H κυβέρνηση πιστή στο δόγμα της μηδενικής ανοχής κλιμακώνει εν ψυχρώ το κατασταλτικό της μένος ενάντια σε οποιαδήποτε κοινωνική κίνηση θα μπορούσε να θέσει σε αμφισβήτηση την ύπαρξή της. Το κράτος έκτακτης ανάγκης είναι εδώ και στέκεται επάξια δίπλα στο κράτος της χούντας και των συνταγματαρχών, κάνοντας επιδείξεις πυγμής ακόμα και στη διάρκεια της επετείου του Πολυτεχνείου.
Ο αποκλεισμός των σχολών του κέντρου από το βράδυ της Πέμπτης δεν είναι καθόλου άσχετος με την καταστολή των μαθητικών καταλήψεων εν τη γενέσει τους, το τράβηγμα ανήλικων μαθητών στον εισαγγελέα μαζί με τους γονείς τους, προκειμένου το μήνυμα σε όλους τους ενδιαφερόμενους να γίνει ακόμα πιο σαφές. Επίσης δεν είναι άσχετος με τα έκτροπα των δυνάμεων καταστολής στις εκδηλώσεις μνήμης για τον ένα χρόνο από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, όταν δεκάδες μηχανάκια Δέλτα έπεφταν με μανία πάνω στους διαδηλωτές αφού πρώτα τους είχαν λούσει με δεκάδες ασφυξιογόνα και δακρυγόνα χημικά.
Όσοι μέχρι τώρα έψαχναν από τη μεριά του κινήματος ή των “προβοκατόρων” να βρούνε “αφορμές” προκειμένου να δικαιολογηθεί “αντικειμενικά” η κρατική καταστολή, αυτή τη φορά δεν έχουν να παρουσιάσουν το παραμικρό στοιχείο. Το κράτος δεν έχει ανάγκη από δικαιολογίες, δεν χρειάζεται αφορμές. Η καταστολή είναι πλέον ο πυρήνας της ανασυγκρότησής του στο περιβάλλον της συνεχιζόμενης κρίσης και της καταστροφής του “κράτους πρόνοιας” και του πάλαι ποτέ κοινωνικού συμβολαίου. Με διαλυμένο τον κοινωνικό ιστό, την ανεργία στο 28% και στους νέους στο 60%, τη φτώχεια να θερίζει, την πλειοψηφία των ανθρώπων να μην μπορούν να πληρώσουν ούτε τη ΔΕΗ και μέσα σε ένα κλίμα γενικής ανασφάλειας και ενός σκοτεινού μέλλοντος, η άρχουσα τάξη το μόνο που μπορεί να πουλήσει στους υπηκόους της είναι “ησυχία τάξη και ασφάλεια”. Ακόμα και αν πουλάει προσδοκίες αυτές δεν μπορούν παρά να σχετίζονται με τα εντελώς άμεσα και ιδιοτελή συμφέροντα της άρχουσας τάξης. Είτε αυτά είναι η με κάθε κόστος επιβίωση των επιχειρήσεών της ακόμα κι αν οι εργαζόμενοι δεν πληρώνονται τα δεδουλευμένα, είτε είναι οι εθελοντές (κατά το Λοβέρδο) εκπαιδευτικοί που καλούνται να εργαστούν χωρίς μισθό και με αμοιβή μια υπόσχεση διορισμού, είτε να γίνουμε κρέας στα κανόνια του ελληνικού εθνικισμού για να συμμετάσχουμε στις εξορμήσεις του ελληνικού κεφαλαίου για τις ΑΟΖ και τα πετρέλαια του Αιγαίου και της Μεσογείου, που δήθεν θα μας βγάλουν από την κρίση.
