Η Ισπανία είναι καλό μάθημα για όσους διαβλέπουν περιθώρια αναδιαπραγμάτευσης, αλλαγών και φιλολαϊκών λύσεων εντός της ΕΕ και της ΟΝΕ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΥΠΟΥ

Το πακέτο για τη διάσωση των ισπανικών τραπεζών αποτελεί μια θανατηφόρα δόση νέας σκληρής λιτότητας και ξένου ελέγχου για την ισπανική κοινωνία και οικονομία. Πιο απλά, οι όροι για να ανοίξουν οι χρηματοδοτικές γραμμές των 100 δισ. ευρώ, που ετοιμάζονται στις Βρυξέλλες, τη Φρανκφούρτη και το Βερολίνο, θα σημάνουν μια νέα αντεργατική και αντιλαϊκή καταιγίδα για τους εξουθενωμένους Ισπανούς εργαζόμενους. Νέες στρατιές ανέργων. Περισσότερη φτώχεια και απόγνωση. Το κουαρτέτο (αντί της τρόικας) του εξωτερικού ελέγχου θα συνθέσει μια πένθιμη μουσική για εκατομμύρια ισπανούς εργαζομένους και νέους που θα γίνουν θυσία στο βωμό της καπιταλιστικής κρίσης, των τραπεζών, των πολυεθνικών, της ΕΕ και της ευρωζώνης.

 Το ισπανικό μάθημα, όμως, δεν αφορά αυτούς μόνο. Είναι πολύ διδακτικό και για όλους όσους στην Ελλάδα διαβλέπουν -αφελώς ή συνειδητά ψευδώς- περιθώρια αναδιαπραγμάτευσης, αλλαγών και φιλολαϊκών λύσεων εντός της ΕΕ και της ΟΝΕ. Για όσους μιλούν για μέτωπο κυβερνήσεων του μεσογειακού νότου και για όσους ακόμη πανηγυρίζουν για τη νίκη της (ο Θεός να την κάνει!) αριστεράς του Ολάντ στη Γαλλία. Είναι καλό μάθημα, επίσης, και για όσους ετοιμάζονται να μπουν στη σειρά των μελλοθάνατων βάζοντας το κεφάλι τους στη λαιμητόμο, όπως η κυβέρνηση τής «κυβερνώσας» και «ανοιχτομάτας» αριστεράς στην Κύπρο.

Μπορεί να λυσσομανάνε οι αντιθέσεις και οι συγκρούσεις ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα της Ευρώπης, μπορεί να τρίζει η ιερή αντιδραστική συμμαχία ενάντια στους ευρωπαϊκούς λαούς, αλλά όλες οι κυβερνήσεις της ΕΕ συμφωνούν σε ένα πράγμα: στη μετωπική επίθεση ενάντια στους εργαζόμενους, στα φτωχά λαϊκά στρώματα και στη νεολαία, ενάντια στα στοιχειώδη δικαιώματα και τη ζωή τους. Και αυτό δεν ανατρέπεται ούτε με διαπραγματεύσεις ούτε μέσα από τις κάλπες. Θέλει οργανωμένο, αποφασισμένο εργατικό κίνημα και κοινή βούληση για αναμέτρηση μέχρις εσχάτων!