ταξικής ανασυγκρότησης του.

Αρεσκόμαστε όλοι μας, ακόμη και εγώ, όταν ήμουν συνδικαλιστής και αντιπρόεδρος στο αγωνιστικό μεν, γραφειοκρατικά γραφειοκρατικό δε,  σωματείο εμπορουπαλλήλων και λοιπών ιδιωτικών υπαλλήλων νομού Ιωαννίνων για πάνω από 11 χρόνια, να παίζουμε το ρόλο του αριστερού αγωνιστή γραφειοκράτη.

Σε αυτό δεν ξεφεύγει το ΠΑΜΕ, παρά την΄γενική σωστή πολιτική του λογική, όπως ξεκίνησε, ούτε όμως και τα σωματεία που ελέγχονται από την άκρα αριστερά, τους αντιεξουσιαστές ή και την αναρχία. Το επαναλαμβάνω τα προβλήματα είναι δομικά και όχι πολιτικής ηγεσίας ή γραμμής.