Όποιος θέλει να επιβιώσει από δω και στο εξής δεν έχει άλλη επιλογή από το να γίνει πραιτοριανός της παρακμιακής αστικής τάξης. Αυτό είναι το νέο “κοινωνικό” συμβόλαιο, πάνω στο οποίο η οικονομική και πολιτική εξουσία επιχειρεί να διευρύνει τις κοινωνικές της συμμαχίες και να ανασυγκροτήσει έτσι το άρχων μπλοκ εξουσίας. Η αποκατάσταση των αμοιβών των ένστολων (αίτημα για το οποίο υπερθεμάτιζε και η αξιωματική αντιπολίτευση) αφού πρώτα τους χάρισε και το περιβόητο κοινωνικό μέρισμα, δεν αποσκοπεί μόνο στην ενδυνάμωση του εθνικού φρονήματος των ένοπλων σωμάτων του κράτους, αλλά και στην εμπέδωση του μηνύματος σε όλη την κοινωνία ότι οι υπηρέτες και οι φρουροί της εξουσίας θα έχουν τις απολαβές που τους αξίζουν. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι τα πιο δημοφιλή στις νεαρές ηλικίες είναι τα ένστολα επαγγέλματα.
Πάνω στη φρίκη, την εξαθλίωση και τον κοινωνικό κανιβαλισμό η αστική τάξη χτίζει τις συμμαχίες του μέλλοντος όχι πια με τα συνδικάτα της καθεστωτικής αριστεράς και της σοσιαλδημοκρατίας, αλλά κατευθείαν και αδιαμεσολάβητα με τα λουμπένια, τους κάγκουρες, τον απόπατο αυτής της κοινωνίας, τους τραμπούκους, τους μαφιόζους και κάθε είδους αλητήριους, που βρίσκουν ένα ρόλο για να ανέλθουν χωρίς κόπο και ιδρώτα, παρά μόνο τραμπουκίζοντας, σε ρόλο μαντρόσκυλου των αφεντικών τους, την υπόλοιπη κοινωνία. Αυτός είναι ο νέος πολεμικός καπιταλισμός που χτίζει το σύστημα. Όσοι πιστεύουν ότι αυτό θα είναι μια προσωρινή κατάσταση μέχρι να αποκατασταθεί η κερδοφορία του κεφαλαίου και να μπούμε σε ένα νέο κύκλο κύμα καπιταλιστικής ανάπτυξης, ας αφήσουν τη σιγουριά τους παρά πέρα. Το μοντέλο καπιταλιστικής διαχείρισης δεν προκύπτει ύστερα από ένα σχεδιασμό, ούτε μπορεί να το προβλέψει κάποια ιστορική νομοτέλεια. Το μοντέλο που θα προκύψει θα είναι προϊόν της ταξικής πάλης και των κοινωνικών και πολιτικών αγώνων του σήμερα. Και ανάλογο των κοινωνικών συμμαχιών που κάνουν εφικτή την αναπαραγωγή του κεφαλαίου για τον επόμενο κύκλο.
Οι φορτσάκηδες είναι κι αυτοί προϊόν της εποχής και όχι απλά της συγκυρίας. Δεν είναι τυχαίο ότι παντού έχουμε γεμίσει φορτσάκηδες, μέχρι και στα γυμνάσια όπου ακόμα και διευθυντές (βλέπε Γυμνάσιο Δάφνης) που πολιτεύονται με το Συριζα καλούν τους μπάτσους και τα δέλτα να επέμβουν κατά των καταλήψεων ενώ απειλούν με 5νθήμερες τους πρωταγωνιστές τους. Ο κάθε πονηρίδης, βρίσκει το ρόλο του, βγάζοντας στην επιφάνεια τα πιο βρωμερά ένστικτα που κρύβονται στον απόπατο του ανθρώπινου εγκεφάλου. Ο κοινωνικός κανιβαλισμός γίνεται πλέον η κυρίαρχη ιδεολογία.
Η κυβέρνηση εκτός από το να καλεί τον εθνικό κορμό στα όπλα παίρνοντας από τη ΧΑ το σύνολο της εργολαβίας, δίνει και ένα σαφές μήνυμα σε όλους τους υπόλοιπους, δοκιμάζοντας ταυτόχρονα και τις αντοχές των κοινωνικών και πολιτικών της αντιπάλων: Όποιος για οποιοδήποτε λόγο κάνει “κατάχρηση” των αστικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων πέραν του σημείου που ορίζει το κράτος έκτακτης ανάγκης θα συνθλίβεται χωρίς έλεος. Όσοι δεν θέλουν να βρεθούν με σπασμένα κεφάλια ή χέρια, όσοι δεν θέλουν να διασυρθούν από τους ολοένα και πιο ασφυκτικούς δημοσιοϋπαλληλικούς κώδικες, ας απομακρυνθούν εγκαίρως από τις κακοτοπιές.Μπορεί στην καταστολή των μαθητικών καταλήψεων η δουλειά να έγινε χωρίς ουσιαστική αντίσταση, στα πανεπιστήμια όμως τα πράγματα δεν θα είναι τόσο εύκολα όσο νομίζουν τα χουντοειδή της κυβέρνησης Σαμαρέλου. Η σθεναρή αντίδραση 5000 φοιτητών το βράδυ της Παρασκευής, δείχνουν ότι η κοινωνική δυναμική είναι ζωντανή. Σε συνδυασμό με τις μαθητικές καταλήψεις μπορούμε να υποθέσουμε ότι βρισκόμαστε στην αρχή μιας νέας κινηματικής ανάτασης ύστερα από 2 και πλέον χρόνια υποχώρησης.
Η προσδοκία ότι μια εκλογική νίκη του Συριζα είναι το μόνο που μας έχει απομείνει φαίνεται ότι τρώει τα ψωμιά της είτε γιατί αργεί υπερβολικά να έρθει, είτε γιατί ο ίδιος ο Συριζα φροντίζει να ακυρώνει με τα αλλεπάλληλα διαπιστευτήρια προς την αστική τάξη και το ντόπιο και διεθνές καθεστώς. Ο Σαμαράς επιχειρώντας μια γεωπολιτική ηρωική έξοδο με όχημα την περίφραξη της μισής μεσογείου (=ΑΟΖ Καστελόριζου και Κύπρου), προσπαθεί και ενόψει προεδρικής εκλογής να μετατρέψει την παραμονή του στην κυβέρνηση σε “εθνικό ζήτημα”. Ο εθνικισμός γίνεται για ακόμα μια φορά η ατμομηχανή για να ενωθεί το “έθνος” υπό την κυριαρχία βεβαίως της αστικής τάξης που ελλείψει άλλων υπόσχεται νέα μεγαλεία στις θάλασσες από την Κρήτη και τη Ρόδο μέχρι την Κύπρο.
Οι από κάτω και όσοι δεν έχουν καμία όρεξη να παραμυθιαστούν με κάποια “συνέχεια του κράτους”, ακόμα και κάτω από τη σκόνη και τις πεπονόφλουδες των εθνικών κινδύνων, επ’ ουδενί δεν πρέπει να ενδώσουν στα νέα εθνικά κελεύσματα των οφσορατζήδων και των ληστών της δημόσιας περιουσίας και του μόχθου της εργατικής τάξης και των βιοπαλαιστών κάθε είδους. Η νεολαία επίσης πρέπει να πει ένα ισχυρό όχι σε κάθε λαμόγιο πετρελαιά και έμπορο όπλων που θα τη στείλει να γίνει κρέας για τα κανόνια του ελληνικού καπιταλισμού. Καμία ειρήνη με τα αφεντικά και το κράτος. Η λύση είναι στον αδιάλλακτο αγώνα ενάντια στο κεφάλαιο και τους πολιτικούς του υπηρέτες. Η ήττα του δόγματος “νόμος και τάξη” σε συνδυασμό με τη διεθνιστική αλληλεγγύη με τους λαούς της περιοχής είναι η μόνη προοπτική που αξίζει τον κόπο για όσους επιμένουν να βρίσκονται στο αντίπαλο οδόφραγμα από τους τραπεζίτες, τους εφοπλιστές και τα τσιράκια τους που μας έφεραν μέχρι εδώ.
- Το δόγμα νόμος και τάξη δεν θα περάσει
- Κάτω τα χέρια από τις δημοκρατικές ελευθερίες
- Άγκυρα Αθήνα Λευκωσία εχθρός μας το κεφάλαιο και η στρατοκρατία
Όλοι στην πορεία του Πολυτεχνείου, Δευτέρα 17/11
Προσυγκέντρωση της ΚΕΔ/Avantgarde στη Σταδίου μεταξύ Χρ. Λαδά και πλ. Κλαυθμώνος 3.30 μμ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου