Τα εργατικά και λαϊκά στρώματα αντιμετωπίζουν μια πρωτόγνωρη ανθρωπιστική κρίση που απειλεί την ίδια τους την ύπαρξη και όχι απλά εργατικά δικαιώματα και κεκτημένα. Δύο εκατομμύρια άνεργοι δεν πρόκειται να βρουν δουλειά ποτέ, εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες χρεοκοπούν κάτω από το βάρος της ακρίβειας των χρεών και της φορολόγησης, εκατομμύρια άνθρωποι προσπαθούν να επιβιώσουν ανασφάλιστοι και αποκλεισμένοι από την δημόσια υγεία και πρόνοια. Ότι είχε απομείνει από τα καλά της αστικής δημοκρατίας θάβονται από τα ρόπαλα των σωμάτων ασφαλείας και τους σουγιάδες των φασιστών. Την στιγμή που τα ΜΑΤ εισβάλλουν σε πανεπιστήμια και σχολεία και χτυπάνε φοιτητές και μαθητές πνίγοντας κάθε φωνή αντίστασης, η «τράπεζα θεμάτων» της ΓΣΕΕ είναι η διαχείριση της απελπισίας, η διεκδίκηση μεριδίων στο εμπόριο των ανέργων μέσα από άθλια προγράμματα επιμόρφωσης. Έτσι κι αλλιώς ο μισθός που ορίζει η σύμβαση της ΓΣΕΕ μόλις ξεπερνά τον μισθό των προγραμμάτων Voucher.
Έχει γίνει πια παράδοση, η κατάθεση του ετήσιου προϋπολογισμού από την εκάστοτε κυβέρνηση να συνοδεύεται από μια ετήσια ντουφεκιά στον αέρα από την ΓΣΕΕ. Η ΓΣΕΕ κήρυξε απεργία για της 27 Νοέμβρη διαμαρτυρόμενη για την φορολόγηση και την ταξική πολιτική της κυβέρνησης σε βάρος των αδυνάτων. Μερικούς μήνες πριν, πανηγύριζε την υπογραφή συλλογικής σύμβασης και την συμφωνία της με τους βιομήχανους, για την από κοινού στήριξη των μνημονιακών νόμων και της δανειακής σύμβασης για χάρη της ‘ανάπτυξης’. Συμφώνησε μισθούς στα 586 Ευρώ μικτά, ποσό που αντιστοιχεί σε 25 Ευρώ κάτω από το όριο της φτώχιας αλλά κυρίως κατάφερε με την συμφωνία της να γίνει ο βασικός εγγυητής του παραμυθιού του Σαμαρά για έξοδο της χώρας από το ΔΝΤ και τα μνημόνια. Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, ο καλλίτερος σύμμαχος του Σαμαρά, ο χειρότερος κομπάρσος της ταξικής πάλης, αναζητά τον ρόλο της στις νέες συνθήκες που δημιουργεί η οικονομική κατάρρευση, όχι πλάι στον αγωνιζόμενο λαό αλλά στα παλιά της αφεντικά.
Η ανθρωπιστική κρίση που μαίνεται σε ολόκληρη την χώρα, για την ΓΣΕΕ όπως και για την μη επαναστατική και μη κομμουνιστική Αριστερά είναι ένα ‘αναγκαίο κακό’, μια ‘προσωρινή ατυχία’, ένας ‘λαθεμένος χειρισμός’ ή ακόμη μια ‘αναγκαστική τιμωρία για ένα σπάταλο λαό’. Ο ένοχος λαός πρέπει να δώσει λύση στον γόρδιο δεσμό του χρέους και της κατάρρευσης της παραγωγής. Για να σωθούν τα εργοστάσια θα πρέπει να χρηματοδοτηθούν με νέα δάνεια. Τα δάνεια οδηγούν στην υπερχρέωση και σε νέα λουκέτα. Μετά από τέσσερα χρόνια σκληρής λιτότητας το συνολικό χρέος της χώρας αγγίζει το 175% της συνολικής αξίας της παραγωγής. Οι υποσχέσεις για επαναδιαπραγμάτευση ή διαγραφή μέρους του χρέους είναι απλώς η απόδειξη της πολιτικής χρεοκοπίας σαν συνέπεια της οικονομικής χρεοκοπίας. Είναι η απόδειξη ότι το πολιτικό σύστημα, τα κόμματα και οι οργανώσεις του, δεξιές και αριστερές που υπόσχονται λύσεις εντός του καπιταλισμού είναι μέρος του προβλήματος και όχι της λύσης. Ήδη ετοιμάζονται να βάλουν τις υπογραφές τους στο νέο πακέτο μέτρων, στο νέο ενιαίο μισθολόγιο στο δημόσιο τομέα, στην απελευθέρωση των απολύσεων στον ιδιωτικό τομέα, στις νέες μειώσεις των συντάξεων, στην νέα απορρύθμιση – διάλυση της κοινωνικής ασφάλισης. Η ζωή της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων θα είναι ξανά το ενέχυρο των δανείων του ΔΝΤ και της τρόικα.
Η εργατική τάξη πρέπει σε μια κατάσταση που αλλάζει ραγδαία να βρει τον προσανατολισμό της, να κατακτήσει την πολιτική και ιδεολογική ανεξαρτησία της από το κράτος, την κυβέρνηση, τους εργοδότες και τους κομματικούς και συνδικαλιστικούς συνοδοιπόρους τους. Στις απεργιακές ντουφεκιές της ΓΣΕΕ να αντιπαρατάξει την γενική πολιτική απεργία διαρκείας, Να αναπτύξει μια επαναστατική ηγεσία, να δημιουργήσει μια επαναστατική ενότητα στην δράση, εργαζόμενων, ανέργων, φοιτητών, μαθητών απέναντι στον κοινό εχθρό. Η διάλυση του δημόσιου τομέα, η κατάρρευση της παραγωγής στον ιδιωτικό τομέα, η διάλυση της υγείας και της παιδείας, η κοινωνική αποσύνθεση είναι η βάση για την κατανόηση και την ενοποίηση όλων των στρωμάτων σε μια επαναστατική προοπτική. Για τη δημιουργία ανεξάρτητων κέντρων αγώνα που θα ενώνουν άνεργους, εργαζόμενους, μόνιμους και επισφαλείς εργαζόμενους, στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα ενάντια στα αφεντικά το κράτος και την γραφειοκρατία. Για μια ενοποίηση στην βάση ενός προγράμματος άμεσων διεκδικήσεων με σκοπό την ανακούφιση των λαϊκών στρωμάτων από την φτώχεια και την ανεργία, ενταγμένο σε ένα πρόγραμμα μεταβατικών διεκδικήσεων για τον κομμουνισμό, για την εξουσία των ίδιων των παραγωγών.
Έχει γίνει πια παράδοση, η κατάθεση του ετήσιου προϋπολογισμού από την εκάστοτε κυβέρνηση να συνοδεύεται από μια ετήσια ντουφεκιά στον αέρα από την ΓΣΕΕ. Η ΓΣΕΕ κήρυξε απεργία για της 27 Νοέμβρη διαμαρτυρόμενη για την φορολόγηση και την ταξική πολιτική της κυβέρνησης σε βάρος των αδυνάτων. Μερικούς μήνες πριν, πανηγύριζε την υπογραφή συλλογικής σύμβασης και την συμφωνία της με τους βιομήχανους, για την από κοινού στήριξη των μνημονιακών νόμων και της δανειακής σύμβασης για χάρη της ‘ανάπτυξης’. Συμφώνησε μισθούς στα 586 Ευρώ μικτά, ποσό που αντιστοιχεί σε 25 Ευρώ κάτω από το όριο της φτώχιας αλλά κυρίως κατάφερε με την συμφωνία της να γίνει ο βασικός εγγυητής του παραμυθιού του Σαμαρά για έξοδο της χώρας από το ΔΝΤ και τα μνημόνια. Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, ο καλλίτερος σύμμαχος του Σαμαρά, ο χειρότερος κομπάρσος της ταξικής πάλης, αναζητά τον ρόλο της στις νέες συνθήκες που δημιουργεί η οικονομική κατάρρευση, όχι πλάι στον αγωνιζόμενο λαό αλλά στα παλιά της αφεντικά.
Η ανθρωπιστική κρίση που μαίνεται σε ολόκληρη την χώρα, για την ΓΣΕΕ όπως και για την μη επαναστατική και μη κομμουνιστική Αριστερά είναι ένα ‘αναγκαίο κακό’, μια ‘προσωρινή ατυχία’, ένας ‘λαθεμένος χειρισμός’ ή ακόμη μια ‘αναγκαστική τιμωρία για ένα σπάταλο λαό’. Ο ένοχος λαός πρέπει να δώσει λύση στον γόρδιο δεσμό του χρέους και της κατάρρευσης της παραγωγής. Για να σωθούν τα εργοστάσια θα πρέπει να χρηματοδοτηθούν με νέα δάνεια. Τα δάνεια οδηγούν στην υπερχρέωση και σε νέα λουκέτα. Μετά από τέσσερα χρόνια σκληρής λιτότητας το συνολικό χρέος της χώρας αγγίζει το 175% της συνολικής αξίας της παραγωγής. Οι υποσχέσεις για επαναδιαπραγμάτευση ή διαγραφή μέρους του χρέους είναι απλώς η απόδειξη της πολιτικής χρεοκοπίας σαν συνέπεια της οικονομικής χρεοκοπίας. Είναι η απόδειξη ότι το πολιτικό σύστημα, τα κόμματα και οι οργανώσεις του, δεξιές και αριστερές που υπόσχονται λύσεις εντός του καπιταλισμού είναι μέρος του προβλήματος και όχι της λύσης. Ήδη ετοιμάζονται να βάλουν τις υπογραφές τους στο νέο πακέτο μέτρων, στο νέο ενιαίο μισθολόγιο στο δημόσιο τομέα, στην απελευθέρωση των απολύσεων στον ιδιωτικό τομέα, στις νέες μειώσεις των συντάξεων, στην νέα απορρύθμιση – διάλυση της κοινωνικής ασφάλισης. Η ζωή της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων θα είναι ξανά το ενέχυρο των δανείων του ΔΝΤ και της τρόικα.
Η εργατική τάξη πρέπει σε μια κατάσταση που αλλάζει ραγδαία να βρει τον προσανατολισμό της, να κατακτήσει την πολιτική και ιδεολογική ανεξαρτησία της από το κράτος, την κυβέρνηση, τους εργοδότες και τους κομματικούς και συνδικαλιστικούς συνοδοιπόρους τους. Στις απεργιακές ντουφεκιές της ΓΣΕΕ να αντιπαρατάξει την γενική πολιτική απεργία διαρκείας, Να αναπτύξει μια επαναστατική ηγεσία, να δημιουργήσει μια επαναστατική ενότητα στην δράση, εργαζόμενων, ανέργων, φοιτητών, μαθητών απέναντι στον κοινό εχθρό. Η διάλυση του δημόσιου τομέα, η κατάρρευση της παραγωγής στον ιδιωτικό τομέα, η διάλυση της υγείας και της παιδείας, η κοινωνική αποσύνθεση είναι η βάση για την κατανόηση και την ενοποίηση όλων των στρωμάτων σε μια επαναστατική προοπτική. Για τη δημιουργία ανεξάρτητων κέντρων αγώνα που θα ενώνουν άνεργους, εργαζόμενους, μόνιμους και επισφαλείς εργαζόμενους, στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα ενάντια στα αφεντικά το κράτος και την γραφειοκρατία. Για μια ενοποίηση στην βάση ενός προγράμματος άμεσων διεκδικήσεων με σκοπό την ανακούφιση των λαϊκών στρωμάτων από την φτώχεια και την ανεργία, ενταγμένο σε ένα πρόγραμμα μεταβατικών διεκδικήσεων για τον κομμουνισμό, για την εξουσία των ίδιων των παραγωγών.
19/11/14
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου